Woorden fladderen.
Net als ik.
Op en neer, en van links naar rechts.
Ongrijpbaar zijn ze,
en uiteindelijk dwarrelen de lege blaadjes
vragend op de grond.
En nu?
Alles fladdert,
een chaotische dans,
een wervelwind zonder begin en eind,
zelfs de dromen laten zich niet langer vangen.
Ik wil dit en dat en nee laat maar.
Kan vast niet.
Het fladdert,
alles fladdert.
Losse eindjes laten zich niet langer knopen.
Ik houd niet van dat gefladder.
Ik wil zacht en lieflijk en gestroomlijnd.
Ik wil gebundelde dromen,
geen losse blaadjes.
Een draaiboek wil ik
met her en der
een lege plek.
Maar de vogel in mijn hart wil vliegen,
hij ruikt de ruimte en schudt aan de tralies.
Dat moet haast wel een postduif zijn.
Zo één met een postzak vol verhalen,
brieven en telegrammen
over wat ik wil, kan, mag, doe,
ga doen, zal zijn, zal betekenen.
Ik wil mijn dromen laten fladderen,
de ruimte geven.
Maar wat als mijn vogel
de weg niet meer terug vinden zal
en dromen
lege blaadjes blijven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten