No walk, just talk

Mevr. H van 73 is ervan overtuigd dat ze niet in een psychiatrisch ziekenhuis is, maar in een centrum waar we allerlei buitenaardse experimenten met haar doen. Daarbij maakt ze zichzelf zo druk dat haar borstkas als een trillend veertje op en neer gaat, wat zij wijt aan een hartstoornis en wij aan de angst. In principe kan mevrouw heel moeilijk lopen en durft ze het -vanwege haar hart- ook niet, behalve als ze een sinaasappeltje wil schillen in de keuken of iets anders nodig heeft. Dan is ze ineens heel snel. Maar op ons verzoek een stukje over de gang? No way. Dan gaat dat borstkasje nóg sneller op en neer. Echt praten is ook onmogelijk, het is vaak een combinatie van hyperventileren en een wartaalverhaal over al wat ze vroeger heeft meegemaakt. 95% van de tijd zit je dus aan het bed van een in angsten gevangen, hyperventilerend vogeltje wat elk contact vermijd en zachtjes in zichzelf prevelt dat er een échte dokter moet komen, in plaats van een psycholoog en dat ze vooral niet wil lopen.

We stonden bij de deur om naar binnen te gaan, toen mijn stagebegeleider me het voorstel deed om lekker alleen naar binnen te gaan. Ze kent mij en weet dat ik vooral niet teveel voorbereidingstijd nodig heb, omdat ik mezelf helemaal gek maak als ik alles kan overdenken. Ik besloot het maar gewoon te doen. Het voordeel van een Heel Moeilijke Casus is dat er weinig mis kan gaan, elk contact is al waardevol. Dus daar ging ik. In mn ups, wat ik ergens natuurlijk gewoon heel stoer vond.

(Ow, mevrouw spreekt vloeiend Russisch. En een beetje engels. Niet geheel onbelangrijk.)

Ik klopte op de deur, ging naar binnen en opende in mijn allerbeste engels het gesprek. Ik vroeg haar of ze me herkende van vorige week. Ze schudde zachtjes haar hoofd... Ik stelde me nogmaals voor, en bij het herhalen van mijn naam was het eerste wat ze zei: "No walking, no walking..."