Sana gaat maar eens naar bed

Over twee uur en zeventien minuten is 'ie voorbij:
mijn laatste dag als werkloze ex-student.

Morgen wordt mijn eerste dag als Werkende Vrouw.
(En het Meisje in mij is nog steeds verbaasd dat ze mij hebben aangenomen, sukkels. Ze zullen er wel verstand van hebben.)

Vandaag moest ik het er dus nog even flink van nemen, van die vrije tijd. En dus kocht ik nog snel wat shirtjes en een jurkje bij de H&M, at ik een gruwelijk groot en lekker broodje aan de waterkant, lag ik languit in het park te zweten in het zonnetje, had ik Goede Gesprekken met J., speelde ik gitaar en J. piano en zongen we samen van Halleluja en van Tomakeyoufeelmylove. Daarnaast vertelden we elkaar ongeveer zeven keer hoe fijn het was dat het zulk mooi weer was en dat overal halfnaakte mensen mensen in zomerkleding liepen.

Het was een mooi vrij dagje.

En ik weet: er komen er ooit weer meer. Maar eerst even wennen. Wennen aan zoveel uren werken, aan iets doen waarvan ik (en zij) hoop denk dat ik het kan, maar wat nog wel even bewezen moet worden, en aan verplichtingen.

Morgen om 5.15 uur gaat de wekker.
Ik ben nu al trots op mezelf.

Sana stroomt

de zon schijnt,
het zand kriebelt overal -
en als ik zeg overal,
dan bedoel ik ook echt heel erg overal-
en we spelen.

hij rent, springt,
kruipt, valt
en staat weer op.
ik ren, huppel,
kruip, rol
en sta onwennig op m'n kop.

in een tussendoormomentje
bedenk ik
dat ik hem nauwelijks aanraak.
hij hanteert een ruime cirkel,
daar waar ik hem juist
graag op schoot trek
of omver zou duwen,
in het mulle zand.
zou willen stoeien.

ik voel
afstand en nabijheid,
mijn favoriete thema.
als ik therapeutje ben.

dan op de trampoline,
samen,
en ik wil contact.
ik wil in zijn cirkel.
dus zak ik in hoogte
en laat hem op me neerkijken
geef hem door het hoogteverschil
schijncontrole & macht.

dan begint het spel
sociale contextmanipulatie.
‘oh nee, niet op mij springen’
en hij springt.
naast mij.
natuurlijk.

een handje
heel voorzichtig op mijn been,
de aanraking zo licht,
ik voel het nauwelijks –
en ondertussen de andere kant op kijken.
want het ging oh zo per ongeluk.
dat met dat handje.
jaja.

dan nog een keer springen.
'oh pas op, spring nou niet bovenop mijhij!'
het handje schuift op.
leunt al wat meer.
heeft ietsie vertrouwen gewonnen.

weer springen en
weer dat handje.
ietsje meer leunen,
voorzichtig kijken,
glimlachje,
nog wel onzeker.
onbekend terrein.

nogmaals springen,
maar nu
even een keer expres geen aanraking.
ook dat hoort erbij.
stapje terug
om een stapje verder te gaan.
het is 'm gegund.

dan springt hij.
ik panikeer als de beste:
'pas nou op! straks lig je boven op me!!'
hij springt en landt.
half op mij,
giechelend.

ik voel
de nieuwsgierigheid
heeft gewonnen van de angst,
het onbekende mag verkend worden,
mag bekend worden.
ik mag ook weer zijn,
en iets willen.
niet langer ondergeschikt.

hij springt,
landt, rolt.
ik lach, kietel,
ik duw en trek
vanbinnen raast adrenaline,
altijd zo spannend,
grenzen opzoeken en overschrijden,
want
mag het écht?
of ben ik te vroeg,
wil ik te graag
en trekt hij zich terug?

ja, het mag.
hij ontspant,
laat zich omrollen,
schatert het uit
geeft zich over aan het spel.

we buitelen over elkaar,
de spanning is weggevloeid
hij is ontspannen,
vloeibaar.

de energie stroomt
net als mijn liefde.

We hebben Beebies!!

Vorig jaar hadden we beebies in de klimop. Het huisje hing er toen al wel, maar toch verkozen de vogels (want vraag mij niet wat voor merk het is ;) ) de klimop.

Gisteren schoot ik een plaatje van een vogeltje die -zo dacht ik- het huisje aan het verkennen was. Net kwam Roomie met een glimlach het fototoestel brengen en liet me de newborns zien. Zoooo leuk, die opengesperde bekkies.



Vandaag lag ik ergens heel bevallig op een kleedje een boek te lezen en mn buik bruin te kleuren, toen ik ineens PlonsPlons hoorde. Eerder had ik al FlapFlapFlap gehoord. FlapFlapFlap hoorde bij een Beest* dat vliegles kreeg van MamaZwaan. PlonsPlons hoorde bij.. eh... martermuskusratotterbeverbeest. (Sorry meneer Ligtenbeld van Bio, ik heb heus wel opgelet. Denk ik.)



*Voor de zekerheid heb ik hier maar heel veilig 'Beest' neergezet. Roomie zei namelijk dat het wat anders was, en ik ben google-moe.

Sana werd loeihard uitgelachen

Ja maar,
er zijn toch wel
heel erg veel meer mensen
die niet heel precies weten
hoe je het woord

s u p e r b i a

moet uitspreken?

Sana schrijft een boring logje

Ik was zestien en m'n turntrainster vroeg of ik zin had om op de woensdagavond twee uur extra te komen trainen. Ik vond dat een goed plan, mijn moeder was wat minder happy. Het zou betekenen dat ik maandag-, dinsdag-, woensdag- én donderdagavond in de gymzaal te vinden zou zijn. Ik vond dat Eén Groot Feest. Zij echt heel erg niet.

Na veel zeuren, smeken en puberaal doen ging ze uiteindelijk toch akkoord, maar dan op voorwaarde dat ik zou stoppen met het assisteren in de drie recreatielessen op donderdag. Ik schaatste immers ook één keer per week en liep hard.

Ik ga er bijna weer van huilen als ik er aan denk. En zo erg was het helemaal niet. Ik weet nog hoe ik mijn traktatie ging halen bij de Vomar, en hoe ik met tranen in m'n ogen de spekkies in de grote trommel propte. Ik huilde niet nooit in die tijd, maar toen wel. Zomaar. Het omgaan met de kleine kinderen, het lesgeven, het wereldje waar ik mij zo ontzettend thuis voelde, véilig voelde, dat zou verdwijnen... Ik kon de tranen niet stoppen en -erger nog- het kon me niets meer schelen. Ze moest maar zien en voelen wat ze me aandeed. (Hey, ik was een puber! ;))

Het werd m'n geluk. M'n moeder schrok zo hard van mijn tranen ('want dan vindt ze het dus echt wel Heel Erg Erg') dat ik na de zomervakantie weer gewoon in de gymzaal stond te assisteren en genoot van het lesgeven, het contact met de kinderen en het zijn. Het zijn in de zaal.

Dinsdag hadden we een feestje in de zaal. Mijn assistente Lisa had te horen gekregen dat ze geslaagd was voor haar HAVO, het was de laatste les vóór de zomervakantie, Lisa zou voor het laatst zijn en.. hoogstwaarschijnlijk zou ook ik voor het laatst zijn. Oftewel: genoeg redenen voor een feestje en dat soort momenten buit ik graag uit. Elke dag kan een feest zijn, alleen moet je soms zelf de slingers ophangen. Jeweetwel.

Anyway. Ik knutselde de afgelopen weken met de kinderen stiekem een spandoek voor Juf Lisa, maakte een chocoladesnoepjesketting en Lisa zorgde voor cake, limonade, slagroom en veeeeel troep om te versieren. Oh, en voor het gemak was er ook een grondzeil en twee vaatdoekjes. Want jeumig, want een bende.

Na drie uur cake eten, een slechte spagaat laten zien ("Juf, kun je dat?!"), limonade schenken en schommelende kinderen aanzwengelen ("Juhuf, nu hiehier!!!!") was het allemaal voorbij. Einde schooljaar, einde gymjaar en einde gymles geven?

Ik ben bang van wel. Ik ben dolletjesblij dat ik een baan heb (ja, heus, het is heus, het feest is doorgegaan!!!), maar het idee dat ik volgend jaar geen gymles meer zal geven, doet me toch een beetje zeer. We had so much fun, en bovenal is het gewoon mijn wereld. Hoe ziek, moe, chagrijnig of verdrietig ik ook ben. Eén stap over de drempel en alles verdwijnt naar de achtergrond.

Het zij zo.
Er zijn geen tranen gevallen.
Wel een hoop hagelslag.

En wie weet wat volgend jaar weer brengt.
(Of krijg ik m'n teamleider zo ver dat ik gewoon standaard twee vrije vaste avonden heb.)



(En OMG, wat een saai logje. Maar. Ik heb een uur zitten klooien met die collage en vervolgens met wat ik hoe en waar en op welke manier zou schrijven en er zit al veel te veel tijd in en ik moet dat loggen weer eens oppakken en en en en. Ge doet het er maar mee. G'night!)

Sana spieguldt

Als je een heel grappig logje probeert te schrijven met allerlei vormen van het woord 'spiegel', dan ga je uiteindelijk stotteren, spelfouten maken en je afvragen waar je in wat was het ook alweer allejékels mee bezig bent.. want: wat een lelijk woord. Het grappige ervan sijpelde langzaam tussen de letters weg.

Anyway, ik was dus iets aan het schrijven over hoe zij mij spiegelt, hoe zij soms functioneert als lachspiegel, hoe zij een confronterende spiegel voor mij kan zijn en hoe zij zich soms spiegelt aan mij...



En dan vond ik dit zo'n leuke foto voor erbij. Maar 'spiegel'. Het is echt een lelijk woord.

Sana was even thuis

Ik woon in haar thuis. En zij in de mijne.
Misschien is dat wel wat ons bindt.

Ik woon nu toch bijna 7 jaar hier in het Zwolse. Vanaf dag 1 vond ik het een geweldige stad: geen hoge kantoorpanden, geen hectisch stadsverkeer, geen onoverzichtelijk stadscentrum. En wel: rust & ruimte, een H&M, betaalbare kamers, een rustig en overzichtelijk centrum, leuke kroegjes, fijne parkjes en hier-leg-ik-mijn-zakdoekje-kleedje-neer-grasveldjes, en een geweldige opleiding.



Tot mijn 18e woonde ik daar, aan de andere kant van die waterslang. (En wat een toffe auto he? Daar zou ik nu best een rondje in willen tuffen.) En zie je dat lelijke flatgebouw? Daarachter is het strand. En that's what this is all about. Deur uit, 40 stapjes lopen, oversteken, 50 stapjes lopen, oversteken en tralalietralala, je staat met je voetjes in het zand en ziet de zee.

Ik groeide op met zand tussen mijn tenen. Na school werden wij door de één of de andere moeder opgehaald en marcheerden we direct door naar het strand, waar de andere moeder dan klaar zat met een bekertje appelsap en een biscuitje - of twee snoepjes. Om vijf uur marcheerden we naar huis, vochten we wie er het eerst onder de douche mocht, aten samen en dat was dat. We leefden zomers op het strand - en ik vond dat normaal.

Nu woon ik in het Zwolse. Het strand is niet normaal. Er is me al vaak gevraagd of ik het niet mis. Ik antwoordde dan altijd dat ik het eigenlijk alleen mis als ik oorlog in m'n hoofd heb en zin heb om even flink uit te waaien. 'Ik ben niet zo'n strandmens', voegde ik er vaak aan toe.
Ik heb misschien al honderd keer geroepen dat ik waarschijnlijk wel aan deze kant van het land blijf wonen. Het is hier mooi rustig, ik heb alles bij de hand wat ik nodig heb en heb inmiddels mijn sociale leventje hier opgebouwd.

Gisteren togen we onverwachts naar de zee. Vriendinnetje F. ging met man en kind richting Alphen, en dus stapte ik in de auto om van daaruit door te reizen naar Zusje. Een paar uur later werd ik weer opgepikt en gingen we met z'n viertjes naar het strand.

En toen gebeurde het.





















ZI voelde voor het eerst zand tussen haar tenen, in haar handje, in haar mondje, in haar maagje.. en al snel tijgerde ze enthousiast door het zand.

Toen ze even later over mij heen kroop en ik mijn neus in haar nek begroef, rook ik de geur van vroeger. De geur van een huid die een paar uur is blootgesteld aan zon, zand en de zilte zeelucht, de geur die het wint van alle geuren.

Ik dagdroomde een endje weg.. Ineens zag ik mijzelf zitten. Een windschermpje (wat mijn lieftallige echtgenoot dan 's ochtends vroeg al gaat 'slaan' vanwege het Beste Plekje, just like my dad used to do), een koelbox met flesjes ranja en liga's, opgroeien aan het strand, hele zomers daar, een baby met zo'n wit zomerhoedje tegen de scherpe zon...

Ik schrok wakker toen ZI een schelp in haar mond stak en gezellig begon te kauwen. Kalk is op zich natuurlijk hartstikke goed, maar je moet het toch enigszins doseren. Daar hielpen we haar dus maar even mee, en ik was weer wakker - en alert.

Zwolle is en blijft een fijne plaats en voorlopig woon ik hier nog wel. Maar toch gister voelde ik ineens een diep verlangen naar daar. Misschien niet echt een strandmens, maar diep vanbinnen voel ik wel een echte strandmoeder.

Sana houdt een heel verhaal

Samen met vriendinnetje F. geef ik zo nu en dan een sieradenworkshop. Plan is om er ooit een heus bedrijfje van te maken, maar stap 1 -de website- laat nogal op zich wachten. Ik begrijp ook niet waarom dat zo lang moet duren, maar het zal iets te maken hebben met mijn prioriteitenlijstje. Ofzo.

Anyway.. zaterdag was het weer zover, de ceremoniemeester verwachtte ons om kwart over twee om een vrijgezel en haar kakelende gevolg op creatieve wijze twee uurtjes bezig te houden.

's Ochtends moesten de materialen geinventariseerd en aangevuld worden - wij werken altijd volgens een strak tijdschema, in vol vertrouwen dat de benodigde materialen er ook gewoon zullen zijn als wij ze op het laatste moment willen inkopen. (En zo niet: 'Dan niet, dan moeten ze het maar doen met wat er wél is!' Dat roepen wij dan zeer fris en fruitig, maar vanbinnen bibberen we zachtjes.)

Na de boel samen bekeken te hebben, fietste F. op de fiets van I. (want versnellingen, want -uiteraard- haast) richting de Sieradenbeus die geheeeel toevallig in Zwolle werd gehouden. F. kocht in hoop tempo voor 93 euries kraaltjes en toebehoren en smste heel trots dat ze 'al klaar' was en weer terug zou racen. Ik zou ondertussen een broodje smeren en vroeg haar wat ze erop wilde.

Ik mocht haar verrassen. Ik deed datgene wat ik zo leuk vind om te doen en wat zij zo leuk vind om te eten.






........
............

Sjit.
Ik bedenk me ineens dat ik een heel andersoortig logje zou schrijven over de sierandenworkshop. Over hoe de (niet-)creativiteit van de vrouw haar persoonlijkheid weerspiegelt en hoe leuk het is om dat tijdens een sieradenworkshop eens lekker te bekijken, terwijl zij denken dat F. en ik gewoon twee blonde huppeltjes zijn die leuk kraaltjes kunnen rijgen. Maar nu staat dit hele verhaal er al.

Sana goes international

'Zeer geachte klant,
Wij hebben uw bestelling 161068 vandaag verzonden, de verzendtijd vanuit Thailand bedraagt 5-7 werkdagen.'

Toch wel stoer, zo'n mailtje op de vroege ochtend. (En nee, ik heb geen Thaise werkster -of erger- besteld, maar gewoon een paar piercingballetjes, mwhoehaha. Kan er ook niets aan doen dat die dingen daar zo cheap zijn.)

Sana liet het gebeuren

We hadden aan het eind van de gymles nog wat minuutjes over en dus kwam mijn lieftallige assistente (en Ghana-buddy en friend-for-life) met het volgende. Heerlijk om de spanning door de zaal te voelen gieren..

Daarom is zij een vriendinnetje van Sana

Vriendin W.: 'Ohh.... het is zo spannend, we krijgen echt bijna een nieuwe auto. We zijn wezen kijken en ooohhh... ik vind het zooo leuk!'

Ik vind het uiteraard net zo spannend en leuk en geweldig en vraag eventjes om wat voor een auto het gaat. Niet dat ik verstand heb van auto's (ik reageer meestal met 'geel' of 'paars' als ze mij vragen wat voor auto ik later wil), maar toch. Het schijnt dat je dat dan hoort te vragen - en dan dan doe ik dat.

'Nou,' zegt W., met een twinkeling in haar ogen, 'ééntje met een bekerhouder!!!!! Zodat ik 's ochtends lekker mn kopje thee mee kan nemen in de auto.'

Sana liet deze kans aan haar voorbij gaan

Het was zaterdagavond, we waren een weekendje weg en dus hupsten en heupwiegden we met z'n vijfjes gezellig heen & weer. Om onverklaarbare redenen was het licht in de kroeg aan, terwijl er toch behoorlijk foute muziek werd gedraaid waar ik alleen in het donker flink op uit m'n bolletje kan gaan.

Terwijl ik een beetje gegeneerd heen en weer stond te wiebelen, kwam ineens mijn 2009-doel weer even voorbij fladderen en dus keek ik en keek ik en keek ik. Helaas was er geen stoere/lieve of lieve/stoere jongen van boven de 1.80 met baggy broek, goeie schoenen en de indruk wekkende dat hij toch wel een riedeltje zou kunnen plingplongen op een gitaar.

Wel zag ik een klein zigeunerjongetje menneke op een barkruk. Zijn droopy eyes draaiden gewoontegetrouw hun rondje over langs alle aanwezigen.. Hij deed alsof hij zocht. Of wachtte. Ik denk dat hij gewoon Dikke Vette Pech had gehad en zeer eenzaam de avond moest doorkomen, net doende alsof hij zat te wachten. De stakker.

Ik stootte W. aan en samen bedachten we het Heel-Gemeen-Maar-Wel-Heel-Leuk-Voor-Ons-Plan. Ik deed één stap in zijn richting, maar vond het toch wel heel erg zielig durfde niet. Dus draaide ik me weer om naar W., I. en M., en probeerde te vergeten dat het Niet Donker was en dat ik heel gekke bewegingen op heel gekke muziek maakte.

Dat lukte vrij goed. Mr. Droopy zat na een kwartier, maar ook na een half uur nog steeds op z'n kruk rondjes te draaien met zijn ogen. Na drie kwartier ook, maar na een uur leek hij verdwenen. Totdat W. 'm spotte...

Blijkbaar was hij bang om gesnapt te worden in zijn eenzaamheid-verbloemende-zoek-act.. en dus deed hij er een schepje bovenop.