Sana is geen aquarium

Een magere gestalte op het scherm. Beelden uit de separeer. Ik zie een ineengedoken gedaante met gebogen hoofd en twee puntige schouderbladen rondscharrelen. Hij staat te sjorren aan het matras dat haaks op het bedframe ligt. De man is al drie dagen en nachten wakker. Hij weigert te slapen, is druk bezig met de dingen die zich in zijn werkelijkheid afspelen.

Het is tijd om hem zijn slaapmedicatie aan te bieden en ik ben gevraagd om achterwacht te zijn. Hij kan nogal agressief uit de hoek komen.

Als de deur opengaat, zie ik een klein mager mannetje. Zijn vel hangt los over zijn schouders, zijn onderbroek hangt op zijn heupbotten en in de ruimte hangt een zware urinelucht. Hij staat wankel op zijn benen, bibbert van de kou en kijkt glazig uit zijn ogen. Zodra hij een deken krijgt omgeslagen, gaan zijn vingers dwangmatig bezig met de naad van de deken. Bij navragen zegt hij dat hij bezig is om de knopen los te maken. Knopen? Welke knopen? De man is ver weg.

Het eerste pilletje verdwijnt op de grond. Hij mist de fijne motoriek om hem aan te pakken. Ik ga ’n tweede en een derde halen, maar ook deze eindigen in de prullenbak.

De man is hopeloos verdwaald in tijd, in ruimte, in zichzelf. Hij wijst op het aquarium dat in zijn beleving aanwezig is in het midden van de kamer. In werkelijkheid sta ik daar. Met een huilend hart.

Dit soort situaties zijn niet de mijne. Ik vind het hartverscheurend om een mens als jij en ik zo te zien, in die toestand. Bijna onmenselijk.

Ik kan met veel soorten problematiek prima overweg, maar in een zo ver gevorderd stadium raakt het me te hard en kan ik het niet zo maar van me af schudden. Ik heb er geen filter voor, het komt loeihard binnen.

En nu ben ik thuis. Hoop ik met heel mijn hart dat hij toch is gaan slapen nu…, terwijl ik hier nog wakker ben – en denk aan hem.