Sana's hoofd brabbelt

Kouwwwe thee. En kouwwwe tenen. Kouwwwe vingers, ook. Alleen m’n onderrug is lekker warm. En de binnenkant van m’n wangen zijn ook aardig op temperatuur.

Sneeuw buiten. De tafel vol kralendozen. Een tevreden gevoel als ik kijk naar de zojuist gemaakte armband, hangend bij het Nieuwe Jurkje. Ga ik wel of niet hardlopen? Zal ik volgend jaar werkelijk daar werken? Een gapend huisgenootje op de bank. Leest al uren haar boek. Bijna jaloers. Doe me wat van dat relaxte. De pan op het vuur pruttelt. Of nou ja, dat wat erin zit, pruttelt. Moet er een spatie tussen ‘er’ en ‘in’? Te lui om op te zoeken.

Pleegpapa en –mama zitten in Portugal. Een maandje. Daar waar de zon wel schijnt en waar ik het Nieuwe Jurkje met gemak aan zou kunnen. Wachten op de lente. Groentetuintje maken, lange skeelertochten, picknicken en gitaarspelen in het park. Daar moet zeker ook een spatie tussen?

Ik wil schrijven, maar ik kan het niet meer. Worddocumenten blijven leeg, ook het kladblok in m’n telefoon vertoont een verontrustende leegte. Waar zijn de woorden gebleven? En de ideeën? Wat is er gebeurd met mijn antenne? Ik weet het niet. Gek. Wellicht ben ik er overheen gegroeid. Net als over de Mammutkast van Ikea. Je nes ais pas.

Het leven is een gek iets. Ik speel met het leven, soms speelt het leven met mij. Het leven is een speeltuin. Kreeg ooit dikke vette complimenten van een docent voor dat laatste zinnetje. Misschien was het compliment meer bedoeld voor het proces wat eraan (spatie?) vooraf ging. Het niet zo speeltuinerig aanvoelen van het leven. Doet er niet toe. Zou graag nog eens met hem kletsen. Wellicht eens mailen.

Bedenk me nu dat het kaartje van m’n fototoestel nog bij Vriendinnetje ligt. Onhandig. Vanavond dus de deur alsnog uit. Wat overigens insinueert dat ik nu niet meer ga hardlopen. Het is 16:25. Ik wilde 16.00 weg. Achter op schema. Excuustruus. Morgen weer een dag. Ga ik dan wel ’n stukske huppelen.