Ik sta hier, jij staat daar he-le-maal aan de overkant. Met handgebaren mag je me dichterbij laten komen en stopzetten. Ook mag je me weer een stukje terugsturen. Kijk maar eens welke afstand goed voor je voelt, en -belangrijker nog- wáár je dat voelt.
Daar gaat het om hè? Waar ligt jouw grens en hoe kun je die voelen? Want als je dát kunt, pas dan kun je oefenen met het aangeven van die grens en kunnen we gaan kijken naar welke manieren er zijn om aan te geven.
De meesten eindigen met toch minstens anderhalve meter afstand. (En een aantal uiteraard met een halve gymzaal, die zijn stiekem het
De intieme zone zie ik bijna nooit. Althans, niet bij mensen die vanuit hun gevoel handelen. Je hebt uiteraard van die types die gewoon neus aan neus gaan staan en heel hard Ik voel niets hoor, kijk eens hoe dichtbij ik kan! roepen. (Ook die zijn leuk. En ingewikkeld. Daarom waarschijnlijk leuk. Een uitdaging. Want: probeer ze maar eens bij hun gevoel te krijgen.)
Feit is in elk geval dat we mensen niet te dichtbij willen hebben. Handje schudden, prima, maar dichterbij is enkel weggelegd voor heel goede vrienden.
Ik moest er zomaar ineens aan denken, toen ik voor de 4e keer deze week samen met weetikveel hoeveel andere mensen sardientje stond te spelen in zo'n gele rottrein. Het is maar goed dat op zo'n moment iedereen zijn gevoel uitschakelt en heel hard aan andere dingen denkt.
Mij lukte het vandaag niet zo goed.
Getsie, wat praatte die mevrouw hard.
En jemig, wat stonk die meneer.
En foei, wat was dat meisje
5 opmerkingen:
dat is een goeie oefening!
heeft een *lightbulbmoment*
Zo'n 'denk niet aan een roze olifant'-moment als je probeert je niet bewust te zijn van hoe dicht je op andere mensen staat...
Als ze stinken,
als je iedere uitademing van hem/haar even je eigen adem in moet houden,
dat vind ik het ergst.
Dit soort situaties moet ik uit het oogpunt van mijn psychische hygiëne absoluut vermijden. Ik word er letterlijk gek van. Gewoon een baan kan ik sociaal al niet eens. Ik zit meestal alleen thuis en kom weinig buiten. Geloof het of niet, ik ben gelukkig. Een gelukkige autist.
@Karin: nieuwsgierig naar je lightbulbmoment..?
@Frankie: Ik geloof je. Absoluut. Mooie term trouwens, die psychische hygiene.
Een reactie posten