Sana speelde wederom sardientje

Ik heb het al tientallen keren gedaan en vrees dat ik het in de 41 jaren die mijn carrière nog zal duren toch minstens 3x per jaar ga doen - of nog véél vaker.

Ik sta hier, jij staat daar he-le-maal aan de overkant. Met handgebaren mag je me dichterbij laten komen en stopzetten. Ook mag je me weer een stukje terugsturen. Kijk maar eens welke afstand goed voor je voelt, en -belangrijker nog- wáár je dat voelt.

Daar gaat het om hè? Waar ligt jouw grens en hoe kun je die voelen? Want als je dát kunt, pas dan kun je oefenen met het aangeven van die grens en kunnen we gaan kijken naar welke manieren er zijn om aan te geven.


De meesten eindigen met toch minstens anderhalve meter afstand. (En een aantal uiteraard met een halve gymzaal, die zijn stiekem het gekst leukst.) Zo'n afstand waarbij je elkaar net aan de hand kunt schudden. Het praat lekker en je loopt niet het gevaar dat je kunt zien of ruiken wat de ander de avond ervoor gegeten heeft.

De intieme zone zie ik bijna nooit. Althans, niet bij mensen die vanuit hun gevoel handelen. Je hebt uiteraard van die types die gewoon neus aan neus gaan staan en heel hard Ik voel niets hoor, kijk eens hoe dichtbij ik kan! roepen. (Ook die zijn leuk. En ingewikkeld. Daarom waarschijnlijk leuk. Een uitdaging. Want: probeer ze maar eens bij hun gevoel te krijgen.)

Feit is in elk geval dat we mensen niet te dichtbij willen hebben. Handje schudden, prima, maar dichterbij is enkel weggelegd voor heel goede vrienden.

Ik moest er zomaar ineens aan denken, toen ik voor de 4e keer deze week samen met weetikveel hoeveel andere mensen sardientje stond te spelen in zo'n gele rottrein. Het is maar goed dat op zo'n moment iedereen zijn gevoel uitschakelt en heel hard aan andere dingen denkt.


Mij lukte het vandaag niet zo goed.

Getsie, wat praatte die mevrouw hard.
En jemig, wat stonk die meneer.
En foei, wat was dat meisje lelijk niet zo mooi.