Wie het weet mag het zeggen

Ik lag vanmorgen onder een -hoogstwaarschijnlijk Ikea- tafel een boekje voor te lezen aan Thom. Een boekje voorlezen aan Thom betekent doorgaans niet dat je rustig kunt beginnen bij de 1e regel, vervolgens je mooiste voorleesstem opzet en af en toe vraagt wat er op het plaatje gebeurt. Nee, dat gaat anders. Gelukkig maar, want zo leer je het boekje tenminste uit je hoofd, en dat is hartstikke handig. Scheelt me een weer een biebpas als ik ooit zelf nog eens wat kroost ga opvoeden. Als ze het zo doorgaat, ken ik ze straks allemaal uit mijn hoofd. Ideaal.

Hij kreeg me zover dat ik de meeste zinnetjes zo'n 18x herhaalde; met normale stem, op dubbele snelheid, extra langzaam, met hoge stem, met lage stem... niets was ons te gek. Ik vond het prima; zinnetjes herhalen bleek ik goed te kunnen. De 19e x liet ik het hem herhalen. Ook hij slaagde met vlag en wimpel. Weer wat opslagcapaciteit opgevuld.

Het ging vrolijk zo door, totdat er na één zinnetje niet het standaard 'nogkeerlezen' volgde, maar een herhaling van een zinsnede: scherpe steek door je arm. Ohoh. Ik rook onraad. "Tisdat?"
Een enorme piek in mijn hersenactiviteit, gevolgd door wat onsamenhangend gebrabbel over een naald die scherp is en een gebroken bot enzo.

Vertelt u mij eens, hoe leg je aan een autistisch kind van 5 uit wat de schrijver van het boekje bedoelt door de metafoor te gebruiken dat een gebroken arm voelt als een scherpe steek door je arm? Wat is een steek, waarom is 'ie scherp, hoe kan dat in je arm komen en hoe voelt dat dan?!?

Kop uit 't zand

Het is inmiddels al oud nieuws, maar toch kan ik het niet laten om nog iets te schrijven over Happy Slapping, een nieuwe rage waarin jongeren zomaar iemand voor de gein in elkaar trappen, dit filmen en dan de filmpjes op het internet plaatsen. Belachelijk. En wat kan ik er nog over zeggen? Alles is al gezegd, en dat het erg is dat vind naar ik aanneem iedereen.

Toen ik erover hoorde, kon ik m'n oren niet geloven. Hoe kun je iemand zo behandelen? Zo behandel je een hond niet eens, zo ga je hooguit om met langpootspinnen en vervelende wepsen wespen.
Je zal als zwerver een rustig dagje genieten op je favoriete bankje in het park, als er ineens een stel opgeschoten jongens met een telefoon met camerafunctie op je afkomt om je eens even lekker in elkaar te trappen. Hij overleefde het niet, de jongens kregen levenslang. En terecht. Wat mij betreft mag de doodstraf weer worden ingevoerd. Ik zal er niet om rouwen.

Ik hoorde erover op de radio, ik zag het op het nieuws en las het op internet. Het was groot en schokkend nieuws. Logisch.

Diezelfde avond las ik een boek over (kinder)mishandeling, en over de 1000 mogelijke redenen waarom volwassenen -of 'grote kinderen'- een kind kunnen en willen gebruiken voor hun eigen lusten en lasten. Het boek schreef over hoe vaak het voorkomt en over hoe weinig mensen zich hier bewust van zijn. Het taboe is en blijft, over het algemeen steekt men de kop het liefst diep in het zand. Het bijzondere hiervan is als je eenmaal wél een ervaring op dit terrein hebt, dat je dan ineens Heel Veel mensen tegenkomt met ook dat soort ervaringen. Alsof je daar een antenne voor kunt ontwikkelen en ze als vanzelf op je padje komen. Heel apart.


Ongewild koppelde mijn hersenen de 2 zaken aan elkaar... Happy Slapping versus Kindermishandeling- en verwaarlozing. What's the difference? Iemand met macht gebruikt een ander om er zelf op wat voor manier dan ook beter van te worden. Ik zie weinig verschil. Het grootste -en vrijwel enige- verschil is de manier waarop de maatschappij en de rechtbank ermee omgaat. Van Happy Slapping gaat de hele wereld steigeren, want 'dat is toch wel zo gruwelijk'. Een strafmaat van levenslang, hoppa. En hoe zit het met de daders van die 160.000 gevallen van kindermishandeling per jaar in Nederland? Als die allemaal levenslang zouden krijgen en we van heel Zwolle een gevangenisstad zouden maken, dan nog zou het niet passen.


Ik vraag me wel af hoe de wereld eruit zou zien als iedereen zich bewust zou zijn van de gevallen van kindermishandeling, -verwaar-
lozing en andere vormen van geweld in zijn directe omgeving. Zou het dan ooit nog lente worden? Of zouden we elkaar allemaal uitmoorden?

Zusje voor de spiegel

“Dat vind ik nou zo stom hè..”, zegt ze mopperend met haar mond halfopen, “dat iedereen altijd maar z’n mond open laat hangen als ‘ie mascara op doet. Het gaat ook echt vanzelf, maar het staat zo stom en het helpt echt niets”. Ik schiet in de lach. “Tja”, zei ik tegen haar spiegelbeeld, “je zult het wel niet geloven, maar ik vond dat ooit zó stom, dat ik het mezelf heb afgeleerd en sindsdien met mijn lippen stijf op elkaar geknepen mijn mascara op doe. Nu gaat het vanzelf.”

Vol ongeloof staart ze me aan: “Nee… meen je dat?!? Dat kan ook echt alleen maar jij bedenken”. Dan draait ze terug naar de spiegel, übergeconcentreerd en.... met haar lippen stijf op elkaar. Ik draai me ook weer naar de spiegel en ga verder met mijn ochtendrituelen.

Na een paar seconden zoek ik stiekem haar spiegelbeeld weer op. Ze is nog druk bezig met haar 6e laag mascara en heel langzaam zakt haar mond weer open….

Dat kan korter #1

Pedagogisch trucje
In het kader van een Opfriscursus voor lichaam en geest lagen wij, mijn huisgenootje en ik, zondagochtend om half 10 in het zwembad om aan de lichamelijke gesteldheid te werken. Dit gebeurde op zondagochtend om half 10 vanwege de illusie dat het vast heel lekker rustig zou zijn. Niet dus.

Na de eerste uitputtingsslag van 20 minuten was het tijd voor een relaxmomentje in de bubbeltjeshoek die niet bubbelde. Bij gebrek aan bubbels volgde een goed gesprek, wat na 3 minuten verstoord werd door een binnendrijvend peuterjongetje. Hij keek me verwachtingsvol aan, schatte zijn vanhaarkrijgikaandachtkans vrij hoog in en zette zijn mond open om vol overtuiging en loeivals zijn mooiste versie van het lied ‘Lalalaaaa’ te laten horen. Ik twijfelde geen moment en verraste hem door enthousiast de 2e stem in te zetten. Loeihard.

Stilte. Hij viel volkomen stil.

Vervolgens checkte hij zijn papa’s gezicht. Dat lachte. Hij checkte het gezicht van mijn huisgenootje. Ook dat lachte. Hij bekeek mijn gezicht, welke ik in een neutrale en-nu-jij-weer-blik trachtte te houden.
Twijfelachtig Lala'de hij nog wat, maar watertrappelde toen ontdaan richting papa… Twee minuten later hadden wij de bubbeltjeshoek –die nog steeds niet bubbelde- weer voor ons alleen. Adios!



Ok. Ik geef toe: het zijn geen 100 woorden, zoals ik eerder in een vlaag van verstandsverbijstering veeeel te impulsief blufte. Maar oefening baart kunst, en ik heb nog zeeën van tijd om te oefenen. Daarbij ben ik een perfectionist met een bescheiden portie faalangst, dus is het juist heel moeilijk om nu al in het openbaar te falen. Het akkoord gaan met het plaatsen van een stukje met meer dan 100 woorden is dus juist een extra goede oefening om te ervaren dat het niet in één keer hoeft te lukken allemaal. (Mooi excuus, hè?)

Ik heb mezelf wel een ander klein cadeautje gedaan. Het zijn er namelijk wel precies 200. Eerst waren het er 208, toen 196, maar met wat knip- en plakwerk heeft de perfectionist in mij er precies 200 van gemaakt. Wat 'n genotje.

Groot contrast

Het leuke van een heel vies huis is dat het stofzuigen extra leuk is. Als je om de 2 a 3 dagen stofzuigt, hoor je vast en zeker véél minder rikketik en ratelderatel dan dat ik vanmorgen hoorde toen ik na uhm.. nou ja... na héél lang mijn kamer zoog. Alle haarspeldjes, kledingetiketjes, stofjes, dode beestjes en andere ongewenste viezigheidjes zijn verdwenen.

Ook stoffen is volgens mij véél leuker als je doekje echt pikzwart is nadat je het over dat ene onzichtbare randje hebt gehaald, i.p.v. dat er maar enkele pluisjes aan blijven plakken.
Niets is toch plezieriger als elk half uur een schoon sopje moeten aanmaken omdat het oorspronkelijke sopje geen sopje meer is, maar een heksensoep... Dan weet zie je tenminste waar je het voor doet.

Mijn kamer is weer schoon.
De rest van het huis ook, overigens.

Eindelijk.

Dat kan korter

Mijn vorige stukje bestaat uit 943 woorden. Eigenlijk vind ik dat dat er een beetje veel zijn voor een logje. Bovendien weet ik van mezelf dat ik vaak veel woorden gebruik voor weinig. Het is mijn valkuil. (En mijn kwaliteit, maar het schijnt dat die 2 wel vaker samen gaan.) Niet dat het dan niet boeiend is, maar wel een beetje lang. Mijn stagedocent was in den beginne ook wat twijfelend over mijn stageverslag: “Tja… je gebruikt wel,uhm… 1, 2, 3…. 5 pagina’s om je casus te beschrijven, daar waar andere er slechts 2 gebruiken, maar… tegelijkertijd moet ik wel toegeven dat je me met elke regel boeit. Met plezier. En dat vind ik dan wel weer heel erg knap. Dus ik geloof dat ik het dan toch maar niet erg vind.” En toen lachte hij naar me. Gelukkig, want in mijn hoofd was het verwachte cijfer al wat puntjes gedaald.. In zijn hoofd –en op papier- steeg het cijfer echter enorm omhoog. Halleluja. Desondanks gaf hij me wel de tip om hiermee uit te kijken, want nu had ik het getroffen met een docent die wel hield van mooi taalgebruik en uitgebreide beschrijvingen, maar als ik een wat zakelijker docent zou treffen, zou deze er wel een puntje voor aftrekken.

Onderstaand stukje kan korter. Dat weet ik zeker. Ik ga mezelf op deze weblog dan ook uitdagen om korter, veel korter en bondiger te schrijven. Maximaal honderd woorden, dat lijkt me wel mooi. De lange verhalen blijven ook, hoor, natuurlijk. Daar hou IK immers van, en waar ik van hou, dat moet blijven. Logisch.

Vanaf nu zal er gewoon zo nu en dan een 2e versie van een Lange Log verschijnen, en zo dadelijk ga ik maar eens puffen en zweten op de eerste in de -vermoedelijk lange- serie: Dat kan korter.

Pedagogisch trucje

Zondagochtend, half 10. Wij lagen in het zwembad.
(Wij bestaat in dit geval uit mijn huisgenootje -alias Roomie- et moi.)

Maar... Waar gaat het mis? Wat klopt er niet aan bovenstaande alinea? Waarom lagen wij niet gewoon languit in ons (eigen!) bed te slapen, waarom hingen wij niet lekker laveloos op de bank of zaten wij aan een uitgebreid zondagsontbijtje met een zacht(!)gekookt eitje en versgeperst sinaasappelsap? Waarom?!?!?!?

Simpel. Omdat wij aan onze conditie werken. (En omdat er niemand is die voor ons sinaasappeltjes uitperst of eitjes kookt. Bovendien kookte ik gisteren al een ei. Teveel ei is niet goed voor je, schijnt. Slecht voor je cholesterolgehalte, en aangezien ik nog Heel Lang wil rondhuppelen op deze aardkloot eet ik niet teveel ei. Je kunt dan wel een trucje toepassen, namelijk door enkel het eiwit te eten. Dat is minder dodelijk. Persoonlijk vind ik het niks, een ei zonder druipend eigeel mag van mij linea recta de prullenbak in, maar er bestaan van die bodybuildmaffiosi die gerust 6 eiwitten per dag eten. Dus als je een opgepimpt opgepompt lijf wil.. eet smakelijk!)

Maar goed. Wij werken dus aan onze conditie. Jaja. Het is zover. Er moet gesport - of op z'n minst bewogen worden. Straks, als de vakantie voorbij is, begint het grote leven weer, incluis colleges, stage, zwemles geven, spelen met Thom., afspreken met vriendinnen, reizen, winkelen en naar ik hoop nog veel meer andere leuke dingen. Daar is mijn lijf niet meer aan gewend en dus besloot ik tot een opfriscursus 'Druk en levendig bestaan'. Vandaag braaf 2x 20 minuutjes gezwommen en als cadeautje lekker gepoedeld in het kruidenbassin. Morgen start er een hardloopschema, maar wees gerust. De eerste 3 weken zal ik niet langer dan een half uur buiten zijn.. Leve het opbouwschema voor Beginners!


Tot zover mijn verklaring waarom ik op zondagochtend half 10 in het zwembad lag tussen bulldogbaby's en oude banentrekmeneren en -mevrouwen. Die bulldogbaby's werkte trouwens enorm op mijn babybouwhormonen. Te schattig! Gelukkig waren er op dit tijdstip geen potentiële papa's cq huwelijkspartners voor mijn baby in spe, anders had ik me waarschijnlijk nooit meer op mijn oorspronkelijke doel kunnen concentreren.


Na de eerste set baantjes trekken zaten Roomie en ik uit te puffen op een afgelegen bubbelbankje waar de bubbels het natuurlijk niet deden. Desalniettemin waren we zo opgelucht dat we een baby- en kindvrij hoekje hadden gevonden, dat we er bleven zitten en begonnen aan een goed gesprek. Maar zoals dat gaat in zo'n zwembad, kwam er binnen 10 minuten een peuterjongetje onze hoek binnengedreven, voortgestuwd door zijn papa (die niet heel leuk was). Het peuterjongetje was eigenlijk ook niet zo heel leuk én wij zaten in een goed gesprek. Kortom; ik voelde wat irritatie en wilde mijn rust terug. Het peuterjongetje wilde echter vooral aandacht.

Ik ben gezegend (althans, meestal) met een soort aantrekkingskracht op kinderen. Op de één of andere manier gaan ze me óf een potje uitdagend aan zitten staren, waardoor ik na 4 seconden mijn tong uitsteek en het kind 2 dingen kan doen: lachen en terug doen, of wegkijken en zich afvragen wat die gekke mevrouw nou deed, óf ze komen direct naar me toe en behandelen me als een gelijke.

Het peuterjongetje dreef naar me toe en ik was in dubio; negeren, waardoor het kind zou afdruipen - of beter gezegd afdrijven - naar zijn niet zo leuke papa en vermoedelijk zou verdwijnen uit Onze Hoek, of contact maken en lief lachen en bubbels blazen en en spetteren enzo, waardoor het kind me leuk zou vinden en we een paar minuten lol met elkaar konden maken, maar het goede gesprek ten einde zou zijn. Ik wist het niet zo goed, al neigde de negeeroptie te winnen met 53% van mijn stem.

Het peuterjongetje dreef in stilte nog wat dichterbij en toen gebeurde het. Hij zette zijn mond op en begon met een opgewekt doch vals "Lala, lalaalaa, laaalaaaa" keihard in mijn oor te zingen. In een impulsreactie zette ook ik mijn mond open en begon met net iets meer volume terug te Lalalaën. Recht in zijn gezicht.

Stilte. Hij viel volledig stil. Met grote ogen keek hij me aan. Ik zag 'm denken.. Wat moet ik daar nou mee, met zo'n vreemde mefrau in een zwembad die keihard terug gaat Lalalaën. Normaal lachen mefrauwen in het zwembad enkel lief en spetteren ze wat, of ze negeren me waardoor ik nog harder ga Lalalaën. Wat moet ik nu?!?! Gekke mefrau.

Hij keek naar zijn papa in de hoop dat daar wat steun of informatie kon halen betreffende dit rare gedoe. Maar papa lachte enkel en wachtte af. Hij keek naar mijn Roomie. Die lachte ook. Hij keek naar mij.. Ik keek neutraal, in afwachting van wat zijn volgende stap zou doen. Hij deed vrij weinig. Verdwaasd, verbaasd. Vervolgens Lala'de hij nog wat, maar niet meer zo overtuigd en -gelukkig- ook niet meer zo hard. Toen het peuterjongetje en zijn niet zo leuke papa waren verdwenen, schoot ik in de lach. Om mijzelf, welteverstaan. Bijzondere impulsieve actie.

Ik moest denken aan die reclame waarin een vervelend peuterjongetje in de supermarkt de hele boel bij elkaar schreeuwt omdat hij iets niet mag, waarop vervolgens zijn moeder naast hem gaat liggen en mee gaat liggen schreeuwen. En ik moest denken aan talloze colleges op school waarin ons werd geleerd dat je het meeste bereikt in het contact door de Ander gewoon maar na te doen. Doe maar mee, kijk maar wat er gebeurt, beleef wat de Ander beleeft en ontdek waarom 'ie doet zoals 'ie doet.

Het werkt.
Het werkt als een trein.


En bovenal is het gewoon erg leuk!

Kleine dingen..

Na het eten even een rondje gefietst met Huisgenootje.
Bijzonder hoe weinig we eigenlijk weten van de wereld om je heen. Sla eens een keer linksaf daar waar je altijd rechts gaat, en je ontdekt 'n heel andere wereld.





En ja; mijn fiets is groen met roze.
Mijn schoenen zijn roze, mijn truitje is roze,
mijn vest is roze en mijn tas is roze.
(Maar verder ben ik Heel Stoer.)

Vanmorgen wist ik niet dat ik in roze zou eindigen,
dus daarom is mijn beehaa kanariegeel en mijn
hipster limegroen. Foutje.

Gelukkig zie je die niet op de foto ;-) .

Nieuw Vriendje

Hij houdt van koken. Ik ook. Daarom hou ik ook van hem. Natuurlijk is 'ie ook knap en stoer en sterk en lief en zorgzaam en nog veel meer, maar dit maakt het helemaal af. De liefde is absoluut wederzijds. Het was liefde op het eerste gezicht en na de eerste ontmoeting heb ik hem bijna niet losgelaten.

Mijn liefde gaat regelmatig door de maag. Hij weet dat en speelt er perfect op in. Hij maakte een romige perzikbanaansmoothie, een zoete wortelsoep met platte Egyptische broodjes, een perfect gesneden fruitige salade, een romig DanishBlue-sausje en een champignonsaus voor over de struisvogelbiefstuk.


Ik was altijd wat bang voor verliefd en houden van enzo,
maar tijden veranderen. Blijkbaar verander ik gewoon zomaar mee.

Ik hou van hem. Met heel mijn hart.
En met heel mijn maag.
Ik denk niet dat ik hem ooit nog laat gaan.


Hij is Perfect.

(Voor Iris en alle anderen met weinig weblogleeservaring: Je kunt klikken op het vetgedrukte 'Hij'. Dan krijg je een foto van Hem in beeld. Succes! ;-))

#1

Daar staat 'ie dan. Een nieuw weblog, een nieuw berichtje, een nieuw begin. Na jaren -en dat is helaas niet overdreven- van willen beginnen, dromen over hoe leuk het zou kunnen zijn en talloze halfslachtige pogingen heb ik het nu toch maar eens doorgezet en zie hier het eindresultaat.

Een nieuwe weblog.
Voor alle dromen, wensen, belevenissen, hersenspinsels en andere mooie dingen die gedeeld moeten worden. In mijn hoofd bestaat het allemaal al. Ik ben benieuwd of ik het ga kunnen vertalen naar hier.


In afwachting verblijf ik..