Paradox

Waar ik zin in heb:
Gitaar spelen, de takkebende op mijn kamer opruimen, een nieuwe ketting in elkaar flansen, mijn schone was sorteren en -op kleur, natuurlijk- in de kast leggen, piano spelen, strijken, nieuwe oorbellen maken, de afwas opruimen, een tekening of schilderij maken van alles wat er in mijn hoofd zit, een handstand tegen de deur maken, die knalroze collage voor op mijn kamer afmaken, uren muisklikken om mijn vakantiefotoalbum perfect (en niets minder dan perfect) te maken, etc...

Wat ik nu beter niet kan doen, gezien De Pols en de things-to-do:
Gitaar spelen, de takkebende op mijn kamer opruimen, een nieuwe ketting in elkaar flansen, mijn schone was sorteren en -op kleur, natuurlijk- in de kast leggen, piano spelen, strijken, nieuwe oorbellen maken, de afwas opruimen, een tekening of schilderij maken van alles wat er in mijn hoofd zit, een handstand tegen de deur maken, die knalroze collage voor op mijn kamer afmaken, uren muisklikken om mijn vakantiefotoalbum perfect (en niets minder dan perfect) te maken, etc...


Wat is dat toch, dat als je tijd en mogelijkheden te over hebt, je nergens zin in hebt of je nergens toe kunt zetten en dat als je het retedruk hebt of geblesseerd bent (of in extreme gevallen gewoon beide, zoals in mijn geval) je juist heel veel zin krijgt in dat soort dingen?

Soms -of eigenlijk heel vaak- zitten mensen maar raar in elkaar.
Ik in ieder geval wel.

Geraaskal op de late avond

Zo zag het beeld er vanmorgen uit. En vanmiddag. En nu. En wellicht wel de hele nacht. Misschien morgenochtend ook nog wel.

Ach ja. Het fijne van de herfst is dat ik standaard uitga van dit soort weersomstandigheden en dat ik dan ineens Heel Blij kan worden van een voorzichtig najaarszonnetje dat stiekem om een hoekje wolkje komt gluren..

Anders dan de zomer-die-zich-eigenlijk-geen-zomer-meer-mag-noemen. Dan raak ik telkens weer teleurgesteld door de verwachting van mooi weer en de keiharde realiteit van nét-geen-zomerse-temperaturen en nét-geen-lekker-zonnetje. Nu verwacht ik gewoon constant regen en logischerwijs ben ik zo blij als een vogeltje in mei (het is al laat, excuseert U mij voor deze flauwe woordcombi..) als er een zonnestraaltje doorbreekt en de reeds gevallen kastanjes van hun mooie kastanjebruine glans voorziet.

Dit doet me er trouwens aan herinneren dat ik nodig naar het bos moet om die krengen te rapen, anders wordt het weer een retourtje Intratuin om net echt lijkende neppe kunstkastanjes en eikels in te slaan ten behoeve van het opleuken van de woonkamer. (Al zou ik liever fleurige tuinstoelkussens en nephoutblokken voor in de vuurkorf kopen, maar dat zal allicht te maken hebben met die aftersummer male cat*.)

Anyway; ik fietste ging lekker met de bus naar de stad en naar de bieb, haalde 5 flinke leesboeken, deed boodschappen met de bus en rende dat piepkleine stukkie naar huis. Niks geen last van die regen. Zolang ik mijn OV heb en mag lachen om mensen zonder paraplu die eigenlijk uit irritatie, omdat ze zelf geen paraplu hebben en dus zeik kletsnat worden, dit maar projecteren op mensen mét paraplu en dan heel hard mopperend door de winkelstraat marcheren en schelden op al die 'teringparaplu's', ben ik tevreden. Mij hoor je niet klagen. Ik liftte gewoon met elke paraplu een stukje mee.

Al hoop ik natuurlijk wel dat zomer 2008 zich ergens half februari aandient. Kan ik met mijn verjaardag ook eens een tuinfeest geven. Lijkt me wel wat. (Mocht de weersverwachting op lange termijn nu zó zijn dat het echt rond februari 2008 zomer gaat worden, laat het me weten, want dan moet ik nog snel even verhuizen naar een tuin met boom en schommel, met jacuzzi en met een complete buitenkeuken. Zolang ik niks van U hoor, blijf ik hier lekker cocoonen onder mijn roze-met-witte-stippen-plaid. Best gezellig hoor, met alle kaarsjes aan.)



* Vertaalwoord.nl kent alleen de vertaling van de kater als beest, niet de kater als beroerde gemoedstoestand na een overdosis Bailey's of een ander vergelijkbaar alcoholisch goedje. Ach. Het is al laat, en ik vond dit ook wel grappig. Alhoewel het ook weer niet zó laat is, want vroeger was dit vroeg voor mij. Zou dat parallel lopen, hoe ouder je wordt, en hoe 'later' je dus leeft, hoe eerder het 'laat' is op de avond?

Tijden veranderen

Hoe wij –Frieda & moi- vorige winter over de mode dachten…:
“No way. Denk maar niet dat je mij ooit in zo’n skinny jeans zult zien lopen hoor. Die staan alleen leuk bij meisjes met stokjesbenen. En denk ook maar niet dat ik mijn broek in mijn laarzen ga proppen, dan krijg je van die wortelbenen. Op die manier wordt precies het verkeerde geaccentueerd. Ook alleen maar leuk voor meisjes met stokjesbenen. Oh, en weet je wat ook helemaal in is nu? Leggings!!!” *proest* “Nou, je snapt natuurlijk wel dat zelfs Thijs (De Echtgenoot) mij nevernooitniet in zo’n ding zal zien, laat staan dat ik er de buitenwereld mee in zal huppelen. Leggings zijn voor Amsterdamse lellebellen en voor huisvrouwen die geen kaas gegeten hebben van mode of er gewoon geen ene piepmuis om geven dat ze erbij lopen als een uitgezakte vijftiger compleet met heuptassen en kwabbelknieën duidelijk zichtbaar door de legging heen.”

Zo ongeveer dachten wij erover. Het zal niet letterlijk gezegd zijn, mijn geheugen is niet van het allerbeste. Maar de rode lijn is duidelijk, dunkt me.

Ik begon op 29 april ineens vreemd gedrag te vertonen. Ik kwam na een dagje shoppen thuis met een skinny jeans. Ik snapte het zelf ook niet en twijfelde ernstig aan mezelf, aangezien ik wel vaker niet geheel objectieve meningen over mijn uiterlijk weet te creëren, maar toch hield ik hem. Droeg ik hem vol trots. Kijk mij eens hip zijn. En ja, de broekspijpen propte ik in mijn slobberlaarzen. Stond eigenlijk best prima. Ook zonder stokjesbenen.

Frieda vond het leuk (zei ze), maar verkondigde resoluut dat het écht niets voor haar zou zijn, dat dat bij haar figuur écht niet kon. Onzin, vond ik, maar dat vond zij dan weer onzin. Prima. De skinny jeans deed gelukkig niets aan onze vriendschap veranderen.
Een tijdje later kwam Frieda ineens met een legging aangehuppeld. En daaroverheen een overgooier/jurkje/tuniek-achtig iets. Bij haar stond het ééénig, en dit maal was het aan mij de schone taak om vol overtuiging te beweren dat dat bij haar figuur echt ontzettend goed kon, zo klein en fijngebouwd als ze is, maar dat zo’n overgooier/jurkje/tuniekachtig iets bij mijn hollandsche vrouwenvormen (behalve dan de voorkant, die is niet zo hollandsch…, maar dat terzijde) écht niet zou kunnen. Way too much zandlopergedoe.

Gisteren, tijdens een therapeutische H&M-kleedkamersessie, stond ik de zoveelste legging mét zwabberrokje te passen toen Frieda zei dat ze de hele winter niets anders meer aan ging doen dan leggings met overgooierjurkjestuniekjesachtige dingen. Ik bevestigde dat; het zit immers net zo lekker als een pyjama cq huispak en het staat ons allebei gewoon rete-goed.

Ik moest de winkelsessie van gisteren halverwege de middag onderbreken in verband met mijn eerste rijles (welke overigens briljant ging, vond ik), maar Frieda ging nog dapper door. Zij had waarschijnlijk nog wat stress-door-het-nieuw-gekochte-huis te verwerken. Tijdens het eten belde ze me en eiste ze dat ik naar mijn mobiel zou rennen –ze belde op de vaste lijn, dat even voor de oplettende lezer- om haar smsje te lezen. Mijn geluid stond uit en blijkbaar had ze die middag iets Heel Belangrijks gesms'd en was ze zeer benieuwd naar mijn reactie. Ik maakte er een spelletje van en zei dat ik daar he-le-maal geen zin in had en het na het eten wel even zou doen, in de hoop dat ze de inhoud van het smsje gewoon zou vertellen. Dit lukte. Wat ken ik haar toch goed, mwhoehaha. Leve het manipuleren!

Met een opgewonden en trillend stemmetje, gelijk die van een kind die haar eerste schooltekening aan haar mama laat zien, vertelde ze me dat ze ook een skinny broek had gekocht. Een zwarte. Ik was echt zooo trots. En dus dragen wij skinny jeans, leggings, overgooiers, tuniekjes, rokjes en al wat er nog meer hip is. De hele winter lang, waarschijnlijk. Een gewone spijkerbroek is zó tweeduizendzes.


Wij hebben geen stokjesbenen nodig.
Alleen wat meer borst.

Ik bewonder

Als je in het programma De Lama’s als doventolk moet optreden en je weet de zin ‘want de blikken in je ogen’ zonder enige bedenktijd te vertolken door 2 conservenblikken open te draaien met een blikopener en ze in je ogen te proppen, dan ben je wat mij betreft gewoon briljant. Hulde aan Ruben van der Meer!

Toekomstmuziek?

Ik kijk het niet hoor, maar ik hoorde het per ongeluk.

Samantha uit Sex & The City:
"I’m a trysexual, I’ll try everything once."

Daarom is ze een vriendinnetje van mij

He, morgen is de banenbeurs in Zwolle. Daar ga ik heen.
Ga je op zoek naar een andere baan?
Ja. Een baan als… ..... beertender.
Ow tof! Wordt je dan zo’n groene, of zo'n zwarte?
Maakt me niet uit, maar ik schenk alleen maar blondbier.

Optisch bedrog

Niemand weet, niemand weet dat ik Repelsteeltje heet misschien heel zomers lijk met mijn roodwitte puma's en mijn blote enkels gestoken in witte zomersokjes, maar ik heb stiekem gewoon oersaaie grijze beenwarmers aan onder mijn spijkerbroek. Lekker warm.

En morgen?
Morgen gaat gewoon de wintermuts op!

De pols is aan de beterende hand

Voor het eerst in 2 weken vandaag
weer afgewassen, maar mijn billen
afvegen doet nog wél een beetje pijn.

Oei, mijn 1e koffietijd van dit schooljaar

Ik houd van mijn vak. Ik houd er wat minder van als mijn eigen uren uitvallen waardoor stagemaatje en ik elders ondergebracht werden. Zit je daar apies te kijken in het activiteitencentrum alwaar 4 patiënten heel geconcentreerd en in zichzelf gekeerd een kussenhoesje zitten te borduren... Ik gaapte me rot.

"Ach, doe mij ook maar een bakkie koffie", zei ik quasi nonchalant, alsof ik dagelijks driedagelijks heel routineus een bakkie pleur naar binnen gooi. In werkelijkheid was de laatste keer dat ik op deze manier koffie dronk in de examenperiode van de middelbare... Toen wist ik ook niet zo goed waar ik de energie nog vandaan moest halen om opgewekt en enthousiast mijn ding te doen.

Vandaag leukte ik de koffie op met 3 zoetjes en een overdosis koffiemelk. Best te doen, eigenlijk. Het maakte mijn anderhalf uur meekletsen met 4 psychiatrische patiënten en hun borduurwerkje in ieder geval draagbaar. Leve de bezigheidstherapie! (En de koffie. Vooral die koffie. Ineens begrijp ik ook waarom al mijn stagebegeleiders koffie drinken als ware het hun levensadem. Koffie houdt de psychiatrie draaiende. Absoluut. )

Helaas volgde daarna nog een uur bezigheidstherapie in de boekbinderij. Sjit hee. Mijn stagemaatje en ik snappen nu wel waarom ze daar zo depressief blijven; wat een enorm eentonig kut rotwerk en die stilte... ijzingwekkend. Bah.

Toen we, eenmaal buiten, opgelucht naar adem hapten vroeg ik haar of zij dat programma van Gordon en Joling kende. "Ja," zei ze, "met gierende banden naar huis. Nú!"

Poepverhaal

Mijn vriendinnetje kocht een huis. Zo simpel als dat het hier staat, zo was het ook. We reden in de auto en ineens zei ze: "Naar rechts!!!!!" Zo gezegd, zo gedaan. "Zie je dat flatje daar helemaal bovenin op de hoek? Dat is van ons."

Oh. Huh? Oké. Gefeliciteerd! Maar... wie, wat, wat, waar, waarom en vooral: waarom hoor ik dat nu pas?!?! Ze legde het uit en vervolgens vertelde ze over hoe enorm ingewikkeld het was geweest om de wc uit te zoeken:

"Jahaa, want ik wilde eigenlijk een vierkante wc-pot, dat leek me wel leuk. Vierkante tegeltjes, vierkant wasbakje, vierkante pot.. alles vierkant. Maar zo'n vierkante pot is weer 200 euro en tja, dan denk ik toch 'laat maar, ik zit op een ronde pot net zo lekker'. Maar weet je, ik wilde ook een wc met zo'n plateautje. Dat je niet *plons* hoort als je poep valt, maar gewoon *plof*. Maar die zijn 200 euro duurder!!! En tja.. dat heb ik dan toch maar wel gedaan. Ik wil mijn poepje gewoon lekker kunnen bekijken."

Ik waarschuwde haar met een 'dit wordt een logje', waarna zij begon met een uitgebreid betoog dat zo'n plateautje heel pedagogisch verantwoord is, want dat de mama van Thijs dat ook had en dat die altijd de poepjes van haar kinderkes bekeek of het wel goede poepjes waren. Ik vond het een dappere poging, maar ik wist wat zij diep vanbinnen ook al wist, maar niet wilde toegeven: Dit wordt een logje.



(Dat vriendinnetje heet Frieda, trouwens.)

Verzoekje: Mèlanie

Het lastige aan het achter de schermen en in de coulissen zijn, is de ijzeren discipline die nodig is om de lippen stijf op elkaar te hebben en te houden. Je weet immers nooit of je zender aan of uit staat en door toch snel even tegen je buurvrouw te fluisteren dat je écht heel nodig naar de wc moet, loop je het risico dat het publiek in de zaal jouw boodschap ook door de levensgrote speakers dwars door een dramatische scène heen hoort knallen. Niet bepaald een meerwaarde voor onze musical, en dus ben je stil.

Voor ons, de volwassenen, een relatief makkelijk klusje, maar voor 30 kinderen in zo'n kleine ruimte een onnoemlijk zware taak. Zo ook voor Mèlanie. Een 14-jarige(?) stuiterbal met een overdosis theatraliteit en dramatiek, een eeuwig tekort aan aandacht, een subliem talent om die aandacht te claimen en een nog niet volledig beheerste impulsbeheersing. De perfecte ingrediënten om mij als Juf constant op mijn hoede te laten zijn, want voor je het weet wordt je ineens enthousiast van achter besprongen of stort ze zich midden in de gang ter aarde om de stervende zwaan te imiteren.

Gisteravond, tijdens de laatste -snik- voorstelling, stond ik in de coulissen te kijken en te luisteren naar A. die haar prachtige solo inzette. Een bijzonder moment wat vrijwel altijd gepaard gaat met kippenvel. Zo mooi, zo spannend hoog en zuiver... heerlijk. Een waar genotje.

Totdat Mèlanie kwam aanvliegen: "Hé Juf, weet U, ...", bladiebla.... Ze wervelde om me heen, kwam rechts van me staan en tikte stiekem achterlangs op mijn linkerschouder, deed een imitatie van een huilende peuter die geen snoepje heeft gehad en trok een gekke bek. A. zong rustig door en ik wilde eigenlijk alleen maar met mijn hele zijn bij A.'s liedje zijn, maar Mèlanie eiste 80% van mijn aandacht.

Iets in mij wist dat een "Ssssst, ik wil even luisteren" niet afdoende zou zijn. Althans, niet langer dan 2 seconden. Ook een ietwat boze of geïrriteerde reactie zou niet het gewenste resultaat opleveren, daarmee liep ik meer kans op de stervende zwaan. Of een heel verzuipend zwanenmeer.

Ik moest ineens denken aan de Holdingtechniek die ik zo'n vier jaar geleden op school kreeg aangeleerd. Een kind wat de grip op zichzelf kwijt is geraakt, geen controle meer heeft over zijn emoties en in een driftbui verzand, kun je kalmeren door het op een bepaalde manier heel stevig vast te houden en zo doende letterlijk te begrenzen. Het kind kan veilig uitrazen zonder zichzelf of anderen pijn te doen en raakt vanzelf uitgeput en kalm. Het vraagt een directieve houding van de therapeut en een hoop doorzettings- en uithoudingsvermogen, maar het is wel heel mooi als zo'n kind dan uiteindelijk slap wordt en dankbaar en opgelucht tegen je aan leunt.

Mèlanie was natuurlijk niet zoals het kind hierboven, maar deze gedachtesprong was wel de reden waarom ik haar voor me zette, mijn armen om haar heen sloeg en mijn kin op haar hoofd liet rusten. En ja hoor, haar schouders zakten, ze leunde wat achterover en we konden samen naar de rest van het liedje luisteren. Stiekim gniffelde ik diep vanbinnen. Toen A.'s laatste noot uitdoofde liet ik Mèlanie rustig los en direct stuiterde ze weer om me heen: "Juf, juf, gaat U nu ook een verhaal oner mij schrijven, over Mèèè-laaa-niiieee? Net als over Hanne?! Nu over Mèèè-laaa-niiieee?"


Bij deze dus.
Alstjeblieft, Mèlanie.
Ik heb van je genoten.

Tip

Echt heel mooi, dat mag ik niet verzwijgen: KLIK!!!

Hoe ik met mijn tijd mee ga..

Bent u al eens geskimd? Dat is het nieuwste van het nieuwste, en echt heel hip. Eigenlijk zou eenieder het eens mee moeten maken, gewoon, om er lekker over mee te kunnen kletsen tijdens de koffie of als smeuïg verhaal bij een goed glas wijn. (Of Bailey's, ik denk dat het daar ook heel goed bij kan.)

Anway, geskimd worden. Ik werd het. Of nou ja, het overkwam me en ik merkte het pas achteraf. De bank beweerde al dat het wel eens gebeurd zou kunnen zijn en blokkeerde afgelopen dinsdag zonder enige waarschuwing mijn pinpasje.

(Fijn, sta je daar met je kar vol boodschappen in de C1000 en dat pinapparaat maar door die hele winkel brullen dat je saldo ontoereikend is terwijl je zelf dondersgoed weet dat er nog minstens 400 euries op je rekening staan en dat er dan een hele rij klanten achter je staat met volle boodschappenkarren en gefronste wenkbrauwen ondersteund door gezucht en gekreun en dat je dan je boodschappen en je portemonnee als pacht achterlaat en naar huis rent om te kijken wat er loos is en dan ziet dat het geld wél op die rekening staat maar voor de zekerheid maar even 20 euro uit een laatje trekt en terug rent om je boodschappen maar contact af te rekenen en dan baalt omdat je de bank weer moet bellen en je weer allerlei rompslomp over je heen gaat krijgen op je spaarzame vrije dag, GROM!!!)
Kortgezegd; ik was daar niet zo blij mee.

Pasje geblokkeerd, pasje van huisgenote om diezelfde redenen geblokkeerd, hoop gezeik, niet leuk. Bank bellen, nieuw pasje, nieuwe pin en vooral gewoon blijven ademhalen. Een orkaan of vloedgolf is erger. Ik speelde de koningin van het relativeren. Problem solved, niks aan de hand. Terug naar de rust-in-mijn-kop-modus. Welverdiend, dacht ik zo. Rustig kabbelde ik de rest van de dag door.

Totdat ik vandaag even mijn rekening ging checken via mijn internetbankiersysteem en ontdekte dat die vuile Roemeense stinkratten toch nog 327,17 euro met MIJN geskimde pasje uit een Roemeense geldautomaat wisten te trekken vlak voordat pasjelief geblokkeerd werd. Ikhaatzeikhaatzeikhaatze. Driehonderdzevenentwintig euro en zeventien cent. Mijn zuur verdiende bejubelde uitkering....

En da's ineens heel gek. Want het zijn maar cijfertjes, maar toch voelde ik me echt persoonlijk geraakt. Aangetast in het diepst van mijn zijn, ofzo. Het klinkt zo stom zoals ik het hier neerschrijf, maar ik voelde me echt bestolen. En ja, ik snap dat ik dat in zekere zin ook gewoon ben, maar de manier waarop is zo onwezenlijk, zo virtueel. Een beetje net als met diefstal. het feit dat de tv weg is, is niet zo erg, maar het idee dat ze in je huis zijn geweest, dát maakt het naar. Dat principe snap ik nu.

Met een bibberstemmetje belde ik de meneer van de bank nog maar een keer. Hij bleek getraind in gevallen als de mijne, want na zo'n 10x herhalen dat ik me écht geen zorgen hoefde te maken, dat het allemaal goed kwam en dat het enige wat voor nu belangrijk was of ik het weekend qua financiën door zou kunnen komen, voelde ik me toch een stuk relaxter. Vraag me af of hij ook zo rustgevend werkt op het gebied van meer ingewikkelde levensvragen.



Voordelen van dit avontuur? (Want we blijven immer positief.)
- Over een tijdje heb ik ineens weer 300 euries!
- Door de adrenalinekick heb ik een retegoeie voorstelling gespeeld, terwijl ik eigenlijk volledig ingekakt was en totaal geen zin meer had om überhaupt nog het toneel op te kruipen. Morgen de laatste voorstelling... snik!

Kinderklets

Cadeau voor één dag
Raymond (3 jr.) nadat ik enthousiast ben onthaald als oppas voor de hele middag: "Kijk, kom snel kijken!!! Nieuwe race-auto's, wel zes!!! Nieuw, van Thomas en mij. En ook voor jou. Maar voor jou zijn ze alleen voor vandaag, hoor! Je mag ze niet meenemen naar huis."


Vriendje
Kim (9 jr.) in De Rechtbank tijdens het wachten totdat het publiek ein-de-lijk zit: "Juf, hoe heet jouw vriend?"
Op de één of andere manier zorgt die geheimzinnige sfeer in De Rechtbank toch altijd voor dit soort vertrouwelijke gesprekjes. Ik fluister zachtjes in haar oor dat ik geen vriend heb. Met grote ogen kijkt ze me verschrikt aan en vol ongeloof en met Heul Veul dramatiek in haar stem zegt ze: "Náááááh, maar dát is rááár. Zó oud en dan geen vriend?" Ik leg haar uit dat oud zijn niet automatisch betekent dat je een vriend hebt. Ze knikt begrijpend, maar besluit haar betoog met een overtuigend: "Maar.. je bent hartstikke knap. Hoe kan dat nou?"


Raar
Thom, Raymond & ik gingen vandaag met de bus naar het zwembad om het zwembad eens van binnen te bekijken. In mijn naïviteit liep ik automatisch naar de bushalte vlak bij mijn huis, me niet realiserend dat er nét iets dichterbij ook nog een halte is, daar waar ze dus normaal opstappen. An sich geen probleem, ware het niet dat Thom autistisch is en hierdoor in de war raakte. Je kunt hem ook niet zonder uitleg zomaar naar een andere bushalte slepen. Dom van mij ;-) . Het zorgde wel voor een mooi gesprek...:

Thom: "Ik ben boos op jou."
Sana: "Oh. Waarom ben je boos op mij?"
Thom: "Omdat je raar doet."
Sana: "Waarom doe ik raar dan, maak ik het ingewikkeld, met de bus?"
Thom: "Niet 'ingewikkeld' zeggen!! (Op de één of andere manier vindt hij dat een eng woord.)
Sana: "Ow sorry. Oké. Wat is er nu raar dan?
Thom: "Jij bent raar. Jij bent ingewikkeld!! Ja!"
Sana: "Oké... ik snap het. We gaan ook naar een gekke bushalte he?
Thom: "Ja. En nu stil zijn. Niet meer over praten."
Sana "Goed."

Even later...., een paar straten verder..

Sana: "Ben ik nog raar?"
Thom: "Ja!"
Sana: "Oh. Jammer. Wanneer ben ik niet meer raar?"
Thom: "Als we straks in de bus zitten." (Oftewel; als alles weer is zoals normaal, zoals gepland, zoals omschreven in mijn structuurtje.)
Sana: "Ok, dat vind ik fijn. Dan hoop ik dat de bus snel komt."
Thom: "Ja, ik oooook!"

Scheve communicatie

- We moeten echt die.. eh... die... die kokoslikeur weer kopen, hoor.
Bailey's, bedoel je?
- Ja! Die ja!
Maar...., dat smaakt helemaal niet naar kokos!
- Nee, weet ik. Maar ik was het ff vergeten en ik wist dat als ik dat zei, dat jij het dan zou snappen.

Waarom ik van kinderen hou

"Mijn juf van jazz heet ook Sana. Die is ook heel lief.
Oh nee. Jij bent eigenlijk wel ietsje liever."

Ik slik een impulsieve reactie in en kijk haar enkel wat schaapachtig aan. Haar grote blauwe ogen stralen pure onschuld en goudeerlijkheid uit.

"Wat is er nou? Het is gewoon écht zo."

Klaagzang

"Ik heb echt respect voor alle mensen met chronische pijn of RSI in hun klauwen", snifte ik gisteren huilend op haar schouder, "want ik geloof dat ik daar heel slecht in zou zijn..."

Het Ding wat niet in mijn RECHTER(!!) pols hoort, maar daar wel al ruim 7 jaar gezellig ingekapseld zit, is bezig met territoriumuitbreiding met als gevolg dat ik met links typ, met links mijn vork hanteer, na het plassen met links mijn broek dicht knoop (en ja, mijn billen dus ook met links afveeg) en met links in mijn neus peuter mijn tanden stralend schoon poets.

Mijn rechterarm bungelt er als een overbodige zoutzak bij. Ik stel dan ook voor dat we ons langzaam gaan evolueren tot een mensch met losse onderdelen welke je met een klittenbandje naar believen bij elkaar kunt sprokkelen en op zijn tijd kunt vernieuwen of bij ontevredenheid gewoon kunt ruilen. (Behalve als je in het theater werkt, dan krijg je drukknoopjes. Anders hoor je constant 'Krggkkgkkk' bij het lostrekken van je klittenbandjes. Dat is niet leuk voor het publiek.)

En natuurlijk is er ook een voordeel. Mijn fijne motoriek behoeft aan die zijde wel wat oefening, maar de constante pijn en het vrijwel niets kunnen maakt me loeisacherijnig en licht wanhopig. Hoe moet dat nou met al die tingz toe doe? Typwerk voor school, badmintonnen en volleyballen op stage, gekke dansjes in onze musicalvoorstelling, oppassen en dus heel veel stoeien met 2 hyperactieve kleuters?
Bah. Ik houd niet van beperkingen en doorgaans beschouw ik beperkingen vooral als overschrijdbare en verlegbare grenzen. Uitdagingen. (Hier ligt overigens ook de oorzaak van Het Ding. Ik denk dat ik dit als een levensles moet beschouwen, ofzo. Klotezooi. Mag het ook gewoon een keer makkelijk en als vanzelf gaan?)

Pijn. Ik heb pijn. Alsof er constant een piepklein kaboutertje met een nog kleiner beiteltje één van mijn middenhandsbeentjes probeert te transformeren tot een minivrijheidsbeeld. De hele dag door, bij elke hand die ik schud en elk ding wat ik tracht op te pakken. En nee, ik slik geen pijnstillers want het kreng Het Ding moet krimpen door rust. Pijnstiller is geen pijn is geen rust is dóóóórgaan is een nog groter Ding en uiteindelijk nog meer ellende. En nee, het liefst wil ik het er ook niet over hebben of het laten merken. Maar na 10 minuten badmintonnen op stage heb ik mijn racket ingeleverd en kwam ik aan het eind van de dag jankend thuis. Kortom; niet zo handig. Tot zondagavond 19.00 uur doe ik niks meer. Daarna is het over namelijk.

Zo.
Einde klaagzang.

Geheim verbond

Mijn hoofd rust op mijn handen die op hun beurt losjes gevouwen op de rand van de balustrade rusten. Ik zit, omringd door mijn 40 medespelers, muisstil op de tribune van de rechtbank en kijk brutaal de zaal in, daar waar naar wij hopen 478 enthousiastelingen hun roodfluwelen plekje in de grote stadsgehoorzaal opzoeken. De voorstelling moet nog beginnen, maar dit moment behoort zeker tot één van mijn lievelingsmomenten. Een heus genotje. Het voelt als een heerlijk complot dat wij daar achter dat zwarte gaasgordijn onzichtbaar zijn voor de mensen in de zaal, maar dat wij hen ongegeneerd zitten te begluren.

Links van me zit Hanne van 8. Een klein en perfectionistisch wezentje met een pracht van een stem. Het is haar eerste keer en ze is erg zenuwachtig. Haar handen friemelen in haar schoot, ze haalt af en toe diep adem en kijkt met grote ogen de zaal in. Allemachies, wat een mensen. Zachtjes fluistert ze me in dat ze zo bang is dat ze straks haar tekst niet meer weet, want ze weet –vertelt ze me heel wijs en zelfbewust- inmiddels wel dat als ze zenuwachtig is, dat ze het dan zomaar vergeet. Ik geef haar een aai over de bol, stel haar gerust en als vanzelf glijdt haar kleine klamme en warme rechterhandje in mijn geopende linkerhand. Onze vingers verstrengelen en zo nu en dan geven we elkaar een klein kneepje, gewoon, om even te laten voelen dat we samen zijn. Samen wachten…

De 478 mensen zitten. Het is ze gelukt. Eindelijk, want oh, wat duurt dat wachten lang als je stil moet zijn. Het zaallicht dimt, de muziek start, de spot gaat aan en wij halen diep adem om het openingslied in te zetten. Zittend, met onze handen verstrengeld. Er is toch niemand die het ziet. Naast dat we zingen alsof ons leven er vanaf hangt, knijpen we elkaar ook nog regelmatig even tot moes. Na het eerste couplet gaan we staan, waardoor ik het handje van Hanne moet laten gaan. Het publiek hoeft immers niets van ons verbond te weten. Maar het geeft niet. Ik hoor haar loepzuiver de hoge 2e stem inzetten. En ik? Ik ben apetrots en zing net zo hard en hoog met haar mee.

Dan ineens voel ik een handje friemelen tegen mijn bovenbeen… Een kneepje in mijn knie. Ze bevestigt dat waarmee ik haar net gerust stelde. Zij voelt het nu ook. Het gaat goed, het komt goed.

En het kwam goed. Natuurlijk kwam het goed.
Stralend haalde Hanne haar applaus en kwam lekker tegen me aanleunen toen het publiek ons vereerde met een staande ovatie.

Wat zal ze lekker slapen vannacht…

Komt dat zien

Mijn tegenspeler na de grandioze première van gisteravond:
"Zeg, zullen we de laatste voorstelling a la Hair doen? Naakt?"

Ohoh (zo'n 'oh' van 'hoe loopt dit af?')

Ik heb vandaag in de stad een gave jas gezien.
Oh?
(Zo'n verwachtingsvolle 'oh', zo één van 'goh, vertel! Hoe zag 'ie eruit, welke kleuren, welk model, wanneer ga je hem kopen?!?')

Hij was 119 euro.
Oh.
(Zo'n diep teleurgestelde 'oh' van 'laat maar dan, dat kun je shaken, dat heeft geen zin en nee, we gaan niet eens meer kijken of 'ie het niet stiekem tóch waard is'....)



Maar voor een beetje goede winterjas ben je dat toch sowieso wel kwijt?
Oh..!
(Zo'n 'oh' van 'hé, er gloort ineens een hele grote sprank hoop aan de horizon, dat is inderdaad heeeel normaal en ik negeer nu gewoon alle lichaamssignalen die me vertellen dat 119 euro best veel geld is!')

Van die dingen die eigenlijk niet kunnen

"Nou, en met die verpleegkundige heeft mevrouw ook al ruzie, de creatief therapeute vond ze een trut want beeldend vond ze stom en van de fysiotherapeut wil ze al helemaal niets meer horen. Bovendien heeft ze ook ruzie met haar mede-cliënt op de afdeling en heeft ze aangegeven dat ze graag een andere hoofdbehandelaar zou willen."

"Ach," sprak het hoofd psychiatrie en tevens hoofdbehandelaar van
de betreffende cliënt nuchter, "als we zo doorgaan vlucht ze misschien wel de genezing in."

Hieehaaa!

Ik denk dat ik ziek word.
Ik heb net scenario 1 volbracht.

Bel de dokter.
Of -beter nog- de krant.

Shock

Jan -binnen onze vereniging te vergelijken met Joop van den Ende binnen de musicalwereld- stapte op het podium en sprak de volgende legendarische woorden: ".... en we willen natuurlijk een prrrrachtige voorstelling neerzetten, dus vandaar dat is besloten dat er zaterdag een extra generale repetitie zal zijn. Zaterdagochtend voor cast 1 en zaterdagmiddag voor cast 2."


Maar natúúrlijk, Jan. Ik zal er zijn.
Doet me niks hoor, dat ik me volgens mijn strakke schema eigenlijk de hele zaterdag zou moeten vervelen en hooguit af en toe zou ademhalen.


Sjeisse.

Plons

Valkuil 1 van het nieuwe stage- en schooljaar is bereikt.
Als u me zoekt; ik lig er midden in.

Al sinds donderdag heb ik last van van die achtervolgingsgedachten als 'ik zou nu eigenlijk dat ene verslag moeten schrijven' en 'ik kan zo wel even beginnen aan het opstellen van doelen'... Al sinds donderdag een fulltime gevoel van onrust en onbehagen want ik zou eigenlijk.......

Tja.
Eigenlijk zou ik toen alles hebben moeten doen wat ik nu doe.
Althans, wat ik net deed en waar ik straks weer mee verder ga. Mijn concentratieboog is wat slapjes, dus ik dacht 'ik schrijf effe een berichtje'. Maar ik ga straks weer verder hoor. Ik moet wel, de deadline is -gelukkig- in zicht. Deadlines zijn fijn, ik functioneer een stuk beter onder stress.


Het bizarre van het hele verhaal is dat ik nu enorm geniet van de adrenalinekick die nu door me heen giert. Echt, ik vind het heerlijk. Nog even snel 3 verslagen typen, uitprinten, mappen legen en herinrichten, de boel ordenen. Ik voel me helemaal in mijn element en verzet bergen werk. Dat is ook niet raar, ik doe dit al sinds de kleuterschool zo en het werkt blijkbaar enorm goed. Ik ben zeer ervaren op het gebied van uitstellen en deadlines enzo.

Alleen waren afgelopen dagen Niet Leuk. De dagen waarin ik gek werd van de onrust en dat onbehaaglijke gevoel van 'eigenlijk zou ik iets....'.

Er zijn 2 toekomstscenario's:
1. Vanaf nu schrijf ik de verslagen en rapportages direct en kan daarna écht genieten van mijn vrije tijd, waardoor ik ook een stuk relaxter de nieuwe week in rol.
2. Ik verban alle 'ikzounueigenlijkmoeten-gedachten' gedurende de hele week en accepteer gewoon dat dit mijn manier van werken is, waardoor ik elke maandagavond (want mijn week begint op dinsdag) een stresspiek heb.


Scenario 1 heeft mijn voorkeur en die ga ik komende weken maar eens uittesten. Naast school en stage spendeer ik komende 2 weken namelijk ook nog zo'n 50 uur in de stadsgehoorzaal om op het toneel de sterren van de hemel te spelen, te dansen en te zingen. Ow, en het liefst wil ik hier ook nog regelmatig hier een stukje dumpen. Het is tijd voor een stukje professioneel timemanagement. En dat kan ik heus wel. Hoop ik.

Wish me luck!


(Dan ga ik nu nog even een logboek invullen, mijn brood voor morgen smeren, mijn couscoussalade voor morgenavond in mijn tas doen -soms kan ik wél vooruit werken-, mijn script zoeken, batterijen voor mijn mp3speler regelen, kleding uitzoeken voor morgen, stage voorbereiden, de rest van alle benodigde troepjes verzamelen, douchen, mijn kamer opruimen, flesjes limonadebenzine vullen, mijn schoolmap inrichten en de wekker om 6.30 zetten. Tot later!)

Zondagskennis

Ik dacht biezonder en schreef bijzonder. Vervolgens vroeg ik me af waarom die ie als een ij wordt uitgesproken, besloot dat ik het onzin vond en had al bijna de pen ter hand genomen een Wordsdocumentje geopend om meneer Van Dale eens een leuk voorstel te doen.

Nu weet ik hoe het werkt met dit soort dingen als je die op andermans log leest. Dan ga je googelen ten einde de schrijver/schrijfster een hak te zetten of te overtreffen met rasechte google-kennis.

Helaas.
Ik was U voor:

Historisch gezien is de ij ontstaan uit de 2 letters ii. Met deze dubbele ii wilde men een lange i aangeven. Vroeger bestond de gewoonte om een puntje op de i te zetten niet en kon een dubbele ii zonder puntjes gemakkelijk verward worden met de letter u (vooral in teksten geschreven met de hand). Om deze verwarring te voorkomen werd aan de 2e i onderaan een haakje gezet. In de loop van de geschiedenis is men deze deze ij niet mee gaan uitspreken als ie maar als ei. Bij sommige woorden is de uitspraak ie echter gebleven zoals bij het woord bij(ie)zonder.
(bron: KLIK!! )

"Leuke sokken, juf!"

Ik ben een beetje heel erg doorgeslagen goed op het gebied van kledingcombi’s. Heb ik een groen shirtje aan, dan kun je er donder op zeggen dat ik ook een groene bh aan heb of groene sokken en in de meeste gevallen beiden. (En zomers vaak ook een groen hoofddoekje en groene flipflops.) Mensen verbazen zich erom of verzuchten dat ze écht geen zin hebben om daar op te letten. Het leuke is dat het me niks kost, het gaat vanzelf en levert regelmatig leuke reacties op. Best fijn, leuk gevonden worden zonder er enige moeite voor te hoeven doen.

Vanmorgen maakte ik een uitzondering. Spijkerrokje, zwarte legging, blote voeten. Iets te koud voor deze zomer dit seizoen. (Het woord ‘zomer’ ga ik deleten uit mijn woordenboek, dat begrijpt U.)
Ik greep in het zwartesokkenvakje – want ja, ik heb natuurlijk voor elke kleur sokken een ander vakje -, maar greep in het niets. Oei. Bruin dan? Nee. Bruin en zwart kan écht niet. Toen bedacht ik me dat ik de hele dag mijn laarzen aan zou hebben en dat toch niemand de kans kreeg een blik om een blik te werpen op mijn poezelige voetjes. Ik keek in het overigesokkenvakje en greep mijn lichtblauwe nijntjesokken. Stukje jeugdsentiment. Daarbij kleurden ze dan tenminste nog wel bij mijn blauwe laarzen. Niet dat iemand die combi te zien zou krijgen, maar toch maakte het iets goed van mijn mismatch.

Vol goede moed stapte ik op de fiets en vervolgens in de trein om daarna nog 20 minuten te marcheren naar de repetitieruimte. Investeren in je carrière noemen ze dat. Ik noem het vooral vermoeiend. Komende twee weken ga ik die reis namelijk minstens tien keer maken om samen met 50 anderen een spetterende jeugdmusical te presenteren aan al die mafkezen die een kaartje hebben gekocht om ons te zien.

Sana op de planken. Ik heb er zin in, ik hou van het podium, maar ik moet toegeven dat elke avond 5 uur in het theater zijn best veel van me vraagt naast school en stage.



Hm. Ik dwaal af. Terug naar dat wat ik zo nodig kwijt wilde:
Onze repetitieruimte bevindt zich in zo’n klassiek oud schoolgebouw met hoge ramen en duistere gangen. Normaliter repeteren wij in de danszaal met veel licht en spiegels, maar vandaag repeteerden we bij uitzondering in de gymzaal. En wat is ten strengste verboden in een gymzaal? Juist ja. Buitenschoenen.

Drie keer raden hoe ik vandaag van 9.00 tot 15.00 uur probeerde gezag en status uit te stralen als Juffrouw Schonewille naar 40 brave maar o zo luidruchtige kindertjes?

Zo rood als een tomaatje

Weet U nog? Ik schreef over die tomaat die ik in de tuin had gemikt en over hoe mijn huisgenootje vreugdevol reageerde op deze reuze-cherrytomaat?

Nou, die tomaat heeft zijn beste tijd gehad.

Ik vrees dat deze slak niet heeft geluisterd naar zijn verzadigingsgevoel en zijn buikje véél te vol heeft gegeten.
Ik ben benieuwd hoe hij er morgen bij ligt...

Ik vond het wél grappig

Leg tussen de honderd nu nog groene cherrytomaatjes in de tuin–waarvan je al niet de verwachting hebt dat ze ooit het rode stadium zullen bereiken, iets wat meer zegt over onze groene vingers dan over de tomaatjes, maar dat terzijde- eens een mooie rode tomaat uit de supermarkt. Wedden dat je huisgenootje ineens zeer vreugdevol iets roept in de trant van ‘Jeumig, kijk nou, wat een gróóóte!’?


(En wedden dat ze je daarna heel plechtig en dreigend belooft dat ze je één dezer dagen een poets zal bakken van gelijke aard? En dat ze je daarna ineens veel vaker uitscheld voor 'snol'?)

Geluk bij een ongeluk

Hoewel ik over het algemeen niet van puisten houd, vind ik het ergens wel zeer loyaal van mijn maandelijkse puist dat hij zich dit maal precies in dat foeilelijke het kuiltje van mijn kin heeft genesteld.

Probeer dat maar eens niét te visualiseren

Heeft u er wel eens bij stilgestaan dat je na een
bepaalde leeftijd niet alleen grijze hoofdharen krijgt,
maar ook grijs schaamhaar?

So much for my happy ending

als
ik een
boek was
zou ik mijzelf lezen en
vurig hopen dat het
goed aflopen
zou

Pepermunt

Ik zat zojuist in de kerk om mijn zingende vriendinnetje te bewonderen. Van nature ben ik niet zo van de kerk (wat niets zegt over het/mijn geloof, ik scheid die dingen graag) en weet dan ook weinig van hoe het gaat en hoe het hoort.

Ik ben wel van Stef Bos en moest altijd glimlachen om de tekst van Pepermunt, een lied over hoe men vroeger tijdens de preek een rolletje pepermunt van hand tot hand liet gaan. Ik dacht dat dat een soort parodie was, een uitvergroting van de werkelijkheid.

Wij zaten op de tribune, een prachtplek om mensen te bekijken. Ze deden hun ding, zongen hun lied en ik tikte ritmisch met mijn voet de maat, totdat de dominee (of hoe zo'n meneer ook heet) opstond en op deze manier aangaf dat De Preek ging beginnen. Het bleek hét teken. Ik heb ze geteld.

Zestien rolletjes pepermunt.
En een rolletje Mentos.
Dropmentos, welteverstaan.


Ik ben nog steeds niet zo van de kerk, maar de Mentos was lekker.
Hoorde ik er toch nog een beetje bij.



Je kunt er lekker lang op zuigen
Bijt je tanden er op stuk
En als ik vroeger in de kerk zat
Was het mijn redding en geluk

Pepermunt, pepermunt
Als de preek je gaat vervelen
Als je niet meer luisteren kunt
Pepermunt, pepermunt
Het is de protestantse cocaïne
Voor de gereformeerde junk

[Stef Bos]

Hoe mijn dag na R. toch nog goed werd

A: Hé! Naar de kapper geweest?
S: Ja! :-)
A: En andere kleren. Sjonge. Hip hoor.
S: Ja. Jaja.
A: Leuk, vlot, hip, nee... uhm... hoe heet dat nou..? Werelds. Ja, heel werelds. Eerst had je nog een beetje een meisjesachtige uitstraling, maar dat is er nu vanaf... nu staat daar gewoon PATSBOEM een vrouw van de wereld. Zo van 'hier ben ik'.




Misschien had R. gewoon stiekem een verliefd oogje op mij en maakte mijn ex-meisjesachtigheid een einde aan zijn toekomstmuziek. De arme jongen. Weer een illusie armer. Ik zal maandag mijn gewone spijkerbroek en mn roze puma's weer uit de kast trekken. Eens kijken of ik hem voor een prepuberale crisis kan behoeden.

De mening van R.

R: Hee juf, bent u naar de kapper geweest?
S: Ja, klopt!

stilte

S: Uhm, R.? Nu hoor jij te zeggen dat het leuk staat. Of op z'n minst anders. Of bijzonder.
R: Oh.

stilte.... veel stilte