Sana is klaar voor stage

Voor mijn 1e stage huurde ik een kamer in zo'n vieze zusterflat. Voor mijn 2e stage kocht ik een fiets. Gisteren schafte ik dat wat nodig is voor mijn 3e stage: Een bed.

Ik ben opgescheept gezegend met een hartstikke leuke stage aan de andere kant van het land. Hoezee. Gelukkig heeft Zusje daar in de buurt een kamer en dus ga ik 2 nachtjes per week bij haar logeren. Nogmaals, mijn dank, Zusje! Ik hoop dat je het na 29 weken nog steeds leuk vindt. Dan wordt die laatste 30e week een feestelijk struisvogeleitje!

Het lieve kind heeft een klein tweepersoonsbed en op zich kunnen wij heel goed samen, maar toen ze gisternacht lekker enthousiast van de linker- naar de rechterzij wisselde en daarmee met haar hoofd op mijn hoofd eindigde, wist ik het zeker; ik wil een eigenste bed!

Zo bedacht, zo gedaan. Na uren door Den Haag sjouwen, na 20.000 kledingstukken passen en er 1 kopen, na tussen neus en lippen door een paar groene laarzen gekocht te hebben en na het afwerken van ons things-to-shoplijstje was het dan zover --> Ik had mijn bed. Zo'n zichzelf opblazend aerobed..

Heerlijk geslapen... met de nachten gaat het goedkomen.
Nu de dagen nog. Die zijn helaasch wat minder concreet voor te bereiden ;-) .

Sana in 2007

Na Inge en Karin kon ik het niet laten om me ook maar eens te verdiepen in mijn piramide van Maslow:

Was het lekkerste dat ik at zelfgemaakte tomatenkaasmuffins.
En waarschijnlijk vergeet ik nu zo'n 6000 andere gerechten waarbij ik ook zoiets jubelde als 'Ohhhh, dit is echt het aller-, allerlekkerste wat/dat(?) ik ooit at!'

Bewoog ik meer figuurlijk dan letterlijk. In mijn hoofd, dus.
In 2008 graag andersom. Mét mayo. En pindasaus.

Knuffelde ik voor 't eerst heel bewust met zo één van het andere geslacht en ontdekte dat dat eigenlijk best fijn was.

Kreeg ik (meer) waardering voor mn beide Zusjes, omdat ze zoveel meer op eigen benen staan. Voor mn Roomie, omdat ik nu eenmaal geen kippenei ben. Voor vriendinnetje F., omdat het leven soms stom is en soms leuk en ik dankbaar en blij ben dat we alle momenten kunnen delen. Meestal ;-) .

Gaf ik zwemles aan kleine Thom., waarbij we meer van elkaar leerden dan van dat hele zwemgebeuren, maar dat gaf gelukkig niet. Autisme is nu eenmaal ingewikkeld.

Luisterde ik veel naar de liedjes van Man & Moes vanwege de eenvoud en de poëtische teksten. Opkikkermuziek van 2007 werd verzorgd Room Elven, lovely jazzy sound.

Leerde ik dat nare gevoelens heus niet weggaan als je heel hard de andere kant op rent en dat gewoon een potje janken dan eigenlijk veel fijner en zinvoller is. En makkelijker. Dat scheelt ook weer in dat hoofd waarin het toch al zoveel beweegt. Mooi toch, hoe alles met elkaar in verbinding staat?

Ontplooide ik mijzelf en mijn eigen willetje. Althans, die was er wel, maar ergens ver weggestopt in mijn kleine linkerteen. Ik deed meer dan ooit wat ik wilde... máár; nog niet alles is afgevinkt. Er moet ook nog het één en ander. Omdat ik dat wil.

Geloofde ik zomaar bovenop de berg in Spanje in mijzelf en in dat ik helemaal niet zo slecht en beroerd in elkaar zit als dat ik al 23 jaar dacht. En ik moet zeggen dat dat wel het aller-, allerbelangrijkste is geweest in 2007.

Prima uitgangspunt voor 2008!

Sana's flarden van vrijdag

nou ik vind dat gewoon stom
soms zou ik willen dat ik een goudvis was
ik wil best wel 5 jaar verder zijn
met man en baby enzo
ik denk dat ik maar kluizenaar word
maar ik heb wel een nieuwe laptop
dat dan weer wel

Sana en het kerstcadeau

400 heerlijke woorden

om te rangschikken

te ordenen

en te vormen

tot...

boodschappenlijstjes, kattebelletjes, gedichtjes,

things-to-do-lijstjes, briefjes en allerhande moois

Sana's 2e Kerstavondje

Wij speelden Party & Co en mijn Roomie omschreef het verboden woord op onderstaande wijze aan haar papa. De papa raadde het direct en ik stond als prof-party-en-coër met mijn mond vol tanden en mijn hoofd vol vraagtekens..

Wie het weet, mag het zeggen typen.
(Wie het niet weet, mag gokken.)

Het is -meestal- een man en
hij maakt iets van kledderspul en
als hij het stapelt krijg je een hele grote.

Sana en de overdosis

ontdekte vanmorgen een paddestoel
stond heel onschuldig te wezen
zomaar
in één van mijn bloempotten
oepsie
iets teveel van het goede
water dus
ach ja
de plant is nog niet verzopen
en een paddestoel staat
eigenlijk
best heel kerstig

Sana houdt van kinderlogica

Nee Thom, papa gaat niet mee zwemmen.
Wat moet papa ook alweer doen?
- Werken.
Inderdaad. En waarom moet papa werken?
- Om cadeautjes voor ons te kunnen kopen!

Sana verwondert zich over de kamelenteen

Tijdens het bijwerken van mijn virtuele kladblok ontdekte ik ergens tussen 2 stukjes-in-spe een toen effe snel opgeschreven maar verder verwaarloosde term. Misschien niet geheel geschikt voor een zondagse pre-Kerstavond, maar het is inmiddels 2 maanden geleden en ik geloof dat ik de traumatische impact te boven ben en er klaar voor ben om het te delen.

Ik kwam de cameltoe voor het eerst tegen op de weblog van Zezunja en kon niet bedenken wat een kamelenteen met haar garderobe te maken zou hebben. Aangezien ik zo'n flauw vermoeden had dat zij in haar zinsverband niet de letterlijke betekenis van het woord bedoelde en ik geen idee had hoe het zat met de figuurlijke betekenis, raadpleegde ik Google.

Een lijst van Engelse websites verscheen mij ter ogen en dus klikte ik op Afbeeldingen. Met mijn Engels is niets mis hoor, maar mijn brein doet het gewoon beter door de zaken te visualiseren. Dat dat soms een shockerend effect kan hebben, leerde de cameltoe me. Getsiedikkie, zeg! De plaatjes behoefden verder ook geen uitleg.

Het aller-, allerergste van het heule verhaal is dat de cameltoe niet voor iedereen op aard een afschuwelijke nachtmerrie is. Nee nee, er zijn heuse clupjes op het internet met vreselijk nare foto's enzo. Begrijp me goed, er zijn dus daadwerkelijk vrouwen die zichzelf expres doelbewust met opzet opzettelijk moedwillig en met voorbedachte rade in allerhande panty's, leggings en andere veel te strakke pakjes hijsen om hun cameltoe eens leuk op de foto te laten zetten. En dan zijn er ook nog mannen die zichzelf naar een hoogtepunt kunnen werken door te surfen van cameltoe naar cameltoe. Ieuw.

Al van jongs af aan probeer ik deze wereld te snappen. Ik probeer me met man en macht en veel hulp te houden aan de spelregels en niet al te veel afwijkend gedrag te vertonen. Telkens als ik het idee heb van Yippie, ik snap hoe dat moet, dat Leven, en op deze manier is dat prima vol te houden dan komt mij weer zoiets als een cameltoe ter oren. Daar gaat mijn grip op de wereld en de mensheid.

Ik begrijp heus wel dat we niet allemaal dezelfde broek mooi kunnen vinden en dat niet iedereen tranen in zijn haar ogen krijgt bij het fladderen van het eerste lentevlindertje of zich enorm lekker gevoel gaat voelen door blote voeten in het gras, maar.... kom op.. over een cameltoe moeten we gewoon eenduidig zijn.

Getsiedikkie.

Sana en de drukte van het straattheater

Het is de wereld op haar kop
als je niet meer kunt spelen,
doordat je eigen enthousiaste publiek
uit ruimtegebrek
een staplaats op
jóuw podium verovert,
de regisseuse door een decorstuk
duwt en de microfoons
respectloos omver loopt.

Sana's mond vol tanden

Hé Sis*, wat ga jij eigenlijk doen met Kerst?
All You Need Is Love kijken. En jij?



* Sis is niet Zusje. Ik heb lekker 2 kanjers met die titel.

Sana onderdrukt impulsieve neiging

Had zoooo'n zin om zijn broek helemaal naar beneden te trekken. Mocht niet van Zusje. Een foto maken mocht eigenlijk ook niet, ze bleef in mijn oor schreeuwfluisteren dat ze zich doodschaamde voor mij. Wat als iemand het zou zien? Like I care. Haha.

De mevrouw op de fiets moest stiekem grinniken om mijn fototoestel gericht op zijn kont. Dat vond ik dan wel weer leuk.

Sana en het gezin aan het bowlen

Zusje komt met stralende ogen terug van een strike, maar weet daarna net zo vrolijk te zeggen dat wij ons geen zorgen hoeven te maken, aangezien het bij haar toevalstreffers zijn en het hartstikke goed mogelijk is dat ze straks gewoon weer in de goot gooit. Ze heeft geen techniek, zo beweert ze.

Ach, sust mijn moeder de boel, er bestaat ook geen techniek voor bowlen. Je moet gewoon de bal goed vastpakken en netjes in het midden mikken, zodat alle kegels om gaan.

Om 7 uur al klikken..

Ik moest kiezen. Leuk en ontspannend en misschien een beetje leerzaam, of zinvol en leerzaam en misschien een beetje leuk. Het ging over de studie, dus ik neigde toch naar het laatste. Vriendinnetje I. stond er echter op dat ik voor leuk zou kiezen. Roomie was het daar hartgrondig mee eens. En ik? Ik eigenlijk ook wel, maar ik durfde niet zo goed voor alleen maar leuk te kiezen. Ik ben altijd meer van het hard werken en ambitie en de moeilijkste weg enzo. Zoals theatergroep RUIS zo mooi wist te omschrijven: Ik doe niet aan geen vuiltje aan de lucht. Ik zoek altijd wolken.

Toen dacht ik aan afgelopen half jaar... waarin 99% van de tijd zinvol en leerzaam en soms een beetje leuk was. Waarin zelfreflectie 80% van de tijd innam en waar de overige 20% nodig was om bij te komen van die zelfreflectie. F*ck al die serieuzigheid, ik wil nu wel eens even Leuk.

Dus. I made my choice. Leuk. Leuk. Leuk. Komende periode heb ik als keuzevak Bewegen en creatieve communicatie:
- Schrijven van teksten, zowel columns, gedichten als artikelen
- Zelf dansen en kijken naar dans
- Theater, improviseren en zelf leren spelen. Theatraal leren kijken
- Fotografie/film, leren kijken en denken vanuit beelden
- Kijkcursus; vanuit verschillende brillen kijken naar bewegen en sport


Tja. En daarom zit ik nu dus om 7 uur 's ochtends al achter het peeceetje. Er moest ingeschreven worden door 1 simpel klikje en de inschrijving startte om 7 uur. En ow my teddybear wat ben ik blij dat ik om 2 seconden over 7 klikte, want van alle aangeboden keuzemodules is de mijne nu vol en dat lijkt me een goed teken. Hoezee!

Gesprek van de dag

Pfffff... als het zou kunnen, zou ik mezelf nu amputeren. Dan zou ik alleen nog maar een zwevend hoofd zijn.. Met borsten.

Borsten?

Ja, die mogen blijven. Die zijn nog wel oké.

Kortjes

1. Hij komt eraan en ik wil er wat mee: De traditionele kerstviering op school. Elk jaar weer één van mijn decemberhoogtepunten. Er is een podium en er is de vraag over wie er iets doet. Ik heet Sana en ik hou daarvan - van iets doen op een podium. Het moet gaan over verschillen en dat die er moeten mogen kunnen zijn. Ik heb één afwachtend klasgenootje en mijzelve tot mijn beschikking. Laatstgenoemde zal met iets moeten komen, anders gebeurt er niets. Wie heeft er iets ter inspiratie?

2. Als je wortelen uit de vriezer haalt om te ontdooien, leg ze dan vooral uuuuurenlang op de kachel 'omdat dat zo lekker snel gaat'. Daar worden ze mooi blauw van. En zacht en zompig. Zo weet je in ieder geval zeker dat je vanavond gewoon aanmaaksoep met een tosti eet.

3. Vanavond staat er nog een theatervoorstelling op het programma: De vertellingen door theatergroep RUIS. Ik heb net al even van de muziek gesnoept en ik denk dat het een heerlijk avondje wordt. Mijn inspiratieopschrijfboekje gaat in ieder geval mee!

Met dank aan K.

En als de kerstboom de kamer van een lichte gloed voorziet, de CV langzaam de kou van de nacht verdrijft en de geur van verse koffie mijn neus bereikt, dan ben ik zeer tevreden en kan mijn dag beginnen. Goedemorgen, Nederland. Ik ben klaar voor een lome zondag.

Karin zette mijn lekker lui langzaam loom wakker worden in de 17e versnelling door onderstaand filmpje. Mijn zojuist nog in slaapstand verkerende spieren spannen zich onwillekeurig aan, mijn hartslag versnelt en mijn huid vormt zich tot een kek kippevelletje. Ik krijg het er warm van, ik krijg er energie van... alsof er voor vandaag en morgen en voor de rest van mijn leven niet slechts één, maar wel tien paden te bewandelen zijn en ik mag kiezen. De tijd van slikken en buigen en doen wat de ander verlangt, is voorgoed voorbij.

It's my life, en ik ben de regisseuse.
Take it or leave it me.

Feestje!

Met mijn ziel onder mijn arm beklim ik de 4 trappen naar F.'s huisje. De gang oplopend zie ik haar blonde haren al van verre. Gut... ze staat me op te wachten. Ik zeg niets, zij zegt niets. Ik kijk alleen, sta als een zombie op haar deurmat en lijk in niets meer op het Duracellkonijntje wat ik afgelopen weken was.

Ze trekt mijn jas uit, wikkelt mijn sjaal af en brengt me naar de warme woonkamer. Als de deur opengaat zie ik twee lekkere stoelen gericht naar de kachel en twee dampende koppen thee. Ze duwt me naar één van de stoelen, begint met het inschenken van thee en nog voordat mijn billen in de stoel landen, rolt de eerste traan naar beneden.

Nog steeds is er niets gezegd... Pas na een kwartier huilen in haar schoot richt ik me op, kijk haar aan en zeg quasi-optimistisch 'hoi', om vervolgens mijn hoofd weer neer te leggen en weer een uurtje verder te gaan met waar ik zo druk mee bezig was - huilen.


Afgelopen periode was iets veel te druk voor iemand die dat niet meer zo gewend was. Maar ik heb potjandoosie niet voor niets behoorlijk geïnvesteerd in het leren trots zijn op mezelf, dus bij deze: I made it! Zowel stage- als schoolzaken zijn goed afgerond en ik heb vakantie. Dat gaan we vieren.

Stralend wit!

Tandenpoetsen kent wat mij betreft hetzelfde principe als stofzuigen. Als je overal even bent geweest, is het goed. Mijn mond kent geen heel groot oppervlak en dus red ik het met gemak om binnen 15 seconden overal eventjes te zijn geweest. Net als met stofzuigen doe ik daar niet zo moeilijk over. Kom op zeg, er zijn belangrijkere dingen in de mijn wereld om me druk over te maken.

Afgelopen weekend speelde ik met de meiden het Grote Sinterkerstspel en al snel had ik mijn zinnen gezet op de knipperlichttandenborstel. Iris ging voor het satijnen slaapjurkje (of hoe noem je zoiets) en dus werkten we succesvol samen.

Sinds vrijdag poets ik namelijk twee keer per dag één hele minuut mijn tanden. Een applaus is op zijn mijn plaats.
Ik wil nooit meer anders!
En mijn tandarts waarschijnlijk ook niet.

Dreigbrief #2

Goed nieuws voor degenen die zich echt zorgen begonnen te maken: Soap 'Clup de Zwarte Hand' is alweer ten einde. Ik vermoed dat buurman en buurvrouw met behulp van een flink pak slaag fikse huisarrest aan hun poezelige zoontjes hebben duidelijk gemaakt dat dit soort dingen niet zo handig zijn.

De dag na de dreigbrief ontvingen we een zelfgemaakte kerstkaart namens de Smile Clup én een getypt briefje met de tekst 'Sorry dat ik bij u een briefje in de brievenbus heb gedaan met een lelijke tekst. De buurjongens.'

Het leukste van alles vind ik dat onze buurjongetjes eigenlijk modelzoontjes horen te zijn. Een lief christelijk gezinnetje, 3 blonde jongetjes, een mama met een hooggeplaatste baan bij de overheid, een huispapa... Kortom; prototype perfect gezin met voorbeeldfunctie voor de ganse buurt.

En dat juist dié braaf ogende jongetjes, omringd door Holtenbronxschorem -of juist daardóór, hmm..- zulk kattekwaad uithalen...

Eigenlijk kan ik daar alleen maar van genieten.

Au

Ik heb een au en
die au is een klier en
die klier loopt me echt
enorm te klieren.

Dreigbrief

Wij wonen niet in de meest rijke buurt van Zwolle. Sterker nog, we wonen in de flattenwijk waar het gros van de bevolking of student is of Nederlands niet als moedertaal heeft. Of beiden. Geeft niets natuurlijk, want ons huisje staat iéts daarnaast in een leuk rijtje andere eensgezinshuisjes omgeven door Nederlandse gezinnetjes die jaarlijks een buurtbarbeque organiseren. Wij hebben geen last van de doorgaans rustige flatbewoners en wanen ons veilig. We zeggen goedemorgen en goedemiddag tegen de buren en happen een saté'tje mee op de buurtbarbeque.

Zojuist ontdekte ik de post en bij het zien van een dubbelgevouwen A4-tje met grote blauwe stiftletters dacht ik 'ach gut, de buurmeisjes hebben Sint uitgezwaaid en lopen nu hun zelfgemaakte kerstkaarten door de buurt te verspreiden, watschattig'. Al mijmerend over dat ik ook maar eens moet gaan nadenken over mijn kerstkaarten vouwde ik het tot primitieve kerstkaart gebombardeerde A4-tje en deed heel erg mijn best om de vrolijke kerstboodschap te ontcijferen.

Maar, nee hoor. Niks vrolijk Kerstfeest, niks geen gelukkig nieuwjaar en de beste wensen enzo. De schrijvers van dit kaartje wensen ons iets totaal anders toe.

Dood uw kinderen. Dát is de boodschap. Duidelijke taal.
Met de groeten van Clup Zwarte Hand.

Druk

Stage afronden met een eindverslag van 30 pagina's, schoolvakken afronden met talloze evaluaties en reflectieverslagen, kerstpresentatie voor musical oefenen oefenen oefenen, nog even naar de kapper, rijlesje tussendoor, Zusje aan de andere kant van Nederland bezoeken, sinterkerst vieren met de meiden, een ananas in stukjes snijden, mijn telefoonabonnement opzeggen en een nieuwe afsluiten...

Wat ben ik blij als het 23 december is en ik even
he-le-maal niets meer hoef.

Toevallig?

Ik kan me goed voorstellen dat je compleet
stil valt als je samen ergens heen fietst en de
ander dan ineens zegt: "Hé, wat lekker,
ik heb windje mee. Jij ook?"

Afgestompt

Het was 22.00 uur, ik stond in mijn upsie op een klein stationnetje en las een boek. Hij, een slecht Nederlandse sprekende Turkse man met aktetas, kwam op me af. Ik waande me redelijk veilig op het stationnetje en besloot dat ik niet ging stressen. Hij vroeg netjes of ik wist hoe laat de trein kwam en dat wist ik. Hij blij, hij weer weg, ik blij. Snel mijn boek weer in.

3 minuten later kwam hij weer in beweging en dit keer kon ik mijn stress niet meer wegrelativeren. Hij begon met: "Iek ben zo nieuwsgierig hoe titel is van jouw boek." Flikker op man, daar ben je helemaal niet nieuwsgierig naar, jij hebt gewoon een steigerend libido in je broek... rot op rot op rot op. Ik hield mijn boek omhoog, zodat hij de titel kon lezen en naar aanleiding van de imponerende titel misschien begreep dat ik geen makkelijk te verleiden dom blondje zou zijn en niet zoveel zin had om een gezellige conversatie met hem aan te gaan.

Helaas.
"Oh you bent pyscholog?" Nee, dat ben ik niet, maar ik ga jou echt niet uitgebreid vertellen wie of wat ik wél ben, dus. Ja, dat klopt. "Oh, aaj em a dokter. En jaaj moet ook to Zwolle, dat is toevallig!" Goh. Nice. Dus? Wat nu? Moet ik geïnteresseerd doen? Man, ik moet leren, ik moet morgen een presentatie houden over dat boek, laat me met rust.

Dat deed 'ie uiteraard niet. De trein kwam eraan en ik bewoog me richting deur met in mijn kielzog die enge vieze kerel die hoogstwaarschijnlijk allerlei vieze plannetjes had. Ik zocht in de trein naar medereizigers, maar uiteraard was ik totally lonely. Fijn. Heel fijn. En nu?

Ik moest denken aan het verhaal van N., die laatst ook in de trein zat met een kerel met gore bedoelingen. Hoe ze bleef zitten en hij haar wel even aanraakte. En toch he... en toch ga ik daar tegenover hem zitten in een verder lege coupé. Me bewust van gevaar, alle vezeltjes in mijn lijf stonden op spanning. En toch... toch wil je dan pleasen... vriendelijk zijn, aardig zijn.. niet afstoten, want dan geef je aanleiding. Gewoon neutraal aanwezig zijn, dan gebeurt er niets. Het bizarre brein.

Ik deed verwoede pogingen om heel demonstratief in mijn boek te lezen. Hij stond niet echt open voor hints. Grom. Hij bleef praten, vragen stellen, contact maken. Ik bleef gereserveerd, antwoordde kort en hoopte de machinist wat haast zou maken. Eenmaal in Zwolle leek het er heel even op dat hij ook nog bij mij in de bus terecht zou komen, maar dat bleek een communicatiefoutje. Gelukkig maar.

Eenmaal in de bus overdacht ik de situatie. Ook herinnerde ik me mijn reactie op N.'s verhaal; hoe boos ik was dat wij vrouwen ons tegenwoordig nergens meer helemaal veilig kunnen voelen 's avonds laat. Natuurlijk zouden we gewoon in ons blote kont over straat moeten kunnen huppelen, maar de maatschappij leert dat dat niet handig is. Opletten moeten we. En hoe!


Maar toch... terugkijkend op de situatie was dit gewoon een kerel die een praatje wilde maken. En hoe graag ik ook zou willen beweren dat 'ie vast slechte bedoelingen had en uit was op veel meer, het was en is niet zo. Ik ben afgestompt. Feit is dat als ik geen negatieve verwachtingen van hem had gehad, dat we wellicht best een leuk gesprek hadden kunnen hebben. Maar nee, ik kon alleen maar denken aan mijn eigen ervaringen en aan de nare verhalen die de laatste tijd steeds vaker de ronde gaan...

Dat raakte me. Het deed me met een schuin oog kijken naar hoe individualistisch en egocentrisch onze maatschappij is... Het zou toch mooi zijn als het normaal zou zijn dat je tijdens het reizen met Jan en Alleman lekker aan de klets gaat? Dat je als vrouw gewoon om 23.00 over straat kunt zonder rekening te houden met gevaarlijke straatjes of te korte rokjes? En dat je als vrouw niet direct alert hoeft te zijn als een man gewoon een praatje met je aanknoopt?

Toekomstmuziek

Gisteren kocht ik een zooi stenen en één daarvan staat garant voor het verdrijven van nachtmerries en het hebben van fijne dromen. Altijd handig, dacht ik zo.

Ik ben vannacht getrouwd. En hoewel ik er een uur van tevoren achter kwam dat ik wel een prachtige jurk had maar geen schoenen, bracht dat geen stress. Ik had immers mijn zwarte nikes. Ook twijfelde ik of vriendinnetje F. haar sluier wel mee zou nemen, zodat ook ik die kon dragen. Daarnaast was er nog het grote probleem dat er nog maar één broodje over was bij het lunchbuffet, terwijl ik er toch echt twee nodig had om de dag door te komen. Ook vroeg ik me ernstig af of er iemand aan zou hebben gedacht om ringen te kopen. Eigenlijk leek er, behalve een datum en een plaats, gewoon niets geregeld en toch was ik de relaxedheid zelve. Ik vertrouwde volledig op de ceremoniemeester, al had ik geen idee wie dat was.

Het kon me ook eigenlijk allemaal niet schelen. Ik kon alleen maar denken aan het moment dat ik Hem zou zien en me tegen hem aan zou kunnen vleien. Gewoon mijn hoofd tegen zijn schouder. Dan zou alles goed komen.


Hoewel ik de laatste tijd regelmatig heel intens kan wanhopen over de toekomst, begint het nu wel langzaam te dagen dat het inderdaad allemaal goed gaat komen.

Ik en mijn stenen.
Wij komen er wel.

Tussendoortje

Tijdens het heel geconcentreerd en enthousiast vermijden van mijn schoolse taken ontdekte ik deze website en moest ik even hardop* grinniken om het volgende gedichtje:


lichtpunt

elke keer
als ik
tegen de lamp loop
neem ik een stukje
licht mee

-Jana Beranová


*Er vanuit gaande** dat grinniken sowieso hardop gaat?
** Gossie, nu ga ik twijfelen of het 'er vanuit gaande' is, of 'ervan uitgaande' of 'er van uit gaande' of 'er van uitgaande'.... Iemand?

Bofbillen

Ik weet niet meer waar het precies over ging, maar ik noemde hem een grote bofkont en ging zeer geconcentreerd -want dat moet bij dat soort klusjes- door met het aantrekken van zijn sokken. Zwaar verontwaardigd riep hij ineens: "Neehee, billen!".

Ik viel stil. Billen. Billen? Sjit, waar ging het over? Billen?! Ik ben toch met zijn sokken bezig? En oké, hij is vijf en autistisch, maar daarom zou juist hij heel goed moeten weten dat sokken om zijn voeten horen en niet om zijn billen. Of ben ik in mijn enthousiasme doorgeslagen en probeer ik zijn onderbroek tussen zijn tenen te frommelen?! Billen....

Naarstig spoel ik de afgelopen 5 minuten terug... Zwembroek uit, afdrogen, onderbroek aan, hemd aan, broek aan... Bofkont. Bofkont. Kont. Billen. Kont. Owjah!!!

Bofbillen.
Klinkt ook véél beter.

Niet handig op maandagochtend

Goedemorgen.............................. Ja, goedemorgen...schiet nou maar op................. Welkom bij de NS-klantenservice.................... Dit informatienummer kost.......................... tien cent per minuut.................... Túúrlijk...................... Om u goed van dienst te kunnen zijn, ............................ hoort u zo dadelijk......................... het keuze-menu......................... Gewoon direct een mannetje aan de lijn levert betere dienst... GROM.................................. Heeft u vragen ..................... over het tijdschrift Spoor.................................... toets 1......................... ja, dat tijdschrift zal statistisch gezien de meeste vragen opleveren en hoort ook écht op plaats 1 thuis GRRRROOOMMMM............................ Heeft u vragen....................... man, praat eens dóór!!! .................................over het aanvragen ....................... van een voordeelurenabonnement .................................. kies 2




En toen hing ik op.
IJzersterk nonverbaal protest.
Hier doe ik duidelijk niet aan mee.
Al vrees ik dat ik enkel mijzelve daarmee heb.

Genotje

Een schoon(gemaakt) huis,
een pan zelfgemaakte erwtensoep
op het vuur, kaarsjes aan en dan
met een boek en een glaasje wijn
op de bank.

Ik hou van deze zondag.

Vraagje

Is er iemand die toevallig vandaag in de supermarkt op zoek was naar een witte kool, niet helemaal zeker wist hoe deze eruit zag en bij thuiskomst ontdekte dat het op goed geluk in het winkelwagentje gemikte product uiteindelijk een knolselderij betrof?

Mooi. Ruilen? Wij hebben namelijk nu een witte kool in de aanbieding en zijn hard op zoek naar die knolselderij ;-) .

Net-te-laat-prins-want-al-een-kind

Ik was op geheel therapeutische basis aan het shoppen en bevond mij in een pashokje in de C&A. Niet dat dat er toe doet voor dit verhaal, maar meer als een soort statement van 'ik koop gewoon mijn kleren in de C&A ja, lekker goedkoop en hartstikke leuk!'

Goed. Ik stond daar dus mijzelf in een iets te kleine broek te wurmen. Niet uit zelfkastijding - da's immers niet echt therapeutisch verantwoord-, maar omdat mijn maat er niet was en ik hem iets te leuk vond om het niet te proberen. Ineens hoorde ik een gesprek in het hokje naast mij waarvan mijn eierstokken begonnen te klapperen.

Een papa tegen zijn kleine meid: "Ilse, waarom huil je nou?" Het meiske mompelt iets voor mij onverstaanbaars terug en snikte nog wat na. Dan hoor ik de papa weer: "Och Ilse, is dat het? Dat heeft papa ook altijd hoor. Als 'ie dan nieuwe kleren heeft gekocht, dat vindt 'ie zijn oude kleren ook ineens een beetje stom. Maar weet je, als we thuis komen, dan mag je gelijk je nieuwe kleren aan en dan kun je ze vanavond aan opa en oma laten zien."


Klepperklepperklepper......

En soms gaat het zo

Ze belde me op met dat alles moeilijk en zwaar en even niet leuk was. Ik kwam net uit mijn eigen ellendige uurtje van de week en voelde me ook niet al te florisant. Maar als zij belt in zo’n bui, is het Sanaëigen om de eigen narigheid wat te onderdrukken en haar te gaan overladen met een overdosis Mij. Ze moet en zal tenslotte weten en vooral voelen dat ik er ben. En blijf.

Een half uurtje later stond ik op haar stoep. Nou ja, die stoep is niet echt haar eigendom, want die deelt ze met misschien wel 300 flatbewoners, maar ok. U begrijpt wat ik bedoel. Tenzij u autistische trekken heeft. In dat geval: Ik stond op de stoep die voor het portiek van de flat waarin zij woont ligt en ik stond daar om haar een knuffel (een figuurlijke, dus geen echte teddybeer) te komen geven.... asfasdlkjfsalajfewaroiasdfasf. Ik stap even uit mijn rekeninghoudenmeteenautistischedenkwijzemodus, anders wordt dit heeeeeel ingewikkeld. En niet alleen voor mij.


Goed. Ik stond daar dus om haar een knuffel te komen geven, maar stiekem ook om er één te halen. (Gosh, wat klinkt dit soft en zoetsappig. Nou ja. Het zij zo. Wij zijn zo. Take it or leave it me.)

De deur stond op een kiertje en zij hing alweer op de bank. Gordijntjes dicht, kaarsjes aan, Adiemus of iets in die trant op de achtergrond… Ik gooide in stilte mijn jas en tas neer, kroop erbij, zei niets en kreeg 20 seconden later de nuchtere vraag: “Hé, waarom huil jij? Ik moet nu toch huilen?” (Wat ze overigens niet deed, de spelbreker!)

Ik antwoordde met “Nee, we moeten sámen huilen. Dus schiet maar op, want jij loopt achter.” Het hielp niet. Ik bleef een solojankerd en zij de Sjaak Afhaak. Liet ze me toch mooi in de steek. Koppige ikwilniethuilenenmensentoelatenenvertellenwaterismiep!

Zij had nog een afspraak en ik moest naar huis om te eten dus even later namen we afscheid, terwijl ze nog steeds niet gehuild had. Ergens klopte dat niet en ik voelde me gefaald in mijn job.

Terwijl ik thuis wat zat te zappen en zat te wachten totdat de aardappels gaar waren, ging de bel. Daar stond zij. Hoofd gebogen, schouders richting grond en een pruillipje. En –uiteindelijk- een traan. Of misschien wel twee.

Een huppeltje in mijn hart. Dankbaar dat ik er toch nog mocht zijn,
blij dat die miep haar tranen met me deelde.

Adequate hulpvraag

En terwijl ik mijn oksel ergens bij haar neus hou, zeg ik: "Even een rare vraag hoor, maar eh..... moet ik me qua geur omkleden?"

Het begon heel slim

Er stond een Heul Lange rij voor de damestoiletten en geen rij voor de herentoiletten. Wij waren in het theater, hadden zojuist de eerste helft van de geweldige voorstelling van Femmage gezien en wilden in de pauze graag nog een wijntje met een chocolaatje snoepen. Kortom; wij hadden haast. Na wat zullenwewélofzullenwenietblikken over en weer doken we zonder overleg de herenruimte in om ons aan te sluiten bij de andere twee vrouwen die daar ook al toe besloten hadden.

Er waren geen mannen en zo met z’n vier vrouwen voelde dat best stoer. Feministisch en onafhankelijk en zelfstandig enzo, met gevoel voor timemanagement en productief doelgericht handelen en meer van dat soort zeer handige eigenschappen waar mannen doorgaans voor door de knietjes gaan.

Het ging dan ook voortvarend, tot het moment waarop de 2 vrouwen voor ons alweer richting de bar waren. Ik speelde bodyguard voor mijn vriendinnetje die zich achter De Deur Die Niet Op Slot Kon bevond en juist op dat moment stormde de ene man na de andere binnen richting pisbak. Eén, twee, drie, vier, vijf mannen…? Ik durfde niet goed om me heen te kijken, dus het zouden er ook best 8 geweest kunnen zijn. Maar laten we eerlijk wezen, drie meer of minder doet er in zo’n situatie dan ook niet toe. Het voelde als een invasie en feit is dat zij absoluut in de meerderheid waren.

En dus stond ik daar ineens heel blond en meisjesachtig en onzeker te zijn. Want waar kijk je dan naar he? Pffff… Het liefst wilde ik even naar mijn vriendinnetje piepen dat ik me toch niet meer zo heel erg op mijn gemakje voelde, maar tja. Dat doe je dan niet. Althans, ik niet.

Gelukkig is mijn vriendinnetje een snelle plasster en wisselden we snel van plek. Ik moest toen wel even grinniken om het idee dat zij daar nu wat wiebelig naar de muur stond te staren en vroeg me af of zij ook zou proberen om via de spiegel toch nog iéts van mannelijk schoon -alhoewel, schoon?- mee te krijgen. Giebelend en meisjesachtig verlieten we de ruimte van de mannen.


Tijdens het ophalen van de jassen hoorden mijn vriendinnetje een man heel verbaasd iets tegen zijn vrouw mompelen over meisjes in de herentoiletten... Ach kerel, denk ik dan, wake up! Je hebt net anderhalf uur zitten kijken naar 4 zingende vrouwen met rondjesdraaiende vibrators, broeken die naar beneden werden getrokken en ander vreemd vrouwelijk gedrag. Dan moeten 2 blonde meisjes in jouw personal space toch ook kunnen?

Oei. Momentje hoor, want nu doe ik het voorkomen als een één of andere vunzige seksshow. Wees gerust (of teleurgesteld, maar dat zegt meer iets over jou dan over mij): Dat was het niet. Ik bevind mijzelve nog maar net in de fase dat ik héél voorzichting om me heen begin te kijken naar het andere geslacht en niet meer toegeef aan het stemmetje 'Jongens zijn stom!'. Anyway, Femmage bracht juist een heel mooie en grappige cabarella-voorstelling met sublieme zang en mooie grappen. En met vibrators, ja. Voor het smeuïge bijsmaakje.

Feestje

Zij leren mij de meest gave spelen voor in de zaal. Zij denken dat mijn niet voorbereiden van de lessen voortkomt uit luiïgheid en domheid mijnerzijds, maar stiekem is het gewoon een vooropgezet plan. Bij aanvang van mijn stage stond de hele groep gerust een heel uur met een basketbal een beetje op de basket te mikken. Zinloos, doelloos. Geen motivatie, geen leven in die koppies. Schrijnend om te zien.

Aan mij de schone taak om ze te motiveren, om eens te gaan stilstaan bij wat zij nou eigenlijk willen in dat uurtje in die gymzaal, om voor zichzelf te gaan staan en te regelen dat het gebeurt.

Er was wat doorzettingsvermogen voor nodig. Van mij. Het zou hun een Hema-worst wezen. Aanwezig zijn was hun doel. Alles wat daarbij kwam, was mooi meegenomen. We begonnen met 'op tijd komen'. Zij vonden een kwartier te laat nog netjes, ik vond het respectloos. Het werd dreigen met het op slot doen van de deur, het werd daadwerkelijk de deur op slot doen en het werd een heel spannend gesprek met waarom ik dat nu zo belangrijk vind. Resultaat: Ze zijn nu op tijd. Ik moet het wel altijd even becomplimenteren. Het liefst uit mezelf, maar anders vragen ze er gewoon om. 'Mooi op tijd, he?'

Vele uren van het standaard basketbalspelletje en paaltjesvoetbal later kwam vorige week ineens de doorbraak wat betreft het initiatief nemen. P. kwam binnen en zei met enige onzekerheid in zijn ogen: “Sana, ik weet wat we kunnen gaan doen: tsjoekbal!”. Ik wist niet precies hoe dat werkte, maar gaf hem alle vrijheid om het neer te zetten en uit te leggen. Het werd een fantastisch uur. Nog nooit hebben ze zo hard gewerkt.

Vandaag kwam de volgende. “Sana, we kunnen wel dat ene doen met die pilonnen in het midden en daar dan een basketbal op en dan moet je keihard knallen met een voetbal en dan…..” IK haakte al vrij snel af en wees naar de zaal. Zet het maar neer, ik vind het prima. Tien minuten later stonden ze alle agressie en frustratie die er in die psychotische koppies huist vol overgave eruit te schoppen. Knallen, lachen en ontladen.

Nog 3 weekjes op de agenda… Ik heb ze beloofd dat we geen circuitje meer gaan doen. Dat haten ze - zeggen ze, maar eenmaal bezig straalt het enthousiasme er vanaf. Komende 3 weekjes wordt één groot feest. Ik hang de slingers op!*


*I'll never forget die maffe speldocent die met pensioen ging. Hij ging met een ijscokar met ijs door de hele school om ijsjes uit te delen. Boven op zijn ijscokar de tekst: 'Elke les is een feest, je moet alleen zelf de slingers ophangen!'




Sjit. Jammer dat dit ijsje beter kleurde bij mijn vorige lay-out.

Lief

Het was koud. Heel koud. Bovendien hadden we net gezwommen en na het zwemmen moet je je gewoon goed aankleden als je de kou in gaat. Ik kon het dan ook niet over mijn hart verkrijgen om hem zonder handschoenen te laten fietsen terwijl ik zelf mét handschoenen de kou in zou gaan. En dus prutsten we samen gierend van het lachen zijn 10 vingertjes in mijn grotemensenhandschoenen.

Ach… ondanks mijn verkleumde vingers vond ik het toch wel een heel vertederend beeld hoe hij voor me op de tandemfiets zat met mijn veel te grote handschoenen wapperend aan zijn vijfjarige vingertjes.

Genotje

Er stroomde een intens geluk door gans mijn lijf toen ik mijn pakje kauwgom uit mijn tas haalde. Wat was nu het geval?
De kleuren van de verpakking kleurden echt enorm goed bij mijn zwarte broek en blauwe tas.

Gelukkig heb ik bij het schrijven wel tissues...

Ik wachtte op de muziek die niet kwam. De stilte maakte het moment nog meer beladen dat dat ‘ie al was. Vooraan de bruidegom met zijn mama. Beiden met tranen in de ogen. Samen in afwachting op zijn vrouw, haar schoondochter.

We gaan allemaal staan. Daar zijn ze. Haar bruidjesbibberkin, zijn gebalde vadervuist. Samen schrijden ze naar voren. Beheerst, maar vol vertrouwen en kracht. Doelgericht.

Hoe de papa van de bruid de jongen aankijkt, met een lichte trilling in zijn stem “Ik vertrouw je, G. Nijenhuis” zegt en vervolgens zijn dochter naar voren schuift… Twee mannen die elkaar aankijken. De papa die de zorg over zijn dochter vol vertrouwen overgeeft, de bruidegom die de zorg in alle serieusheid aanneemt en ‘dankuwel’ zegt. Het bruidje dat met verstikte stem ‘dankuwel papa’ fluistert en naast haar kersverse man plaats neemt.

Wij konden enkel nog denken aan hoe handig de tissues die we toch maar niet van huis hadden meegegrist op dat moment geweest zouden zijn. Het bleef stromen. Breekbaar gevoel van opluchting, blijdschap, bewondering, verlangen en trots.

Het meisje wat ruim 4 jaar geleden met tranen in haar ogen aan me vertelde dat ze elke avond tot haar God bad met de vraag of hij haar wilde komen halen, omdat ze van ellende niet meer wist hoe te overleven in deze wereld, heeft het gered. En hoe! Van grijze, doodsbange muis besloten in een wereldje van controle, regels en angst om te leven langzaam gegroeid tot een sterke, volwassen en vooral stralende vrouw, stevig verankerd in een prachtig leven vol hoop, geloof en liefde.

Vrouw van hem.
Voorbeeld voor mij.
Voorbeeld voor allen.

Mac Nijenhuis, je bent mijn held.

Ik zie ik zie... (versie II)

Zat vanmiddag schaterlachend in de
trein NADAT ik drie schapen op
een rij door de wei zag rennen.



(Thanks, Karin.)

Want zeg nou zelf...

Als je een mailtje krijgt van een bruidje-in-spe met de vraag aan familie & vrienden of iedereen in het kader van het besparen van de kosten twee taarten wil bakken en meenemen op Hun Grote Dag, dan ga jij toch ook fantaseren over een enorm taartengevecht, klodders chocoladetaart op haar witte jurk en een uitgezakte aardenbeienvlaai op zijn hoofd?

Geen Bluppie

Traditiegetrouw vertelden wij elkaar wat we van elkaar wilden hebben voor sinterklaas. Dat is aan te raden voor iedereen, dan krijg je gewoon wat je wilt en geef je geen geld uit aan dingen die bij de Ander op zolder verdwijnen. Wij houden van duidelijke communicatie. (Al kunnen wij over Heel Belangrijke dingen wel heel krampachtig nonverbaal en ontwijkend en suggestief en moeilijk doen..., maar dat is een ander verhaal. Daarbij krijgen we waarschijnlijk niets van wat we elkaar nu hebben opgegeven, want dan is de verrassing eraf, blablabla... )

Zij vroeg me wat ik wilde hebben. Ik somde -uiteraard, ik ben vrij hebberig aangelegd- een hele lijst op en toen ik écht, écht, écht niets meer wist toe te voegen, noemde ik nog mijn grootste wens: Een goudvis.

"Maar Sana", sprak mijn lieve Roomie, "die moet je wel elke dag eten geven". Schouderophalend trok ik zo'n bekkie van 'ach, dat lukt me nog wel'. Ze vervolgde met: "En regelmatig de kom schoonmaken."

Oei. Daar had ze een punt. Een vrij belangrijk en niet te onderschatten punt. Ik mompelde iets als 'ach, dan koop ik gewoon een nieuwe kom', dat komt wel goed. Maar toen ze reageerde met dat ik daar inderdaad wel toe in staat zou zijn, bedacht ik me dat een goudvis misschien toch wel te duur is voor mijn budget.

Snapperniksmeervan

Ik werd vannacht gemolken. Twee grote zuignappen op mijn borsten mini-voorgevel en whoppaa... ik werd pardoes leeggepompt.

Meestal kan ik mijn dromen wel plaatsen, maar hier houdt ook mijn fantasie op.

Werd ook echt wakker met zere .. uhm... gevallen. Zou het iets te maken hebben met de rubberen gootsteenontstopper die vriendinnetje F. gisteren tijdens het winkelen in de Action met een 'hé kijk mij eens, hahahaha' op haar tiet zette?

Teleurstelling

Ik zag net een stukje van Kinderen voor Kinderen en raakte weer even net zo gefrustreerd als de vorige keer dat ik er langs zapte. Die kinderen staan daar potjandriedubbeltjes gewoon heel erg slecht te playbacken in plaats van heel erg goed te zingen. Dat kan toch niet?

Dat ze met hun tijd meegaan en er als jong volwassen poppetjes hun stukje doen, oké. Ik snap ook wel dat de tijd van gebloemde HEMA-ribbroeken en foute Zeemanshirtjes voorbij is, maar ze kunnen toch nog wel gewoon live zingen?!?

Hoe ik voorkwam dat hij zomaar aan mijn benen ging krabben

"Ik heb al een hele tijd zo'n jeuk."

Het was al 5 minuten stil, er had zich geen verandering voorgedaan in zijn bewegingspatroon en toch gooide hij ineens deze zin eruit. Gezien zijn ietwat psychotische achtergrond besloot ik om in stilte te wachten en keek hem enkel vragend aan. Dat bleek maar goed ook, want toen hij me vroeg 'weet je waar?' toen grijnste hij heel smerig en zei: "Op jouw benen."

Geloof me, ik was erg blij dat ik niet iets had geantwoord als 'dan moet je krabben', want ow-my-teddybear daar moet je toch niet aan denken?

Gewoon 'nee' had ook gekund

Ik kan dat niet. Althans - nog niet. Ik vind dat het wel in het takenpakket der volwassenheid hoort, dus ergens komende jaren ga ik het vast leren. Voorlopig stotter ik nog wat af. Sjonge, zeg.

Waar ik het over heb?
O ja, dat zal ik erbij vertellen:


Trrrrrrrrrrrrrrring. Shit, ik zit in mijn hempje ff snel mijn mail te checken tijdens het omkleden voor de zemles (nee niet mijn zwemles, de zwemles die ik aan Thom geef). Ik kan nu de deur onmogelijk opendoen, bovendien verwacht ik niemand. Nee, maar daarom juist. Misschien is het wel een leuk postpakket of -beter nog- een leuke postbode. Sjeisse. Oké. Op naar de deur. Wie weet. Goedemiddag. Goedemiddag. Heeft u misschien iets over voor de Alzheimerstichting? Rinkel-de-rinkel?!? Alsof ik niet besef dat het geld wat ik geef bestemd is voor die lelijke grijze bus. Daar hoef je heus niet voor te rinkelen hoor, grijsaard. Grrrrrom.

Maar, ehm, nee. Ik heb geen geld over. Ik pinde laatst 70 euro zonder mijn geld ook daadwerkelijk UIT de automaat te laten. (Ja, S T O M, ja.) Dit zei ik niet hoor, ik zei gewoon heel netjes 'nee, even niet, het spijt me'. Ik had de deur op een kier, zodat de meneer precies mijn witte bh-bandje kon zien en misschien zelf wel zou kunnen bedenken dat 'ie op een zeer ongelegen moment kwam. Hij zou misschien een spannende midden-op-de-dag-wilde-seks-scene bedenken, maar zelfs dat kon me niet schelen. Vond ik stiekem wel grappig. Seks zit immers ook nog niet in mijn volwassen takenpakket, maar dat verwacht hij natuurlijk niet bij zo'n blonde jonge freule met een onschuldig wit bh-bandje.

Anyway, ik zei 'nee, even niet'. Meneer begreep er niets van. Had ook de subtiele hint der bh-bandje niet begrepen en vroeg met gefronste wenkbrauwen: 'Nu even niet? Straks wel? Want dan kom ik vanavond gewoon even terug, hoor. Kijk, ik heb al een heleboel nummertjes waar ik vanavond nog langs moet.'

Pfffffffff. Duidelijk een klusje voor de hoger opgeleiden op dit gebied. En dus niet voor mij. Gatver. Ik stamelde wat, stotterde dat, maakte de kier nog iets kleiner, glimlachte schuchter en vertelde de brave man dat ik vanavond wel wat klaar zou leggen. Prima, prima, tot vanavond, daahaaag! Aaaaargh.

En dus staat ie er vanavond weer. Misschien dat ik hem dan maar verwelkom in mijn bunny-pakje. Misschien, hè? Want de kans is groter dat wij met gedempt licht en gesloten gordijnen heel zachtjes televisie kijken.

Alhoewel.. we zouden er ook een leuk filmpje van kunnen maken. Met een touwtje door de brievenbus en een emmer water boven de deur enzo. Met monopolygeld, een halloweenpompoen... met groene zeep op de stoep of een leuk MP3'tje met zeer gemeen blaffende honden. Of...............

Pseudis Paradoxa

Hoewel ik in het algemeen te boek sta als redelijk intelligent meisje jonge vrouw, kun je mij beter niet inhuren voor een potje Triviant. Althans, niet als spelgenoot. Als tegenstander ben ik echter wel heel leuk - en dom.

Gelukkig hebben wij de BNN-kalender op de wc liggen. Liggen, ja. Daarom. De BNN verzorgt mijn dagelijks portie algemene kennis en dat scheelt mij mooi een half uur nieuws kijken of de krant lezen of in het ergste geval beiden! Ik houd daar niet zo van.

Vanmorgen ontdekte ik tijdens het poepen het bestaan van de paradoxale kikker en dat wil ik u uiteraard niet onthouden. Zo ben ik dan ook wel weer, de kennis die ik heb, die deel ik graag ;-) .

Anyway, de paradoxale kikker is een paradoxale kikker omdat 'ie met 25 centimeter ter wereld komt, maar zodra het beestje de volwassenheid heeft bereikt, is daar slechts een centimeter of 7 van over. Doet me denken aan dat liedje van Veldhuis en Kemper en da's lekker wakker worden. Dus. Goedemorgen. Ik wens u een fijne dag!



(Joepie. Ik heb ontdekt hoe dat werkt met JoepTjoep-filmpjes. Moest me gewoon even aanmelden bij Joep. And so I did. Binnenkort kunt u méér verwachten, aangezien ik gister, na het lezen van het schrijfsel van Karin over dit nummer, met mn Roomie zo'n 3 uur lang heel hard geoefend heb op I've seen the rain van Pink & Papa.)

Hoe wij elkaar's bagage aanvullen

"Zeg,
je moet maar even kijken hoor,
of het erbij past
en anders
zet je mijn spulletjes maar gewoon opzij."


Het klonk nobel. Sociaal. Vriendschappelijk. Zo van 'de bergruimte in een hotel is klein, en wij zijn met veel, maar als we gewoon netjes delen dan komt het wel goed, en anders mag je ook wel wat mijn ruimte innemen, dat geeft niks'.

Zij stond in de badkamer en leegde haar halve koffer daar.
Ik stond bij de kledingkast en hing veel te veel kleding voor veel te weinig dagen op veel te weinig hangertjes. Maar het gaf niet. Wij zouden delen. Eén en al warmte - al leverde de kachel ook een flinke bijdrage.

Na 4 broeken, 2 paar schoenen, 8 hoofddoekjes, 2 mutsen ('doppies'), 2 sjaals, 3 truitjes, 1 legging, 2 jurkjes en nog wat andere Heel Belangrijke en Onmisbare kledingstukken kwam ik bij mijn toilettas uit.



Ik had niet zo heel veel meegenomen, want eigenlijk ging ik er, verwend als ik ben, vanuit dat er in het hotel gewoon van die leuke minishampootjes en minidouchegelletjes zouden zijn. Dat bleek niet zo. Dat gaf niet, want ik heb thuis een bonte verzameling aan mini's -ja, ik ben er zo één die ze altijd mee jat uit hotels- en dus was ik voldoende voorbereid.

Opgewekt, met F's oh zo vriendelijke opmerking nog naklinkend in mijn hoofd, stapte ik naar de badkamer om te kijken hoe dramatisch gesteld het was met de bergruimte in onzer badkamer én om mijn bescheiden hoeveelheid toiletspulletjes op de daartoe voor mij bestemde ruimte te installeren.



De ruimte die over was, bleek net genoeg om mijn spulletjes neer te planten. Maar laten we wel wezen - dit zegt meer over mijn lieve vriendinnetje, dan over de bergruimte in de badkamer.

Fragiel

stapje voor stapje
soms even rusten, happend naar adem
en uiteindelijk, geheel onverwacht
op zo'n moment dat je het eigenlijk niet meer verwacht
toch de top in beeld

jubelend - nee,
jodelend naar boven
maar dan
boven op die berg
vraag ik mij ineens trillend af
aan welke kant is het dal het diepst?

Biologisch vraagje

Bestaan er naast pitloze druiven nu ook klokhuisloze peren? Op het steeltje en kroontje na is er namelijk bar weinig overgebleven van de peer die ik zojuist at. Althans, er is natuurlijk nog net zoveel peer als vóórdat ik 'm at, maar hij bevindt zich nu in kleinere stukjes ergens tussen slok- en endeldarm in plaats van tussen zijn bananenvriendjes op de fruitschaal het kaarsenplateu welke -bij gebrek aan beter- dienst doet als fruitschaal.

Home alone

Ik zou het druk hebben vandaag. Autorijles, musicalles én een spetterend knalfeest stonden op het programma. De autorijlesmeneer belde af, de musicaljuffrouw belde af en mijn feestvriendinnetje-in-spe koos oh zo verstandig voor zichzelf en smste af. Het andere altijd-in-voor-een-feestje-vriendinnetje heeft morgen statistiektentamen (succes, I.!), het Zusje moet morgen werken en mn Huisgenootje moet naar koor. Kortom; ik ben he-le-maal alleen. Snik.

Ik ben nooit zo van de feestjes en het uitgaan geweest, mijn nooit volwassen geworden kant heeft het niet zo op herrie en drank en jongens en al dat soort dingen, maar aangezien ik bezig met een fikse inhaalslag der volwassenheid zit ik hier nu te stuiteren van de ondernemingsdrang; ik wil feest en ik wil het nú!
Toch zit het er niet in, vrees ik..

Er zit maar 1 ding op: K L I K !!

Te laat

Ik heb gister de mooiste viering van het jaar gemist: De dag van het decolleté . Potdikkie zeg, want een gemis. Daar kan toch geen verjaardag of sinterklaasparty tegenop?!?

Mijn huisgenootje wees me er gisteravond laat op en gaf aan dat je dan een foto mocht maken van je eigenste decolletéétje en in mocht sturen naar de wepzaajt. Nou, hoezee!

Ware het niet, zo sprak ik diep teleurgesteld en treurend, dat ik echt mijn beide handen nodig heb om überhaupt een decoletté te creëren.

Gewoon effe omdraaien dus

Wij reden met Tom, die voorin mocht zitten en de weg mocht wijzen, door een klein Duits dorpje, zoekende naar een gezellig koffietheehuis om bij te komen van de onverwachte aanval van een willekeurige Duitser die ons, na het gedwongen aanhoren van ons twee- en soms per ongeluk driestemmig Laïs-repertoire bovenin de heerlijk galmende Hochheideturm bestempelde tot 'neue Dollydots', en hadden ruzie met Tom, waardoor feministische F. gewoon loeihard rechtdoor ging toen Tom in zijn meest Amerikaanse modus (want dat vonden wij echt het absolute toppunt van humor, om in Duitsland met een Amerikaanse Tom te rijden) 'Turn Left!' riep, waarna Tom er een voor ons vrouwen toch vrij ingewikkeld commando uit knalde: "Try to turn to change your direction so you look in the direction opposite from the direction from which you are coming from."



(Ik ben -serieus- een heel uur bezig geweest om een geluidsfragmentje van ons gegalm te kunnen laten horen, maar het lukt niet. Grom. Heeft iemand een leuke tip? JoepTjoep mislukt, TinyPic doet't niet... Iemand?)

Vraagje

Als iemand je vraagt of je een propper of een vouwer bent, heb jij dan enig idee waar het over gaat?

Foetsie

Tas met warme broodjes, een thermosflesje warme chocolademelk, spelletjes, kaarsjes, maskertjes, wandelschoenen, dikke truien, fototoestel en 10.000 andere dingen.

Wij gaan op reis en nemen een hoop mee.
Mocht u me zoeken: Ik zit in een hotelletje in de Duitse bergen. Met Frieda.

Ontstressen, relaxen, bijkomen, ademhalen, uithuilen, foto's maken, bijkletsen en dat soort vrouwendingen. Tot later!

En zo was het

Hé Thom, vond je de zwemles een beetje leuk of niet zo leuk?
Uhm... héél leuk.
Oh, wat fijn! En wat vond je het leukste?
Heel hard naar de muur rennen in het water,
want toen was ik gewonnen. En jij was lekker verloren.

In: Hoe wij met elkaar omgaan

"Jij hebt zeker laatst niet dat hele verhaal dat ik voor jou op de pleerol heb geschreven gelezen? Daar heb je gewoon rücksichtlos je ass mee afgeveegd... Sjongejonge, zeg..!"

Existentieel probleempje

er is zoveel en
hoewel ik mijzelf
vaak te groot acht
denk ik dat ik nu te klein ben
dat al wat ik ben
en zou willen zijn
gewoon niet in mij past

Zusje & Zus

Als twee heuse vrouwen stapten wij, beiden gerokt en gehakt (én in een legging, mwhoeha), door het centrum van Leiden. Women on a mission.

Ik ben zo trots op haar ons. Het was knokken, maar de kleinemeisjestijd is voorbij. We made it. Beiden op de rand met zo nu en dan een teentje of zelfs een hele voet in de grotemensenwereld.

Wij zijn er klaar voor.
Wereld, here we come!

Oei

Als dromen voorspellend zijn kunt u mij binnenkort bezoeken op de afdeling 'Herpijnlijk'(?) van een psychiatrisch ziekenhuis en loopt u -als u de mode volgt- volgend jaar te paraderen in slechts een maillot. De rokjes, jurkjes, overgooiers, tuniekjes, broekjes en andersoortige kledingstukken die te dragen zijn óver de maillot raken geheel uit. Puur maillot, opgetrokken tot aan de ribben, wordt dé trend van volgende zomer, aldus mijn droom.

Stagestuff

1.
Nadat de verpleegkundige mijn komst uiterst opgewekt had aangekondigd, vroeg mevrouw M. achterdochtig waar ik dan wel niet van was. Van de beweging, zo werd haar uitgelegd.

Er viel een stilte, gevolgd door een pittige reactie, recht uit haar hart: "Nou, daar ga ik toch niet heen!! Ik ben nou effe met mezelf bezig, al dat gedoe de hele tijd. Ik ga niet naar buiten, ik ga me niet aankleden en ik moet al dat gedoe niet. Ik wil met mezelf bezig. Al dat gedram!!"


2.
Met zijn drieën bevolken we de fitnesszaal. Hij, schizofreen in hart en nieren, loopt zijn programmaatje op de loopband en zij, klassiek autist tot in elk vezeltje van haar zijn, doet haar dwangmatige dingetjes zonder dat het enig bewegingsnut heeft. Ik sta voor de vorm wat te bewegen op de crosstrainer en observeer voornamelijk.

Ik weet dat zij in haar dwang ook altijd even op de loopband wil, maar daar staat hij al een half uur en het lijkt er niet op dat hij binnen een kwartier gaat stoppen. Ze staat besluiteloos tegenover me, drentelt heen en weer, heeft zichzelf verloren in de doorbroken dwangmatigheid. De wit met blauw gestreepte wollen trui met rendieren hangt losjes om haar heen. Haar rechterhand fladdert voor haar oog, ze gaat er helemaal in op. Dan zakt de arm en vangt haar blik de mijne. Ik oefen mijn neutraalpositieve gezicht en kijk rustig terug... Ze houdt het zo'n 30 seconden vol en stelt dan al struikelend over de woorden de vraag der vragen: "Wat voor vlees heb jij tussen de middag gegeten?!"



Ik had kipfilet.
Zij een gehaktbal.

Ik zeg wel wát maar niet wie het zei

"Hé, kijk!!", en deze niet nader te omschrijven persoon
wijst enthousiast naar voren, "een natuurduct!"

Lekker relaxen

Je hebt van die zinnetjes die je over het algemeen graag hoort. Het zinnetje "gaat u maar gewoon lekker achterover liggen en probeer wat te ontspannen" zou me als muziek in de oren klinken op een pyjamaparty, in een massagestudio, op een bounty-eiland, onder de zonnebank of in de wasbak bij de kapper.

Het zinnetje kreeg echter een heel andere kleur toen mijn buik door een groen operatiedoek werd bedekt, mijn rechterpolsje (want oh, wat leek die nietig toen) erop gelegd werd en Meneer de Chirurg met 2 spuiten aan kwam zetten. Spuit 1 moest mijn lieve poezelige ganglionnetje leegzuigen, spuit 2 mocht 'm vullen met een goedje wat me nu zo'n pijn doet.

Het zinnetje 'u mag gaan liggen, da's prettiger als u omvalt' hielp trouwens ook niet echt tegen mijn zenuwen. Maar goed, hij had me ook al grinnikend aangekeken toen ik verklaarde dat ik een slagingskans van 50% voor een operatieve ingreep best mooi vond gezien mijn last van de afgelopen maand, dus ik kon hem goed hebben ;-) .

Ik schrok me de klere een hoedje toen hij na mijn betoog zei dat hij hem zou proberen leeg te zuigen. Nu. Nu?!?!? O ja. Ok. Nu. Leve de module spanningsregulatie! Adem in, adem uit naar de buik... en denk aan je linker kleine teen... Tegen ieder die nog moet zou ik zeggen dat het helemaal niet zo heel veel pijn deed. Ieder die geweest is zou ik uitnodigen voor een lotgenotengroepje om de emotionele schade te verwerken.

Ach nee, ik klets. Het viel mee. Ik was allang blij. Al met al is er ein-de-lijk iets gedaan aan Het Kreng In Mijn Pols en ik ga gewoon heel hard duimen (als ik die weer fatsoenlijk kan bewegen) dat 'ie nooit meer terugkomt!


En nu een paracetemolletje... Die heb ik wel verdiend, dacht ik zo. Proost!

Een vriendinnetje over haar toekomstperspectief

Nou, dan wil ik eerst een paar jaar werken hoor, voordat ik aan kinderen begin. Weet je hoeveel geld die dingen kosten?!?

Guess who?

Mijn lieve huisgenootje over de stoofpeertjes die ik gister maakte

Gatverdamme. Het ruikt naar appeltaart zonder korstje. En wat is nu juist het lekkerste van appeltaart? Juist. Het korstje. Bah, bah, bah!!

Zus en Zusje

Ik verveeeeeeeeel me.
Ik ook. Dit is al mijn 4e vrije dag en als ik morgen niets te doen heb, ga ik dood.
Ik wou dat je hiér woonde.
Ja, ik ook. Dan konden we nu gezellig bij elkaar koffie drinken. Niet dat ik dat lust, maar toch.

Filosofietje

Als klein kind wandelde ik al met dezelfde verwondering naar school als dat ik nu voel. Sommige dingen zal ik naar ik vermoed nooit echt bevatten.

Mijn huisgenootje sloot zich laatst aan bij een koor en moet vandaag op de crematie van een koorlid wat nummers zingen. Ik zit hier achter mijn haar computertje heel vrolijk wat liedjes van Ja Zuster, Nee Zuster mee te zingen. Dat is raar... Op nog geen kilometer van waar ik zit, zitten 100 of misschien wel 200 mensen enorm te treuren om een overleden iemand en ik beleef er niets van. Op diezelfde wijze staat de buurman nu zijn tuin bij te werken en verwondert het buurjongetje zich over het lieveheersbeestje op zijn driewieler. Ieder heeft zijn eigen wereldje en hoewel we het vaak hebben over de wereld, bestaan er volgens mij net zoveel werelden als dat er mensen zijn. En beesten. En andere organismen waar ik geen verzamelnaam voor kan bedenken.

Als klein meisje liep ik van school naar huis soms te zingen. Ik fantaseerde dat de meneer die mij tegemoet kwam misschien wel een soort scout van Kinderen voor Kinderen was, en dat als hij mij hoorde, ik dan misschien wel mee mocht doen. (Dat ego is inmiddels geslonken, hoor. Ik vertrouw mijn eigen zangkwaliteit voor geen cent meer.)
Hoe dichterbij de meneer kwam, hoe stiller ik werd. Mijn stem zakte richting mijn tenen en er kwam geen hoorbaar geluidje meer uit. Ik durfde niet. (Dat is overigens nog niét geslonken. Ik ben nog steeds een schijterd, ondanks de aanmoediging van mn musicaljuf.)

Als de meneer dan voorbij was, realiseerde ik me dat hij mij waarschijnlijk amper écht had gezien. Dat ik voor hem niet meer dan een doodgewone voorbijganger was en in zijn wereld helemaal niet bestond, althans, niet langer dan die drieënhalve seconden waarin wij elkaar passeerden. Het deed me beseffen dat een mens leeft vanuit een egocentrisch wereldbeeld... en dat 'ie alleen belangrijk in en voor zijn eigen wereldje, hoe klein of groot deze dan ook is.

Dat vond ik zo raar. Mijn filosofische hersenpannetje begon aan existentiële thema's waar het nog niet helemaal aan toe was. Ik raakte er altijd flink van in de war en bedacht me dat ik het wel zou snappen als ik later groot zou zijn.

Niet dus.

Nog steeds kan ik het niet beseffen dat in 'mijn wereld' men elkaar aan de andere kant van de wereld afmaakt om politieke redenen, of dat mijn huisgenootje op nog geen kilometer afstand omringd door rouwende mensen een nummer ten gehore brengt en daarmee de tranentrekkende context nog wat extra dimensie geeft......

Ik begrijp het niet. Ik voel het ook niet. En da's maar goed ook, want wie al het wereldleed zou voelen zou binnen 1 seconde dood neervallen. Dus ergens zit de mens heel handig in elkaar. We trekken ons enkel dat aan wat we kunnen handelen en de rest sluiten we gewoon uit. Prima copingsmechanisme.

Ik denk dat ik me hier nog heel lang over kan blijven verwonderen... Gekke wereld. Gekke ik.

No walk, just talk

Mevr. H van 73 is ervan overtuigd dat ze niet in een psychiatrisch ziekenhuis is, maar in een centrum waar we allerlei buitenaardse experimenten met haar doen. Daarbij maakt ze zichzelf zo druk dat haar borstkas als een trillend veertje op en neer gaat, wat zij wijt aan een hartstoornis en wij aan de angst. In principe kan mevrouw heel moeilijk lopen en durft ze het -vanwege haar hart- ook niet, behalve als ze een sinaasappeltje wil schillen in de keuken of iets anders nodig heeft. Dan is ze ineens heel snel. Maar op ons verzoek een stukje over de gang? No way. Dan gaat dat borstkasje nóg sneller op en neer. Echt praten is ook onmogelijk, het is vaak een combinatie van hyperventileren en een wartaalverhaal over al wat ze vroeger heeft meegemaakt. 95% van de tijd zit je dus aan het bed van een in angsten gevangen, hyperventilerend vogeltje wat elk contact vermijd en zachtjes in zichzelf prevelt dat er een échte dokter moet komen, in plaats van een psycholoog en dat ze vooral niet wil lopen.

We stonden bij de deur om naar binnen te gaan, toen mijn stagebegeleider me het voorstel deed om lekker alleen naar binnen te gaan. Ze kent mij en weet dat ik vooral niet teveel voorbereidingstijd nodig heb, omdat ik mezelf helemaal gek maak als ik alles kan overdenken. Ik besloot het maar gewoon te doen. Het voordeel van een Heel Moeilijke Casus is dat er weinig mis kan gaan, elk contact is al waardevol. Dus daar ging ik. In mn ups, wat ik ergens natuurlijk gewoon heel stoer vond.

(Ow, mevrouw spreekt vloeiend Russisch. En een beetje engels. Niet geheel onbelangrijk.)

Ik klopte op de deur, ging naar binnen en opende in mijn allerbeste engels het gesprek. Ik vroeg haar of ze me herkende van vorige week. Ze schudde zachtjes haar hoofd... Ik stelde me nogmaals voor, en bij het herhalen van mijn naam was het eerste wat ze zei: "No walking, no walking..."

Momentje van verwondering

Het is de wereld op zijn kop als je in één weekend hoort dat je pleegpapa de deelnemers van 'Op zoek naar Evita' bij naam en toenaam kent en vol enthousiasme vertelt waarom hij denkt dat Suzan of Marjolein gaat winnen en dat je vader elke zondagavond aan de buis gekluisterd zit om naar Gooische Vrouwen te kijken.

Waar is toch die tijd dat mannen op zondagavond gewoon naar Studio Sport zaten te kijken en wij als onschuldige, lieve kleine muisjes op onze pantoffeltjes door het huis slopen? (En stiekem met de afstandsbediening van onze eigen televisie vanuit de keuken probeerden of we Studiosport konden wegzappen?)

Feestje

Vorige week
Het fijne van een theorie-examen is dat het massaal gebeurt en dat je in volledige anonimiteit kunt binnenkomen en vertrekken, ongeacht het slagen of zaken. Niemand hoeft het te weten als je 1 foutje teveel maakt en zodoende raakt niemand teleurgesteld. Ideaal. Het rottige ervan is dat degene die het sowieso wél weet ook de meest veroordelende en teleurgestelde is en die ook niet schroomt om dit er regelmatig in te wrijven. Ikzelf. Kutzooi.

Deze week

Met maar 4 foutjes ben ik de trotse bezitter van het theorie-rijexamen.

(Voor de insiders: Op de aloude niet teveel leren want dan kun je falen-manier. Hij werkt nog steeds. No way dat ik die strategie dus ga opgeven.)

Vanmorgen de 2e rijles gehad. Leuk hoor, maar dat leuke kwam wel pas na 20 minuten. De eerste 20 minuten was ik vooral heel hard bezig met het niet in huilen uitbarsten en het onder controle krijgen van mijn ademhaling. Wat 'n stress. Dat rijden an sich ging eigenlijk prima. Toch jammer dat mijn lichaam altijd eerst bewijs eist, voordat het kalmeert. Streng toespreken had geen enkele zin. Voelen wilde het. Er-va-ren.

Toch is het flauw dat je overal en altijd maar de pineut bent van het pretpakket 'faalangst en perfectionisme'. Volgens Meneer de Instructeur heb ik daarom 35 lessen nodig. Tssssk. Volgens mij heeft hij gewoon geld nodig - en mij dus. (En door te geloven dat de arme man tenminste een broodje kaas kan eten dankzij mijn pretpakket maak ik het nog enigzins plezant voor mijzelf.)

Vandaag mijn 2e les. Nu 2 weken herfstvakantie. Niet zo handig - en dat is een enorm understatement. De kans op een overdosis stress groeit namelijk explosief met het verstrijken van de tijd. In het meest ideale geval zou ik alle andere bestaansvelden hermetisch moeten afgrendelen en me in een 10-daagse versnelde rijopleiding moeten storten. But I didn't.


Hoe langer de tussenperiode, hoe groter de stress. Ik verheug me nu al op de volgende les.

Ahugibelam

Ik dacht altijd dat het aan het plannen lag.
Of nou ja, aan het niet kunnen plannen vooral.
Dat ligt het niet.

Het zit 'm meer in een zo perfect aansluitende planning dat ik vergeet dat ook ik wel eens moet ademhalen, naar mijn hart moet luisteren of mijn verstand op een rijtje moet zetten.

Vroege humor

Euforisch vertelde ik mijn pleegpapa aan het ontbijt tijdens de brunch over het vosje, de reeën en het grote hert dat pleegmama en ik die -vroege- zondagochtend tijdens onze fietstocht door de mistige duinen hadden gezien. Ik wees aan hoe groot het gewei van het hert was en legde uit dat het erop leek dat hij heel demonstratief daar speciaal voor ons zo vroeg was gaan liggen.

"Ja", sprak hij zonder op of om te kijken van zijn beschuitje kaas, "maar dat is ook zo. Om elf uur halen ze hem weer weg."

Positivo

´Ach ja, het is ook wel zo dat ik de laatste tijd last van staar heb. Maar ach, daardoor ga ik wel heul mooie dingen zien´, zo sprak het oude vrouwtje vanochtend, nadat ze had gevraagd of wij niet stiekem een standbeeld waren, terwijl wij zwetend een lege fietsband vol pompten.

Vr... Grrrr...

De laatste tijd verschijn ik graag in jurkjes, overgooiers, leggings, skinny jeans en andersoortige hippe modeverschijnselen. Daarbij knipte de kapper laatst wat plukjes pony, en nadat de eerste schrik eraf was breidde deze uit tot een heuse pony, welke ik zo´n 2x per week ernstig uit model breng door zelf wat irritante plukjes weg te knippen.

Daar waar ik verscheen en men mij nog niet had gezien, jubelde men dat ik er zo leuk uit zag, zo hip, zo werelds, zo.... vrouwelijk. Dat vooral. Dat woordje ´vrouwelijk´ blijft een heikel punt, maar ik raak eraan gewend. De vrouwelijke identiteit verwelkom ik - meestal. Als ik nu ergens binnenstorm en iemand begint te jubelen, dan bereid ik mij voor op het woord ´vrouwelijk´, en als ´ie dan komt dan knik ik met zelfingenomen trotsheid.

Dit weekend vereerde ik mijn ouders met een bezoek. De pony was geen schok, maar de kleding deed hun monden bewegen. Ik verwachtte hét woord weer, maar mijn vader vergat de ´vr´en reageerde heel verbaasd toen ik heel verbaasd reageerde.

Hmpf.
Ouwelijk.


Hmpf.

Kortjes

1. Bij Wehkamp hebben ze mensen in dienst die je een maand na je verjaardag opbellen en van harte feliciteren met je verjaardag, vervolgens heel blij zeggen dat je iets ter waarde van 7,50 mag uitzoeken in de Wehkampgids en daarna vol verwachting vragen of je al iets op het oog hebt. Als je dit niet hebt, wat natuurlijk heel raar is want je hebt als weldenkend mens altijd een Wehkampverlanglijstje in je hoofd, compleet met pagina-nummers en gewenste kleur, dan zegt het meisje heel opgewekt dat ze dan volgende week nog even terugbelt. Let wel: Dit is dus een Baan. Mensen worden betaald(!) om dit soort telefoongesprekken te voeren. U snapt mijn frons, naar ik aanneem?

2. Over twee weken ga ik toch maar naar de musical Tarzan. Uit stil protest hadden we democratisch besloten om niet te gaan, een kaartje van 79 euro gaat gewoon nergens meer over. Punt. Totdat we het foldertje kregen met daarin 15 euro korting per persoon. Nu gaan we ineens wel. Gelukkig ken ik alle liedjes al uit mijn hoofd.

3. Als tijdens de allereerste ontspanningsoefening die je -zelf vol spanning- aanbiedt aan een cliënt ineens de deur opengaat en er een schizofrene vrouw heel verdwaasd vraagt naar Geert, is dat best even gek. Wat dan helemaal gek is, is als je precies weet wat te doen en de rust zelve blijft.

4. Hoe leg ik aan een enthousiaste peuter van 3 uit dat ik net iets meer gevoel in mijn lijf heb dan dat levenloze kussen op de grond en dat hij dus niet net zo enthousiast boven op míj kan springen als op dat kussen?

OktoBRRRRRR

Onderbroek, bh, hemd, panty, langemouwentruitje, gewone kniesokken, huissokken, trainingsbroek, dikke trui, sjaal, bodywarmer.

En de kachel op 21.

Voicemail

"He lief vriendinnetje, ik wilde even weten hoe het vandaag
is gegaan. Maar je bent niet bereikbaar, niet op de huistelefoon,
niet op mobiel.. Tja.. Je bent natuurlijk niet verplicht om aan
mij verantwoording af te leggen, er moet natuurlijk wel gewoon
ruimte zijn om stiekem met een jongen te zoenen..."

Stilte.

"Maar dan vind ik het wel jammer dat je dat nooit aan mij
verteld hebt."

Paradox

Waar ik zin in heb:
Gitaar spelen, de takkebende op mijn kamer opruimen, een nieuwe ketting in elkaar flansen, mijn schone was sorteren en -op kleur, natuurlijk- in de kast leggen, piano spelen, strijken, nieuwe oorbellen maken, de afwas opruimen, een tekening of schilderij maken van alles wat er in mijn hoofd zit, een handstand tegen de deur maken, die knalroze collage voor op mijn kamer afmaken, uren muisklikken om mijn vakantiefotoalbum perfect (en niets minder dan perfect) te maken, etc...

Wat ik nu beter niet kan doen, gezien De Pols en de things-to-do:
Gitaar spelen, de takkebende op mijn kamer opruimen, een nieuwe ketting in elkaar flansen, mijn schone was sorteren en -op kleur, natuurlijk- in de kast leggen, piano spelen, strijken, nieuwe oorbellen maken, de afwas opruimen, een tekening of schilderij maken van alles wat er in mijn hoofd zit, een handstand tegen de deur maken, die knalroze collage voor op mijn kamer afmaken, uren muisklikken om mijn vakantiefotoalbum perfect (en niets minder dan perfect) te maken, etc...


Wat is dat toch, dat als je tijd en mogelijkheden te over hebt, je nergens zin in hebt of je nergens toe kunt zetten en dat als je het retedruk hebt of geblesseerd bent (of in extreme gevallen gewoon beide, zoals in mijn geval) je juist heel veel zin krijgt in dat soort dingen?

Soms -of eigenlijk heel vaak- zitten mensen maar raar in elkaar.
Ik in ieder geval wel.

Geraaskal op de late avond

Zo zag het beeld er vanmorgen uit. En vanmiddag. En nu. En wellicht wel de hele nacht. Misschien morgenochtend ook nog wel.

Ach ja. Het fijne van de herfst is dat ik standaard uitga van dit soort weersomstandigheden en dat ik dan ineens Heel Blij kan worden van een voorzichtig najaarszonnetje dat stiekem om een hoekje wolkje komt gluren..

Anders dan de zomer-die-zich-eigenlijk-geen-zomer-meer-mag-noemen. Dan raak ik telkens weer teleurgesteld door de verwachting van mooi weer en de keiharde realiteit van nét-geen-zomerse-temperaturen en nét-geen-lekker-zonnetje. Nu verwacht ik gewoon constant regen en logischerwijs ben ik zo blij als een vogeltje in mei (het is al laat, excuseert U mij voor deze flauwe woordcombi..) als er een zonnestraaltje doorbreekt en de reeds gevallen kastanjes van hun mooie kastanjebruine glans voorziet.

Dit doet me er trouwens aan herinneren dat ik nodig naar het bos moet om die krengen te rapen, anders wordt het weer een retourtje Intratuin om net echt lijkende neppe kunstkastanjes en eikels in te slaan ten behoeve van het opleuken van de woonkamer. (Al zou ik liever fleurige tuinstoelkussens en nephoutblokken voor in de vuurkorf kopen, maar dat zal allicht te maken hebben met die aftersummer male cat*.)

Anyway; ik fietste ging lekker met de bus naar de stad en naar de bieb, haalde 5 flinke leesboeken, deed boodschappen met de bus en rende dat piepkleine stukkie naar huis. Niks geen last van die regen. Zolang ik mijn OV heb en mag lachen om mensen zonder paraplu die eigenlijk uit irritatie, omdat ze zelf geen paraplu hebben en dus zeik kletsnat worden, dit maar projecteren op mensen mét paraplu en dan heel hard mopperend door de winkelstraat marcheren en schelden op al die 'teringparaplu's', ben ik tevreden. Mij hoor je niet klagen. Ik liftte gewoon met elke paraplu een stukje mee.

Al hoop ik natuurlijk wel dat zomer 2008 zich ergens half februari aandient. Kan ik met mijn verjaardag ook eens een tuinfeest geven. Lijkt me wel wat. (Mocht de weersverwachting op lange termijn nu zó zijn dat het echt rond februari 2008 zomer gaat worden, laat het me weten, want dan moet ik nog snel even verhuizen naar een tuin met boom en schommel, met jacuzzi en met een complete buitenkeuken. Zolang ik niks van U hoor, blijf ik hier lekker cocoonen onder mijn roze-met-witte-stippen-plaid. Best gezellig hoor, met alle kaarsjes aan.)



* Vertaalwoord.nl kent alleen de vertaling van de kater als beest, niet de kater als beroerde gemoedstoestand na een overdosis Bailey's of een ander vergelijkbaar alcoholisch goedje. Ach. Het is al laat, en ik vond dit ook wel grappig. Alhoewel het ook weer niet zó laat is, want vroeger was dit vroeg voor mij. Zou dat parallel lopen, hoe ouder je wordt, en hoe 'later' je dus leeft, hoe eerder het 'laat' is op de avond?

Tijden veranderen

Hoe wij –Frieda & moi- vorige winter over de mode dachten…:
“No way. Denk maar niet dat je mij ooit in zo’n skinny jeans zult zien lopen hoor. Die staan alleen leuk bij meisjes met stokjesbenen. En denk ook maar niet dat ik mijn broek in mijn laarzen ga proppen, dan krijg je van die wortelbenen. Op die manier wordt precies het verkeerde geaccentueerd. Ook alleen maar leuk voor meisjes met stokjesbenen. Oh, en weet je wat ook helemaal in is nu? Leggings!!!” *proest* “Nou, je snapt natuurlijk wel dat zelfs Thijs (De Echtgenoot) mij nevernooitniet in zo’n ding zal zien, laat staan dat ik er de buitenwereld mee in zal huppelen. Leggings zijn voor Amsterdamse lellebellen en voor huisvrouwen die geen kaas gegeten hebben van mode of er gewoon geen ene piepmuis om geven dat ze erbij lopen als een uitgezakte vijftiger compleet met heuptassen en kwabbelknieën duidelijk zichtbaar door de legging heen.”

Zo ongeveer dachten wij erover. Het zal niet letterlijk gezegd zijn, mijn geheugen is niet van het allerbeste. Maar de rode lijn is duidelijk, dunkt me.

Ik begon op 29 april ineens vreemd gedrag te vertonen. Ik kwam na een dagje shoppen thuis met een skinny jeans. Ik snapte het zelf ook niet en twijfelde ernstig aan mezelf, aangezien ik wel vaker niet geheel objectieve meningen over mijn uiterlijk weet te creëren, maar toch hield ik hem. Droeg ik hem vol trots. Kijk mij eens hip zijn. En ja, de broekspijpen propte ik in mijn slobberlaarzen. Stond eigenlijk best prima. Ook zonder stokjesbenen.

Frieda vond het leuk (zei ze), maar verkondigde resoluut dat het écht niets voor haar zou zijn, dat dat bij haar figuur écht niet kon. Onzin, vond ik, maar dat vond zij dan weer onzin. Prima. De skinny jeans deed gelukkig niets aan onze vriendschap veranderen.
Een tijdje later kwam Frieda ineens met een legging aangehuppeld. En daaroverheen een overgooier/jurkje/tuniek-achtig iets. Bij haar stond het ééénig, en dit maal was het aan mij de schone taak om vol overtuiging te beweren dat dat bij haar figuur echt ontzettend goed kon, zo klein en fijngebouwd als ze is, maar dat zo’n overgooier/jurkje/tuniekachtig iets bij mijn hollandsche vrouwenvormen (behalve dan de voorkant, die is niet zo hollandsch…, maar dat terzijde) écht niet zou kunnen. Way too much zandlopergedoe.

Gisteren, tijdens een therapeutische H&M-kleedkamersessie, stond ik de zoveelste legging mét zwabberrokje te passen toen Frieda zei dat ze de hele winter niets anders meer aan ging doen dan leggings met overgooierjurkjestuniekjesachtige dingen. Ik bevestigde dat; het zit immers net zo lekker als een pyjama cq huispak en het staat ons allebei gewoon rete-goed.

Ik moest de winkelsessie van gisteren halverwege de middag onderbreken in verband met mijn eerste rijles (welke overigens briljant ging, vond ik), maar Frieda ging nog dapper door. Zij had waarschijnlijk nog wat stress-door-het-nieuw-gekochte-huis te verwerken. Tijdens het eten belde ze me en eiste ze dat ik naar mijn mobiel zou rennen –ze belde op de vaste lijn, dat even voor de oplettende lezer- om haar smsje te lezen. Mijn geluid stond uit en blijkbaar had ze die middag iets Heel Belangrijks gesms'd en was ze zeer benieuwd naar mijn reactie. Ik maakte er een spelletje van en zei dat ik daar he-le-maal geen zin in had en het na het eten wel even zou doen, in de hoop dat ze de inhoud van het smsje gewoon zou vertellen. Dit lukte. Wat ken ik haar toch goed, mwhoehaha. Leve het manipuleren!

Met een opgewonden en trillend stemmetje, gelijk die van een kind die haar eerste schooltekening aan haar mama laat zien, vertelde ze me dat ze ook een skinny broek had gekocht. Een zwarte. Ik was echt zooo trots. En dus dragen wij skinny jeans, leggings, overgooiers, tuniekjes, rokjes en al wat er nog meer hip is. De hele winter lang, waarschijnlijk. Een gewone spijkerbroek is zó tweeduizendzes.


Wij hebben geen stokjesbenen nodig.
Alleen wat meer borst.

Ik bewonder

Als je in het programma De Lama’s als doventolk moet optreden en je weet de zin ‘want de blikken in je ogen’ zonder enige bedenktijd te vertolken door 2 conservenblikken open te draaien met een blikopener en ze in je ogen te proppen, dan ben je wat mij betreft gewoon briljant. Hulde aan Ruben van der Meer!

Toekomstmuziek?

Ik kijk het niet hoor, maar ik hoorde het per ongeluk.

Samantha uit Sex & The City:
"I’m a trysexual, I’ll try everything once."

Daarom is ze een vriendinnetje van mij

He, morgen is de banenbeurs in Zwolle. Daar ga ik heen.
Ga je op zoek naar een andere baan?
Ja. Een baan als… ..... beertender.
Ow tof! Wordt je dan zo’n groene, of zo'n zwarte?
Maakt me niet uit, maar ik schenk alleen maar blondbier.

Optisch bedrog

Niemand weet, niemand weet dat ik Repelsteeltje heet misschien heel zomers lijk met mijn roodwitte puma's en mijn blote enkels gestoken in witte zomersokjes, maar ik heb stiekem gewoon oersaaie grijze beenwarmers aan onder mijn spijkerbroek. Lekker warm.

En morgen?
Morgen gaat gewoon de wintermuts op!

De pols is aan de beterende hand

Voor het eerst in 2 weken vandaag
weer afgewassen, maar mijn billen
afvegen doet nog wél een beetje pijn.

Oei, mijn 1e koffietijd van dit schooljaar

Ik houd van mijn vak. Ik houd er wat minder van als mijn eigen uren uitvallen waardoor stagemaatje en ik elders ondergebracht werden. Zit je daar apies te kijken in het activiteitencentrum alwaar 4 patiënten heel geconcentreerd en in zichzelf gekeerd een kussenhoesje zitten te borduren... Ik gaapte me rot.

"Ach, doe mij ook maar een bakkie koffie", zei ik quasi nonchalant, alsof ik dagelijks driedagelijks heel routineus een bakkie pleur naar binnen gooi. In werkelijkheid was de laatste keer dat ik op deze manier koffie dronk in de examenperiode van de middelbare... Toen wist ik ook niet zo goed waar ik de energie nog vandaan moest halen om opgewekt en enthousiast mijn ding te doen.

Vandaag leukte ik de koffie op met 3 zoetjes en een overdosis koffiemelk. Best te doen, eigenlijk. Het maakte mijn anderhalf uur meekletsen met 4 psychiatrische patiënten en hun borduurwerkje in ieder geval draagbaar. Leve de bezigheidstherapie! (En de koffie. Vooral die koffie. Ineens begrijp ik ook waarom al mijn stagebegeleiders koffie drinken als ware het hun levensadem. Koffie houdt de psychiatrie draaiende. Absoluut. )

Helaas volgde daarna nog een uur bezigheidstherapie in de boekbinderij. Sjit hee. Mijn stagemaatje en ik snappen nu wel waarom ze daar zo depressief blijven; wat een enorm eentonig kut rotwerk en die stilte... ijzingwekkend. Bah.

Toen we, eenmaal buiten, opgelucht naar adem hapten vroeg ik haar of zij dat programma van Gordon en Joling kende. "Ja," zei ze, "met gierende banden naar huis. Nú!"

Poepverhaal

Mijn vriendinnetje kocht een huis. Zo simpel als dat het hier staat, zo was het ook. We reden in de auto en ineens zei ze: "Naar rechts!!!!!" Zo gezegd, zo gedaan. "Zie je dat flatje daar helemaal bovenin op de hoek? Dat is van ons."

Oh. Huh? Oké. Gefeliciteerd! Maar... wie, wat, wat, waar, waarom en vooral: waarom hoor ik dat nu pas?!?! Ze legde het uit en vervolgens vertelde ze over hoe enorm ingewikkeld het was geweest om de wc uit te zoeken:

"Jahaa, want ik wilde eigenlijk een vierkante wc-pot, dat leek me wel leuk. Vierkante tegeltjes, vierkant wasbakje, vierkante pot.. alles vierkant. Maar zo'n vierkante pot is weer 200 euro en tja, dan denk ik toch 'laat maar, ik zit op een ronde pot net zo lekker'. Maar weet je, ik wilde ook een wc met zo'n plateautje. Dat je niet *plons* hoort als je poep valt, maar gewoon *plof*. Maar die zijn 200 euro duurder!!! En tja.. dat heb ik dan toch maar wel gedaan. Ik wil mijn poepje gewoon lekker kunnen bekijken."

Ik waarschuwde haar met een 'dit wordt een logje', waarna zij begon met een uitgebreid betoog dat zo'n plateautje heel pedagogisch verantwoord is, want dat de mama van Thijs dat ook had en dat die altijd de poepjes van haar kinderkes bekeek of het wel goede poepjes waren. Ik vond het een dappere poging, maar ik wist wat zij diep vanbinnen ook al wist, maar niet wilde toegeven: Dit wordt een logje.



(Dat vriendinnetje heet Frieda, trouwens.)

Verzoekje: Mèlanie

Het lastige aan het achter de schermen en in de coulissen zijn, is de ijzeren discipline die nodig is om de lippen stijf op elkaar te hebben en te houden. Je weet immers nooit of je zender aan of uit staat en door toch snel even tegen je buurvrouw te fluisteren dat je écht heel nodig naar de wc moet, loop je het risico dat het publiek in de zaal jouw boodschap ook door de levensgrote speakers dwars door een dramatische scène heen hoort knallen. Niet bepaald een meerwaarde voor onze musical, en dus ben je stil.

Voor ons, de volwassenen, een relatief makkelijk klusje, maar voor 30 kinderen in zo'n kleine ruimte een onnoemlijk zware taak. Zo ook voor Mèlanie. Een 14-jarige(?) stuiterbal met een overdosis theatraliteit en dramatiek, een eeuwig tekort aan aandacht, een subliem talent om die aandacht te claimen en een nog niet volledig beheerste impulsbeheersing. De perfecte ingrediënten om mij als Juf constant op mijn hoede te laten zijn, want voor je het weet wordt je ineens enthousiast van achter besprongen of stort ze zich midden in de gang ter aarde om de stervende zwaan te imiteren.

Gisteravond, tijdens de laatste -snik- voorstelling, stond ik in de coulissen te kijken en te luisteren naar A. die haar prachtige solo inzette. Een bijzonder moment wat vrijwel altijd gepaard gaat met kippenvel. Zo mooi, zo spannend hoog en zuiver... heerlijk. Een waar genotje.

Totdat Mèlanie kwam aanvliegen: "Hé Juf, weet U, ...", bladiebla.... Ze wervelde om me heen, kwam rechts van me staan en tikte stiekem achterlangs op mijn linkerschouder, deed een imitatie van een huilende peuter die geen snoepje heeft gehad en trok een gekke bek. A. zong rustig door en ik wilde eigenlijk alleen maar met mijn hele zijn bij A.'s liedje zijn, maar Mèlanie eiste 80% van mijn aandacht.

Iets in mij wist dat een "Ssssst, ik wil even luisteren" niet afdoende zou zijn. Althans, niet langer dan 2 seconden. Ook een ietwat boze of geïrriteerde reactie zou niet het gewenste resultaat opleveren, daarmee liep ik meer kans op de stervende zwaan. Of een heel verzuipend zwanenmeer.

Ik moest ineens denken aan de Holdingtechniek die ik zo'n vier jaar geleden op school kreeg aangeleerd. Een kind wat de grip op zichzelf kwijt is geraakt, geen controle meer heeft over zijn emoties en in een driftbui verzand, kun je kalmeren door het op een bepaalde manier heel stevig vast te houden en zo doende letterlijk te begrenzen. Het kind kan veilig uitrazen zonder zichzelf of anderen pijn te doen en raakt vanzelf uitgeput en kalm. Het vraagt een directieve houding van de therapeut en een hoop doorzettings- en uithoudingsvermogen, maar het is wel heel mooi als zo'n kind dan uiteindelijk slap wordt en dankbaar en opgelucht tegen je aan leunt.

Mèlanie was natuurlijk niet zoals het kind hierboven, maar deze gedachtesprong was wel de reden waarom ik haar voor me zette, mijn armen om haar heen sloeg en mijn kin op haar hoofd liet rusten. En ja hoor, haar schouders zakten, ze leunde wat achterover en we konden samen naar de rest van het liedje luisteren. Stiekim gniffelde ik diep vanbinnen. Toen A.'s laatste noot uitdoofde liet ik Mèlanie rustig los en direct stuiterde ze weer om me heen: "Juf, juf, gaat U nu ook een verhaal oner mij schrijven, over Mèèè-laaa-niiieee? Net als over Hanne?! Nu over Mèèè-laaa-niiieee?"


Bij deze dus.
Alstjeblieft, Mèlanie.
Ik heb van je genoten.

Tip

Echt heel mooi, dat mag ik niet verzwijgen: KLIK!!!

Hoe ik met mijn tijd mee ga..

Bent u al eens geskimd? Dat is het nieuwste van het nieuwste, en echt heel hip. Eigenlijk zou eenieder het eens mee moeten maken, gewoon, om er lekker over mee te kunnen kletsen tijdens de koffie of als smeuïg verhaal bij een goed glas wijn. (Of Bailey's, ik denk dat het daar ook heel goed bij kan.)

Anway, geskimd worden. Ik werd het. Of nou ja, het overkwam me en ik merkte het pas achteraf. De bank beweerde al dat het wel eens gebeurd zou kunnen zijn en blokkeerde afgelopen dinsdag zonder enige waarschuwing mijn pinpasje.

(Fijn, sta je daar met je kar vol boodschappen in de C1000 en dat pinapparaat maar door die hele winkel brullen dat je saldo ontoereikend is terwijl je zelf dondersgoed weet dat er nog minstens 400 euries op je rekening staan en dat er dan een hele rij klanten achter je staat met volle boodschappenkarren en gefronste wenkbrauwen ondersteund door gezucht en gekreun en dat je dan je boodschappen en je portemonnee als pacht achterlaat en naar huis rent om te kijken wat er loos is en dan ziet dat het geld wél op die rekening staat maar voor de zekerheid maar even 20 euro uit een laatje trekt en terug rent om je boodschappen maar contact af te rekenen en dan baalt omdat je de bank weer moet bellen en je weer allerlei rompslomp over je heen gaat krijgen op je spaarzame vrije dag, GROM!!!)
Kortgezegd; ik was daar niet zo blij mee.

Pasje geblokkeerd, pasje van huisgenote om diezelfde redenen geblokkeerd, hoop gezeik, niet leuk. Bank bellen, nieuw pasje, nieuwe pin en vooral gewoon blijven ademhalen. Een orkaan of vloedgolf is erger. Ik speelde de koningin van het relativeren. Problem solved, niks aan de hand. Terug naar de rust-in-mijn-kop-modus. Welverdiend, dacht ik zo. Rustig kabbelde ik de rest van de dag door.

Totdat ik vandaag even mijn rekening ging checken via mijn internetbankiersysteem en ontdekte dat die vuile Roemeense stinkratten toch nog 327,17 euro met MIJN geskimde pasje uit een Roemeense geldautomaat wisten te trekken vlak voordat pasjelief geblokkeerd werd. Ikhaatzeikhaatzeikhaatze. Driehonderdzevenentwintig euro en zeventien cent. Mijn zuur verdiende bejubelde uitkering....

En da's ineens heel gek. Want het zijn maar cijfertjes, maar toch voelde ik me echt persoonlijk geraakt. Aangetast in het diepst van mijn zijn, ofzo. Het klinkt zo stom zoals ik het hier neerschrijf, maar ik voelde me echt bestolen. En ja, ik snap dat ik dat in zekere zin ook gewoon ben, maar de manier waarop is zo onwezenlijk, zo virtueel. Een beetje net als met diefstal. het feit dat de tv weg is, is niet zo erg, maar het idee dat ze in je huis zijn geweest, dát maakt het naar. Dat principe snap ik nu.

Met een bibberstemmetje belde ik de meneer van de bank nog maar een keer. Hij bleek getraind in gevallen als de mijne, want na zo'n 10x herhalen dat ik me écht geen zorgen hoefde te maken, dat het allemaal goed kwam en dat het enige wat voor nu belangrijk was of ik het weekend qua financiën door zou kunnen komen, voelde ik me toch een stuk relaxter. Vraag me af of hij ook zo rustgevend werkt op het gebied van meer ingewikkelde levensvragen.



Voordelen van dit avontuur? (Want we blijven immer positief.)
- Over een tijdje heb ik ineens weer 300 euries!
- Door de adrenalinekick heb ik een retegoeie voorstelling gespeeld, terwijl ik eigenlijk volledig ingekakt was en totaal geen zin meer had om überhaupt nog het toneel op te kruipen. Morgen de laatste voorstelling... snik!