Sana's moest om dit kleine stukje wél lachen

"Tja", zo sprak de winnaar van de juryprijs van het cabaretfestival Kleinzalig broodnuchter, "het is maar de vraag of u het einde van de avond haalt. Statistisch gezien heeft u 50% overlevingskanst. U lacht zich dood, of u lacht zich niet dood."

Verder was ik vooral erg blij met de tijdens-het-jury-overleg-act van M. Soleus. Doe mij ook zo'n groepie om wat liedjes mee te schrijven en wat fysiek theater te maken..... Oh, I wish.....

Hoe Sana 't ook wel wil..

Ik speel en zing en voel al de hele dag dit nummer door mn lijf razen.. Doe mij die veranda, die kustlijn, dat kampvuur en die stem..




(Ha! En nu niet meer klagen stimuleren, hoor. Twee logjes op één dag. Asjeblief.)

Sana doet effe makkelijk

Ik weet het. Het is stil hier. Voorheen betekende dat bij mij meestal dat ik ergens onder drie dikke dekens in een hoekje mijn al dan niet reëele zonden lag te overdenken met een pot thee en een stapel zakdoeken en heel hard mijn bestaan ontkende.

Tegenwoordig betekent het vooral dat ik druk ben. Druk met leven en met alles wat daarbij komt kijken. Want da's veel, hoor. Dat werkt net als met ziekzijn. Pas als je flink ziek bent, ontdek je hoe mooi het is om gewoon gezond te zijn. Zo ook met niet-leven. Pas als je écht gaat leven, ontdek je hoe mooi het is en hoeVEEL het vooral is.

Op bonnetjes, in kladboekjes en op andere kladjes ontdek ik regelmatig van die zinnetjes die ik daar even snel neerkrabbelde om er vervolgens een mooi logje van te willen schrijven. Maar ondertussen werd ik jarig, vierde ik feest, genoot ik van m'n nieuwe stageplek in de psychiatrie en herontdekte ik mijn passie voor m'n beroep, dacht ik na over een te publiceren boek, ervaarde ik mijn vermogen tot liefhebben en maakte ik contact met zoveel lieve mensen...

En tja. Dan gaat 'n week snel. Véél te snel. Dus vandaar gewoon even de twee zinnetjes die ik laatst op de scorelijst van een potje Yahtzee krabbelde.

1. Ha! Daar ben je dan toch mooi met open ogen in gewaterfietst.
2. Pfff.. dat klinkt alsof er een tuba onder de tafel zit.


Zo.
Verzin er zelf maar een leuk logje bij.
De volgende keer doe ik het weer.

Sana zwijgt

Neeeeee. Dat flik je niet hoor. Daar ga je niet over schrijven. Dan vermoord ik je. En dan mag je hier nooit meer blijven slapen.
Als je me vermoord, hoef ik hier ook niet meer te slapen.
Ow ja. Daar zit wat in.


Dus sorry. Ik kan jullie niets vertellen over dat mn Zusje ineens scheetjes laat en daar heel hard om gaat lachen en on top of it haar gedrag goedpraat met 'ach, dat doe jij toch ook altijd!'.
My lips are sealed.

Sana vond het schattig

Gewoon, omdat 'ie zo heel nonchalant op de kont van Bertha56 leunde en broodnuchter aan Yvon vertelde dat het eigenlijk zo was dat ze samen hadden besloten dat ze niks voor elkaar voelden, enzo. Gelukkig voor BoerZoektVrouw-kijkend Nederland sprak zijn gedrag een heel andere taal. Boer Jan liep een blauwtje en zelfs Bertha56 kon aanvoelen dat baaslief met zijn ziel onder zijn arm door de stallen uit de keuken stampte. Het was sneu, maar toch schattig. Vooral schattig.

Ik heb echt zitten genieten en verheug me nu al op serie 4. Om echter een beetje in de sfeer te blijven, ga ik vanmiddag een poging doen om mijn twee favoriete programma's te mixen. Want wat krijg je als je Wie Is De Mol mixt met Boer Zoekt Vrouw?

Dan krijg je een Sana die haar klasgenoten probeert te overtuigen dat ze in september 2007, ná de eerste uitzending met alle oproepjes van leuke boeren, een stoere brief schreef naar boer Frans in de hoop dat ze zijn boerin zou kunnen worden.

En nu maar hopen dat mijn klasgenootjes dát gaan geloven, i.p.v. het verhaal over de avonturen van een niet nader te noemen vriendinnetje dat zich waagt in de wondere wereld der internetdating. Want da's de waarheid als een koe Bertha56.

Sana doet-het-zelf

Ik reed naar de super, naar de Intratuin, door langs de wasstraat en weer naar huis. Ik raakte geen enkele boom, geen overstekend oud vrouwtje én geen andere auto's. De auto sloeg vrijwel niet wel regelmatig af, maar dat hoort erbij. Schijnt. En daar geloof ik heilig in.

Dus. Ik ben de held van de dag, want ik kan autorijden*. Holadiejeee! En nu ga ik met de auto met de fiets naar de stad om mn verjaardagscadeautje uit te zoeken.

Such a lovely day....















*En mn haar zit ook nog eens ge-wel-dig!

Sana scoort een punt

Hé maar San, zijn ze niet té slonzig
voor vanavond, deze kleren?

Nee joh. Jouw hoofd zit er toch op?

*trekt wenkbrauw op*

*kijkt lief terug*

Ja maar wacht even...
O nee... nu moet ik zeker niets meer zeggen?

Sana hartje Thom

Ik deed vanmiddag in het zwembad met Thom (5 jr.) het grote dieren-aanval-spel. Ik noem een dier en hij valt mij vervolgens enthousiast spetterend en waterspuwend aan als zijnde een stier, een muis of een kat. Vandaag vroeg ik om een hond. Leek me relatief eenvoudig. Toch bleek zijn autisme hoogtij te vieren.

Honden waffen blaffen namelijk. Hij bleef wat vertwijfeld staan en na enige bedenktijd kwam 'ie op me af: "Blaf, blaf... blaf!!"

Sana doet ook aan psycho-educatie

Boosheid is een emotie en emoties kun je niet controleren. Die zijn er gewoon en fladderen alle kanten op. Dat is waar. De uiting van die boosheid is echter wel te controleren. De meeste mensen gaan dan stampvoeten, met servies smijten of besluiten er -zeer verstandig- gewoon maar over te communiceren. Je kunt er ook allerhande andere trucjes mee uithalen: verdringen, relativeren, afsplitsen, projecteren, verinnerlijken, verdoven.

Als je maar lang genoeg op die trucjes oefent, dan lijkt het alsof die boosheid er niet meer is. De boosheid verdwijnt in je zogenaamde 'blinde vlek'. (Johari-venster) De boosheid blijft echter altijd bestaan, alleen gebeurt dit op onbewust niveau. Via allerlei alternatief (en meestal destructief) gedrag uit het zich..

Zo kan het gebeuren dat iemand na jarenlang te hebben geautomutileerd ineens ontdekt dat ze de woede naar de boze stiefvader eigenlijk afreageert op haar eigen lichaam. Of iemand jarenlang zwaar verslaafd is aan de drugs of alcohol na een overdosis van het één of ander in therapie ontdekt dat hij/zij die drugs of alcohol gebruikt om emoties (o.a. boosheid) van zijn verwaarloosde jeugd te onderdrukken... En zo kan boosheid jarenlang onderdrukt worden en dus in het onbewuste drijven.., totdat het via ander gedrag boven komt.

Mijn Zusje gaf gister een mooi praktijkvoorbeeld. Ze vertelde over haar huisgenootje wat de effe snel gelezen post gewoon weer terug in het gezamenlijke postvak doet ('voor later') en wat de keuken nooit opruimt en dat soort dingetjes. Tijdens het vertellen werd haar stem steeds hoger en luider en gebruikte ze krachttermen als 'verdorie' (jaja, mijn zusje is een extrema). Toen ik haar teruggaf dat ik het wel normaal vond dat haar dat wat irriteerde, riep ze heel hard 'maar ik ben niet geïrriteerd!!!!. En ik ben ook niet boos, ik ben noooooooooooooit boos.' Dus...... die heeft ook nog wat kippetjes te slachten.

Kortom; ik denk dat je je eigen boosheid wel ineens kunt ontdekken. Sterker nog; ik heb het aan den lijve ervaren en heb zo'n flauw vermoeden dat ik binnen een paar jaar bij wijze van spreke een hele dierentuin zou kunnen slachten. Er valt nog heel wat te ontdekken...

Sana ontdekt haar boosheid

Ik weet niet meer wie wat ik klein stond te snijden, maar ik vroeg me ineens af hoe hard je zou moeten steken met zo'n mes om iemand's hart te raken. En hoe zou dat dan voelen? Zou het er soepel doorheen glijden, of zou er toch een soort zaagbeweging nodig zijn?
En hoeveel kracht zou je moeten zetten?

Sana telt tot zestig

Piep-piep.
Kut. Oh ja. Ik had de doucheradio op 20 minuten ingesteld. Had niet verwacht horizontaal in bad te eindigen... Shit.
Piep-piep.
Wat 'n rotgeluid. Dat ding hangt wel erg hoog.
Piep-piep.
Ga ik echt opstaan voor zo'n stom apparaatje?
Piep-piep.
Zou 'ie niet vanzelf stoppen, net als m'n wekker?
Piep-piep.
Als ik nou eens ga tellen hoe vaak 'ie piept? Da's leuk voor op m'n weblog. Dan kan ik vertellen hoe vaak mijn doucheradio piept als het alarm gaat. Reuze interessant natuurlijk.
Piep-piep.
Zes.
Piep-piep.
Zeven. Als ik nou eens doe alsof het een heel mooi geluid is... dan hou ik dit wel even vol. Cognitief bedrog, mwoehaha.

<...............................>

Piep-piep.
Achtenveertig.
Piep-piep.
Negenenveertig.
Piep-piep.
Oh... maar wat nou als ie toch doorpiept tot de batterij op is? Vijftig.
Piep-piep.
Dan lig ik hier voor Jan Piemel te tellen.. Eénenvijftig.
Piep-piep.
Ja daaaahag, ik ga nu niet opgeven, daar ben ik al veuls te ver voor. Tweeënvijftig.
Piep-piep.
Ik lijk wel gek... maar ik haat opgeven. Drieënvijftig.
Piep-piep.
Vierenvijftig.
Piep-piep.
Hee, ik moet m'n benen ook maar eens scheren. Vijfenvijftig.
Piep-piep.
Ga ik écht hardlopen zo? Wel zonde van m'n schoongepoetste oksels.. Zesenvijftig.
Piep-piep. Kan natuurlijk ook gewoon wat eerder richting stad gaan.. Beetje rondsjouwen. Zevenvijftig.
Piep-piep.
Achtenvijftig.
Piep-piep.
Straks eerst maar eens een boterhammetje eten. Negenvijftig.
Piep-piep.
Of nee, een tosti! Veul lekkerder. Met ketsjup, yammie! Zestig.

Niet hardlopen dus. Boterhammetje en naar de stad. Goed, dat is het plan. Nou, dan mag ik er nu wel eens uit, anders kom ik nooit op de plaats van bestemming.

Hee f*ck, wat is het stil.....

Sana heeft één meevaller

Sana en Roomie MSNen:

Potverdikkie, het gaat helemaal niet lekker hier.
Why not?
Nou, gewoon. Te moe/gestressed nog van afgelopen week... en dan schijnt nu ineens de zon en ben ik vrij en dan krijg ik allerlei dat-zou-nu-lekker/leuk-zijn-dingen in mn kop. Maar het lukt me niet. Ik kan me nergens toe zetten, de energie ontbreekt.
Ach joh, 't is van het weekend ook nog mooi weer, probeer het wat uit te stellen dan.
Ja, dat doe'k ook wel. En het lukt wel. Ongeveer 1,5 seconde.
Oh. Da's lekker lang :P .
Ja. Nou. *stampvoet*
Gelukkig zit m'n haar wél geweldig.

Sana doet het tóch

Hoewel ik vermoed dat zo'n 99% van m'n mwhoehaha trouwe volgelingen niéts heeft met onderstaand filmpje, plaats ik het lekker toch. Because I like it!

Kleine Sana's worden groot

Hoppa!
In ene male.

Trots.
Trotser.
Trotst.

Sana goes hak-op-de-tak

Werd vanmorgen wakker van 't zonnetje en dacht 'oh lekker, met 'n boterhammetje en 'n kopje thee in de tuin'. Ergens binnen nu en een fiks aantal dagen ga ik voor 't eerst afrijden. Maakte vanmiddag de lekkerste tomatensaus ooit. Bedacht me net dat ik morgen one minute of fame heb op school waarin ik mijzelf op ludieke wijze mag presenteren. Er zal gezongen, gedanst, geschilderd en gedicht worden. In één minuut ja. Verder ben ik langzaam afscheid aan 't nemen van mijn Snoopy-pyjamabroek.

Sana gaat met andermans billen bloot

Na het -voor mij en hopelijk ook voor u- toch wel indrukwekkende stukje over de wantoestanden in Bulgarije vind ik het tijd voor wat wantoestanden in Nederland. Van beide wantoestanden zie ik overigens kop noch kont van het varken, al interesseert het me geen een reet.

Ik heb geen rust in mijn kont, krijg een houten kont van het zitten en zal daarom eens rap met de billen bloot gaan. Een foto van een meisje wat haar billen brandde volgens het spreekwoord 'als apen hoger klimmen willen, ziet men al snel hun blote billen'. Oftewel; iemand die meer wil dan wat hij kan, maakt zichzelf al snel belachelijk. Maar eerlijk is eerlijk: je steekt wel makkelijk een veer in deze kont.












Wie z'n billen brandt, moet op de blaren zitten. En hoewel het me vreselijk naar lijkt om mijn rondje in weblogland te doen en mijn eigen bilspleet ineens tegen te komen, zou het toch erg leuk zijn als er nu iemand zou reageren met 'gut, wat is de wereld toch klein, want....'

Sana kan het nog steeds niet bevatten..

Als ik zou weten dat ze ermee geholpen zouden zijn, zou ik na afloop van mijn stage direct een reisje Bulgarije boeken. Met in mijn koffer al mijn knuffels, mijn fleecedekentjes en mijn kruik en met in mijn handbagage mijn spaarvarken met al mijn spaargeld. Alle overige kiertjes en gaatjes zou ik vullen met pakjes Nutri (vloeibare drinkvoeding).

Ik zou de directrice van kindertehuis Mogilino boven mn hoofd tillen en met d'r blote billen op een potje laten zitten. Voor een uur of 6. Daarna zou ik haar hetzelfde varkensvoer krijgen als dat wat ze in haar oh zo goed lopende kindertehuis aan haar lieve kindertjes laat voeren met 2 happen per seconde. Dat is snel hoor, als het door zo'n botte trut met een veels te grote lepel in je mond wordt gepropt.

En dan zou ik naar die kinderen gaan. M'n knuffels uitdelen, oogcontact met ze maken en lachen. Vooral lief naar ze lachen en ze veel uitnodigen tot contact. Ze tegen me aan laten zitten, ze knuffelen en met ze communiceren. Daar is geen taal voor nodig.

Ik zag gisteren Bulgaria's abandoned children en ging een beetje dood vanbinnen. Ik zag een kind wat de hele dag met een gebroken been in een wieg zat ('but it's her disease, her bones break easily'). Ik zag kinderen met beentjes zo dun als de duim van de dikke zuster. Als ze hun voet tegen hun 'billen' klemden, zat er nog steeds ruimte tussen onder- en bovenbeen. ('They eat enough, it's just not so nutritious.') Ik zag een handje zonder duim, die hadden ze eraf gehaald. ('Cause she keeps putting it in her mouth.') Ik zag kinderen in hun blote kont van hun slaapkamer over de gang door het trappenhuis lopen, op weg naar de badkamer. Jonge kinderen, tieners, jongens, meisjes, alles door elkaar. ('It's just the fastest way.') Ik zag een kind langzaam verschrompelen gedurende de 9 maanden waarin er werd gefilmd. Het meiske was duidelijk ziek. ('We only have to temperature her. If that's ok, she's not sick.) Ik hoorde dat ze nu lakens kregen na het douchen om zich in te wikkelen als afdroogmethode, maar dat dat nu vooral was vanwege de camera's. Ik zag een jongen met opgedroogd bloed onder zijn neus, veroorzaakt door één van de verzorgers. ('Oh no, the social workers do not abuse our kids.')

Ik zag zoveel en ik moet eerlijk bekennen dat ik de helft van de tijd een muur heb opgetrokken om mezelf te beschermen tegen zoveel onmenselijkheid. Dit schrijvende trekt het kippevel over mijn hele lijf en zit mijn ademhaling direct weer hoog...

Ik snap het niet. En ik weet dat ik naïef ben en dat ik van veel wat er zich in de wereld afspeelt totaal geen weet heb, maar nu ik dit weet...

Om me heen kijkend zie ik zó ontzettend veel. Een laptop, een televisie, een riante eethoek. Een nintendo DS, kaarsjes, een gitaar. Een keuken vol eten, een kraan met warm water en overal CV. Ik heb een fijne broek aan en zit heerlijk opgekruld onder mn fleece-dekentje. Maar naast al het materiële heb ik nog zoveel meer. Familie, vrienden, mensen die me lief zijn. Con-tact.

Tijdens mijn opleiding leerde ik zoiets als 'in het contact met de Ander bestaan wij' en weer ontdek ik de waarheid daarvan.

Die kinderen bestaan voor niemand. Niet voor hun ouders, niet voor hun verzorgers en vrijwel niet voor elkaar. Ze zitten in hun wiegje of op hun potje en wiegen zichzelf de dag door. En wie niet uit zichzelf wiegt, die leert het wel van de anderen. Uiteindelijk wiegt iedereen. Een raar soort groepscultuur.

En wie niet wiegen kan, die ligt in een wieg te wachten tot het lichaam het begeeft. Die liggen groepsgewijs te sterven. Niet omdat hij of zij zo ziek is vanwege een aangeboren afwijking, maar omdat de directrice nieuwe parasols heeft gekocht voor bij het zwembad waar nooit iemand in zwemt in plaats van voedsel. Geen van de kinderen zal ooit een duik in dat zwembad kunnen nemen, laat staan zich gelukzalig nestelen in de luwte van een nieuwe parasol.


Dit kan niet, dit mag niet. Het gebeurt echter wel, en waarschijnlijk niet alleen maar in dit ene kindertehuis. Dus daarom:

KIJK - en sluit je ogen niet.

TEKEN hier de petitie.

Sana voelt leven

Zo diep mogelijk weggedoken in de zachtheid van het rode pluche probeer ik de 849 mensen om me heen te ontkennen - ze passen simpelweg niet bij dat wat hij me laat voelen. Laat denken,
laat dromen, laat verlangen. Het is zo kwetsbaar, maar intens mooi.

Een avondje theater.
Zo simpel kan het wezen.
Geluk.
Tevredenheid.

Een man, een piano en wat simpele woorden - zijn woorden, gecomponeerd tot liedjes die me raken, me inspireren, doen fantaseren, doen verlangen, doen dromen, doen wegdrijven, die me hoop geven - en vertrouwen en geloof en toekomst, die me doen leven.

Ja, het was mooi.
Stef Bos* rules my world.



*Ja, die van Papa. Maar gelukkig - en vooral- van heel veel meer. Kon geen bijpassend JoepTjoepfilmpje vinden, dus ga maar lekker zelf op zoek.