Tussendoortje

Tijdens het heel geconcentreerd en enthousiast vermijden van mijn schoolse taken ontdekte ik deze website en moest ik even hardop* grinniken om het volgende gedichtje:


lichtpunt

elke keer
als ik
tegen de lamp loop
neem ik een stukje
licht mee

-Jana Beranová


*Er vanuit gaande** dat grinniken sowieso hardop gaat?
** Gossie, nu ga ik twijfelen of het 'er vanuit gaande' is, of 'ervan uitgaande' of 'er van uit gaande' of 'er van uitgaande'.... Iemand?

Bofbillen

Ik weet niet meer waar het precies over ging, maar ik noemde hem een grote bofkont en ging zeer geconcentreerd -want dat moet bij dat soort klusjes- door met het aantrekken van zijn sokken. Zwaar verontwaardigd riep hij ineens: "Neehee, billen!".

Ik viel stil. Billen. Billen? Sjit, waar ging het over? Billen?! Ik ben toch met zijn sokken bezig? En oké, hij is vijf en autistisch, maar daarom zou juist hij heel goed moeten weten dat sokken om zijn voeten horen en niet om zijn billen. Of ben ik in mijn enthousiasme doorgeslagen en probeer ik zijn onderbroek tussen zijn tenen te frommelen?! Billen....

Naarstig spoel ik de afgelopen 5 minuten terug... Zwembroek uit, afdrogen, onderbroek aan, hemd aan, broek aan... Bofkont. Bofkont. Kont. Billen. Kont. Owjah!!!

Bofbillen.
Klinkt ook véél beter.

Niet handig op maandagochtend

Goedemorgen.............................. Ja, goedemorgen...schiet nou maar op................. Welkom bij de NS-klantenservice.................... Dit informatienummer kost.......................... tien cent per minuut.................... Túúrlijk...................... Om u goed van dienst te kunnen zijn, ............................ hoort u zo dadelijk......................... het keuze-menu......................... Gewoon direct een mannetje aan de lijn levert betere dienst... GROM.................................. Heeft u vragen ..................... over het tijdschrift Spoor.................................... toets 1......................... ja, dat tijdschrift zal statistisch gezien de meeste vragen opleveren en hoort ook écht op plaats 1 thuis GRRRROOOMMMM............................ Heeft u vragen....................... man, praat eens dóór!!! .................................over het aanvragen ....................... van een voordeelurenabonnement .................................. kies 2




En toen hing ik op.
IJzersterk nonverbaal protest.
Hier doe ik duidelijk niet aan mee.
Al vrees ik dat ik enkel mijzelve daarmee heb.

Genotje

Een schoon(gemaakt) huis,
een pan zelfgemaakte erwtensoep
op het vuur, kaarsjes aan en dan
met een boek en een glaasje wijn
op de bank.

Ik hou van deze zondag.

Vraagje

Is er iemand die toevallig vandaag in de supermarkt op zoek was naar een witte kool, niet helemaal zeker wist hoe deze eruit zag en bij thuiskomst ontdekte dat het op goed geluk in het winkelwagentje gemikte product uiteindelijk een knolselderij betrof?

Mooi. Ruilen? Wij hebben namelijk nu een witte kool in de aanbieding en zijn hard op zoek naar die knolselderij ;-) .

Net-te-laat-prins-want-al-een-kind

Ik was op geheel therapeutische basis aan het shoppen en bevond mij in een pashokje in de C&A. Niet dat dat er toe doet voor dit verhaal, maar meer als een soort statement van 'ik koop gewoon mijn kleren in de C&A ja, lekker goedkoop en hartstikke leuk!'

Goed. Ik stond daar dus mijzelf in een iets te kleine broek te wurmen. Niet uit zelfkastijding - da's immers niet echt therapeutisch verantwoord-, maar omdat mijn maat er niet was en ik hem iets te leuk vond om het niet te proberen. Ineens hoorde ik een gesprek in het hokje naast mij waarvan mijn eierstokken begonnen te klapperen.

Een papa tegen zijn kleine meid: "Ilse, waarom huil je nou?" Het meiske mompelt iets voor mij onverstaanbaars terug en snikte nog wat na. Dan hoor ik de papa weer: "Och Ilse, is dat het? Dat heeft papa ook altijd hoor. Als 'ie dan nieuwe kleren heeft gekocht, dat vindt 'ie zijn oude kleren ook ineens een beetje stom. Maar weet je, als we thuis komen, dan mag je gelijk je nieuwe kleren aan en dan kun je ze vanavond aan opa en oma laten zien."


Klepperklepperklepper......

En soms gaat het zo

Ze belde me op met dat alles moeilijk en zwaar en even niet leuk was. Ik kwam net uit mijn eigen ellendige uurtje van de week en voelde me ook niet al te florisant. Maar als zij belt in zo’n bui, is het Sanaëigen om de eigen narigheid wat te onderdrukken en haar te gaan overladen met een overdosis Mij. Ze moet en zal tenslotte weten en vooral voelen dat ik er ben. En blijf.

Een half uurtje later stond ik op haar stoep. Nou ja, die stoep is niet echt haar eigendom, want die deelt ze met misschien wel 300 flatbewoners, maar ok. U begrijpt wat ik bedoel. Tenzij u autistische trekken heeft. In dat geval: Ik stond op de stoep die voor het portiek van de flat waarin zij woont ligt en ik stond daar om haar een knuffel (een figuurlijke, dus geen echte teddybeer) te komen geven.... asfasdlkjfsalajfewaroiasdfasf. Ik stap even uit mijn rekeninghoudenmeteenautistischedenkwijzemodus, anders wordt dit heeeeeel ingewikkeld. En niet alleen voor mij.


Goed. Ik stond daar dus om haar een knuffel te komen geven, maar stiekem ook om er één te halen. (Gosh, wat klinkt dit soft en zoetsappig. Nou ja. Het zij zo. Wij zijn zo. Take it or leave it me.)

De deur stond op een kiertje en zij hing alweer op de bank. Gordijntjes dicht, kaarsjes aan, Adiemus of iets in die trant op de achtergrond… Ik gooide in stilte mijn jas en tas neer, kroop erbij, zei niets en kreeg 20 seconden later de nuchtere vraag: “Hé, waarom huil jij? Ik moet nu toch huilen?” (Wat ze overigens niet deed, de spelbreker!)

Ik antwoordde met “Nee, we moeten sámen huilen. Dus schiet maar op, want jij loopt achter.” Het hielp niet. Ik bleef een solojankerd en zij de Sjaak Afhaak. Liet ze me toch mooi in de steek. Koppige ikwilniethuilenenmensentoelatenenvertellenwaterismiep!

Zij had nog een afspraak en ik moest naar huis om te eten dus even later namen we afscheid, terwijl ze nog steeds niet gehuild had. Ergens klopte dat niet en ik voelde me gefaald in mijn job.

Terwijl ik thuis wat zat te zappen en zat te wachten totdat de aardappels gaar waren, ging de bel. Daar stond zij. Hoofd gebogen, schouders richting grond en een pruillipje. En –uiteindelijk- een traan. Of misschien wel twee.

Een huppeltje in mijn hart. Dankbaar dat ik er toch nog mocht zijn,
blij dat die miep haar tranen met me deelde.

Adequate hulpvraag

En terwijl ik mijn oksel ergens bij haar neus hou, zeg ik: "Even een rare vraag hoor, maar eh..... moet ik me qua geur omkleden?"

Het begon heel slim

Er stond een Heul Lange rij voor de damestoiletten en geen rij voor de herentoiletten. Wij waren in het theater, hadden zojuist de eerste helft van de geweldige voorstelling van Femmage gezien en wilden in de pauze graag nog een wijntje met een chocolaatje snoepen. Kortom; wij hadden haast. Na wat zullenwewélofzullenwenietblikken over en weer doken we zonder overleg de herenruimte in om ons aan te sluiten bij de andere twee vrouwen die daar ook al toe besloten hadden.

Er waren geen mannen en zo met z’n vier vrouwen voelde dat best stoer. Feministisch en onafhankelijk en zelfstandig enzo, met gevoel voor timemanagement en productief doelgericht handelen en meer van dat soort zeer handige eigenschappen waar mannen doorgaans voor door de knietjes gaan.

Het ging dan ook voortvarend, tot het moment waarop de 2 vrouwen voor ons alweer richting de bar waren. Ik speelde bodyguard voor mijn vriendinnetje die zich achter De Deur Die Niet Op Slot Kon bevond en juist op dat moment stormde de ene man na de andere binnen richting pisbak. Eén, twee, drie, vier, vijf mannen…? Ik durfde niet goed om me heen te kijken, dus het zouden er ook best 8 geweest kunnen zijn. Maar laten we eerlijk wezen, drie meer of minder doet er in zo’n situatie dan ook niet toe. Het voelde als een invasie en feit is dat zij absoluut in de meerderheid waren.

En dus stond ik daar ineens heel blond en meisjesachtig en onzeker te zijn. Want waar kijk je dan naar he? Pffff… Het liefst wilde ik even naar mijn vriendinnetje piepen dat ik me toch niet meer zo heel erg op mijn gemakje voelde, maar tja. Dat doe je dan niet. Althans, ik niet.

Gelukkig is mijn vriendinnetje een snelle plasster en wisselden we snel van plek. Ik moest toen wel even grinniken om het idee dat zij daar nu wat wiebelig naar de muur stond te staren en vroeg me af of zij ook zou proberen om via de spiegel toch nog iéts van mannelijk schoon -alhoewel, schoon?- mee te krijgen. Giebelend en meisjesachtig verlieten we de ruimte van de mannen.


Tijdens het ophalen van de jassen hoorden mijn vriendinnetje een man heel verbaasd iets tegen zijn vrouw mompelen over meisjes in de herentoiletten... Ach kerel, denk ik dan, wake up! Je hebt net anderhalf uur zitten kijken naar 4 zingende vrouwen met rondjesdraaiende vibrators, broeken die naar beneden werden getrokken en ander vreemd vrouwelijk gedrag. Dan moeten 2 blonde meisjes in jouw personal space toch ook kunnen?

Oei. Momentje hoor, want nu doe ik het voorkomen als een één of andere vunzige seksshow. Wees gerust (of teleurgesteld, maar dat zegt meer iets over jou dan over mij): Dat was het niet. Ik bevind mijzelve nog maar net in de fase dat ik héél voorzichting om me heen begin te kijken naar het andere geslacht en niet meer toegeef aan het stemmetje 'Jongens zijn stom!'. Anyway, Femmage bracht juist een heel mooie en grappige cabarella-voorstelling met sublieme zang en mooie grappen. En met vibrators, ja. Voor het smeuïge bijsmaakje.

Feestje

Zij leren mij de meest gave spelen voor in de zaal. Zij denken dat mijn niet voorbereiden van de lessen voortkomt uit luiïgheid en domheid mijnerzijds, maar stiekem is het gewoon een vooropgezet plan. Bij aanvang van mijn stage stond de hele groep gerust een heel uur met een basketbal een beetje op de basket te mikken. Zinloos, doelloos. Geen motivatie, geen leven in die koppies. Schrijnend om te zien.

Aan mij de schone taak om ze te motiveren, om eens te gaan stilstaan bij wat zij nou eigenlijk willen in dat uurtje in die gymzaal, om voor zichzelf te gaan staan en te regelen dat het gebeurt.

Er was wat doorzettingsvermogen voor nodig. Van mij. Het zou hun een Hema-worst wezen. Aanwezig zijn was hun doel. Alles wat daarbij kwam, was mooi meegenomen. We begonnen met 'op tijd komen'. Zij vonden een kwartier te laat nog netjes, ik vond het respectloos. Het werd dreigen met het op slot doen van de deur, het werd daadwerkelijk de deur op slot doen en het werd een heel spannend gesprek met waarom ik dat nu zo belangrijk vind. Resultaat: Ze zijn nu op tijd. Ik moet het wel altijd even becomplimenteren. Het liefst uit mezelf, maar anders vragen ze er gewoon om. 'Mooi op tijd, he?'

Vele uren van het standaard basketbalspelletje en paaltjesvoetbal later kwam vorige week ineens de doorbraak wat betreft het initiatief nemen. P. kwam binnen en zei met enige onzekerheid in zijn ogen: “Sana, ik weet wat we kunnen gaan doen: tsjoekbal!”. Ik wist niet precies hoe dat werkte, maar gaf hem alle vrijheid om het neer te zetten en uit te leggen. Het werd een fantastisch uur. Nog nooit hebben ze zo hard gewerkt.

Vandaag kwam de volgende. “Sana, we kunnen wel dat ene doen met die pilonnen in het midden en daar dan een basketbal op en dan moet je keihard knallen met een voetbal en dan…..” IK haakte al vrij snel af en wees naar de zaal. Zet het maar neer, ik vind het prima. Tien minuten later stonden ze alle agressie en frustratie die er in die psychotische koppies huist vol overgave eruit te schoppen. Knallen, lachen en ontladen.

Nog 3 weekjes op de agenda… Ik heb ze beloofd dat we geen circuitje meer gaan doen. Dat haten ze - zeggen ze, maar eenmaal bezig straalt het enthousiasme er vanaf. Komende 3 weekjes wordt één groot feest. Ik hang de slingers op!*


*I'll never forget die maffe speldocent die met pensioen ging. Hij ging met een ijscokar met ijs door de hele school om ijsjes uit te delen. Boven op zijn ijscokar de tekst: 'Elke les is een feest, je moet alleen zelf de slingers ophangen!'




Sjit. Jammer dat dit ijsje beter kleurde bij mijn vorige lay-out.

Lief

Het was koud. Heel koud. Bovendien hadden we net gezwommen en na het zwemmen moet je je gewoon goed aankleden als je de kou in gaat. Ik kon het dan ook niet over mijn hart verkrijgen om hem zonder handschoenen te laten fietsen terwijl ik zelf mét handschoenen de kou in zou gaan. En dus prutsten we samen gierend van het lachen zijn 10 vingertjes in mijn grotemensenhandschoenen.

Ach… ondanks mijn verkleumde vingers vond ik het toch wel een heel vertederend beeld hoe hij voor me op de tandemfiets zat met mijn veel te grote handschoenen wapperend aan zijn vijfjarige vingertjes.

Genotje

Er stroomde een intens geluk door gans mijn lijf toen ik mijn pakje kauwgom uit mijn tas haalde. Wat was nu het geval?
De kleuren van de verpakking kleurden echt enorm goed bij mijn zwarte broek en blauwe tas.

Gelukkig heb ik bij het schrijven wel tissues...

Ik wachtte op de muziek die niet kwam. De stilte maakte het moment nog meer beladen dat dat ‘ie al was. Vooraan de bruidegom met zijn mama. Beiden met tranen in de ogen. Samen in afwachting op zijn vrouw, haar schoondochter.

We gaan allemaal staan. Daar zijn ze. Haar bruidjesbibberkin, zijn gebalde vadervuist. Samen schrijden ze naar voren. Beheerst, maar vol vertrouwen en kracht. Doelgericht.

Hoe de papa van de bruid de jongen aankijkt, met een lichte trilling in zijn stem “Ik vertrouw je, G. Nijenhuis” zegt en vervolgens zijn dochter naar voren schuift… Twee mannen die elkaar aankijken. De papa die de zorg over zijn dochter vol vertrouwen overgeeft, de bruidegom die de zorg in alle serieusheid aanneemt en ‘dankuwel’ zegt. Het bruidje dat met verstikte stem ‘dankuwel papa’ fluistert en naast haar kersverse man plaats neemt.

Wij konden enkel nog denken aan hoe handig de tissues die we toch maar niet van huis hadden meegegrist op dat moment geweest zouden zijn. Het bleef stromen. Breekbaar gevoel van opluchting, blijdschap, bewondering, verlangen en trots.

Het meisje wat ruim 4 jaar geleden met tranen in haar ogen aan me vertelde dat ze elke avond tot haar God bad met de vraag of hij haar wilde komen halen, omdat ze van ellende niet meer wist hoe te overleven in deze wereld, heeft het gered. En hoe! Van grijze, doodsbange muis besloten in een wereldje van controle, regels en angst om te leven langzaam gegroeid tot een sterke, volwassen en vooral stralende vrouw, stevig verankerd in een prachtig leven vol hoop, geloof en liefde.

Vrouw van hem.
Voorbeeld voor mij.
Voorbeeld voor allen.

Mac Nijenhuis, je bent mijn held.

Ik zie ik zie... (versie II)

Zat vanmiddag schaterlachend in de
trein NADAT ik drie schapen op
een rij door de wei zag rennen.



(Thanks, Karin.)

Want zeg nou zelf...

Als je een mailtje krijgt van een bruidje-in-spe met de vraag aan familie & vrienden of iedereen in het kader van het besparen van de kosten twee taarten wil bakken en meenemen op Hun Grote Dag, dan ga jij toch ook fantaseren over een enorm taartengevecht, klodders chocoladetaart op haar witte jurk en een uitgezakte aardenbeienvlaai op zijn hoofd?

Geen Bluppie

Traditiegetrouw vertelden wij elkaar wat we van elkaar wilden hebben voor sinterklaas. Dat is aan te raden voor iedereen, dan krijg je gewoon wat je wilt en geef je geen geld uit aan dingen die bij de Ander op zolder verdwijnen. Wij houden van duidelijke communicatie. (Al kunnen wij over Heel Belangrijke dingen wel heel krampachtig nonverbaal en ontwijkend en suggestief en moeilijk doen..., maar dat is een ander verhaal. Daarbij krijgen we waarschijnlijk niets van wat we elkaar nu hebben opgegeven, want dan is de verrassing eraf, blablabla... )

Zij vroeg me wat ik wilde hebben. Ik somde -uiteraard, ik ben vrij hebberig aangelegd- een hele lijst op en toen ik écht, écht, écht niets meer wist toe te voegen, noemde ik nog mijn grootste wens: Een goudvis.

"Maar Sana", sprak mijn lieve Roomie, "die moet je wel elke dag eten geven". Schouderophalend trok ik zo'n bekkie van 'ach, dat lukt me nog wel'. Ze vervolgde met: "En regelmatig de kom schoonmaken."

Oei. Daar had ze een punt. Een vrij belangrijk en niet te onderschatten punt. Ik mompelde iets als 'ach, dan koop ik gewoon een nieuwe kom', dat komt wel goed. Maar toen ze reageerde met dat ik daar inderdaad wel toe in staat zou zijn, bedacht ik me dat een goudvis misschien toch wel te duur is voor mijn budget.

Snapperniksmeervan

Ik werd vannacht gemolken. Twee grote zuignappen op mijn borsten mini-voorgevel en whoppaa... ik werd pardoes leeggepompt.

Meestal kan ik mijn dromen wel plaatsen, maar hier houdt ook mijn fantasie op.

Werd ook echt wakker met zere .. uhm... gevallen. Zou het iets te maken hebben met de rubberen gootsteenontstopper die vriendinnetje F. gisteren tijdens het winkelen in de Action met een 'hé kijk mij eens, hahahaha' op haar tiet zette?

Teleurstelling

Ik zag net een stukje van Kinderen voor Kinderen en raakte weer even net zo gefrustreerd als de vorige keer dat ik er langs zapte. Die kinderen staan daar potjandriedubbeltjes gewoon heel erg slecht te playbacken in plaats van heel erg goed te zingen. Dat kan toch niet?

Dat ze met hun tijd meegaan en er als jong volwassen poppetjes hun stukje doen, oké. Ik snap ook wel dat de tijd van gebloemde HEMA-ribbroeken en foute Zeemanshirtjes voorbij is, maar ze kunnen toch nog wel gewoon live zingen?!?

Hoe ik voorkwam dat hij zomaar aan mijn benen ging krabben

"Ik heb al een hele tijd zo'n jeuk."

Het was al 5 minuten stil, er had zich geen verandering voorgedaan in zijn bewegingspatroon en toch gooide hij ineens deze zin eruit. Gezien zijn ietwat psychotische achtergrond besloot ik om in stilte te wachten en keek hem enkel vragend aan. Dat bleek maar goed ook, want toen hij me vroeg 'weet je waar?' toen grijnste hij heel smerig en zei: "Op jouw benen."

Geloof me, ik was erg blij dat ik niet iets had geantwoord als 'dan moet je krabben', want ow-my-teddybear daar moet je toch niet aan denken?

Gewoon 'nee' had ook gekund

Ik kan dat niet. Althans - nog niet. Ik vind dat het wel in het takenpakket der volwassenheid hoort, dus ergens komende jaren ga ik het vast leren. Voorlopig stotter ik nog wat af. Sjonge, zeg.

Waar ik het over heb?
O ja, dat zal ik erbij vertellen:


Trrrrrrrrrrrrrrring. Shit, ik zit in mijn hempje ff snel mijn mail te checken tijdens het omkleden voor de zemles (nee niet mijn zwemles, de zwemles die ik aan Thom geef). Ik kan nu de deur onmogelijk opendoen, bovendien verwacht ik niemand. Nee, maar daarom juist. Misschien is het wel een leuk postpakket of -beter nog- een leuke postbode. Sjeisse. Oké. Op naar de deur. Wie weet. Goedemiddag. Goedemiddag. Heeft u misschien iets over voor de Alzheimerstichting? Rinkel-de-rinkel?!? Alsof ik niet besef dat het geld wat ik geef bestemd is voor die lelijke grijze bus. Daar hoef je heus niet voor te rinkelen hoor, grijsaard. Grrrrrom.

Maar, ehm, nee. Ik heb geen geld over. Ik pinde laatst 70 euro zonder mijn geld ook daadwerkelijk UIT de automaat te laten. (Ja, S T O M, ja.) Dit zei ik niet hoor, ik zei gewoon heel netjes 'nee, even niet, het spijt me'. Ik had de deur op een kier, zodat de meneer precies mijn witte bh-bandje kon zien en misschien zelf wel zou kunnen bedenken dat 'ie op een zeer ongelegen moment kwam. Hij zou misschien een spannende midden-op-de-dag-wilde-seks-scene bedenken, maar zelfs dat kon me niet schelen. Vond ik stiekem wel grappig. Seks zit immers ook nog niet in mijn volwassen takenpakket, maar dat verwacht hij natuurlijk niet bij zo'n blonde jonge freule met een onschuldig wit bh-bandje.

Anyway, ik zei 'nee, even niet'. Meneer begreep er niets van. Had ook de subtiele hint der bh-bandje niet begrepen en vroeg met gefronste wenkbrauwen: 'Nu even niet? Straks wel? Want dan kom ik vanavond gewoon even terug, hoor. Kijk, ik heb al een heleboel nummertjes waar ik vanavond nog langs moet.'

Pfffffffff. Duidelijk een klusje voor de hoger opgeleiden op dit gebied. En dus niet voor mij. Gatver. Ik stamelde wat, stotterde dat, maakte de kier nog iets kleiner, glimlachte schuchter en vertelde de brave man dat ik vanavond wel wat klaar zou leggen. Prima, prima, tot vanavond, daahaaag! Aaaaargh.

En dus staat ie er vanavond weer. Misschien dat ik hem dan maar verwelkom in mijn bunny-pakje. Misschien, hè? Want de kans is groter dat wij met gedempt licht en gesloten gordijnen heel zachtjes televisie kijken.

Alhoewel.. we zouden er ook een leuk filmpje van kunnen maken. Met een touwtje door de brievenbus en een emmer water boven de deur enzo. Met monopolygeld, een halloweenpompoen... met groene zeep op de stoep of een leuk MP3'tje met zeer gemeen blaffende honden. Of...............

Pseudis Paradoxa

Hoewel ik in het algemeen te boek sta als redelijk intelligent meisje jonge vrouw, kun je mij beter niet inhuren voor een potje Triviant. Althans, niet als spelgenoot. Als tegenstander ben ik echter wel heel leuk - en dom.

Gelukkig hebben wij de BNN-kalender op de wc liggen. Liggen, ja. Daarom. De BNN verzorgt mijn dagelijks portie algemene kennis en dat scheelt mij mooi een half uur nieuws kijken of de krant lezen of in het ergste geval beiden! Ik houd daar niet zo van.

Vanmorgen ontdekte ik tijdens het poepen het bestaan van de paradoxale kikker en dat wil ik u uiteraard niet onthouden. Zo ben ik dan ook wel weer, de kennis die ik heb, die deel ik graag ;-) .

Anyway, de paradoxale kikker is een paradoxale kikker omdat 'ie met 25 centimeter ter wereld komt, maar zodra het beestje de volwassenheid heeft bereikt, is daar slechts een centimeter of 7 van over. Doet me denken aan dat liedje van Veldhuis en Kemper en da's lekker wakker worden. Dus. Goedemorgen. Ik wens u een fijne dag!



(Joepie. Ik heb ontdekt hoe dat werkt met JoepTjoep-filmpjes. Moest me gewoon even aanmelden bij Joep. And so I did. Binnenkort kunt u méér verwachten, aangezien ik gister, na het lezen van het schrijfsel van Karin over dit nummer, met mn Roomie zo'n 3 uur lang heel hard geoefend heb op I've seen the rain van Pink & Papa.)

Hoe wij elkaar's bagage aanvullen

"Zeg,
je moet maar even kijken hoor,
of het erbij past
en anders
zet je mijn spulletjes maar gewoon opzij."


Het klonk nobel. Sociaal. Vriendschappelijk. Zo van 'de bergruimte in een hotel is klein, en wij zijn met veel, maar als we gewoon netjes delen dan komt het wel goed, en anders mag je ook wel wat mijn ruimte innemen, dat geeft niks'.

Zij stond in de badkamer en leegde haar halve koffer daar.
Ik stond bij de kledingkast en hing veel te veel kleding voor veel te weinig dagen op veel te weinig hangertjes. Maar het gaf niet. Wij zouden delen. Eén en al warmte - al leverde de kachel ook een flinke bijdrage.

Na 4 broeken, 2 paar schoenen, 8 hoofddoekjes, 2 mutsen ('doppies'), 2 sjaals, 3 truitjes, 1 legging, 2 jurkjes en nog wat andere Heel Belangrijke en Onmisbare kledingstukken kwam ik bij mijn toilettas uit.



Ik had niet zo heel veel meegenomen, want eigenlijk ging ik er, verwend als ik ben, vanuit dat er in het hotel gewoon van die leuke minishampootjes en minidouchegelletjes zouden zijn. Dat bleek niet zo. Dat gaf niet, want ik heb thuis een bonte verzameling aan mini's -ja, ik ben er zo één die ze altijd mee jat uit hotels- en dus was ik voldoende voorbereid.

Opgewekt, met F's oh zo vriendelijke opmerking nog naklinkend in mijn hoofd, stapte ik naar de badkamer om te kijken hoe dramatisch gesteld het was met de bergruimte in onzer badkamer én om mijn bescheiden hoeveelheid toiletspulletjes op de daartoe voor mij bestemde ruimte te installeren.



De ruimte die over was, bleek net genoeg om mijn spulletjes neer te planten. Maar laten we wel wezen - dit zegt meer over mijn lieve vriendinnetje, dan over de bergruimte in de badkamer.

Fragiel

stapje voor stapje
soms even rusten, happend naar adem
en uiteindelijk, geheel onverwacht
op zo'n moment dat je het eigenlijk niet meer verwacht
toch de top in beeld

jubelend - nee,
jodelend naar boven
maar dan
boven op die berg
vraag ik mij ineens trillend af
aan welke kant is het dal het diepst?

Biologisch vraagje

Bestaan er naast pitloze druiven nu ook klokhuisloze peren? Op het steeltje en kroontje na is er namelijk bar weinig overgebleven van de peer die ik zojuist at. Althans, er is natuurlijk nog net zoveel peer als vóórdat ik 'm at, maar hij bevindt zich nu in kleinere stukjes ergens tussen slok- en endeldarm in plaats van tussen zijn bananenvriendjes op de fruitschaal het kaarsenplateu welke -bij gebrek aan beter- dienst doet als fruitschaal.

Home alone

Ik zou het druk hebben vandaag. Autorijles, musicalles én een spetterend knalfeest stonden op het programma. De autorijlesmeneer belde af, de musicaljuffrouw belde af en mijn feestvriendinnetje-in-spe koos oh zo verstandig voor zichzelf en smste af. Het andere altijd-in-voor-een-feestje-vriendinnetje heeft morgen statistiektentamen (succes, I.!), het Zusje moet morgen werken en mn Huisgenootje moet naar koor. Kortom; ik ben he-le-maal alleen. Snik.

Ik ben nooit zo van de feestjes en het uitgaan geweest, mijn nooit volwassen geworden kant heeft het niet zo op herrie en drank en jongens en al dat soort dingen, maar aangezien ik bezig met een fikse inhaalslag der volwassenheid zit ik hier nu te stuiteren van de ondernemingsdrang; ik wil feest en ik wil het nú!
Toch zit het er niet in, vrees ik..

Er zit maar 1 ding op: K L I K !!

Te laat

Ik heb gister de mooiste viering van het jaar gemist: De dag van het decolleté . Potdikkie zeg, want een gemis. Daar kan toch geen verjaardag of sinterklaasparty tegenop?!?

Mijn huisgenootje wees me er gisteravond laat op en gaf aan dat je dan een foto mocht maken van je eigenste decolletéétje en in mocht sturen naar de wepzaajt. Nou, hoezee!

Ware het niet, zo sprak ik diep teleurgesteld en treurend, dat ik echt mijn beide handen nodig heb om überhaupt een decoletté te creëren.