Sana breekt met Peter André

Vroeger had ik nog geen eigen mening. Of nou ja, misschien had ik 'm wel, maar ik was als de dood dat het uiten van mijn eigen mening ervoor zou zorgen dat ik verbannen zou worden naar een tot op dat moment onbewoond eiland om daar met mijn oh zo verschrikkelijk belachelijke eigen mening heel alleen heel oud te worden of met behulp van een kokosnoot een eind aan mijn korte leventje te maken.

Na de boze en sacherijnige peuter- en kleuterpubertijd wist ik dat stampvoeten en boos kijken me niet gingen helpen en dus probeerde ik een ander trucje; ik ging me aan passen aan de mensheid. Die mensheid bestond uit één heel belangrijk persoon en zij vormde mijn mening, mijn kledingkeuze en mijn.. nou ja. Mijn bijna alles.

Wij leerden samen lezen, kochten bergen chocola en snoep, werden achtereenvolgens skater, alto en nepgabbers met Nike Air Max en Cavellobroeken. Zij scheerde zelfs d'r halve kop kaal, maar daar kwam voorzichtig een stukje van mijn eigen mening om 't hoekje kijken. Niet doen, niet doen!, piepte die voorzichtig. Ik deed het niet. Wel bekte tongzoende ik op mn 12e bijna met het vriendje van haar vriendje, zodat we oh zo leuk konden dubbeldaten. Daar begon mijn lichaam ineens een mening te vormen. Niet doen, niet doen! Ik deed het niet. 2 - 0 voor mijn eigen mening.

Helemaal chronologisch zal het niet zijn -mijn geheugen is een heel goedkope gatenkaas-, maar ergens in die periode werden we verliefd op Peter André. Zij maakte ook nog een uitstap naar de Backstreet Boys, maar daar ben ik afgehaakt. Vijf tegelijk was me veel te moeilijk. Ik had al moeite genoeg om het wasbordje van Peter in boven mijn bed te tolereren.

Boven mijn bed was een schuine wand en u raadt het al: De hele wand vol met halfnaakte Peter. Ik vond dr geen zak aan, maar hey, zij vond het leuk en ik wilde een hartsvriendin. Zo simpel kan het wezen. En dus maakte ik de hele wereld inclusief mijzelf wijs dat ik het leuk vond. Net als gabbermuziek en zoenen enzo. En Peter dus.




Anyway.
Weet u nog dat ik ooit een stukje schreef over al mijn schoenen? Daarin schreef ik ook dat ik voorheen alleen maar zwarte Nikes droeg. Vandaag was ik als een bezetene aan het shoppen en ineens hoorde ik een deuntje uit die tijd... Mijn lippen bewogen mee en heel even voelde ik het gemak van het niet hebben van een eigen mening weer. Zolang je ook alle opstandige gevoelens uitschakelt, is dat best een prima leven.

Hoewel ik nog steeds niet zo goed begrijp wat dit deuntje, wat toch zo'n 12 jaar oud is, werd gedraaid in een oh zo hippe schoenenzaak, maar wat geeft het. Ik en mijn eigen mening waren op zoek naar knalgroene laarzen voor bij een nieuw retro bloemenjurkje.

F*ck Peter André, f*ck zwarte Nikes.
Ik adem mijn eigen mening.
Intens verfrissend.

[Wijvenweek] Inhaaldag - hoezee!

Het gaat hier mis. Echt ontzettend gruwelijk mis. Echt zo mis dat het bijna niet meer goed kan komen. En okay, ik overdrijf zoals het een heus wijf betaamt, maar ondanks dat is het allemaal nog best heel erg allemaal.

Gelukkig heb ik 5 uur en 20 minuten om het goed te maken. Alleen moet ik binnen die 5 uur en 20 minuten ook nog een fotoshoot doen, mijn salade met brood en cola-light (gosh, dat klinkt als een heus wijvenmenu) naar binnen werken, mijn vriendinnetje cq figurant cq fotograaf cq van thee en de nieuwste roddels voorzien, en het liefst ook nog een paar uur slapen. Heb ik effe mazzel dat ik meestal optimaal presteer op het randje van de dood deadline.

Wat er dan zo mis gaat?
Nou, ik heb de wijvenweek op één dag gemist. Gelukkig is het thema van vandaag op mijn wijvenlijf geschreven: inhaaldag. Zo’n dag waarop je alles waar het nog over moet gaan of alles wat je tot dan toe hebt uitgesteld eens even lekker kunt inhalen. Klinkt lekker, maar de harde werkelijkheid is naar.

Er moet namelijk worden gewassen, gestreken en worden opgeruimd. De zangles voor morgen moet gerepeteerd worden en dus moet er gitaar en piano worden gespeeld, dit alles moet in 6 varianten worden opgenomen en door de veel te strakke censuur heen geraken en bovenal moet ik nog 3 verschillende 2e stemmen kunnen bedenken én uitvoeren. Er moeten nog foto’s worden gemaakt voor project E., er moeten therapiesessies voor mijn lieftallige cliënten worden uitgeschreven en dat tentamen psychofarmaca moet eigenlijk ook nog geleerd worden.

Kortom, ik ben een heusch wijf en heb het veel te druk, omdat ik alles tot op het laatste moment uitstel. En hoewel ik heel graag übervrouwelijk de schuld zou geven aan man en/of kind, zit dat er voorlopig nog even niet in. Ook dat stel ik uit. Soms met liefde, soms vol onvervuld verlangen. Leve mijn mantra. Komtwelgoedkomtwelgoedkomtwelgoed.....

Maar goed. Terug naar vandaag.
De meeste klusjes-to-do heb ik niet gehaald.
Gelukkig heb ik morgen de hele dag vrij.
Kan ik lekker inhalen shoppen.

Sana was een sacherijnig rotkind

Ik zocht voor een logje-to-be een foto van een lief klein meisje met een gebruinde huid, helderblauwe ogen en blonde haartjes. Ze moest op het strand zitten en met behulp van emmertje en schepje van die mooie zandtaartjes maken. Ik vond zo'n soort foto - of nou ja... alleen het emmertje en het schepje kloppen, maar dat is een verhaal voor later. Ik vond namelijk nog veel meer.

Foto's van vroeger terugkijken doe ik graag. Ik heb echter nooit in de boeken vóór mijn 8e levensjaar gekeken en vandaag ontdekte ik waarom. Mijn instinct laat me nooit in de steek. Want oh my teddybear, wat was ik een sacherijnig en angstig rotkind. Althans, als ik de foto's moet geloven. Op peuter- en kleuterschool werd er enorm veel aandacht besteed aan verjaardagen, feesten en verkleedpartijen. Ik was daar niet zo van. De foto's spreken boekdelen. Arme ikke.

Als Sinterklaas kwam, kroop ik onder de verste tafel en er zijn heel wat foto's waarop al mijn klasgenootjes zijn verkleed als kaboutertje, bloem of paard. Allemaal, behalve ik. Ik hield niet van het middenpunt van de belangstelling*. Ik vond Sinterklaas eng, zwarte Piet zo mogelijk nog enger en ik hield niet van maskers. Wel ontzettend handig voor mijn moeder. Als ze me kwijt was, hoefde ze alleen maar in de buurt van de juf te kijken. Dikke kans dat ik daar aan een been of hand hing.

Op dat vlak is er weinig veranderd. Sinterklaas vind ik nog steeds naar, en van zwarte Piet moet ik ook niets hebben. Levende standbeelden op straat mijd ik en in Disneyland zul je mij niet in de buurt van Mickey Mouse of Pluto zien. Ik hou niet van de onvoorspelbaarheid die het met zich meebrengt. Ik hou niet van zo'n geplastificeerd breed lachend masker waarachter misschien wel een hele vieze man zit. Doe mij maar gewoon echte mensen. Die zijn al onvoorspelbaar genoeg.



*Gelukkig is er wel iéts veranderd. Inmiddels ben ik dol op foto's, sta ik graag op het podium en laat ik in een groep ook graag mijn mening horen. Alleen die maskers... die moeten nog vér uit mijn buurt blijven. Net als zwarte Piet. Engerd.

Sana op studie3daagse - #2

"Pssst.. E.? Effe checken hoor, voordat ik een hele domme vraag stel aan die workshopleider. Klopt het nou dat die methodiek waar hij het over heeft eigenlijk meer een soort pappen en nathouden is voor hopeloze uitbehandelde cliënten waarbij ze hun misere gewoon maar moeten accepteren, of zit er echt nog een therapeutische benadering achter? Ik snap geen drol van wat die man me wil vertellen."

"Hè? Wat? Wacht effe hoor, er zit boven het projectiescherm een elektrische luchtverfrisser en heeeeel af en toe geeft ie een oranje signaaltje. Ik zit te tellen hoe vaak het groene lampje knippert tussen die oranje signaaltjes door."

Sana op studie3daagse - #1

Het is groen en het plakt?




Kermit de Sticker.

Sana hartje Mr. K voor 1 dag

De dag begon vanmorgen om kwart over zes nagenoeg geweldig. De wereld was wit, de lucht blauw en het zonnetje deed al aardig zijn best om mijn dag op te leuken. Ik had een lekker plekkie in de trein en eenmaal genesteld met muziekje en boterhammetje begon het weer te sneeuwen. Een fijn begin van mijn lange reis naar stage.

Op Amersfoort daalde mijn humeur -en dat van alle andere treinreizigers- vrij snel, aangezien de trein naar Amsterdam weigerde. Met zijn allen in polonaise naar de beste stoptrein ever - my god, wat stopte dat ding vaak. En gelukkig maar, want de temperatuur stijgt in zo'n treinblik sardientjes net zo snel als dat het zuurstofgehalte daalt. Ieder zuchtje frisse wind was zeer welkom. Elke treinreiziger die zich erbij propte werd vanbinnen vervloekt.

Ik stond aan de rand van de sardientjespopulatie, met mijn knieën tegen de knieën van Mr. K., zo'n uitgegroeide computernerd met peenhaar en een brilletje. Geen idee trouwens waar het volgende zieke trekje vandaan komt, maar op zulke momenten met heel veel mensen in een kleine ruimte ga ik me altijd afvragen hoe het zou zijn als we allemaal naakt zouden zijn. Krijg je hele rare filmpjes van in je hoofd. Maar goed, terug naar waar ik was. Tegen de knieën van Mr. K. dus.

Mr. K. had een laptop op schoot en bekeek met een weke grijns op zijn gezicht een filmpje. Ik verwachtte een één of andere natuurfilm, of iets AllStars-achtig, maar niets van dat. Nee hoor, Mr. K bekeek een tekenfilm met uit de kluiten gegroeide mummies, misvormde spidermannen en vreemd toegetakelde vrouwen. Eigenlijk was het gewoon een hele wrede, vage film en ik kon het totaal niet rijmen met zijn softe hoofd. Zo zie je maar, uiterlijk zegt helemaal niets, vaak zelfs het tegenovergestelde. (Ik ben eigenlijk ook heel lief en aardig en onschuldig enzo, diep vanbinnen.)

Het moment kwam dat het sardientjesgehalte in de trein te hoog werd en mijn zuurstofgehalte te laag. Sana's hebben de akelige gewoonte om dan tegen de vlakte te gaan. Erg onhandig in zo'n volle coupé waar je niemand kent, hooguit een één of andere peenharige creap kijkend naar gruwelijke tekenfilms. Want tja, wie ga je op de hoogte stellen van jouw ter aarde storting? Toch niet die ene....

Ik telde de stations-to-pass af, maar het mocht niet baten. Het werd tijd voor actie, want de sterretjes cirkelden hun rondjes al rond mijn hoofd en ik had geen zin om zonder enige waarschuwing out te gaan. Mijn arm strekte zich -why oh why?!- uit naar de schouder van Mr. K. en mijn vinger deed tiktik op zijn schouder. Of ik even mocht zitten, want ik was zo duizelig.

Oh jah, natuurlijk, kom maar snel. Hij klapte zijn laptop dicht en maakte plaats. Ik buikademhaalde mijn baarmoeder eruit, dronk voorzichtig slokjes limo en veegde mn voorhoofd weer droog. Hij keek bezorgd. Het meisje naast me vroeg of het wel ging en ook mr. K. vroeg het later nog een keer. Best lief, eigenlijk. Want nu stond hij tussen al die andere walmende mensen zijn tijd uit te staan en kon hij niet eens naar zijn tekenfilmpje kijken.

Een stationnetje later gingen er wat mensen uit en kwam mr. K. naast me zitten. Mijn lijf deed het inmiddels weer en ik diepte mijn verfrommelde reisplanning uit mn jaszak. Een f*cking uur vertraging. Hij gluurde blijkbaar mee, want ineens zei hij dat ik daar niet veel meer aan had en dat hij het wel even uit zou zoeken. Supermegamodernhypertronische telefoon uit z'n zak en whopla, daar plande hij mijn nieuwe reis. De schat.

Met peenhaar. En vieze, gekke tekenfilms.
Nou en.

Happy Easter

Sana doet een poging tot positivo'tje spelen

hoe ziek
of zielig
of beroerd
dan ook..

het kan
altijd erger

KLIK!!

Sana is een raar, ziek en aandachtbehoevend wezen

Wat is dat toch met met mij?
Als ik wat moe ben, of wat dipperig of gewoon wat last heb van mijn grote teen, dan kan ik zeuren en zeiken als een vent met een verkoudheidje - zo'n aanstellerige zeikerd. Ik trek mijn mooiste pruillipjes en bambi-ogen uit de kast en probeer zoveel mogelijk knuffels en aaien-over-de-bol te vergaren. Geloof me, ik ben daar érg goed in. I'm sorry, Roomie.

Maar als mijn lijf echt op hol slaat en de meest rare dingen vasthoudt of juist uitscheidt, dan doe ik het liefst alsof er niets aan de hand is en leef ik gewoon rustig door. Paracetemolletje erin en huppakee. Pas de probleme. Wat nou lichaamssignalen, wat nou grenzen?

Maar ja, het kan niet altijd feest zijn en op een gegeven moment geeft het lichaam zelf zijn grens aan. Dat moment vond ergens vanmorgen plaats, toen ik mijn college biopsychiatrie skipte en een uurtje later richting school fietste. Dat moment zette zich door toen ik achter de pc zat en de lettertjes begonnen te bewegen. Naar bed, naar bed, naar bed...... Een mantra in mijn kop. Overdag op bed gaan liggen is nog weer zes grenzen verder, maar de bank was een welkome vervanger.

En dus hang ik hier in mijn slaapzakje op de bank en doe ik een halfslachtige poging tot ziekzijn. Ik nip thee, kijk 71 graden Noord en pink af en toe een traan weg omdat ik mezelf zo zielig vind. Dit zijn dan ook van die momenten waarbij ik enorm veel respect voel voor allerhande chronisch zieken. Ik zou daar enorm slecht in zijn. Mijn lijf moet het gewoon doen.

/einde zeikmodus


Oh... mijn haren voelen zo lekker koel...

Sana doet effe makkelijk

Te druk. Ik weet niet waarmee, want zo'n druk bestaan leid ik niet (of toch?), maar ik kom tijd tekort. Tijd tekort om rustig ziek te zijn, tijd tekort om schoolprojecten rustig te doen en tijd tekort om logjes te schrijven.

Tijd tekort om überhaupt te schrijven, want er moet nog een lang verhaal voor een internetwedstrijd geschreven worden, een gedicht voor een één of andere Zwolse wedstrijd, een gedicht voor een schoolwedstrijd én tot overmaat van ramp schreef docent B. gisteren 'hij kwam de kamer binnen' op het bord en gaf als huiswerk op om daar een verhaal bij te schrijven met de genre-keuze doktersroman, thriller of kinderboek. Voor volgende week. Dus......

Ik had nog wat krabbeltjes her en der, maar voorlopig moeten jullie -alweer- zelf de fantasie te gebruiken, want ik heb geen tijd om het uit te leggen. Spiet mie donders!

• Ik eis zon dit weekend, anders ga ik aan de Hasj. Ofzo.
  
• Ik ben echt slecht in ziek-zijn. Dan komt mijn mannelijke kant volkomen tot uiting.
  
• Gut. Ik sta hier gewoon in een schaap te snijden.
  
• Ik moet maar snel gaan zwangeren.
  
• Woops. Bijna in mijn broek geplast. Zou ik incontintent worden?

Sana zou er het liefst naast gezeten hebben

*tttrrrrring*

(Nou ja, het was geen trrrring, maar een één of andere hippe beltoon, maar dit is beeldvormtechnisch handiger.)

*tttrrrrring*

"Met Jolande, hey hoi, ja, ik zit in de trein, maar.. blablabla..."
"Mevrouw, u mag hier niet telefoneren."

Een barse, deftige mannenstem dendert narcistisch door de coupé. Net als mijn hoofd draaien ook de hoofden van andere treinreizigers beurtelings van de meneer terug naar ramen en deurposten, zoekend naar het bordje of de raamsticker die aangeeft dat dit een stiltecoupé betreft. Onzichtbaar. Mevrouw mag dus bellen.

De mevrouw telefoneert vervolgens met een iets zachter volume rustig door en sluit af met: "Nou Mar, ik ga je ophangen, spreek je later wel. Daahaaag." Ze bergt haar mobieltje op en vraagt de meneer of hij zijn opmerking over het telefoneren nog eens wil herhalen en wil uitleggen, omdat ze niet goed snapte wat hij bedoelde.

Dan bevestigt de meneer de hypothethische diagnose Narcist die ik hem na zijn eerste woorden al gaf, door op uiterst langzaam en overdreven articulerende wijze -en ongetwijfeld met een zeer opgeheven kin, maar dat kon ik niet zien- te zeggen: "Nee, mevroi, ik praat niet langer met U, aangezien u wat betreft uw kennis ver achter loopt."

De mevroi staat echter haar vrouwtje en laat zich niet zomaar van de wijs brengen en babbelt vrolijk terug: "Goh meneer, is dat zo? En hoe ziet u dat dan?"

"U heeft het aan het einde uwer telefoongesprek over het ophangen van de telefoon, en u bezit helemaal geen hangtelefoon. Daarom praat ik niet met U."

Ik moest lachen. De mensen om mij heen ook. De mevroi ongetwijfeld ook, maar helaas kon ik ook dát niet zien. Ze deed nog een poging met: "Maar meneer, u begon toch dit gesprek, dan praat u toch met mij?", maar de meneer bleef doodstil. De mevroi ook. Vervolgens keerde ze zich tot een andere reiziger en checkte even haar gelijk. Er mocht gewoon gebeld worden. Meneer bleef stil.. en oh, wat had ik graag zijn gezicht even willen zien.

Sana investeert enorm in het draaiende houden van de wereld

Inge schreef er hier over. Over vrouwendag en over hoe ze op zoek was gegaan naar een thema. Karin kwam met het thema SHOES en ik ga daar natuurlijk graag in mee. Inge wilde foto's van schoenen en of we er ook gelijk even bij zouden vertellen over waarom die schoen dan zo ontzettend fantastisch is. Túúúúrlijk Inge. Ook kwam daar de vraag of iemand wist te vertellen wat dat nou is, vrouwen en schoenen. Ik deed een poging en volgens mij heb ik groot gelijk:

"Het moment van schoenen kopen gaat vaak gepaard met depressief zijn, ongesteld zijn of een ander minder leuke gemoedstoestand. Winkelen kán het goed doen, want nieuwe kleren zijn altijd fijn, maar er is altijd het spiegelcomplexrisico… Chocola doet het in die gevallen ook goed, maar daar wordt je uiteindelijk heel misselijk én heel dik van, dus dat is een waardeloze korte-termijn-oplossing. Nee, dan de schoenen. Schoenen passen altijd, doen het goed op de lange termijn en je hebt er nooit genoeg.
Dus vandaar.. schoenen redden de vrouw! (En daarmee de man, de kinderen en de maatschappij. Dus. Ode aan de schoenen. Ze houden de wereld draaiende.)"


Hierbij het verhaal over mijn 76 78 schoenen. Jaja. Achtenzeventig. En dan tel ik de te verkopen spikes, voetbalschoenen en zaalschoenen maar even niet mee. Dus. Achtenzeventig. Ik kan ruim een maand vooruit, en als ik vanaf nu hinkelend door het leven ga, dan haal ik de zomer ook nog wel. Dat was niet altijd zo. (Ja, inderdaad oplettende lezer: Nu volgt een betoog over waarom mij geen enkele blaam treft wegens het portretteren van een mijn overdosis schoenen.)

Misschien moet ik eerst gewoon heel duidelijk en uitgebreid vertellen over mijn zwarte Nikes (nr. 19). De Nikes die ik droeg onder mijn spijkerbroek, onder mijn bruine broek, onder mijn trainingsbroek, onder mijn nette zwarte broek en onder mijn pyjama. De Nikes die om de 2 a 3 jaar werden vervangen voor nieuwe. Precies dezelfde. Lekker veilig. De regels waren duidelijk:

• Kleur = opvallen = levensgevaarlijk
• Hip model = opvallen = levensgevaarlijk
• Laarzen = opvallen = levensgevaarlijk

Ik heb ze nog steeds. Laatst ging ik voor nieuwe sportschoenen voor stage en paste ik uiteraard eerst weer mijn trouwe Nikes. Maar het wonder geschiedde: ik kwam thuis met Tigers. (Niet op de foto, want in kledingkluisje op stage.) Maar geloof me, ze zijn geweldig. Zo'n luxe voetbed ben ik niet meer gewend, na al die 6-euro-nep-puma's uit Turkije. Ik stamp op stage dus vrolijk en blij rond op mijn lichtgewicht Tigers. Topschoenen. Beige-zwart. En hoogstwaarschijnlijk binnenkort ook in het beige-bruin. Maar ssst, want dat weet mn bankrekening nog niet.

Het zwarte-Nike-tijdperk eindigde een aantal jaar geleden, samen met het 'opvallen-is-vreselijk-gedachtengoed'. Ik startte met verzamelen en ben daar tot op heden niet mee gestopt. Gelukkig ben ik erg goed in het goedkoop shoppen..... Hieronder dan een overzichtje van mijn schoenencollectie:



1. Goedkope ikmoetnuechtheelsneleffezwartelaarzenhebben.
2. Okay, I admit: dure laarzen... maar zo hip-dus-hebben.
3. Bruine slobberlaarzen... 14,90 bij de Wibra (toch, Friet?)
4. Zwarte slobberlaarzen. Zie hierboven.
5. Mijn eerste laars-investering. Blauwe Sacha-laarzen... Lovely.
5b. Bovenstaande blauwe heb ik ook in het groen. (Sssttt...)
6. Zwartwit tweed AllStars (uiteraard nep). Vast ook 20 euro...
7. Bruin nepleer Allstar-lookalikes... Ook zo'n 20 euro.
8. Navyblauw-wit Allstar-lookalikes.. Ook zo'n -eh- 20 euro?
9. Zwart fluwelen Allstar-lookalikes.. Heel goedkoop (10?) op de Huishoudbeurs. (Ja, *schaam*)
10. Ter compensatie: Heuse Meindl's --> Voor alle bergsportvakanties en wandelpartijtjes. Gelukkig heb ik mn hele leven nog om die investering eruit te lopen...
11/12. Goedkope groene gympen... Altijd handig voor de hep.
13. Mn eerste statement tegen de zwarte Nikes... Knalgeel met groen, whoppa! Here I am!
14/16/17/18. Allemaal 6 euro/paar-gympies uit Turkije. I like it!
15. Zooo leuk, maar zo naar om te dragen (want au, dus blaren). Maar ach.. ook leuk om naar te kijken.
19. DE ZWARTE NIKES. Redder in al mijn nood. En nog steeds.. Ik glij er met liefde weer even in.
20. De voor-af-en-toe-hardloopschoenen. Soms actief. Vaker niet.
21. Ikvoelmeeenmeisjemeisjeschoenen. Ik vind ballerina's doorgaans erg duf bij mij, maar deze kon ik niet weerstaan. Roomie vindt ze terrible.
22. Voor-eigenlijk-nooit-schoenen. Kopen?
23. Mijn nieuwe slofjes voor van de zomer. Lovely.
24. Terrible shoes. Zitten voor geen meter, en eigenlijk ook heel lelijk. Wie?
25 t/m 29. Wibra/Aldi/Kruidvatslippers in zwart, wit, brons en nog een keer zwart en wit. Kosten geen drol, lopen prima.
30 t/m 37. Kon niet kiezen welke kleur ik wilde. Dit leek me de meest vredige oplossing voor alle partijen.
38. Surinaamse slippers. Ontzettend mooi om naar te kijken en heerlijk om te krijgen van mn lieve vriendinnetje nadat ik haar veuls te lang moest missen.

Sana hartje Tajine

Voor mijn verjaardag kreeg ik van mijn lieve Roomie de felbegeerde tajine. Ooit zag ik hem op haar receptenlog en vanaf dat moment stond hij hoog op mijn verlanglijstje. Vandaag was dan eindelijk het moment om 'm te proberen. Na wat uurtjes op het fornuis hebben we heerlijk gegeten!

Ja.. dit ging even fout. Maar welke fabriek maakt dan ook een houten handvat aan een warmte-verdeelplaatje?

Het eindresultaat: Gestoofd lamsvlees met dadels, tomaat, courgette, koriander, peterselie, safraan en nog wat andere ingrediëntjes. Served with bread and salad, of course....

Sana & Roomie doen 'n gokje, wie volgt?

Zo schrijf je niets, zo schrijf je zomaar drie logjes op één dag. Waarvan twee over mijn favoriete televisie-programma's. Maar dat u niet denkt dat ik geen hobbies heb hoor. Ik heb nu eenmaal een zwak voor programma's als Boer Zoekt Vrouw, America's Next Top Model, De Gouden Kooi, Big Brother, Idols, Expeditie Robinson en Peking Express. En ook voor Baby Te Huur, Say No To The Knife, De Lama's en Wie Is De Mol.

Over laatstgenoemde het volgende - en ik raad pen en papier aan:
Edo is niet de mol, omdat z'n fysieke gesteldheid hem minder in staat stelt om mollenacties uit te voeren. Regina is niet de mol, omdat ze telkens zo übernaïef en quasi onschuldig uit d'r ogen staat te kijken als ze geconfronteerd wordt met haar gefakete mollengedrag, terwijl ik denk dat ze, als ware ze de echte mol, dat heus wel een stuk vrouwelijker en dus slinkser aan had kunnen pakken. Dennis is niet de mol, omdat 'ie zo ontzettend fanatiek en competitief in het spel staat, dat het volledig tegen zijn natuur in zou gaan om spelletjes te moeten saboteren.

Ow en Edo is natuurlijk de mol, juist omdat niemand het verwacht van zo'n groots iemand en omdat 'ie met iedereen hele goede vriendjes is. Die doet geen vlieg kwaad. En Regina is hoogstwaarschijnlijk de mol, omdat ze opvallend raar doet en zo overduidelijk haar mollenacties laat blijken, dat iedereen verwacht dat ze het enkel doet om hen op een verkeerd spoor te zetten door zichzelf verdacht te maken. Als laatste denk ik dat Dennis de mol is, omdat 'ie, toen 'ie levend begraven werd onder de lopende band met zand, heus wel heel erg veel langer in dat hol had kunnen blijven. Dat strookte voor geen meter met zijn drive to win.

Dus.
Ik ben er wel uit.
En jullie?



Sana
Edo is de mol, shit ik moet weg ik moet nu echt kiezen, ehm..... Dennis de winnaar.

Roomie
Dennis is de mol, Edo de winnaar.

Sana vindt het nu al niks

Boer zoekt vrouw.
Geweldig programma,
want zo lekker authentiek.
Echte mensen, geen opleukerij, geen moeilijk gedoe.
Puurheid, mensen zonder masker.

Geen commerciëel gedoe,
je hoeft niet te smsen of te bellen,
niemand wordt er rijk van -
behalve boerin Agnes & haar nieuwe metgezel.

En dan dit.
Oh, oh, oh....
Einde van het authentieke gebeuren.
Boer Frans zingt zijn lied.





Oh en trouwens, nu ik het toch over televisie heb: Ik had mij gisteren zowaar bijna opgegeven voor Expeditie Robinson 2008. Maar helaasch, het past nét niet in mijn schema. Op naar volgend jaar dus!

Sana ontdekt Levinas

Tijdens de les aten we paaseitjes, schreven briefjes over wie op wie en wat te doen komend weekend, gaven die onder de tafel aan elkaar door en dachten ondertussen na over het heuglijke feit dat de verantwoordelijkheid voor het zelf groter is dan de verantwoordelijkheid van de Ander voor dit zelf en dat de oer-ervaring, het voorbewuste zijn verloren is gegaan, waardoor je de Ander tot jezelf maakt en deze altijd onrecht berokkend.

Ofzo.

Sana scoort een gaatje en een spalkje

Dag dokter, daar was ik weer. Tja, de laatste keer was in oktober, toen stak u zo fijn een holle naald in mijn pols en zoog u de boel leeg. Mag dat nog een keer? Ik vond het een wondermiddel. Ja mevrouw, maar met een paar weekjes rustig aan gaat het vanzelf weer over. Ja meneer, dat weet ik, maar gaat u effe 4 weken met uw hand in de lucht lopen? Wel 's geprobeerd uw billen af te vegen met links?

Als we gaan opereren, is de kans enorm groot dat het weer terug komt. Weet ik. Maar snapt u ook dat 50% kans op genezing best groot is vanuit mijn perspectief? Als ik er nu 'n naald in steek, komt het hoogstwaarschijnlijk toch weer terug. Dat realiseer ik me ook wel, maar ja, dan ben ik er nu wel direct vanaf en dat is me ook wat waard.

Met 4 weken rust wordt het vanzelf minder. Vier weken is veeeel te lang hoor. En het gaat niet alleen om m'n werk, ik moet ook regelmatig afwassen en aardappels schillen enzo. Na de vorige keer er een naald in te hebben gestoken, is het nu ook weer terug gekomen. Ja daaaah. Maar toen was ik wel binnen 2 dagen klachtenvrij voor bijna 5 maanden.

Ik stel voor dat u een spalkje gaat dragen op de momenten dat u het op voelt komen, dan voorkomt u de zwaarste last. Haha, grapje zeker. Er is me tien jaar geleden al zo'n vreselijk orthopedische brace aangemeten voor toen nog 119 gulden en daar werd mn moeder heel boos van, omdat ik het kreng wegens het gruwelijke draagcomfort en de enorme lelijkheid regelmatig weigerde te dragen. Bovendien ben ik zo'n mens dat zweet en kunt u zich enigzins voorstellen hoe zo'n ding ruikt na een weekje intensief gebruik?

Zo'n spalkje voorkomt dat u zo'n last krijgt als dat u op dit moment ervaart. En dan is dat hele uitzuigen en opereren enzo ook niet meer nodig. Meneer, ik wil geen spalkje. Ik geloof niet in een liefdevolle relatie waarin spalkje en ik glimlachend door het leven gaan. Ik val niet op spalkjes en spalkjes niet op mij. Maar mevrouw, zo'n spalkje is het enige wat ik u kan bieden, het is nu eenmaal een chronisch probleem. Meneer.. ik zie mezef zo'n spalkje gewoon pas gaan dragen als het alweer te laat is. Ik ben niet zo'n held in het herkennen van kleine opkomende pijn, laat staan in het zichtbaar maken voor gans Nederland door zo'n foeilelijke witte spalk.

...... en toen ineens, als ware een wonder....

Nou, dan doen we allebei. Huh!?!? Opereren én uitzuigen? Nee, een spalkje en dan geef ik er nu wel zo'n fijne prik in. Tralalalalaaa, holadiejeeeee!! 1-0 voor TeamSana, ode aan iedereen die zo hard aan mijn assertiviteit heeft gewerkt. Nou, ga maar alvast liggen. Prima! Kom maar op met die prik. Dat spalkje neem ik voor lief, altijd handig om te hebben. Mocht ik ooit nog 's hond nemen, dan kunnen we er leuke apporteerspelletjes mee doen.

Sana's note-to-self

nooit meer vergeten
dat een OV bij zoveel wind
de terugweg
een stukkie
makkelijker maakt

en mijn oksels
een stukkie
droger