Sana snapt dat

Niets bleef over van het oude
buiten, van tuinen, van gras
waar ooit iets gebeurd moet zijn.

Wil het ooit weer iets worden
dan zal ik het zo moeten opschrijven
dat ik niet meer hoef
te zoeken, maar kan huilen

Rutger Kopland

Sana heeft een vraagje

Als zelfgemaakte pepernoten
niet naar pepernoten smaken
-maar wel heel lekker zijn-
mag je ze dan wel pepernoten noemen?

Sana moét dat dan gewoon doen

Ik ben elke maandag met Thom in het zwembad op hem op zijn eigen manier les te geven. Dat komt neer op heel veel spelletjes, op lekker samen zijn en hem volgen in zijn interesses en durf. De zwemslagen komen later wel, eerst moet duidelijk zijn dat water Leuk kan zijn. Vanuit zijn natuurlijke ontwikkeling volgt de rest vanzelf.

Er was zo'n moeder in het zwembad die had besloten haar kind op haar eigen manier zwemles te geven. Het kind (4 jr.?) had twee zwemvleugeltjes om zijn armen en werd letterlijk in het diepe gemikt. Buigen die benen, buigen! En als de jongen zijn natuur volgde en weer ging spelen en spetteren, greep z'n moeder hem en zei met veel teveel volume iets als Hé! Ga eens luisteren. Jij wilt toch zwemmen leren?! Dan moet je ook je best doen. Anders gaan we naar huis, hoorrrrr. Dat herhaalde zich om de vijf minuten. Het arme kind.

Op zulke momenten voelt het alsof de vingers van een ijzeren hand mijn hart tot een murw balletje knijpt. Een kind dat niet gehoord of gezien wordt, dat niet mag zíjn, is het ergste wat ik ken.

Ik doe dan wat ik meestal doe. Ik zoek stiekem -als de moeder niet kijkt- oogcontact met het kind en probeer hem heel eventjes het gevoel te geven dat ik hem zíe. In die ene oogopslag probeer ik hem even te laten weten dat ik zijn eigenheid zie, dat ik het stiekem leuk vind dat 'ie zo ondeugend spettert en speelt.

Hij beantwoordde mijn blik. Thom was op de kant aan het klimmen om er vervolgens weer af te springen en het jongetje keek continu verlangend naar het speelse gespetter. Uiteindelijk mocht ook hij één keer springen. Ik dreef met Thom inmiddels aan de andere kant van het zwembad, maar toch zocht hij mijn blik. En ik de zijne.

Hij sprong, ging koppie onder, kwam proestend boven en keek. Ik keek terug en stak heel even mijn duim op. Hij glunderde. Big smile.

Sana & Broertje

Ik was tien. Of elf. Een grote jongen zat me achterna op het klimrek en dus sprong ik. Twee meter naar beneden. Ik viel en er krakte iets. Knak. Ik was toen al niet zo het huilen en het drama, laat staan dat ik zou toegeven dat er iets zeer deed en dus zei ik tegen m'n vriendinnetje:

"Het is bijna 17.00 uur, ik ben moe en ga naar huis."

Ik kwam thuis, zei tussen neus en lippen door tegen m'n vader dat ik was gevallen, dat het wel een beetje zeer deed en pakte wat drinken. Volgens mijn vader zou het wel weer over gaan. Dat deed het ook. Een aantal weken later.
Ik ging naar bed, sliep er een nachtje over en eindigde de dag erna toch in het ziekenhuis. Werd naar huis gestuurd met een pols van gips en een "kom over 3 weken maar terug voor een fotootje".


Gister belde m'n moeder. Broertje was op (de heen!)weg naar Tante gevallen met de fiets. Knak, knak. Over de kop gevlogen enzo. Hij had er daar maar niets van gezegd, want wilde niet dat Tante zich bezorgd zou maken of 'm naar huis zou willen brengen. Achteraf vond Tante 'm wel wat bleek, maar ach. Vast wat moe.

Zelf terug naar huis gefietst(!), daar toch maar verteld dat 'ie had gevlogen en dat de landing toch wel wat zeer deed. Naar bed gegaan, misschien zou het daarna wel beter zijn. Helaas kon 'ie toen zijn beide armen niet meer optillen, dus jawel, op naar het ziekenhuis. Met gips en een "kom over 1 week maar terug voor één twee fotootjes" weer naar huis. Twee gebroken ellebogen. Knap hoor!

Sterkte, brother!
Enne: meld het voortaan wat eerder ;-) .

F. moest het even kwijt

"Ze gaven elkaar een kus.!"

Vriendin F. belde om daar even haar afschuw over uit te spreken.

"Want dat is toch getsiedikkie, als Freek & John elkaar uit pure blijheid frontaal zoenen? Die horen elkaar toch grote schouderkloppen te geven en te beuken als échte mannen?!?"

En toen hing ze weer op. Soms is het alleen even zeggen voldoende.

Sana hartje muziek

Het is zo stil hier, zo stil. Ik begrijp dat wel. Ik weet immers wat ik doe in alle andere uurtjes en minuutjes van de dag. En ergens weet ik wel dat ik geen verklaring schuldig ben, maar ergens knaagt toch een schuldgevoel. Misschien wel dat naar mijzelf. Want schrijven is mijn lust en mijn leven, toch? Nou dan!

En toch gebeurt het niet. Sinds een tijdje staat er op mijn zolderkamertje namelijk een heuse piano, en -ik hou daarvan- het was liefde op het eerste gezicht.

Ik was altijd al van het muziekmaken. Op de gitaar. Alleen. Nou ja. Ik ben niet zo'n doorzetter en na een coupletje (en in hele goede gevallen een refreintje) vond ik het tijd voor het volgende liedje. En dus. Kon ik van alles, maar eigenlijk niets. Daarbij fluisterde er al die tijd hele stoute stemmetjes in mijn oor dat ik het toch niet kon en wat denk je nou, dat dit mooi is?!?!, dat je ooit een fatsoenlijk liedje zult schrijven. Dat hielp ook niet echt. Echt niet, eigenlijk.

Maar nu. Ik kan nog steeds niet veel. Maar: ik ken veel akkoorden en dat helpt. De stemmetjes zijn stil en ik vertrouw op mezelf. Dat helpt enorm. En dus speel ik en zing ik en luister ik en speel en zing ik weer. Ik schrijf zelfs. Al is dat laatste echt in een babyfase, dus verwacht maar niets.

En toen was er ook nog Inge. Die stuurt me de mooiste liedjes met de meest prachtige teksten, waardoor er op slag weer wat begint te borrelen. Ik moet gewoon nu spelen, proberen, doen!

Het maakt me zo blij, zo diep tevreden. Als ik me shitty voel, kan ik me erop verheugen om het even lekker allemaal van me af te spelen, en als ik blij ben is er niets fijner dan het spelen van een vrolijk liedje. Het maakt alles goed.

Ik was er van overtuigd dat mijn gitaar niet mee naar Ghana zou gaan, want hey, ik kan toch niks en wat hebben zij daar nou aan?! Misschien is dat niet zo belangrijk, net als wat anderen mensen denken en vinden. Ik heb er veel aan, en ik ben ieder die mij stiekem zo ontzettend inspireert en motiveert echt heel, heel dankbaar. Deze ontdekkingsreis is een mooie, en ik hoop dat ik voor altijd mag blijven reizen.


[/kwijlmodus]

Sana raakte op slag verlied

De laatste dagen ben ik veel te vinden tussen stapels schrijfsels: mijn archief. Zojuist kwam ik het volgende briefje tegen, en in gedachten ging ik terug naar die ontzettend gave vakantieweek waarin ik 8 verstandelijk gehandicapten begeleidde.

Sanena, ben jij verlied op Jan Manne, hij lof joe dan gaan we trouw en kinderen krijgen, groetjes van Jan Manne, dikke kus.

Keer op keer waren we deze 25-jarige jongeman met Downsyndroom kwijt als we met de hele groep door het dorpje liepen. Meestal vonden we hem terug bij een groepje blonde(!) meisjes, want die vond hij het allermooist.

Sana hartje Eten, Bidden, Beminnen

"Oh, is dat zo'n boek
waar je zo'n fucking
selfish bitch van wordt?'

Ik las dit boek in Griekenland en besloot toen dat ik vanaf dat moment élk nieuw logje zou ophangen aan één van de vele prachtige citaten die ik in mijn kladblok overschreef*. Nou, ha! Daar is lekker veul van terecht gekomen. Toch leeft het boek nog ergens in mij voort en merk ik bijna elke dag hoe anders het leven ruikt, voelt en leeft sinds die vakantieperiode.



En nee, niet alle eer gaat naar het boek. Een groot deel gaat lekker naar Mij. Dat is precies wat het boek doek. Het brengt je terug naar wie je bent en wat je wilt, naar ruimte en stilte voor jezelf: om te kunnen luisteren én handelen naar wat er diep vanbinnen leeft. Om dromen waar te maken en dicht, héél dicht bij jezelf te komen. Omdat daar toch -uiteindelijk- de vrede en het geluk te vinden zijn.

*En daar ging ik al de mist in: mezelf verplichtingen aandoen door allerlei regeltjes en structuurtjes uit te zetten, daar waar het trucje juist LOSLATEN is. En dus begin ik lekker met 'n prachtig citaat van m'n huisgenootje. Die houdt me mooi met m'n voetjes op de grond als ik te ver dreig weg te zweven.

Sana moest diep nadenken

'Sana, het is vandaag 1 oktober he?'. Ik frons mijn wenkbrauwen en luister naar de alarmbel in mijn hoofd. Dit klopt niet, dit klopt niet, dit lieve vijfjarige jongetje is zo autistisch als een deur en weet van iedereen alle verjaardagen, alle huisnummers en is verliefd op de kalender met zijn data. Hij weet altijd en overal de juiste datum te benoemen. Toch lukt het me niet om verband te slaan tussen zijn opmerking en de werkelijke dag van vandaag - maandag 13 oktober, en dus antwoord ik hem zo nuchter mogelijk: 'Nee Thom, het is vandaag 13 oktober.'

Dan gaat het gesprek weer door over wat hij op school gedaan heeft, over de dode muis in de schuur en over het gekke kindje uit zijn klasje.

Net als elke maandagmiddag gaan we zwemmen. Zwemmen is leuk, doen alsof we achtervolgd worden door haaien en MegaMindy is leuk, tegen de stroming in worstelen is leuk, maar het aller-, allerleukste is zo hard mogelijk met je zwempak/broek tussen je billen van de glijbaan gaan. Samen. Heel erg samen. Want alleen is heel erg alleen en dus heel erg eng.

Hij zei het in augustus en in juni en in juli ook al, dat 'ie in oktober alleen van de glijbaan zou gaan. 6 oktober zou de eerste maandag zijn, dus toen we twee keer samen waren geweest, vroeg ik aan hem hoe het met het alleen-van-de-glijbaan-plan ging. 'Dát', zei hij gedecideerd, 'ga ik 13 oktober doen'. Ik liet het rusten, op de één of andere manier voelde het beter om hem zijn eigen plan te laten trekken, ondanks de afspraken.

In principe houdt hij zich strak aan dit soort afspraken, het geeft hem de duidelijkheid en structuur die hij zo nodig heeft. Als hij op eigen houtje een afspraak verplaatst, is het blijkbaar nog te eng. En dus gingen we nog zes keer heel erg samen van de glijbaan en bewaarden we het plan voor 13 oktober.

Afgelopen maandag was het 13 oktober. We zwommen, we werden achtervolgd door haaien en MegaMindy, we worstelden tegen de stroming in en we sprongen in het bubbelbad. Met geen woord werd er gerept over de glijbaan, we kwamen zelfs niet in de buurt van het ding, terwijl Thom normaal na 10 minuten in het zwembad te zijn al zegt dat 'ie van de glijbaan wil.

Een kwartier voor tijd realiseerde ik me dat we nog altijd niet van de glijbaan geweest waren en ineens viel het kwartje. Thom had niet voor niets gezegd dat het pas 1 oktober was, op die manier gaf hij aan dat hij nog niet wilde dat het 13 oktober was, omdat hij dan alleen van de glijbaan zou moeten.

Ik zette ons spel neer en trok 'm naar me toe. 'Thom...., weet je nog dat we die afspraak hadden gemaakt?' Direct begint hij een fantasiespel over hoe MegaMindy op ons afkomt, dat is zijn manier om te vluchten uit de werkelijkheid, maar ik ga er even niet in mee.

'Hee vriend, weet je dat nog? Maar weet je.. soms maak je afspraken voor iets spannends, en dan kun je je er niet aan houden, omdat het toch nog te eng of te spannend is. Maar dat mag je dan gewoon zeggen, en dan zeg je: Sana, ik wil wel van de glijbaan, maar niet alleen, ik wil samen. En dan gaan we samen. Zo gaat dat soms met afspraken, dat ze even niet door kunnen gaan.'

Hij staart in de verte en denkt. Denkt diep. Dan kijkt hij me aan met glunderende ogen en zegt: 'Ik wil wel samen van de glijbaan. Nu.'

Sana zoekt pianist(e)

Een jaar geleden stond ik met mijn zusje in een levende kerststal. Waarom ze dat zó noemden, snapte ik toen al niet, maar afijn. We stonden tussen een aantal wassen beelden leuk verkleed in prachtige jurken heel stil te staan, totdat iemand uit het publiek doorkreeg dat wij échte mensen waren en dat er een grote pot stond waar men een muntje in mocht werpen.

Op het moment dat het muntje zijn vriendjes onder in de pot raakte, startte één van ons de muziek en hopla; wij kwamen swingend tot leven en zongen übervrolijk een kerstliedje. Vervolgens bevroren wij weer, totdat het volgende muntje -of briefje, daar deden we heus niet moeilijk over- in de pot landde. Een top-performance.

Na de Ghana-rommelmarkt sprak mijn moeder de legendarische woorden: 'Waarom doe je niet net zoiets als wat je met je zusje deed vorig jaar? En dan ergens op een kerstmarkt ofzo?'

Meer was er niet nodig. Mijn hersenen draaiden op volle toeren en ik liep over van enthousiasme. Stuiterend op de bank direct even Jan gemaild, Jan van mijn oude musicalcluppie, Jan-die-het-regelen-kan. Vervolgens samen met m'n Roomie zitten brainstormen over wie er allemaal mee kan bleren en tadaaa... er is een Nieuw Project!

Jan mailde de dag erna terug dat hij het zou proberen te regelen en Zusje heeft toegezegd het hele weekend te komen zingen! Roomie regelt nog wat andere mensen, en ook ik speur mijn kennissenkring af. 19 en 20 december staan we hoogstwaarschijnlijk op Kerst In Oud Kampen, een enorm drukbezocht en sfeervol kerstevenement.

Met Zusje gebruikten we een kerstmedley van 6 minuten en die zongen we dan zo'n 3 uur lang. Dat was te doen, maar stiekem werden we loei-sacherijnig van 30x JingleBells. Dat kan anders, dat kan beter en dus ben ik op zoek naar iemand die voor ons een aantal kerstliedjes (korte versies) wil inspelen op de piano zodat we iets meer variatie aan onszelf én het publiek kunnen bieden.

Dus......... om een lang verhaal samen te vatten: Ben of ken je iemand die ontzettend goed met de piano overweg kan en voor wie dit een peulenschil(letje) is? Ben of ken je iemand die dit leuk vind om te doen en ons op die manier wil helpen met ons Ghana-project? Laat het weten, en we zijn u eeuwig dankbaar!

Sana hield ooit van blauw

We richten de rommelmarktkraam in (t.b.v. Ghana, u-weet-wel). Kinder- en babykleding rechts, schoentjes en schoenen eronder, fotolijstjes en kaarsjes links, andere prut in 't midden. Ik zoek nog een plekje voor een blauw kussentje.

'Oh geef maar', zegt Elke, 'die kan dan mooi bij die blauwe kaarsjes en die blauwe fotolijstjes. Da's dan voor die persoon die zo graag blauwe accessoires koopt. Oh, ik hoop écht dat diegene komt morgen.'

Sana -of nou ja, Dappere Vrouw- redt een egeltje

Ik fiets op m'n dooie gemakkie richting huis en zie ineens een egeltje heel dapper een sprintje naar de overkant van de Grote Weg trekken. Zachtjes fluister ik: 'Goed gedaan, egeltje, je hebt het gehaald!'

Het egeltje blijft echter in de goot zitten, alsof de stoeprand echt een onmogelijke opgaaf is. Ik ben allang blj dat 'ie de overkant heeft gehaald en fiets rustig langs hem (of haar, wie zal het zeggen?) heen.

Dan krijg ik visoenen over rechtsomkeert makende egeltjes, verblindende autolichten en platgereden egeltjes. Ik voel me acuut schuldig, maar blijf rustig doortrappen. What can I do?

Na 7 seconden van intens schuldgevoel komt er een mevrouw naast me fietsen: 'Zullen we hem in het gras zetten?' Mijn hart maakt een huppelsprongetje en zonder er verder woorden aan vuil te maken, draaien we om en fietsen een stukje terug. Laten we 'm redden!

'Durf jij 'm op te pakken?', vraagt de Dappere Vrouw aan mij. 'Uhm, is het erg als ik gelijk NEE zeg?', antwoord ik schaapachtig. Gelukkig is het niet erg en de mevrouw zoekt iets om hem vast te pakken. Ik bied mijn mutsje aan en met behulp van mutsje en een zakdoek pakt Dappere Vrouw het Dapper Egeltje op en laat mij -iets Minder Dappere Vrouw- even voelen: 'Voel maar, het prikt wel, maar niet heel erg.' Ik voel en knik.

Dan lopen we samen naar het de struiken en Dapper Egeltje wordt met liefde in het gras gezet. 'Toe maar, egeltje, ga maar.'

Wij stappen weer op de fiets en rijden nog een klein stukje samen verder. 'Mooi he?', zegt de vrouw. 'Ja, mooi..........'

Sana & Thom beleven een avontuur

Thom (6 jr.) en ik staan ons na het zwemmen aan te kleden.

'Ik vind dit wel een heel moeilijke trui.'
'Ik zie het, ja. Kijk, ik leg 'm voor je klaar, dan kun je er zó in.'

Thom trekt 'm over z'n hoofd en begint te roepen dat het niet lukt, staakt zijn poging en legt de trui demonstratief op de bank.

'Het is ook zó donker daarbinnen.'

Ik slik een lachje in en leg de trui nogmaals klaar.

'Kom maar joh, dan zal ik een lichtje voor je maken aan de andere kant, bij je capuchon, dáár moet je heen.'

Thom duikt de trui in en worstelt zichzelf naar het licht. Ook zijn armen vinden de uitgang en dan is het gelukt. De trui is helemaal aan.

Poeh he, zegt 'ie, worstelend met het volgende struikelblok: de rits, poeh he, wat een avontuur.

Sana gaat naar Ghana

Het is af. Hiep, hiep, hoera, want bah(!), wat een rotwerkje (als je alles graag Heel Goed en Netjes en Mooi wilt hebben). Dat is dus ook niet gelukt. Maar het functioneert en het is af en voor Ghanese begrippen is dat méér dan genoeg.

Want: ik ga naar Ghana. Ik had het al eerder her en der voorzichtig laten vallen, maar nu is het tijd om zoveel mogelijk publiciteit te regelen.

Ik zit alleen al de hele avond te klooien met HTML-codes en ben m'n laptop nu meer dan zat, dus ik ga stoppen met het zoeken naar mooie woorden. Ik stuur jullie gewoon linea recta naar Onze Website om daar verder te kijken, te lezen en te ontdekken.

Dan ga ik nu gewoon lekker slapen en dromen over stoffige zandwegen, knuffelbare kindertjes van weeshuis Hanukkah en meer van dat.

Sana hartje huiselijkheid

Terwijl de regen op de ramen tikt, de aardappeltjes doperretjes pruttelen en ik van een gloeiend kopje thee geniet, geeft m'n pleegmama ineens m'n pleegpapa een knuffel.

Morgen zijn ze alweer achtendertig(!) jaar getrouwd.
Ik vraag ze of ze nog wat bijzonders gaan doen.

'Ja', zegt m'n pleegpapa glunderend, 'we gaan koekhappen en zaklopen, kom je ook?'

Sana's shitshopsessie

Mam? Ik ben moe.
Ja kindje, nog heel eventjes.
Maar ik ben echt heel erg moe.
Ik weet het schat, maar mama moet echt nog eventjes naar die winkel, en volgens mij hebben ze bij de Hema nog van die leuke hebbedingetjes, dus...
Maahaammm.... ik wil niet meer!
Ja meisje, nu ophouden met zeuren, dit moet gewoon nog even.
Maar ik ben zo moe.. en mijn hoofd doet ook een beetje zeer.
Hm... jaja.
Ik moet ook plassen, mam, hééééél nodig.
Hou het maar eventjes op, want dat wat mama moest kopen, hebben ze hier niet. Dus we gaan toch nog naar die andere winkel aan de andere kant van het centrum.
Ik vind het niet meer leuk...
*begint te huilen*
Hou 's op!! Je moet gewoon even braaf zijn.
*huilt nog wat harder en stampvoet*
Je luistert gewoon niet naar mij... stommerd!
Ja, mama vindt jou ook lief. Zo, nu gaan we nog even naar de Zeeman, want mama moét echt die ene legging nog even scoren.
Mama..... ik kan niet meer... ik ga weer huilen hoor!
Je doet maar... mama wil dit gewoon, morgen is er geen tijd.
Maar je hebt nu toch genoeg gekocht?
Maar mama wil Perfecte Cadeautjes, dus het is nog niet goed genoeg.
*gromt* Ik wil naar huihuis....
Strakjes meisje... we rennen nu nog ff snel door de V&D, dan kijken we bij de H&M of ze die groene hempies nog hebben en dan gaan we naar huis. Beloofd.
Mam, ik wil niet meer......



Wat 'n shit-shop-sessie had ik vanmiddag.. Er moest van alles - en het moest perfect-, maar vanbinnen was ik moe. Doodmoe. En dan moet ik toch nog eens leren dat Moe ook gewoon echt Moe betekent en dat ik dan naar huis mag. Dat ik dan niet heel hard tegen mezelf moet schreeuwen dat het echt heel belangrijk is om dat ene cadeautje óók nog te halen en om nog even te kijken of er niet een nóg mooier cadeautje is bij die andere winkel. Dan moet ik luis-te-ren. Soms is het gewoon genoeg en dan mag ik luisteren, luisteren naar wat mijn binnenkant me laat voelen. Soms moet het kind-in-mij de moeder-in-mij nog wat opvoeden.

Oops, Sana did it again!

Ik las bij K. over de zachtheid van het schapenvachtje in haar Uggs en bedacht me dat ik dit jaar geen 6 paar goedkope semi-kartonnen niet tegen de regen kunnende en vooral koude laarzen zou gaan kopen.

Nee, dit keer zou ik het heel anders aanpakken. Ik zou op zoek gaan naar stoere, warme -dus mét vachtje van het één of ander-, stevige en waterdichte laarzen.

Ik zag mezelf al door het bos huppelen sjokken op mijn stoere & verantwoorde laarzen die tegen een modderplasje en een fikse regenbui zouden kunnen. Ik zou met pijn in m'n hart minstens 80 euro betalen, maar er de hele winter mee doen -en misschien volgende winter ook- en dan maakt dat niet uit.

Dus.
Dat was het plan.

Vervolgens kocht ik gisteren bij de Scapino Bristol Schoenereus Axischoen Van Haren toch weer een paar stoffen flutlaarsjes voor twintig euro. Precies dié laarzen die al vanaf maart in de winkel staan, die ik al vijf keer heb gepast en toch telkens weer terugzette. Het was er nog niet Het Moment voor. Ik durfde gewoon niet. Sttttt.

Maar nu.
Ik ben blijer dan blij, en hey!, een mens moet ook schoenen hebben voor de mooie & droge dagen, toch?

Sana en E.

'He, weet je,' zegt ze vragend, 'ik ga straks iets heel spannends doen.'

Ondertussen check ik mijn mail, kriebel ik aan mijn neus en vraag ik me af of die rommelmarkt van 11 oktober goed genoeg is voor onze rommel.

'Nou, weet je het al?'

'Hè? Wat?'

'Nou, ik ga straks voor het eerst sinds dat ik hier kom bij jou naar de w.c..'



En toen wist ik dus niet zo goed hoe ik moest reageren.......




Ze lust geen tomaat (en wel frambozenstrüdel), doet alles negen keer (óók als dat betekent dat haar fietsband dan te hard opgepompt wordt en hij vervolgens klapt), maakt stiekem foto's van knuffelbeestenverjaardagskalenders in het huis van de mensen waar ze werkt en kijkt raar op als ik een gek geluidje maak met mijn neus.

Gelukkig is ze ook lief en grappig en mijn allerleukste lange-reis-maatje tot nu. Met haar ga ik naar Ghana. Ik ben blij dat ze weet hoe mijn toilet er vanbinnen uitziet - en voelt.