(Ik waarschuw alvast: saai logje. Wat foto's (en dan ook weer veel éétfoto's, want dat zijn toch de momenten in gezelschap dat je denkt 'ah, zal eens een foto maken') en suffe bijschriften. Geen inspiratie, want daar is -zoals je, want je gaat vast toch kijken, ondanks mijn waarschuwing #ikwordnooitserieusgenomen, zult zien- tijdens deze Friedatweedaags al zoveel uit getapt, dat het even klaar is met de inspiratie. (Al ga ik morgen wel verder met het decopatchen van m'n theedoos. Dat dan weer wel. Ah well. Enjoy. En weltrusten.)


Een goed begin is het halve werk.


Schoentje kleuren, uitknippen, plakken én zetten. En niet vergeten op te halen! Er stond niet bij tot welke leeftijd het mocht. Dus.


Sana-lunch. Veel combinaties, veel smaken. Lekkerrrrr.


Thee. En After Eight. En nog meer After Eight. En.. nog ééntje dan!


Op pad. Efkes.


Zelfmaakpizza. Need to say more?


"Sana, ga jij maar een creatief toetje maken. Dat is jou wel toevertrouwd." Maar. Had weinig in huis. Toch nog geslaagd. Smaaktechnisch gezien. Esthetisch gezien is het een ander verhaal.


Schilderprojectje. Waarbij het dus heel duidelijk ging op het proces, en niet om het eindresultaat. Al mag er natuurlijk geboden worden.


Ze kon niet winnen. Ondanks dat punt. En moet dan altijd haar frustatie kwijt. Op mij het bord.


Theedoosjes to pimp. Decopatch. Wordt vervolgd.


We zouden kipkluifjes met slaaa en wedges eten. Maar onderweg besloten we tot shoarma. En kochten toch wedges. En hebben toch de oven aangezet. En hebben dus toch een paar wedges gegeten.


Nog meer thee.
Truffelpepernoten. (whaaaa!)
Ik Hou Van Holland.
Voetmassage.

#primazaterdagavond


#superfijnefriedatweedaagse !

Sana denkt terug - en vooruit

soms,
zomaar ineens,
denk ik aan Lucas (links).

zou ik hem willen knuffelen,
zijn friemelende vingertjes
weer aan mijn oorlel willen voelen,
zijn enorm aanstekelijke giechel
willen horen.

gewoon,
om te weten dat of het goed gaat,
of hij het gaat redden
met z'n lamme pootjes,
daar.

in Ghana.

Sana #durftevragen

Mag ik van jou een dier(tje),
je favoriete kleur,
een getal,
een gebruiksvoorwerp voor binnen,
een vervoersmiddel
en een vrij te kiezen woord?

Sana doet zoals degene die ze zou willen zijn

.. of nou ja, zo probeer ik dus nu te leven en dat bevalt ui-ter-ma-te goed! Klinkt een beetje zweverig en is het misschien ook wel, maar ach en wel en wee, een portie zweverigheid op z'n tijd is goed voor iedereen. Ben veuls te hyper om het allemaal uit te leggen, maar neem van mij aan: het gaat goed met mij.

I live to learn en I learn to live (zo zong Beth vanmorgen in mijn oren, terwijl ik mijn ochtendwandeling over de dijk maakte - want ik doe zoals degene waarvan ik zou willen dat ik zou zijn(?!?)) en geniet.

Ik geniet.

Afgelopen weekend was Inge hier. We kochten 4,5 kilo aan boeken, maakte stoere schaduwfoto's (en gekke foto's in de bieb, waar Inge ooit nog iets mee gaat doen?), zongen van You don't know en een ingewikkeld liedje van ene Tanita. Ik haalde haar over (hulde!) om Catan te proberen en zij liet zich overhalen. En genoot. En wilde nog een keer. We kochten een heleboel meuk bij de Action, kookten een overheerlijk maaltje, sliepen een gat(je) in de dag en we probeerden haar nieuwe camera uit.



Het was fijn. En het is nog steeds fijn. Ik werd vanmorgen wakker met zo'n wow-ik-heb-gisteravond-echt-een-toffe-verjaardag-gehad-gevoel. Ik zeg schrijf je, dat is een goed gevoel.

Daarnaast heb ik een soort van vakantie. Het leven gaat gewoon door, net als ballet, de gymles, de muziekafspraken en alle andere dingen, maar ik hoef even niet naar Amersfoort te kachelen om te werken. Dat scheelt toch zo'n 44 uur per week. Ook best een goed gevoel.

Eindelijk tijd om: door de gevallen herfstbladeren te banjeren, mijn muziekmap te vernieuwen, sollicitatiebrieven te schrijven, uitgebreid te koken, mijn lapjesdeken af te maken, lange brieven te schrijven, ballet te oefenen, pilates/poweryoga te starten, te schilderen, piano te spelen, gitaar te spelen, m'n kennis van de opleiding te updaten, boeken te lezen, liedjes te schrijven (zou het dan echt?!), koekjes te bakken, uitgebreid in bad te gaan en vooral heel veel af te spreken met vriendinnetjes. Want ik lief ze zo.



Dus.
Mij hoor je voorlopig niet klagen.

Sana is geen aquarium

Een magere gestalte op het scherm. Beelden uit de separeer. Ik zie een ineengedoken gedaante met gebogen hoofd en twee puntige schouderbladen rondscharrelen. Hij staat te sjorren aan het matras dat haaks op het bedframe ligt. De man is al drie dagen en nachten wakker. Hij weigert te slapen, is druk bezig met de dingen die zich in zijn werkelijkheid afspelen.

Het is tijd om hem zijn slaapmedicatie aan te bieden en ik ben gevraagd om achterwacht te zijn. Hij kan nogal agressief uit de hoek komen.

Als de deur opengaat, zie ik een klein mager mannetje. Zijn vel hangt los over zijn schouders, zijn onderbroek hangt op zijn heupbotten en in de ruimte hangt een zware urinelucht. Hij staat wankel op zijn benen, bibbert van de kou en kijkt glazig uit zijn ogen. Zodra hij een deken krijgt omgeslagen, gaan zijn vingers dwangmatig bezig met de naad van de deken. Bij navragen zegt hij dat hij bezig is om de knopen los te maken. Knopen? Welke knopen? De man is ver weg.

Het eerste pilletje verdwijnt op de grond. Hij mist de fijne motoriek om hem aan te pakken. Ik ga ’n tweede en een derde halen, maar ook deze eindigen in de prullenbak.

De man is hopeloos verdwaald in tijd, in ruimte, in zichzelf. Hij wijst op het aquarium dat in zijn beleving aanwezig is in het midden van de kamer. In werkelijkheid sta ik daar. Met een huilend hart.

Dit soort situaties zijn niet de mijne. Ik vind het hartverscheurend om een mens als jij en ik zo te zien, in die toestand. Bijna onmenselijk.

Ik kan met veel soorten problematiek prima overweg, maar in een zo ver gevorderd stadium raakt het me te hard en kan ik het niet zo maar van me af schudden. Ik heb er geen filter voor, het komt loeihard binnen.

En nu ben ik thuis. Hoop ik met heel mijn hart dat hij toch is gaan slapen nu…, terwijl ik hier nog wakker ben – en denk aan hem.

Sana stelde het kijken ervan al driemaal uit

... en dit komt ervan.



Ik droomde dat ik in de finale zat.
Ik was keurig op tijd, mocht een prachtige rode, strapless zwierjurk aan en wist dat mijn geliefde 'publiek' al ergens in de stad van bestemming aan het winkelen was, in afwachting op de Grote Avond.

Ik ging me omkleden - ergens in een klein, benauwd hokje - en ontdekte dat ik wel een huidskleurige string had aangedaan, maar niet over mijn bh had nagedacht. Blauw. Met allerlei figuurtjes op de bandjes.

En ineens flitste al die tv-fragmenten door m'n hoofd waarin wannabe-modellen worden gewaarschuwd dat ze bij een go-see en bij shoots a l t i j d huidskleurig ondergoed aan moeten doen, want stel je voor dat je een wit fladderig ding aan moet... dan staat die knalrode bh met bloemetjes toch een beetje jammer.

Ik stuntelde op mijn high-heels de weg op en liep kilometers. Aan het eind van de weg zou mijn mobieltje liggen en zou ik mijn geliefde 'publiek' kunnen smsen of ze allerlei soorten huidskleurig ondergoed voor me wilden scoren.

Ik wilde immers winnen?!


En toen werd ik wakker......... Heb nog m'n best gedaan verder te dromen, was uiteraard erg benieuwd naar hoe het zou aflopen, maar helaas. Gelukkig heb ik morgen ein-de-lijk tijd om Benelux Next Top Model te zien.

Watskeburt, Sana?

Ik zit hier thee te drinken.
Heel relaxt te slurpen.
10.38 uur.
Om 11.00 uur vertrekken we.
Weekendje weg.
Da's dus 22 minuten te vroeg.
En zo relaxt.
Sana, watskeburt?

In mijn tas slechts één ander setje kleren.
Voorheen gingen er minstens vier setjes mee.
En drie paar schoenen.
En sportkleren.
Voor binnen en buiten.
Huispak.
Extra dikke trui.
Nu dus één setje andere kleren.
En een huispak.
Sana, watskeburt?

Zo gaat dat bij Sana

Oh ja, ik heb nog een weg-lob web-log.
Heb geen drol te melden.
Gister brak de binnenspiegel af tijdens het rijden.
Was ff schrikken.
Gefixt met wat tape.

En op het moment drink ik kaneelthee.
En eet ik speculaasbrokken.

Tja.

Zo gaat het leven.

Sana en de billennn

Het gangetje van de kleedkamer naar buiten is smal, maar daar zul je mij niet over horen zeuren. Ik kan best heel gelukkig zijn als ik de rest van m'n leven af en toe door een smal gangetje moet. Je moet niet overal moeilijk over gaan doen, denk ik dan maar. En al helemaal niet over smalle gangetjes in een balletschool.

Na ballet wil ik altijd zo snel mogelijk naar huis. Ik vind het echt heerlijk om met een lege, hongerige maag aan de barre m'n ding te doen, maar ik vind het ook heerlijk om thuis te komen in een huis vol geuren en aan te vallen op de door m'n huisgenoot gebraden kippetjes.

'Meisjes, tot volgende week' betekent dus ongeveer hetzelfde als 'tas onder de barre vandaan graaien, mezelf de kleedkamer in wurmen, jurkje over balletkleren heen trekken, laarzen aan, jas van de kapstok plukken en de weg naar buiten zoeken'. Door dat smalle gangetje. Met z'n allen.

Vandaag stond er iemand in het smalle gangetje. Voorover gebogen. Haar schoenen aan (of uit?) te trekken. En dus kon ik er niet door. Terwijl ik haast had. Ik verwachtte dat het iemand van m'n eigen groep was en grapte vol enthousiasme 'Hallo, billennnnn.'

Het duurde effe. De billen zakten. De schouders kwamen omhoog. Een vreemd hoofd van een wat oudere mevrouw keek me aan. Grote oops door m'n hele lijf. Maar juist omdat de eigenaar van de billen heel gewoon 'hallo' terug zei, wist ik helemaal niets meer te zeggen, behalve dan met een heel rood hoofd de deur uit te vluchten, een hap frisse lucht te nemen en te verzuchten: Ja hoor.. Sana vliegt weer 's uit de bocht.