Gewoon effe omdraaien dus

Wij reden met Tom, die voorin mocht zitten en de weg mocht wijzen, door een klein Duits dorpje, zoekende naar een gezellig koffietheehuis om bij te komen van de onverwachte aanval van een willekeurige Duitser die ons, na het gedwongen aanhoren van ons twee- en soms per ongeluk driestemmig Laïs-repertoire bovenin de heerlijk galmende Hochheideturm bestempelde tot 'neue Dollydots', en hadden ruzie met Tom, waardoor feministische F. gewoon loeihard rechtdoor ging toen Tom in zijn meest Amerikaanse modus (want dat vonden wij echt het absolute toppunt van humor, om in Duitsland met een Amerikaanse Tom te rijden) 'Turn Left!' riep, waarna Tom er een voor ons vrouwen toch vrij ingewikkeld commando uit knalde: "Try to turn to change your direction so you look in the direction opposite from the direction from which you are coming from."



(Ik ben -serieus- een heel uur bezig geweest om een geluidsfragmentje van ons gegalm te kunnen laten horen, maar het lukt niet. Grom. Heeft iemand een leuke tip? JoepTjoep mislukt, TinyPic doet't niet... Iemand?)

Vraagje

Als iemand je vraagt of je een propper of een vouwer bent, heb jij dan enig idee waar het over gaat?

Foetsie

Tas met warme broodjes, een thermosflesje warme chocolademelk, spelletjes, kaarsjes, maskertjes, wandelschoenen, dikke truien, fototoestel en 10.000 andere dingen.

Wij gaan op reis en nemen een hoop mee.
Mocht u me zoeken: Ik zit in een hotelletje in de Duitse bergen. Met Frieda.

Ontstressen, relaxen, bijkomen, ademhalen, uithuilen, foto's maken, bijkletsen en dat soort vrouwendingen. Tot later!

En zo was het

Hé Thom, vond je de zwemles een beetje leuk of niet zo leuk?
Uhm... héél leuk.
Oh, wat fijn! En wat vond je het leukste?
Heel hard naar de muur rennen in het water,
want toen was ik gewonnen. En jij was lekker verloren.

In: Hoe wij met elkaar omgaan

"Jij hebt zeker laatst niet dat hele verhaal dat ik voor jou op de pleerol heb geschreven gelezen? Daar heb je gewoon rücksichtlos je ass mee afgeveegd... Sjongejonge, zeg..!"

Existentieel probleempje

er is zoveel en
hoewel ik mijzelf
vaak te groot acht
denk ik dat ik nu te klein ben
dat al wat ik ben
en zou willen zijn
gewoon niet in mij past

Zusje & Zus

Als twee heuse vrouwen stapten wij, beiden gerokt en gehakt (én in een legging, mwhoeha), door het centrum van Leiden. Women on a mission.

Ik ben zo trots op haar ons. Het was knokken, maar de kleinemeisjestijd is voorbij. We made it. Beiden op de rand met zo nu en dan een teentje of zelfs een hele voet in de grotemensenwereld.

Wij zijn er klaar voor.
Wereld, here we come!

Oei

Als dromen voorspellend zijn kunt u mij binnenkort bezoeken op de afdeling 'Herpijnlijk'(?) van een psychiatrisch ziekenhuis en loopt u -als u de mode volgt- volgend jaar te paraderen in slechts een maillot. De rokjes, jurkjes, overgooiers, tuniekjes, broekjes en andersoortige kledingstukken die te dragen zijn óver de maillot raken geheel uit. Puur maillot, opgetrokken tot aan de ribben, wordt dé trend van volgende zomer, aldus mijn droom.

Stagestuff

1.
Nadat de verpleegkundige mijn komst uiterst opgewekt had aangekondigd, vroeg mevrouw M. achterdochtig waar ik dan wel niet van was. Van de beweging, zo werd haar uitgelegd.

Er viel een stilte, gevolgd door een pittige reactie, recht uit haar hart: "Nou, daar ga ik toch niet heen!! Ik ben nou effe met mezelf bezig, al dat gedoe de hele tijd. Ik ga niet naar buiten, ik ga me niet aankleden en ik moet al dat gedoe niet. Ik wil met mezelf bezig. Al dat gedram!!"


2.
Met zijn drieën bevolken we de fitnesszaal. Hij, schizofreen in hart en nieren, loopt zijn programmaatje op de loopband en zij, klassiek autist tot in elk vezeltje van haar zijn, doet haar dwangmatige dingetjes zonder dat het enig bewegingsnut heeft. Ik sta voor de vorm wat te bewegen op de crosstrainer en observeer voornamelijk.

Ik weet dat zij in haar dwang ook altijd even op de loopband wil, maar daar staat hij al een half uur en het lijkt er niet op dat hij binnen een kwartier gaat stoppen. Ze staat besluiteloos tegenover me, drentelt heen en weer, heeft zichzelf verloren in de doorbroken dwangmatigheid. De wit met blauw gestreepte wollen trui met rendieren hangt losjes om haar heen. Haar rechterhand fladdert voor haar oog, ze gaat er helemaal in op. Dan zakt de arm en vangt haar blik de mijne. Ik oefen mijn neutraalpositieve gezicht en kijk rustig terug... Ze houdt het zo'n 30 seconden vol en stelt dan al struikelend over de woorden de vraag der vragen: "Wat voor vlees heb jij tussen de middag gegeten?!"



Ik had kipfilet.
Zij een gehaktbal.

Ik zeg wel wát maar niet wie het zei

"Hé, kijk!!", en deze niet nader te omschrijven persoon
wijst enthousiast naar voren, "een natuurduct!"

Lekker relaxen

Je hebt van die zinnetjes die je over het algemeen graag hoort. Het zinnetje "gaat u maar gewoon lekker achterover liggen en probeer wat te ontspannen" zou me als muziek in de oren klinken op een pyjamaparty, in een massagestudio, op een bounty-eiland, onder de zonnebank of in de wasbak bij de kapper.

Het zinnetje kreeg echter een heel andere kleur toen mijn buik door een groen operatiedoek werd bedekt, mijn rechterpolsje (want oh, wat leek die nietig toen) erop gelegd werd en Meneer de Chirurg met 2 spuiten aan kwam zetten. Spuit 1 moest mijn lieve poezelige ganglionnetje leegzuigen, spuit 2 mocht 'm vullen met een goedje wat me nu zo'n pijn doet.

Het zinnetje 'u mag gaan liggen, da's prettiger als u omvalt' hielp trouwens ook niet echt tegen mijn zenuwen. Maar goed, hij had me ook al grinnikend aangekeken toen ik verklaarde dat ik een slagingskans van 50% voor een operatieve ingreep best mooi vond gezien mijn last van de afgelopen maand, dus ik kon hem goed hebben ;-) .

Ik schrok me de klere een hoedje toen hij na mijn betoog zei dat hij hem zou proberen leeg te zuigen. Nu. Nu?!?!? O ja. Ok. Nu. Leve de module spanningsregulatie! Adem in, adem uit naar de buik... en denk aan je linker kleine teen... Tegen ieder die nog moet zou ik zeggen dat het helemaal niet zo heel veel pijn deed. Ieder die geweest is zou ik uitnodigen voor een lotgenotengroepje om de emotionele schade te verwerken.

Ach nee, ik klets. Het viel mee. Ik was allang blij. Al met al is er ein-de-lijk iets gedaan aan Het Kreng In Mijn Pols en ik ga gewoon heel hard duimen (als ik die weer fatsoenlijk kan bewegen) dat 'ie nooit meer terugkomt!


En nu een paracetemolletje... Die heb ik wel verdiend, dacht ik zo. Proost!

Een vriendinnetje over haar toekomstperspectief

Nou, dan wil ik eerst een paar jaar werken hoor, voordat ik aan kinderen begin. Weet je hoeveel geld die dingen kosten?!?

Guess who?

Mijn lieve huisgenootje over de stoofpeertjes die ik gister maakte

Gatverdamme. Het ruikt naar appeltaart zonder korstje. En wat is nu juist het lekkerste van appeltaart? Juist. Het korstje. Bah, bah, bah!!

Zus en Zusje

Ik verveeeeeeeeel me.
Ik ook. Dit is al mijn 4e vrije dag en als ik morgen niets te doen heb, ga ik dood.
Ik wou dat je hiér woonde.
Ja, ik ook. Dan konden we nu gezellig bij elkaar koffie drinken. Niet dat ik dat lust, maar toch.

Filosofietje

Als klein kind wandelde ik al met dezelfde verwondering naar school als dat ik nu voel. Sommige dingen zal ik naar ik vermoed nooit echt bevatten.

Mijn huisgenootje sloot zich laatst aan bij een koor en moet vandaag op de crematie van een koorlid wat nummers zingen. Ik zit hier achter mijn haar computertje heel vrolijk wat liedjes van Ja Zuster, Nee Zuster mee te zingen. Dat is raar... Op nog geen kilometer van waar ik zit, zitten 100 of misschien wel 200 mensen enorm te treuren om een overleden iemand en ik beleef er niets van. Op diezelfde wijze staat de buurman nu zijn tuin bij te werken en verwondert het buurjongetje zich over het lieveheersbeestje op zijn driewieler. Ieder heeft zijn eigen wereldje en hoewel we het vaak hebben over de wereld, bestaan er volgens mij net zoveel werelden als dat er mensen zijn. En beesten. En andere organismen waar ik geen verzamelnaam voor kan bedenken.

Als klein meisje liep ik van school naar huis soms te zingen. Ik fantaseerde dat de meneer die mij tegemoet kwam misschien wel een soort scout van Kinderen voor Kinderen was, en dat als hij mij hoorde, ik dan misschien wel mee mocht doen. (Dat ego is inmiddels geslonken, hoor. Ik vertrouw mijn eigen zangkwaliteit voor geen cent meer.)
Hoe dichterbij de meneer kwam, hoe stiller ik werd. Mijn stem zakte richting mijn tenen en er kwam geen hoorbaar geluidje meer uit. Ik durfde niet. (Dat is overigens nog niét geslonken. Ik ben nog steeds een schijterd, ondanks de aanmoediging van mn musicaljuf.)

Als de meneer dan voorbij was, realiseerde ik me dat hij mij waarschijnlijk amper écht had gezien. Dat ik voor hem niet meer dan een doodgewone voorbijganger was en in zijn wereld helemaal niet bestond, althans, niet langer dan die drieënhalve seconden waarin wij elkaar passeerden. Het deed me beseffen dat een mens leeft vanuit een egocentrisch wereldbeeld... en dat 'ie alleen belangrijk in en voor zijn eigen wereldje, hoe klein of groot deze dan ook is.

Dat vond ik zo raar. Mijn filosofische hersenpannetje begon aan existentiële thema's waar het nog niet helemaal aan toe was. Ik raakte er altijd flink van in de war en bedacht me dat ik het wel zou snappen als ik later groot zou zijn.

Niet dus.

Nog steeds kan ik het niet beseffen dat in 'mijn wereld' men elkaar aan de andere kant van de wereld afmaakt om politieke redenen, of dat mijn huisgenootje op nog geen kilometer afstand omringd door rouwende mensen een nummer ten gehore brengt en daarmee de tranentrekkende context nog wat extra dimensie geeft......

Ik begrijp het niet. Ik voel het ook niet. En da's maar goed ook, want wie al het wereldleed zou voelen zou binnen 1 seconde dood neervallen. Dus ergens zit de mens heel handig in elkaar. We trekken ons enkel dat aan wat we kunnen handelen en de rest sluiten we gewoon uit. Prima copingsmechanisme.

Ik denk dat ik me hier nog heel lang over kan blijven verwonderen... Gekke wereld. Gekke ik.

No walk, just talk

Mevr. H van 73 is ervan overtuigd dat ze niet in een psychiatrisch ziekenhuis is, maar in een centrum waar we allerlei buitenaardse experimenten met haar doen. Daarbij maakt ze zichzelf zo druk dat haar borstkas als een trillend veertje op en neer gaat, wat zij wijt aan een hartstoornis en wij aan de angst. In principe kan mevrouw heel moeilijk lopen en durft ze het -vanwege haar hart- ook niet, behalve als ze een sinaasappeltje wil schillen in de keuken of iets anders nodig heeft. Dan is ze ineens heel snel. Maar op ons verzoek een stukje over de gang? No way. Dan gaat dat borstkasje nóg sneller op en neer. Echt praten is ook onmogelijk, het is vaak een combinatie van hyperventileren en een wartaalverhaal over al wat ze vroeger heeft meegemaakt. 95% van de tijd zit je dus aan het bed van een in angsten gevangen, hyperventilerend vogeltje wat elk contact vermijd en zachtjes in zichzelf prevelt dat er een échte dokter moet komen, in plaats van een psycholoog en dat ze vooral niet wil lopen.

We stonden bij de deur om naar binnen te gaan, toen mijn stagebegeleider me het voorstel deed om lekker alleen naar binnen te gaan. Ze kent mij en weet dat ik vooral niet teveel voorbereidingstijd nodig heb, omdat ik mezelf helemaal gek maak als ik alles kan overdenken. Ik besloot het maar gewoon te doen. Het voordeel van een Heel Moeilijke Casus is dat er weinig mis kan gaan, elk contact is al waardevol. Dus daar ging ik. In mn ups, wat ik ergens natuurlijk gewoon heel stoer vond.

(Ow, mevrouw spreekt vloeiend Russisch. En een beetje engels. Niet geheel onbelangrijk.)

Ik klopte op de deur, ging naar binnen en opende in mijn allerbeste engels het gesprek. Ik vroeg haar of ze me herkende van vorige week. Ze schudde zachtjes haar hoofd... Ik stelde me nogmaals voor, en bij het herhalen van mijn naam was het eerste wat ze zei: "No walking, no walking..."

Momentje van verwondering

Het is de wereld op zijn kop als je in één weekend hoort dat je pleegpapa de deelnemers van 'Op zoek naar Evita' bij naam en toenaam kent en vol enthousiasme vertelt waarom hij denkt dat Suzan of Marjolein gaat winnen en dat je vader elke zondagavond aan de buis gekluisterd zit om naar Gooische Vrouwen te kijken.

Waar is toch die tijd dat mannen op zondagavond gewoon naar Studio Sport zaten te kijken en wij als onschuldige, lieve kleine muisjes op onze pantoffeltjes door het huis slopen? (En stiekem met de afstandsbediening van onze eigen televisie vanuit de keuken probeerden of we Studiosport konden wegzappen?)

Feestje

Vorige week
Het fijne van een theorie-examen is dat het massaal gebeurt en dat je in volledige anonimiteit kunt binnenkomen en vertrekken, ongeacht het slagen of zaken. Niemand hoeft het te weten als je 1 foutje teveel maakt en zodoende raakt niemand teleurgesteld. Ideaal. Het rottige ervan is dat degene die het sowieso wél weet ook de meest veroordelende en teleurgestelde is en die ook niet schroomt om dit er regelmatig in te wrijven. Ikzelf. Kutzooi.

Deze week

Met maar 4 foutjes ben ik de trotse bezitter van het theorie-rijexamen.

(Voor de insiders: Op de aloude niet teveel leren want dan kun je falen-manier. Hij werkt nog steeds. No way dat ik die strategie dus ga opgeven.)

Vanmorgen de 2e rijles gehad. Leuk hoor, maar dat leuke kwam wel pas na 20 minuten. De eerste 20 minuten was ik vooral heel hard bezig met het niet in huilen uitbarsten en het onder controle krijgen van mijn ademhaling. Wat 'n stress. Dat rijden an sich ging eigenlijk prima. Toch jammer dat mijn lichaam altijd eerst bewijs eist, voordat het kalmeert. Streng toespreken had geen enkele zin. Voelen wilde het. Er-va-ren.

Toch is het flauw dat je overal en altijd maar de pineut bent van het pretpakket 'faalangst en perfectionisme'. Volgens Meneer de Instructeur heb ik daarom 35 lessen nodig. Tssssk. Volgens mij heeft hij gewoon geld nodig - en mij dus. (En door te geloven dat de arme man tenminste een broodje kaas kan eten dankzij mijn pretpakket maak ik het nog enigzins plezant voor mijzelf.)

Vandaag mijn 2e les. Nu 2 weken herfstvakantie. Niet zo handig - en dat is een enorm understatement. De kans op een overdosis stress groeit namelijk explosief met het verstrijken van de tijd. In het meest ideale geval zou ik alle andere bestaansvelden hermetisch moeten afgrendelen en me in een 10-daagse versnelde rijopleiding moeten storten. But I didn't.


Hoe langer de tussenperiode, hoe groter de stress. Ik verheug me nu al op de volgende les.

Ahugibelam

Ik dacht altijd dat het aan het plannen lag.
Of nou ja, aan het niet kunnen plannen vooral.
Dat ligt het niet.

Het zit 'm meer in een zo perfect aansluitende planning dat ik vergeet dat ook ik wel eens moet ademhalen, naar mijn hart moet luisteren of mijn verstand op een rijtje moet zetten.

Vroege humor

Euforisch vertelde ik mijn pleegpapa aan het ontbijt tijdens de brunch over het vosje, de reeën en het grote hert dat pleegmama en ik die -vroege- zondagochtend tijdens onze fietstocht door de mistige duinen hadden gezien. Ik wees aan hoe groot het gewei van het hert was en legde uit dat het erop leek dat hij heel demonstratief daar speciaal voor ons zo vroeg was gaan liggen.

"Ja", sprak hij zonder op of om te kijken van zijn beschuitje kaas, "maar dat is ook zo. Om elf uur halen ze hem weer weg."

Positivo

´Ach ja, het is ook wel zo dat ik de laatste tijd last van staar heb. Maar ach, daardoor ga ik wel heul mooie dingen zien´, zo sprak het oude vrouwtje vanochtend, nadat ze had gevraagd of wij niet stiekem een standbeeld waren, terwijl wij zwetend een lege fietsband vol pompten.

Vr... Grrrr...

De laatste tijd verschijn ik graag in jurkjes, overgooiers, leggings, skinny jeans en andersoortige hippe modeverschijnselen. Daarbij knipte de kapper laatst wat plukjes pony, en nadat de eerste schrik eraf was breidde deze uit tot een heuse pony, welke ik zo´n 2x per week ernstig uit model breng door zelf wat irritante plukjes weg te knippen.

Daar waar ik verscheen en men mij nog niet had gezien, jubelde men dat ik er zo leuk uit zag, zo hip, zo werelds, zo.... vrouwelijk. Dat vooral. Dat woordje ´vrouwelijk´ blijft een heikel punt, maar ik raak eraan gewend. De vrouwelijke identiteit verwelkom ik - meestal. Als ik nu ergens binnenstorm en iemand begint te jubelen, dan bereid ik mij voor op het woord ´vrouwelijk´, en als ´ie dan komt dan knik ik met zelfingenomen trotsheid.

Dit weekend vereerde ik mijn ouders met een bezoek. De pony was geen schok, maar de kleding deed hun monden bewegen. Ik verwachtte hét woord weer, maar mijn vader vergat de ´vr´en reageerde heel verbaasd toen ik heel verbaasd reageerde.

Hmpf.
Ouwelijk.


Hmpf.

Kortjes

1. Bij Wehkamp hebben ze mensen in dienst die je een maand na je verjaardag opbellen en van harte feliciteren met je verjaardag, vervolgens heel blij zeggen dat je iets ter waarde van 7,50 mag uitzoeken in de Wehkampgids en daarna vol verwachting vragen of je al iets op het oog hebt. Als je dit niet hebt, wat natuurlijk heel raar is want je hebt als weldenkend mens altijd een Wehkampverlanglijstje in je hoofd, compleet met pagina-nummers en gewenste kleur, dan zegt het meisje heel opgewekt dat ze dan volgende week nog even terugbelt. Let wel: Dit is dus een Baan. Mensen worden betaald(!) om dit soort telefoongesprekken te voeren. U snapt mijn frons, naar ik aanneem?

2. Over twee weken ga ik toch maar naar de musical Tarzan. Uit stil protest hadden we democratisch besloten om niet te gaan, een kaartje van 79 euro gaat gewoon nergens meer over. Punt. Totdat we het foldertje kregen met daarin 15 euro korting per persoon. Nu gaan we ineens wel. Gelukkig ken ik alle liedjes al uit mijn hoofd.

3. Als tijdens de allereerste ontspanningsoefening die je -zelf vol spanning- aanbiedt aan een cliënt ineens de deur opengaat en er een schizofrene vrouw heel verdwaasd vraagt naar Geert, is dat best even gek. Wat dan helemaal gek is, is als je precies weet wat te doen en de rust zelve blijft.

4. Hoe leg ik aan een enthousiaste peuter van 3 uit dat ik net iets meer gevoel in mijn lijf heb dan dat levenloze kussen op de grond en dat hij dus niet net zo enthousiast boven op míj kan springen als op dat kussen?

OktoBRRRRRR

Onderbroek, bh, hemd, panty, langemouwentruitje, gewone kniesokken, huissokken, trainingsbroek, dikke trui, sjaal, bodywarmer.

En de kachel op 21.

Voicemail

"He lief vriendinnetje, ik wilde even weten hoe het vandaag
is gegaan. Maar je bent niet bereikbaar, niet op de huistelefoon,
niet op mobiel.. Tja.. Je bent natuurlijk niet verplicht om aan
mij verantwoording af te leggen, er moet natuurlijk wel gewoon
ruimte zijn om stiekem met een jongen te zoenen..."

Stilte.

"Maar dan vind ik het wel jammer dat je dat nooit aan mij
verteld hebt."