Waarom Sana graag op pad is met E.

Wat fijn, een dagje shoppen met jou.
E. tegen Sana, terwijl ze tegen haar schouder beukt.

Ik voel me pantoffelerig.
E. op de roltrap van H&M.

Ik heb nog eventjes last van ochtendmisselijkheid.
E. in de trein, tijdens de ontbijtpicknick.

Zoooo, die klonk Mexicaans!
E. na Gigantisch Harde Nies.

Guttegut, wat moeten die mensen wel niet denken?
Sana & E., zuigend aan een plastic zakje met caramelvla.

Wacht even hoor, ik heb een zweetneus.
E. past naar nieuwe bril.

Oh, je hebt er ook gewoon aan gelikt!
E. over Sana's bril.
(Ze bood aan om 'm schoon te maken. Tja.)

Ja, hele dikke tieten!
E. beantwoord de vraag 'Hajjewat?'

Hm. Hier is mijn figuur niet gestroomlijnd genoeg voor.
E. over Jurkje.

Ik ben een setje.
Sana over haar matchende ondergoed.

Mag ik jouw benen?
E. wil de uberlange beenwarmers van Sana lenen.

Sana hartje bolpuntcom

Als je ziek bent, moet kun je er maar beter een feestje van maken. Ik was van plan om als uitje naar de stad te wandelen en mezelf eens flink los te laten in De Slegte, maar het energiepeil besloot ergens anders toe. Zitten, liggen, zitten. Dat werk.

Geen stapels tweedehands boeken van De Slegte dus, maar wel een ander feestje. Een bolpuntcom feestje. Want daar doen ze ook aan tweedehands. Soms voor slechts vier euro per boek. Vandaag regende het dan ook pakjes op de deurmat.



En na al die kleine pakjes kwam er ook nog een Groot Pak.



Mijn stapel. Erg -ehm..- gevariëerd.



Aan het eind van het grote Boeken Zoeken klikte ik deze per ongeluk aan. Omdat. Tja... Omdat ik per week toch zo'n 10 uur aan het reizen ben, omdat ik zoveel muziek heb dat het niet op 'n inimini-mp3-spelertje past, omdat zo'n Ipod toch wel erg fijn in gebruik is en omdat... omdat ik vond dat ik 'm verdiende. Letterlijk en figuurlijk.





Het leukste van dit hele verhaal?
Morgen regent het waarschijnlijk nóg een keer pakjes, want nog lang niet alles is binnen. Joehoe!

Sana buigt haar hoofd

Ze kwamen tegelijk. Gijs, Patrick en Migraine. Menéér Migraine moet ik misschien zeggen, want mèn, wat dwingt dat een respect af zeg. Weinig lichamelijke ongemakken die mij er onder krijgen, maar voor meneer Migraine buig ik gedwee mijn hoofd.

Ja en amen, ik ga al liggen, ik ben al stil, ik hou al op. Kijk, ik lig al! Mag het licht dan nu uit?

Ik haat meneer Migraine. Bij een klein tintelingetje (wat een woord is waar je met een migrainehoofd best even op moet puzzelen) van de rechter neusvleugel of bij het misgrijpen van een voorwerp weet ik: als ik nu niet snel zorg voor een combinatie van Veel Pijnstillers + Bed + Donker, dan sta ik straks onvrijwillig kotsend van de schele hoofdpijn mijn maagzuur eruit te pompen - om daarna jankend van de pijn alsnog een donker bed in te kruipen.

Meneer Migraine sucks. En waar ik normaliter na een goede nacht slaap en een daggie rustig aan weer fris en fruitig ben, daar ben ik nu al een week voorzien van schele hoofdpijn en vage misselijkheid. De boodschap: meneer Migraine laat niet met zich sollen. En als je dus in de nachtdienst zit en midden in de nacht migraine krijgt en niet snel genoeg handelt, dan ben je de sjaak. Zeker als je twee nachten daarna weer vrolijk gaat werken. Meneer Migraine laat zich niet ontkennen.

En dus.
Heb ik me maar alvast ziek gemeld. Voor morgen. En verwacht ik dat ik me morgen ziek meld voor het weekend. Omdat ik er wel klaar mee ben. Of nou ja. Klaar mee wil zijn. Maar ziekmelden. Getsie. Iets waar ik totaaaaal niet van hou, zeker niet als ik nog rechtop kan zitten, kan praten, kan lopen en 's middags best ff door langs de winkels wil.

Maar goed.
Ziek dus.
De thermometer maakt er ook een spelletje van. Zegt dat ik koorts heb. Ik heb nooit koorts. En al helemaal niet in combinatie met meneer Migraine. Dat is raar. Het is nog even zoeken naar waar dat vandaan komt.

En wat een shitlogje. Er plopt daadwerkelijk niets grappigs op in m'n hoofd. Mijn hoofd roept alleen maar: rot op bij die PC, wat een fel licht, doe normaaaaaal!!

Dus. Ik ga maar weer eens bankhangen. Ofzo. Boek lezen.
En over die Gijs en Patrick schrijf ik later wel. Grom.

Sana vond het een top idee

Een blik op m'n telefoon vertelt me dat er een anonieme beller wacht om uit zijn anonimiteit verlost te worden. De kans op zo'n telemarketingjongetje of -meisje is uiteraard groot, maar mijn nieuwsgierigheid is groter. Dus.

'Met Sana.'
'Dag, spreek ik met mw. S.?'
Diepe zucht. 'Ja. Daar spreekt u mee.'
'Oh wat fijn dat ik u tref.' (Daar meent ie niks van, dat hóór ik gewoon. Telemarketingjongetjes hebben op hun cursus vast nooit iets geleerd over een empatisch vermogen en intunen op de doelgroep.) 'Mag ik u wat vragen? Heeft u belangstelling voor....'
Ik stop met luisteren, zwaai naar het buurmeisje, klik nog een ander muziekje aan en zodra hij stilvalt mompel ik iets als 'neh, geen belangstelling, tot z..'

Hij onderbreekt me. Daar zijn ze bijzonder goed in. Hebben ze minstens 3 cursusdagen voor gehad. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dankzij deze telemarketingjongetjes ook flinke sprongen vooruit heb gemaakt in mijn assertiviteit. Waar ik vroeger braaf het hele verhaal afluisterde en dan met veel gesorry en gestotter het gesprek af wist te breken, kan ik nu heeeeel assertief roepen dat ik geen belangstelling heb en als ze doorzagen, mik ik vrolijk de hoorn erop. Doet me geen drol meer. Maar goed. Hij onderbrak me. Niet handig. Maar wist het goed te maken.

'Ah mevrouw, mag ik u dan nog één laatste vraagje stellen?
'Nou, vooruit dan maar.' Zoek ik ondertussen nog een leuk muziekje op voor straks.

'Nou, het zit zo, ik kan u nu met één muisklik inschrijven in een register, waarna u niet meer gebeld zult worden door telemarketingbedrijven.'

Ik was even stil. En grinnikte toen.
Vroeg hem of ik het goed begreep dat hij, als telemarketingmannetje, mij wil inschrijven in een anti-telemarketingregister en dat hij dus eigenlijk zijn werkgelegenheid om zeep aan het helpen is?

Dit begreep ik goed. Hij vond het ook bijzonder. Moest er ook om grinniken. Klonk schatzig.
Ik zei hem dat ik het een top idee vond.
Hij schreef me in.

Zelden zo'n leuk gesprek gehad met een telemarketingjongetje. Ben benieuwd hoe lang het duurt tot ik de volgende weer aan de lijn heb.

Sana weet het nog steeds niet

Ze deed het weer. En ik wist weer niet wat te doen, behalve dan maar in haar buurt blijven en proberen contact te maken – hoe dan ook. Net als de vorige keer, en waarschijnlijk net zoals de komende keren. Net zoals ik zou willen dat er contact gemaakt met mij zou worden, ondanks alle muurtjes en stekels.

Het is dinsdagmiddag, gymlesmiddag. We zijn bezig met trampoline springen op het verhoogd vlak en het is de bedoeling dat ze van koprol langzaam richting een salto komen.

De meeste kinderen van het groepje komen tot een redelijk losse rol, een enkeling springt salto. Na twee rondjes begint Noa (10 jr.) te pruttelen: “Juf, ik kan dit niet. En ik ga het ook niet meer proberen.”

De alarmbellen in m’n hoofd gaan alweer rinkelen en ik weet dat ik op m’n hoede moet zijn, maar het stappenplan ontbreekt. Er is gewoonweg nog geen gebruiksaanwijzing en ik voorzie een klein drama. Gelukkig springt ze wel en volgt er een prima rol. Ik roep nog een compliment, maar zie aan haar houding dat het niet meer binnen zal komen, dat haar eigen waarheid het komende half uur zal overheersen en de strijd zal willen aangaan met mijn waarheid.

Het volgende rondje pruttelt ze wat harder en de boosheid wordt hoorbaar: “Juf, ik kan dit niet, dat zei ik toch, en ik ga het nooit kunnen ook!” Ze springt alsnog, maar ditmaal zonder enige inzet, waardoor het een slome rol wordt. Het vijfde rondje zet ze nog minder kracht en het vierde rondje ligt ze op haar buik. Ze bevestigt zichzelf in gedrag – letterlijk. “Zie je wel, juf, ik kan dit niet.” Ik vergis me en ga de strijd aan: “Tja Noa, maar nu probeerde je het ook niet, dan lukt het sowieso niet. We doen dit voor de eerste keer, dan hoeft het ook niet in één keer te lukken, dat lukt bij bijna niemand.” “Maar bij mij lukt het helemaaaaal niet!!”, en stampvoetend gaat ze er vandoor. Op het laatste moment zie ik nog de tranen in haar ogen… Ik baal, maar weet echt niet wat te doen om haar op een juiste manier te bereiken.... wat een gevecht moet er in dat koppetje omgaan.

”Ziejewel juf, mijn salto was hartstikke mislukt!!!” Ik doe nog een poging om haar te vergelijken met haar beste vriendinnetje: “Je deed precies hetzelfde als Louisa, is haar koprol dan ook mislukt?” “Neeheee, het ligt ook aan míj, ík ben gewoon mislukt.”

Het lastige is dat ik kan lullen als Brugman, maar dat ik niet op kan tegen ouders die haar waarschijnlijk dagelijks vertellen hoe vervelend ze is, hoe slecht ze is in gym en hoe ‘mislukt’ ze is. Dat vertelde ze me immers vorige keer, toen we samen aan de kant zaten na een bui van haar. "Mijn ouders zeggen dat ik de slechtste ben in gym. En ouders hebben altijd gelijk, die weten alles, dus."


Ik kan haar eigenwaarde niet opwaarderen met wat simpele complimentjes, ik kan zo *donders* weinig voor haar doen en dat maakt me woest. Ik voel me machteloos in de omgang met haar: ik weet simpelweg niet hoe te reageren, ik heb totaal geen handvatten, behalve dan dat wat ik in m’n eerste alinea al schreef: in de buurt blijven, contact proberen te blijven maken – dwars door alle weerstand in. Blijven kloppen op haar deur.

Ik herken wel wat van de woede en de rotsvaste negatieve overtuigingen, ik herken het boze stekelgedrag, ik herken de zelfbevestiging en de interne strijd. Voor het gemak ga ik er dus maar vanuit dat er ook bij haar ergens diep vanbinnen iets verlangt naar écht contact, naar gehoord, gezien en aangeraakt worden. Naar mogen bestaan.

En dus blijf ik haar op onverwachte momenten complimentjes geven, manipuleer ik de boel met regelmaat zodanig dat ze een succeservaring op doet en voornamelijk plezier heeft in wat er zoal gebeurd in de zaal. Ik doe mijn best –met heel mijn hart-, maar *donders*, wat vind ik het lastig dat ik haar niet kan bieden wat nodig is…

Sana kreeg de volle laag

Luid meezingend met haar held toerden we na Blog-art richting het winkelcentrum. Er moest geld uitgegeven worden aan warme winterdingen. Omdat er geld was. En goede zin. Heel veel goede zin. En te weinig beenwarmers. Tot die tijd leende zij de mijne:



Ik vond het een goed idee en dus trok ik vandaag ook een paar beenwarmers óver mn trainingsbroek en turnschoentjes aan. Uberwarm en een schatzig plaatje. Vond ik.

Eén van de gymkindjes had een iets andere mening en aangezien ik altijd erg hard werk om een 'wij-kunnen-alles-tegen-elkaar-zeggen-sfeer' te scheppen in de zaal, kreeg ik vandaag de volle laag:

"Juf, wat heb jij nou?
Dat ziet er toch niet uit, met die beenwarmers zo?!?"

Sana als een kind zo blij

Sana doet 't (weer)

Jajajaja, het duurt niet lang meer, want.
Want eh... want eh... nou, om dat wat ik eigenlijk allang wist, maar waar toch even een momentje over nagedacht wat toch even gevoeld moest worden: ik wil gewoon bloggen. Punt.

Reden genoeg, dunkt me.

Dus. Bij deze.

Na een tiental dagen en Word-bestandjes waarop ik dacht 'hm, da's tof om over te bloggen' of 'mwhoehaha, dit zou echt té grappig zijn voor op m'n log' is het tijd om 'm weer nieuw leven in te blazen. Ik had bedacht dat mijn komende reeks nachtdiensten daar een geschikt moment voor zijn (heus, nachtdienst draaien is an sich niet one of my favourites, maar... ik heb wel lekker tijd voor het maken van fotoboeken, het lezen van boeken, het kijken van films en muziekDVD's en... om mn weblog dus weer te pimpen), maar ik kan eenvoudigweg niet wachten.

Er gebeurt ook gewoon zo ontzettend veel, m'n agenda (of m'n hoofd, of beiden) is chronisch overvol en soms verbaast me hoeveel er in een jaartje kan veranderen. In mij, met mij, en door mij.

Gisteren (gezongen @) blog-art (waarover later meer, want Groot Ding), vandaag weer lekker in het huisje van Inge. Plannen te over, het Leven wordt, ondanks dat ik soms van gekte niet meer weet hoe het allemaal te bolwerken, er allemaal maar leuker op. En nog minstens zestig jaar te gaan, hiep hoera!




Het klinkt zweverig (maar @Anders: ik drink ook kamille-thee), maar de energie stroomt. En daar mot wat mee. C'est ca.

Dus. Nogmaals.
Bij deze.

Back on track.


** En in mn nachtdienst moet ik maar eens wat herfstige plaatjes scoren voor de kopfoto, want 't is heus wel voorbij, die mooie zomer.
** Foto. In 't donker. Met knake-camera. Gemaakt door. Inge.