21 december 2009

Sana is trots

Dit is een ode.
Een ode aan mijn moeder.
Ik buig en aplaudisseer en glimlach vol trots.

Een ode aan mijn moeder.
Want.
Na veel potjes 'spek en bonen' en
Heel Veel Doorzettingsvermogen
zowaar
een potje Kolonisten van Catan won.

Van Broertje en
Zusje.

Hahaha.

Losers!



(See you on the first day of Christmas, guys!)

18 december 2009

Sana heeft lekker gekookt

Een wijntje.
Zelfgemaakte preisoep, carpaccio en
een frisse cocktail van gerookte kip.
Met geitenkaas gevulde kipfilet,
aardappelgratin en salade.
Koffie met chocoladeboontjes.





















De kerstboom moet nog worden opgezet, maar het pre-kerst-diner is inmiddels gemaakt, verorberd en wordt momenteel verwerkt tot.. eh.. uweetwel.

Het was lang geleden dat ik zo uitgebreid heb gekookt (vorig jaar uh... sinterklaas?) en nu weet ik weer waarom ik al die recepten altijd uit de bladen scheur: I like it!!

Wederom een goed voornemen voor 2010!

(Gut, ik ga het -weer- druk krijgen.)

17 december 2009

Sana doet een oproepje

En nu ik toch zo lekker bezig ben, direct maar het volgende.

Ik kwijl elk jaar bij het bekijken van de site van Oerol. Had elk jaar wel een fantastisch excuus (overnachting? reis? tijd? duur? reismaatje?), maar dit jaar moet en zal ik er gewoon bij zijn.

Dus: wie gaat er mee?
Wie zorgt ervoor dat ik Oerol op mijn goedevoornemenslijstje2010 kan zetten?

Het is van 11 t/m 20 juni op Terschelling. En nee, dat betekent niet dat ik daar 11 t/m 20 juni ga zijn, maar een dag of 3 a 4. (Wie weet kunnen we wel kamperen in de tuin van de ouders van Vriendin M.?)

Who's interested?

Sana en collega zullen nooit met stelligheid rapporteren

Gedurende de nachtelijke ronde door het pand heeft mijn collega een olfactorische waarneming gedaan die zich, naar alle waarschijnlijkheid, het beste laat omschrijven als zijnde sigarettenrook. Daarbij trof hij, zittend in het donker en met alle normaliter openstaande deuren dicht, een cliënte aan die zich, volgens rapportages van anderen, al eerder heeft gebezigd met het stiekem nachtelijk nuttigen van één of meerdere sigaretten.

Daarbij nam mijn collega ook waar dat zij een pakje sigaretten in haar vuist gebald had en de vluchtig heen en weer schietende ogen leken te maken hebben met enige innerlijke onrust, welke eventueel zijn oorsprong zou kunnen vinden in de wetenschap dat roken in de huiskamer eigenlijk niet toe is gestaan.

Het is dus mogelijk dat de aldaar zittende cliënte verantwoordelijk gehouden zou kunnen worden voor de waargenomen en als zodanig geïnterpreteerde rooklucht, waarbij het in de lijn der verwachting ligt dat zij één of meerder sigaretten in eerder genoemde ruimte heeft aangestoken en vermoedelijk ook één of meerder malen heeft geïnhaleerd.

Sana is zoals Sana is

'Voor het laatst gepubliceerd op 1 december 2009.'
'Schrijf maar eens een logje.' Zei zij.
'Ik merk dat ik niet eens meer standaard jouw blog check.' Zei Ilja.

I know. I knohow.
Maar waar ik voorheen dingen dacht als, hm.... ik moet er nu echt werk van maken, wat erg, wat jammer, wat sunddd.. daar denk ik nu dingen als, nou en, dan maar niet, geen tijd, geen inspiratie, whatever. En bovendien heb ik al te weinig tijd om mijn real life een beetje fatsoenlijk bij te houden. Ik heb het gewoon druk. Lekker druk. Op rolletjes druk. En blijkbaar is het bijhouden van een blog iets wat gedurende 2009..

(gossiemikkie, zit ik bovenstaand stukje te schrijven, bedenk ik ineens een logje. dus dat ratel ik er in Word(s:P) wel ff uit.)

.... iets wat gedurende 2009 langzaam van mijn prioriteitenlijstje af gevallen is. En of dat erg is? Je ne sais pas. (Ben momenteel aan het werk met een collega die erg into het frans is. En ik ben erg into het overnemen van taalgebruik. Als ik bij Inge ben geweest, irriteer ik me mateloos aan de overgenomen zachte G en de veranderde klemtoon in mijn taalgebruik.)

Anyway.
Of het erg is dus?

Nee.
Het is niet (meer) erg.
Want.
Het is zoals het is.


Een zinnetje wat ik in Ghana eigen maakte, in Nederland weer verloor en bij tijd en wijlen weer wist op te pakken. Ik neem 'm zeker mee naar 2010, samen met m'n weblog. Het is nog niet klaar, maar het is wel anders dan dat het was. En of dat erg is?

Nee.

Er is zo gruwelijk veel goeds voor in de plaats gekomen, dat ik met een glimlach kan zeggen: Het is zoals het is.

En als het morgen anders is?
Dan zien we dat dan wel weer.

1 december 2009

Sana knutselt..

... het Grote Sinterklaasspel!

Heerlijk om 'in het groot' te knutselen aan een project wat niet in mijn eigen huis hoeft te staan/hangen/zijn. Scheelt 'n hoop perfectionistisch gedoe ;-) .



Morgen @work de boel eens even op stelten zetten, en hopelijk overleeft het spel het en kunnen we het volgende week op de vriendinnnensinterklaasavond ook gebruiken.

Sana is een goeju leeraresse

28 november 2009

(Ik waarschuw alvast: saai logje. Wat foto's (en dan ook weer veel éétfoto's, want dat zijn toch de momenten in gezelschap dat je denkt 'ah, zal eens een foto maken') en suffe bijschriften. Geen inspiratie, want daar is -zoals je, want je gaat vast toch kijken, ondanks mijn waarschuwing #ikwordnooitserieusgenomen, zult zien- tijdens deze Friedatweedaags al zoveel uit getapt, dat het even klaar is met de inspiratie. (Al ga ik morgen wel verder met het decopatchen van m'n theedoos. Dat dan weer wel. Ah well. Enjoy. En weltrusten.)


Een goed begin is het halve werk.


Schoentje kleuren, uitknippen, plakken én zetten. En niet vergeten op te halen! Er stond niet bij tot welke leeftijd het mocht. Dus.


Sana-lunch. Veel combinaties, veel smaken. Lekkerrrrr.


Thee. En After Eight. En nog meer After Eight. En.. nog ééntje dan!


Op pad. Efkes.


Zelfmaakpizza. Need to say more?


"Sana, ga jij maar een creatief toetje maken. Dat is jou wel toevertrouwd." Maar. Had weinig in huis. Toch nog geslaagd. Smaaktechnisch gezien. Esthetisch gezien is het een ander verhaal.


Schilderprojectje. Waarbij het dus heel duidelijk ging op het proces, en niet om het eindresultaat. Al mag er natuurlijk geboden worden.


Ze kon niet winnen. Ondanks dat punt. En moet dan altijd haar frustatie kwijt. Op mij het bord.


Theedoosjes to pimp. Decopatch. Wordt vervolgd.


We zouden kipkluifjes met slaaa en wedges eten. Maar onderweg besloten we tot shoarma. En kochten toch wedges. En hebben toch de oven aangezet. En hebben dus toch een paar wedges gegeten.


Nog meer thee.
Truffelpepernoten. (whaaaa!)
Ik Hou Van Holland.
Voetmassage.

#primazaterdagavond


#superfijnefriedatweedaagse !

25 november 2009

Sana denkt terug - en vooruit


soms,
zomaar ineens,
denk ik aan Lucas (links).

zou ik hem willen knuffelen,
zijn friemelende vingertjes
weer aan mijn oorlel willen voelen,
zijn enorm aanstekelijke giechel
willen horen.

gewoon,
om te weten dat of het goed gaat,
of hij het gaat redden
met z'n lamme pootjes,
daar.

in Ghana.

22 november 2009

Sana #durftevragen

Mag ik van jou een dier(tje),
je favoriete kleur,
een getal,
een gebruiksvoorwerp voor binnen,
een vervoersmiddel
en een vrij te kiezen woord?

Sana doet zoals degene die ze zou willen zijn

.. of nou ja, zo probeer ik dus nu te leven en dat bevalt ui-ter-ma-te goed! Klinkt een beetje zweverig en is het misschien ook wel, maar ach en wel en wee, een portie zweverigheid op z'n tijd is goed voor iedereen. Ben veuls te hyper om het allemaal uit te leggen, maar neem van mij aan: het gaat goed met mij.

I live to learn en I learn to live (zo zong Beth vanmorgen in mijn oren, terwijl ik mijn ochtendwandeling over de dijk maakte - want ik doe zoals degene waarvan ik zou willen dat ik zou zijn(?!?)) en geniet.

Ik geniet.

Afgelopen weekend was Inge hier. We kochten 4,5 kilo aan boeken, maakte stoere schaduwfoto's (en gekke foto's in de bieb, waar Inge ooit nog iets mee gaat doen?), zongen van You don't know en een ingewikkeld liedje van ene Tanita. Ik haalde haar over (hulde!) om Catan te proberen en zij liet zich overhalen. En genoot. En wilde nog een keer. We kochten een heleboel meuk bij de Action, kookten een overheerlijk maaltje, sliepen een gat(je) in de dag en we probeerden haar nieuwe camera uit.



Het was fijn. En het is nog steeds fijn. Ik werd vanmorgen wakker met zo'n wow-ik-heb-gisteravond-echt-een-toffe-verjaardag-gehad-gevoel. Ik zeg schrijf je, dat is een goed gevoel.

Daarnaast heb ik een soort van vakantie. Het leven gaat gewoon door, net als ballet, de gymles, de muziekafspraken en alle andere dingen, maar ik hoef even niet naar Amersfoort te kachelen om te werken. Dat scheelt toch zo'n 44 uur per week. Ook best een goed gevoel.

Eindelijk tijd om: door de gevallen herfstbladeren te banjeren, mijn muziekmap te vernieuwen, sollicitatiebrieven te schrijven, uitgebreid te koken, mijn lapjesdeken af te maken, lange brieven te schrijven, ballet te oefenen, pilates/poweryoga te starten, te schilderen, piano te spelen, gitaar te spelen, m'n kennis van de opleiding te updaten, boeken te lezen, liedjes te schrijven (zou het dan echt?!), koekjes te bakken, uitgebreid in bad te gaan en vooral heel veel af te spreken met vriendinnetjes. Want ik lief ze zo.



Dus.
Mij hoor je voorlopig niet klagen.

19 november 2009

Sana is geen aquarium

Een magere gestalte op het scherm. Beelden uit de separeer. Ik zie een ineengedoken gedaante met gebogen hoofd en twee puntige schouderbladen rondscharrelen. Hij staat te sjorren aan het matras dat haaks op het bedframe ligt. De man is al drie dagen en nachten wakker. Hij weigert te slapen, is druk bezig met de dingen die zich in zijn werkelijkheid afspelen.

Het is tijd om hem zijn slaapmedicatie aan te bieden en ik ben gevraagd om achterwacht te zijn. Hij kan nogal agressief uit de hoek komen.

Als de deur opengaat, zie ik een klein mager mannetje. Zijn vel hangt los over zijn schouders, zijn onderbroek hangt op zijn heupbotten en in de ruimte hangt een zware urinelucht. Hij staat wankel op zijn benen, bibbert van de kou en kijkt glazig uit zijn ogen. Zodra hij een deken krijgt omgeslagen, gaan zijn vingers dwangmatig bezig met de naad van de deken. Bij navragen zegt hij dat hij bezig is om de knopen los te maken. Knopen? Welke knopen? De man is ver weg.

Het eerste pilletje verdwijnt op de grond. Hij mist de fijne motoriek om hem aan te pakken. Ik ga ’n tweede en een derde halen, maar ook deze eindigen in de prullenbak.

De man is hopeloos verdwaald in tijd, in ruimte, in zichzelf. Hij wijst op het aquarium dat in zijn beleving aanwezig is in het midden van de kamer. In werkelijkheid sta ik daar. Met een huilend hart.

Dit soort situaties zijn niet de mijne. Ik vind het hartverscheurend om een mens als jij en ik zo te zien, in die toestand. Bijna onmenselijk.

Ik kan met veel soorten problematiek prima overweg, maar in een zo ver gevorderd stadium raakt het me te hard en kan ik het niet zo maar van me af schudden. Ik heb er geen filter voor, het komt loeihard binnen.

En nu ben ik thuis. Hoop ik met heel mijn hart dat hij toch is gaan slapen nu…, terwijl ik hier nog wakker ben – en denk aan hem.

18 november 2009

Sana stelde het kijken ervan al driemaal uit

... en dit komt ervan.



Ik droomde dat ik in de finale zat.
Ik was keurig op tijd, mocht een prachtige rode, strapless zwierjurk aan en wist dat mijn geliefde 'publiek' al ergens in de stad van bestemming aan het winkelen was, in afwachting op de Grote Avond.

Ik ging me omkleden - ergens in een klein, benauwd hokje - en ontdekte dat ik wel een huidskleurige string had aangedaan, maar niet over mijn bh had nagedacht. Blauw. Met allerlei figuurtjes op de bandjes.

En ineens flitste al die tv-fragmenten door m'n hoofd waarin wannabe-modellen worden gewaarschuwd dat ze bij een go-see en bij shoots a l t i j d huidskleurig ondergoed aan moeten doen, want stel je voor dat je een wit fladderig ding aan moet... dan staat die knalrode bh met bloemetjes toch een beetje jammer.

Ik stuntelde op mijn high-heels de weg op en liep kilometers. Aan het eind van de weg zou mijn mobieltje liggen en zou ik mijn geliefde 'publiek' kunnen smsen of ze allerlei soorten huidskleurig ondergoed voor me wilden scoren.

Ik wilde immers winnen?!


En toen werd ik wakker......... Heb nog m'n best gedaan verder te dromen, was uiteraard erg benieuwd naar hoe het zou aflopen, maar helaas. Gelukkig heb ik morgen ein-de-lijk tijd om Benelux Next Top Model te zien.

13 november 2009

Watskeburt, Sana?

Ik zit hier thee te drinken.
Heel relaxt te slurpen.
10.38 uur.
Om 11.00 uur vertrekken we.
Weekendje weg.
Da's dus 22 minuten te vroeg.
En zo relaxt.
Sana, watskeburt?

In mijn tas slechts één ander setje kleren.
Voorheen gingen er minstens vier setjes mee.
En drie paar schoenen.
En sportkleren.
Voor binnen en buiten.
Huispak.
Extra dikke trui.
Nu dus één setje andere kleren.
En een huispak.
Sana, watskeburt?

12 november 2009

Zo gaat dat bij Sana

Oh ja, ik heb nog een weg-lob web-log.
Heb geen drol te melden.
Gister brak de binnenspiegel af tijdens het rijden.
Was ff schrikken.
Gefixt met wat tape.

En op het moment drink ik kaneelthee.
En eet ik speculaasbrokken.

Tja.

Zo gaat het leven.

2 november 2009

Sana en de billennn

Het gangetje van de kleedkamer naar buiten is smal, maar daar zul je mij niet over horen zeuren. Ik kan best heel gelukkig zijn als ik de rest van m'n leven af en toe door een smal gangetje moet. Je moet niet overal moeilijk over gaan doen, denk ik dan maar. En al helemaal niet over smalle gangetjes in een balletschool.

Na ballet wil ik altijd zo snel mogelijk naar huis. Ik vind het echt heerlijk om met een lege, hongerige maag aan de barre m'n ding te doen, maar ik vind het ook heerlijk om thuis te komen in een huis vol geuren en aan te vallen op de door m'n huisgenoot gebraden kippetjes.

'Meisjes, tot volgende week' betekent dus ongeveer hetzelfde als 'tas onder de barre vandaan graaien, mezelf de kleedkamer in wurmen, jurkje over balletkleren heen trekken, laarzen aan, jas van de kapstok plukken en de weg naar buiten zoeken'. Door dat smalle gangetje. Met z'n allen.

Vandaag stond er iemand in het smalle gangetje. Voorover gebogen. Haar schoenen aan (of uit?) te trekken. En dus kon ik er niet door. Terwijl ik haast had. Ik verwachtte dat het iemand van m'n eigen groep was en grapte vol enthousiasme 'Hallo, billennnnn.'

Het duurde effe. De billen zakten. De schouders kwamen omhoog. Een vreemd hoofd van een wat oudere mevrouw keek me aan. Grote oops door m'n hele lijf. Maar juist omdat de eigenaar van de billen heel gewoon 'hallo' terug zei, wist ik helemaal niets meer te zeggen, behalve dan met een heel rood hoofd de deur uit te vluchten, een hap frisse lucht te nemen en te verzuchten: Ja hoor.. Sana vliegt weer 's uit de bocht.

29 oktober 2009

Waarom Sana graag op pad is met E.

Wat fijn, een dagje shoppen met jou.
E. tegen Sana, terwijl ze tegen haar schouder beukt.

Ik voel me pantoffelerig.
E. op de roltrap van H&M.

Ik heb nog eventjes last van ochtendmisselijkheid.
E. in de trein, tijdens de ontbijtpicknick.

Zoooo, die klonk Mexicaans!

E. na Gigantisch Harde Nies.

Guttegut, wat moeten die mensen wel niet denken?
Sana & E., zuigend aan een plastic zakje met caramelvla.

Wacht even hoor, ik heb een zweetneus.
E. past naar nieuwe bril.

Oh, je hebt er ook gewoon aan gelikt!
E. over Sana's bril.
(Ze bood aan om 'm schoon te maken. Tja.)

Ja, hele dikke tieten!
E. beantwoord de vraag 'Hajjewat?'

Hm. Hier is mijn figuur niet gestroomlijnd genoeg voor.
E. over Jurkje.

Ik ben een setje.
Sana over haar matchende ondergoed.

Mag ik jouw benen?
E. wil de uberlange beenwarmers van Sana lenen.

27 oktober 2009

Sana hartje bolpuntcom

Als je ziek bent, moet kun je er maar beter een feestje van maken. Ik was van plan om als uitje naar de stad te wandelen en mezelf eens flink los te laten in De Slegte, maar het energiepeil besloot ergens anders toe. Zitten, liggen, zitten. Dat werk.

Geen stapels tweedehands boeken van De Slegte dus, maar wel een ander feestje. Een bolpuntcom feestje. Want daar doen ze ook aan tweedehands. Soms voor slechts vier euro per boek. Vandaag regende het dan ook pakjes op de deurmat.



En na al die kleine pakjes kwam er ook nog een Groot Pak.



Mijn stapel. Erg -ehm..- gevariëerd.



Aan het eind van het grote Boeken Zoeken klikte ik deze per ongeluk aan. Omdat. Tja... Omdat ik per week toch zo'n 10 uur aan het reizen ben, omdat ik zoveel muziek heb dat het niet op 'n inimini-mp3-spelertje past, omdat zo'n Ipod toch wel erg fijn in gebruik is en omdat... omdat ik vond dat ik 'm verdiende. Letterlijk en figuurlijk.





Het leukste van dit hele verhaal?
Morgen regent het waarschijnlijk nóg een keer pakjes, want nog lang niet alles is binnen. Joehoe!

22 oktober 2009

Sana buigt haar hoofd

Ze kwamen tegelijk. Gijs, Patrick en Migraine. Menéér Migraine moet ik misschien zeggen, want mèn, wat dwingt dat een respect af zeg. Weinig lichamelijke ongemakken die mij er onder krijgen, maar voor meneer Migraine buig ik gedwee mijn hoofd.

Ja en amen, ik ga al liggen, ik ben al stil, ik hou al op. Kijk, ik lig al! Mag het licht dan nu uit?

Ik haat meneer Migraine. Bij een klein tintelingetje (wat een woord is waar je met een migrainehoofd best even op moet puzzelen) van de rechter neusvleugel of bij het misgrijpen van een voorwerp weet ik: als ik nu niet snel zorg voor een combinatie van Veel Pijnstillers + Bed + Donker, dan sta ik straks onvrijwillig kotsend van de schele hoofdpijn mijn maagzuur eruit te pompen - om daarna jankend van de pijn alsnog een donker bed in te kruipen.

Meneer Migraine sucks. En waar ik normaliter na een goede nacht slaap en een daggie rustig aan weer fris en fruitig ben, daar ben ik nu al een week voorzien van schele hoofdpijn en vage misselijkheid. De boodschap: meneer Migraine laat niet met zich sollen. En als je dus in de nachtdienst zit en midden in de nacht migraine krijgt en niet snel genoeg handelt, dan ben je de sjaak. Zeker als je twee nachten daarna weer vrolijk gaat werken. Meneer Migraine laat zich niet ontkennen.

En dus.
Heb ik me maar alvast ziek gemeld. Voor morgen. En verwacht ik dat ik me morgen ziek meld voor het weekend. Omdat ik er wel klaar mee ben. Of nou ja. Klaar mee wil zijn. Maar ziekmelden. Getsie. Iets waar ik totaaaaal niet van hou, zeker niet als ik nog rechtop kan zitten, kan praten, kan lopen en 's middags best ff door langs de winkels wil.

Maar goed.
Ziek dus.
De thermometer maakt er ook een spelletje van. Zegt dat ik koorts heb. Ik heb nooit koorts. En al helemaal niet in combinatie met meneer Migraine. Dat is raar. Het is nog even zoeken naar waar dat vandaan komt.

En wat een shitlogje. Er plopt daadwerkelijk niets grappigs op in m'n hoofd. Mijn hoofd roept alleen maar: rot op bij die PC, wat een fel licht, doe normaaaaaal!!

Dus. Ik ga maar weer eens bankhangen. Ofzo. Boek lezen.
En over die Gijs en Patrick schrijf ik later wel. Grom.

17 oktober 2009

Sana vond het een top idee

Een blik op m'n telefoon vertelt me dat er een anonieme beller wacht om uit zijn anonimiteit verlost te worden. De kans op zo'n telemarketingjongetje of -meisje is uiteraard groot, maar mijn nieuwsgierigheid is groter. Dus.

'Met Sana.'
'Dag, spreek ik met mw. S.?'
Diepe zucht. 'Ja. Daar spreekt u mee.'
'Oh wat fijn dat ik u tref.' (Daar meent ie niks van, dat hóór ik gewoon. Telemarketingjongetjes hebben op hun cursus vast nooit iets geleerd over een empatisch vermogen en intunen op de doelgroep.) 'Mag ik u wat vragen? Heeft u belangstelling voor....'
Ik stop met luisteren, zwaai naar het buurmeisje, klik nog een ander muziekje aan en zodra hij stilvalt mompel ik iets als 'neh, geen belangstelling, tot z..'

Hij onderbreekt me. Daar zijn ze bijzonder goed in. Hebben ze minstens 3 cursusdagen voor gehad. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dankzij deze telemarketingjongetjes ook flinke sprongen vooruit heb gemaakt in mijn assertiviteit. Waar ik vroeger braaf het hele verhaal afluisterde en dan met veel gesorry en gestotter het gesprek af wist te breken, kan ik nu heeeeel assertief roepen dat ik geen belangstelling heb en als ze doorzagen, mik ik vrolijk de hoorn erop. Doet me geen drol meer. Maar goed. Hij onderbrak me. Niet handig. Maar wist het goed te maken.

'Ah mevrouw, mag ik u dan nog één laatste vraagje stellen?
'Nou, vooruit dan maar.' Zoek ik ondertussen nog een leuk muziekje op voor straks.

'Nou, het zit zo, ik kan u nu met één muisklik inschrijven in een register, waarna u niet meer gebeld zult worden door telemarketingbedrijven.'

Ik was even stil. En grinnikte toen.
Vroeg hem of ik het goed begreep dat hij, als telemarketingmannetje, mij wil inschrijven in een anti-telemarketingregister en dat hij dus eigenlijk zijn werkgelegenheid om zeep aan het helpen is?

Dit begreep ik goed. Hij vond het ook bijzonder. Moest er ook om grinniken. Klonk schatzig.
Ik zei hem dat ik het een top idee vond.
Hij schreef me in.

Zelden zo'n leuk gesprek gehad met een telemarketingjongetje. Ben benieuwd hoe lang het duurt tot ik de volgende weer aan de lijn heb.

15 oktober 2009

Sana weet het nog steeds niet

Ze deed het weer. En ik wist weer niet wat te doen, behalve dan maar in haar buurt blijven en proberen contact te maken – hoe dan ook. Net als de vorige keer, en waarschijnlijk net zoals de komende keren. Net zoals ik zou willen dat er contact gemaakt met mij zou worden, ondanks alle muurtjes en stekels.

Het is dinsdagmiddag, gymlesmiddag. We zijn bezig met trampoline springen op het verhoogd vlak en het is de bedoeling dat ze van koprol langzaam richting een salto komen.

De meeste kinderen van het groepje komen tot een redelijk losse rol, een enkeling springt salto. Na twee rondjes begint Noa (10 jr.) te pruttelen: “Juf, ik kan dit niet. En ik ga het ook niet meer proberen.”

De alarmbellen in m’n hoofd gaan alweer rinkelen en ik weet dat ik op m’n hoede moet zijn, maar het stappenplan ontbreekt. Er is gewoonweg nog geen gebruiksaanwijzing en ik voorzie een klein drama. Gelukkig springt ze wel en volgt er een prima rol. Ik roep nog een compliment, maar zie aan haar houding dat het niet meer binnen zal komen, dat haar eigen waarheid het komende half uur zal overheersen en de strijd zal willen aangaan met mijn waarheid.

Het volgende rondje pruttelt ze wat harder en de boosheid wordt hoorbaar: “Juf, ik kan dit niet, dat zei ik toch, en ik ga het nooit kunnen ook!” Ze springt alsnog, maar ditmaal zonder enige inzet, waardoor het een slome rol wordt. Het vijfde rondje zet ze nog minder kracht en het vierde rondje ligt ze op haar buik. Ze bevestigt zichzelf in gedrag – letterlijk. “Zie je wel, juf, ik kan dit niet.” Ik vergis me en ga de strijd aan: “Tja Noa, maar nu probeerde je het ook niet, dan lukt het sowieso niet. We doen dit voor de eerste keer, dan hoeft het ook niet in één keer te lukken, dat lukt bij bijna niemand.” “Maar bij mij lukt het helemaaaaal niet!!”, en stampvoetend gaat ze er vandoor. Op het laatste moment zie ik nog de tranen in haar ogen… Ik baal, maar weet echt niet wat te doen om haar op een juiste manier te bereiken.... wat een gevecht moet er in dat koppetje omgaan.

”Ziejewel juf, mijn salto was hartstikke mislukt!!!” Ik doe nog een poging om haar te vergelijken met haar beste vriendinnetje: “Je deed precies hetzelfde als Louisa, is haar koprol dan ook mislukt?” “Neeheee, het ligt ook aan míj, ík ben gewoon mislukt.”

Het lastige is dat ik kan lullen als Brugman, maar dat ik niet op kan tegen ouders die haar waarschijnlijk dagelijks vertellen hoe vervelend ze is, hoe slecht ze is in gym en hoe ‘mislukt’ ze is. Dat vertelde ze me immers vorige keer, toen we samen aan de kant zaten na een bui van haar. "Mijn ouders zeggen dat ik de slechtste ben in gym. En ouders hebben altijd gelijk, die weten alles, dus."


Ik kan haar eigenwaarde niet opwaarderen met wat simpele complimentjes, ik kan zo *donders* weinig voor haar doen en dat maakt me woest. Ik voel me machteloos in de omgang met haar: ik weet simpelweg niet hoe te reageren, ik heb totaal geen handvatten, behalve dan dat wat ik in m’n eerste alinea al schreef: in de buurt blijven, contact proberen te blijven maken – dwars door alle weerstand in. Blijven kloppen op haar deur.

Ik herken wel wat van de woede en de rotsvaste negatieve overtuigingen, ik herken het boze stekelgedrag, ik herken de zelfbevestiging en de interne strijd. Voor het gemak ga ik er dus maar vanuit dat er ook bij haar ergens diep vanbinnen iets verlangt naar écht contact, naar gehoord, gezien en aangeraakt worden. Naar mogen bestaan.

En dus blijf ik haar op onverwachte momenten complimentjes geven, manipuleer ik de boel met regelmaat zodanig dat ze een succeservaring op doet en voornamelijk plezier heeft in wat er zoal gebeurd in de zaal. Ik doe mijn best –met heel mijn hart-, maar *donders*, wat vind ik het lastig dat ik haar niet kan bieden wat nodig is…

13 oktober 2009

Sana kreeg de volle laag

Luid meezingend met haar held toerden we na Blog-art richting het winkelcentrum. Er moest geld uitgegeven worden aan warme winterdingen. Omdat er geld was. En goede zin. Heel veel goede zin. En te weinig beenwarmers. Tot die tijd leende zij de mijne:



Ik vond het een goed idee en dus trok ik vandaag ook een paar beenwarmers óver mn trainingsbroek en turnschoentjes aan. Uberwarm en een schatzig plaatje. Vond ik.

Eén van de gymkindjes had een iets andere mening en aangezien ik altijd erg hard werk om een 'wij-kunnen-alles-tegen-elkaar-zeggen-sfeer' te scheppen in de zaal, kreeg ik vandaag de volle laag:

"Juf, wat heb jij nou?
Dat ziet er toch niet uit, met die beenwarmers zo?!?"

10 oktober 2009

Sana doet 't (weer)

Jajajaja, het duurt niet lang meer, want.
Want eh... want eh... nou, om dat wat ik eigenlijk allang wist, maar waar toch even een momentje over nagedacht wat toch even gevoeld moest worden: ik wil gewoon bloggen. Punt.

Reden genoeg, dunkt me.

Dus. Bij deze.

Na een tiental dagen en Word-bestandjes waarop ik dacht 'hm, da's tof om over te bloggen' of 'mwhoehaha, dit zou echt té grappig zijn voor op m'n log' is het tijd om 'm weer nieuw leven in te blazen. Ik had bedacht dat mijn komende reeks nachtdiensten daar een geschikt moment voor zijn (heus, nachtdienst draaien is an sich niet one of my favourites, maar... ik heb wel lekker tijd voor het maken van fotoboeken, het lezen van boeken, het kijken van films en muziekDVD's en... om mn weblog dus weer te pimpen), maar ik kan eenvoudigweg niet wachten.

Er gebeurt ook gewoon zo ontzettend veel, m'n agenda (of m'n hoofd, of beiden) is chronisch overvol en soms verbaast me hoeveel er in een jaartje kan veranderen. In mij, met mij, en door mij.

Gisteren (gezongen @) blog-art (waarover later meer, want Groot Ding), vandaag weer lekker in het huisje van Inge. Plannen te over, het Leven wordt, ondanks dat ik soms van gekte niet meer weet hoe het allemaal te bolwerken, er allemaal maar leuker op. En nog minstens zestig jaar te gaan, hiep hoera!




Het klinkt zweverig (maar @Anders: ik drink ook kamille-thee), maar de energie stroomt. En daar mot wat mee. C'est ca.

Dus. Nogmaals.
Bij deze.

Back on track.


** En in mn nachtdienst moet ik maar eens wat herfstige plaatjes scoren voor de kopfoto, want 't is heus wel voorbij, die mooie zomer.
** Foto. In 't donker. Met knake-camera. Gemaakt door. Inge.

10 september 2009

Sana houdt niet van grunten

Al negen weken lang sta ik mezelf op dinsdagavond te kleien in vormen als het dode torretje, de kameel en de halve duif. Ook met de omgekeerde hond en de cobra heeft mijn lichaam inmiddels kennis gemaakt. Een aangename kennismaking overigens, ik word er hartstikke blij van en mijn lijf lekker lenig. Men noemt het ‘clubyoga’ en het komt neer op in een serene rust heel veel rekken en strekken op erg fijne muziekjes.

Samen met vriendinnetje sloot ik die negen weken geleden een zomerabonnement af, om eens te checken of wij –hyperkippen en onrustbeesten- de beloofde rust en ontspanning konden vinden in dit klasje. Na enkele weken clubyoga’de ik in mijn kamer, op de camping in Geneve en zelfs met Inge op de camping in Purrrrmerend. Oftewel: het was een succes. Na les zes grapte het juffie met enige serieuze ondertoon in haar stem dat ik, bij afwezigheid van fitnesshunkassistent(-die-niet-kan-yogaën-maar-wel-heel-lief-is), best zou kunnen invallen, want ‘je weet het allemaal zo goed en je voert het het bijna perfect uit’.

Het zomerabonnement was –jawel- alleen voor in de zomer en die stopt dus na tien weken. Ik had eigenlijk al besloten om een strippenkaart aan te schaffen, zodat ik, daar waar m'n onregelmatige job het toelaat, lekker kan clubyogaën. Een aantal advertenties in de krant deden me echter twijfelen. Yogaschool hier, pilatescursus daar.. Overal open lessen en wie weet zou het er op zo’n specifieke club wel wat meer serieus aan toe gaan in plaats van bij onze hippe sportschool.

Een weekje later krabbelde ik de trap op van een voormalig schoolgebouw. Op de prikborden in de hal diverse posters en folders over reiki, accupunctuur, tai chi en meer van dat. Hm. Hmhm. Ik houd best van een beetje zweven, maar blijf uiteindelijk toch graag met minstens 3 tenen stevig aan de grond. Ik was dan ook erg benieuwd wat de yogaschool me zou gaan laten ervaren.

Na het welkomstpraatje van de Juf begon ze aan de uitleg van De Ademhaling.

De Ademhaling die je de hele sessie lang moest zien vol te houden,
De Ademhaling die je uiteindelijk veel zou opleveren – als je er eenmaal aan gewend raakte.
De Ademhaling waar ik van m’n hele leven lang niet aan ga wennen,
De Ademhaling die ik niet eens een kans ga geven, want.

Juffie deed het voor, en juffie maakte geluid.
Een naar geluid.

En daarna mochten wij het proberen.
Tegelijk.
En hou je niet in, probeer maar gewoon, niks is fout, het is gewoon even wennen.

En dus.
Werd er gehijgd.

Of hoe noem je dat?

Lichtjes gegromd.
Zacht monotoon gesnurkt.
Lowlevel gegrunt.
Net-niet-chronisch-gerocheld.

En dat allemaal tijdens de zonnegroet, de kameel en de halve duif.
Ja, zelfs tijdens het dode torretje.

Oftewel.
De oefeningen waren allemaal hetzelfde als bij de Hippe Sportschool, maar dan zonder muziek. In stilte. Op dat vreselijke gehijg en gegrom na. Ik zeg, doe mij maar zo’n lekker muziekje erbij. En dan zonder dat gegrunt.

Want to see & hear?
Vanaf 1:16 gromt 'ie er op los!

Ujjayi Breath

1 september 2009

Sana's bloemenmeisjes

we kwamen de kampeerspullen terugbrengen
bij mijn af-en-toe-mama
en kregen er bloemen bij cadeau
(hoort dat niet andersom?)
bloemen uit de tuin

zo fijn
zo lief

zij van keklog een bossie,
ik een bossie
en vervolgens kreeg Elke
de helft van mijn bossie weer
omdat ik weet
dat zij daar ook zo van houdt

zo fijn
zo lief

drie bosjes bloemen
op drie fijne plekjes


31 augustus 2009

Sana verANDERt

Dat de Ander anders is,
zo ontzettend anders soms,
en dat dat oké is.

Dat je het je soms
bijna niet voor kunt stellen,
zó anders,
dat je
heel eventjes
zoiets hebt van,
'huh?!?
hoe kun je nou
zo denken,
je gedragen,
vinden,
voelen?'

Maar ook,
en vooral,
dat het oké is,
boven alles.

Omdat zij zij is,
niet meer en niet minder,
gewoon puur zij.

En omdat
jij jij mag zijn,
ook zo puur,
met alles erop
en eraan.

27 augustus 2009

Sana leeft nog - en overdenkt

Het is tijd om te schrijven.
Want.
"Tja. Ik heb maar even op Keklog gekeken hoe je weekendje kamperen is geweest, aangezien jij niet meer schrijft. Leuke foto's ook."

En tja.
En maar.
Want.
Wat wil ik eigenlijk nog?
Wil ik wel door?

Er gebeurt veel.
Het is nauwelijks bij te benen, soms.
Maar ik geniet -meestal- met volle teugen.

Sinds ik ben begonnen met Werken vliegen de weken voorbij. Ik ben nog hard aan het oefenen met het plannen van Niets, aangezien de Leuke Dingen zich aan me opdringen en ik nauwelijks weerstand kan bieden aan al die aantrekkelijke voorstellen. Naast het Werken en de Leuke Dingen ga ik ook weer Balletten en -nieuwe ontdekking- Poweryoga doen komend half jaar. En gymles geven. Weer. En zangles? En dat muziekcluppie met die twee vriendinnetjes moet ook écht doorgaan. En ik wil een naaimachine... En, en, en....

Daarnaast weet ik niet meer of het webloggen me nog biedt wat het me ooit deed. Het is veranderd. Ik ben veranderd. En hoewel ik dolgraag m'n blog mee zou willen laten veranderen, heb ik momenteel geen idee hoe dat zou moeten.

Bovendien gebeurt er veel in mij. Het zelfbeeld verandert, en daarmee het mens- en wereldbeeld. Het hele leven wordt sinds een jaartje vanuit een ander perspectief gezien en hoewel ik het hele jaar al met regelmaat wat huppeltjes voel in m'n hart, begint het nu ook in m'n hoofd door te dringen. Het maakt me blij, en soms wat melancholisch. Had ik maar eerder... Kón het maar eerder.

Dan krijg ik zin om me uren terug te trekken met m'n gitaar en wat droefgeestige liedjes te plingplongen. Of om een mooi nieuw opschrijfboekje te gaan kopen en in het park wat tekstjes en gedichtjes te schrijven. Waar ik overigens niet de tijd voor neem.
















Things are changing.
I'm changing.

Misschien volgt er een ander blog.
Of misschien pak ik door dit logje de draad weer op. Been there, done that. Ik weet het niet.

Voor nu in ieder geval een levensteken.
En het voornemen om iets meer rust te zoeken.
Om ruimte te maken voor Besef, en voor Mij.
De Hele Mij.
Met alles erop en eraan.




En nu ga ik in een half uur m'n tas inpakken om op een één of ander Boerenfestival samen met m'n vriendinnetjes door de modder te gaan dansen, te gruwelen van Jan Smit en mee te bleren met Ilse de Lange. Goede voornemens zijn er immers altijd voor 'morgen'. Dus. Lekker haastig inpakken nu! -x-

11 augustus 2009

Sana is alweer terug

Ik was zomaar in Geneve.
En genoot, als ware het zes weken,
in plaats van krap tweeënhalve dag.

We jubelden omstebeurt kreten als
'aaaaaah, we zijn samen in Frankrijk!!'
en
'aaaaaah, dit is echt zooooo raar!!!'.

Terwijl we op onze luchtbedjes lagen te kabbelen,
sprong ik van de hak op de tak,
niet wetend wat ik het eerst moest vertellen.
Zo enthousiast.

Er was zoveel dat verteld moest worden, en ik realiseerde me dat zij zo'n vriendin is met wie je niet één of twee dingen te delen hebt, maar gewoon alles - en tot in de details. Ik ben blij als zij over een paar daagjes ook weer met haar voeten op Nederlandse bodem staat.













Verder knuffelde ik veel met ZI, kleedde haar aan - en uit, verschoonde een luier, deed haar in bad, gaf haar een fruithap, stopte twintig stukjes brood in dat mondje, kroop met haar door het gras, dreef met haar in het meer van Geneve, keek naar hoe ze bellen blies door een rietje en beklom samen met haar & haar ouders een berg.













Het was geweldig. Ik heb mijn kampeer- en bergbeklimknobbel gevonden en kan van niets anders meer dromen dan Meer Van Dit. En van Meer Met Hen. En Meer Met Anderen. En en en en en en.....

Gelukkig mag ik over twee weekjes weer.
Kamperen.
Maar dan met haar.

Best leuk.
Leven.

5 augustus 2009

Sana knijpt er tussenuit

Smsje van vriendinnetje F., die momenteel met man, kind en caravan ergens in de Alpen zwerven.
"Hallo, nog steeds geweldig hier. Zijn op half uur van Geneve. Da's kort vliegen en heel niet duur. Ik mis je zo. Het zou hier nog veel leuker zijn MET jou."
Oftewel, zoals Inge vertaalde: Kom je? Kom je, kom je?

Ik rende naar de dichtstbijzijnde computer, checkte de prijzen en dacht 'niet zo duur?!?'. Daar hebben we ons eerste meningsverschil te pakken - en de eventuele vakantie moet nog beginnen.

Anyway.. ik zou woensdag tot 22.45 moeten werken, en dan 'pas' zondag weer om 14.15. Dat zou betekenen dat ik donderdag vroeg heen zou kunnen gaan, en dan zondagochtend weer terug...

Ik ging er eigenlijk vanuit dat er vast niets passends zou zijn bij mijn wensen, maar er bleek, na 2 uur uitgebreid zoeken een f*cking toch wel heel duur ticket te zijn en tja... toen sloeg de twijfel toe. Wel/niet/wel/niet/wel/niet..

Ik geloof in dingen die ineens zo lopen. Ik geloof in situaties die ineens als puzzelstukjes in elkaar vallen en ik geloof zeker dat je daar niet teveel weerstand aan moet bieden. Genieten daar waar mogelijk is. Geld moet (als het er is) rollen. En ik ga vliegen.

Zaterdag sta ik op mijn bergschoenen ergens op een berg in Zwitserland. Ik zal even zwaaien.

3 augustus 2009

Sana herkende - en glimlachte

Het buurmeisje van de buren van de buren drukte gister op de bel. Ik deed enigszins nukkig open in de veronderstelling dat er weer iemand om de één of andere donatie kwam zeuren vragen, maar nee, ze wilden graag lege wc-rolletjes, zodat ze met de hamster van hun vriendinnetje konden spelen.
Ik weet nog hoe bij ons thuis de huiskamer vol lag. We hadden een grote doos (van broertjes' racebaan?) volgegooid met zaagsel en met behulp van oude macaroniverpakkingen en wcrolletjes hadden we daar we een heel parcours in gemaakt. Dikke pret voor ons, de hamster leek er wat minder van onder de indruk. Die nestelde zich in het eerste holletje dat hij tegenkwam en was meer dan tevreden - of doodsbang wegens verstoring van zijn dagelijks rust?
Ik maakte de meiden blij met vier wc-rolletjes (en niet doorvertellen dat ik er nog zo'n vijftien bovenboven had liggen, maar dan had ik twee trappen opgemoeten en ach - da's ook zielig voor de hamster, een tunnel van vijftien rolletjes, toch?) en deed met een glimlach de deur dicht. Ik vond het zo'n mooi idee dat er nog gewoon geknutseld en gespeeld werd in deze tijd van videogames en mobiele telefoons.

Dus.
Dat was gister.
Net zat ik een nieuw liedje te oefenen op de piano, maar ineens werd mijn gepingel bruut overstemd door gebrul.

Het buurmeisje van de buren van de buren (heeft een theatraal kantje en) stond hartverscheurend te huilen in hun deuropening. Ze werd even naar binnen gehaald, het geluid zwol aan, verstomde weer en eindigde met wat gesnik.

Ik had geen idee wat de aanleiding daarvan was en ben in het kader van 'elk huisje heeft z'n kruisje' altijd soms een beetje huiverig wat betreft blerende kinderen, dus ging ik vanuit het badkamerraampje de boel staat afluisteren. Zo ben -en blijf?- ik.

Buurmeisje van de buren van de buren huilde nog wat en kwam toen langzaam met vriendinnetje naar buiten. Vriendinnetje vroeg wat haar vader nou had bedoeld met 'ergens naar uitkijken'. Buurmeisje van de buren van de buren begon weer te brullen, haalde diep adem en liet de agressie uit elk vezeltje van haar lijf knallen:

"Niks uitkijken naar iets anders.
Ik geen hamster?!?!
Nou, dan hij.. hij geen...
hij geen... hij geen ..
HIJ GEEN RUST!!!!!!"

22 juli 2009

Sana aan het werk

Ik draag momenteel een blauw met wit gestreepte string.
Met een groen kanten randje.

Ik geloof oprecht dat dat het allerinteressantse is dat ik op dit moment te melden heb. 'Allerinteressantse' klinkt in mijn hoofd trouwens mooier dan dat het op papier mijn beeldscherm staat. Het ziet eruit als taalverloedering. Maar ach, op een verwaarloosd log als deze fleurt het de boel misschien nog wat op.

Ik dacht dat mijn werk nieuwe inspiratie zou brengen. Ik zou mooie verhalen schrijven over meisjes die rondedansjes doen en zingen dat ze een vlinder zijn, ik zou grappenmakend vertellen over mensen die overal kaboutertjes zien en met een vleugje humor schrijven over de jongeman die in de waan leeft dat er een ijzeren staaf in zijn hoofd zit waardoor hij niet kan eten en dus in razend tempo afvalt.

Ik zou dingen meemaken daar, en ik zou er boeken vol over kunnen schrijven. Ik zou me rot lachen daar, en vervolgens een poging doen om al! mijn lezers ook nog wat te laten glimlachen met mijn te gekke verhalen.

De werkelijkheid is anders. Mijn hart breekt elke keer als de éénentwintigjare Suzy bij ons op de deur van het kantoor klopt en vanuit haar psychotische ideeën schreeuwt dat ze een vlinder is, of een kind van de zon, of als ze huilt omdat de radio ineens zachter ging en dat dat dan betekent dat haar favoriete oom op dat moment is overleden. (Als we haar niet in een strak structuurschema duwen, staat ze er overigens elke 5 minuten, dus het went. Maar toch.)

Ik zou de man-met-de-staaf-in-z'n-hoofd door elkaar willen rammelen en een boterham (of zes) naar binnen willen duwen, want er zit niets in je lijf, je bent kerngezond alleen je mind is fucked up!!!!. Ik zou de intelligente Mike van achttien willen uitleggen dat hij van die kutdrugs af moet blijven, want het levert hem keer op keer een psychose op en dan kan hij zijn opleiding wel schudden!! Ik zou de leuke vrouw van de open afdeling duidelijk willen maken dat haar overleden man écht niet in haar lichaam is gekropen en dat ze écht niet naar zijn stem hoeft te luisteren!!! Ik zou de man die zijn been op drie plaatsen gebroken heeft duidelijk willen maken dat dat écht zo is en dat hij die fucking rolstoel moet gebruiken en er niet de hele dag op moet lopen, anders kan hij over een jaar zijn been laten amputeren!!

Ik zou zoveel willen, maar ik heb het niet voor het kiezen.. Net als zij. Gevangen in hun gedachten.

De leuke verhalen komen niet. Ze ploppen niet op, zogezegd. Ik vind het alleen maar schrijnend als ik zie hoe leeg mensen vanbinnen kunnen zijn, hoe stuurloos en futloos. Moedeloos.

Ik voel me met regelmaat betekenisloos, zou zo graag méér willen doen, meer willen betekenen. Helaas draait een groot deel van de behandeling op medicatie.. Zolang die niet goed is ingesteld, valt er weinig te therapieën. En dus doe ik m'n werk, ben er voor de cliënten en probeer ik voornamelijk om zoveel mogelijk mens onder de mensen te zijn. Niet teveel gedoe, geen gekke vaktaal, geen therapeutisch geneuzel.. Gewoon. Sana.

Het schijnt genoeg te zijn.
Vandaag waaiden er ineens een compliment mijn kant op.
"Ja," zei die cliënt, "want die Sana die regelt altijd zo veel voor ons. Dat is zooo fijn."

Een moment waarop ik besef wat ik beteken, daar, op die plaats en in die setting. En ondanks de confrontatie met het leed word ik blij van mijn werk. Ben ik blij dat ik mens kan zijn. Medemens mag zijn.

18 juli 2009

Sana schatert

Dat eerste stukje..
.... oh en dat tweede stukje...

Wij schateren.
Heel hard.

Get Microsoft Silverlight

Het derde stukje vergt wat doorzettingsvermogen, en daarna.. nou ja. Zap gerust door, bekijk eens een andere aflevering, want ai, ai, ai... wat heb ik hard gelachen.

12 juli 2009

Sana @ Ballorig

Ik werd wakker van de enorme regendruppels die uiteen spatten op het zolderraam, zo'n anderhalve meter boven m'n hoofd. Het was half negen en ik dacht 'nee, te vroeg, te nat, nee, écht niet'.

Ik deed een plas, ging terug naar bed, at daar een yoghurtje, verorberde een banaan en las m'n boek. Ineens bedacht ik me dat ik best lekker lag, legde het boek opzij en kwam terecht in een soort teletubbiewereld met enorme glijbanen. Best prettig dromen.

Twee uur later werd ik weer wakker. De regendruppels drupten nog steeds vrolijk op m'n dakraam.. Dat beloofde een dagje internetten, catannen en her en der wat opruimen. Cocoonen. Lekker in mijn eigen wereld zijn.

Totdat er een smsje kwam. Of ik ff wat wilde opschrijven voor d'r en dat ze naar Ballorig gingen.

Ballorig?!? En waarom ben ik daar niet? Ik zeurde altijd al tegen E. (die kleine neefjes heeft en dus met regelmaat los mag) dat ik in m'n omgeving geen geschikt kind had (want de optie om zonder kind te gaan bestond toen nog niet. Nu wel overigens. Is gratiesj voor volwassenen.. ik zeg, olé! Gratiesj pretpark).

Anyway.. toen ineens dit!! Dus vroeg ik al smsend of ik de volgende keer dan alsjebliefff mee mocht, want zo leuk en wenste ik ze veel plezier enzo. Na wat smsjes heen en weer zat ik een kwartiertje later in de trein. Gedoesjt en wel. Wat nou, niet spontaan?!?

Twee uurtjes later gingen we als een dolle door Ballorig heen. Op de trampolines (en jeuj, ik kon de Barani nog!), door de ballenbak en al klauterend door het alleen-voor-kindjes-tot-vijf-jaar-maar-ik-doe-het-lekker-toch-klimparcours waar ik ook door het nauwste gangetje paste.


Had ik al gezegd
hoe leuk het was?

Het was geweldig.

Een dag met
een gouden randje lintje.

Twee hartjes op straat



Meer op: Hart op straat

11 juli 2009

Sana droomt door

zolang de aarde kinderen geeft
die morgen moeten sterven
teveel zijn in hun eigen land
zullen zij hun namen kerven
in het hart van een vreemde
een laatste uitgestrekte hand
Er zijn dingen die je gedaan moet hebben in je leven. Dit varieert bij mij van een keer stomdronken worden (thing to do) tot vrijwilligerswerk in het Afrika (done), van toch maar beginnen met klassiek ballet ook al ben je 24 (done) tot parachutespringen (thing to do). Oh, en ooit een keer ergens een eigen liedje zingen en spelen (thing to.. don't know).

Dromen. Verlangens. Dingen waar je voor leeft. Waar je naartoe leeft. Waarvan je hoopt dat je ze ooit zult realiseren. Dromen die levensenergie geven, die je doen bewegen, ontwikkelen.

Eén van mijn dromen is het bieden van een plekje in mijn leven aan een pleeg- of adoptiekind. Natuurlijk staat een eigen kindje -of eigenlijk twee of drie- ook hoog op mijn prioriteitenlijstje, maar het is ook altijd mijn wens geweest om ruimte te creëren voor een kind dat toch al met zijn beide voetjes op de wereldbol staat. Een kind wat er al is, maar er eigenlijk niet mag of kan zijn.

Het jammere aan deze droom (en aan vele dromen) is dat het duur is en een flink aantal jaar duurt voordat het doel bereikt is. Ik zat net wat rond te surfen op internet en kwam een weblog tegen van een adoptiemoeder-in-spe. Het gedichtje erboven (auteur onbekend) deed me herinneren aan mijn eigen droom, mijn eigen wens.

Ik ben nu vijfentwintig en net begonnen met werken. Een vriendje is nog niet in zicht, laat staan een stabiele relatie waarvan je denkt 'ja, dit zou wel eens vijftig jaar lang kunnen werken'. Daarnaast moet er eerst nog eens een eigen huisje komen, een autootje en een enigszins gevulde spaarrekening. Het zijn allemaal voorwaarden waar toch in meer of mindere mate aan voldaan zal moeten worden.

Het gaat nog wel even duren. Toch weerhoudt dat me er niet van om door te dromen, maar beweegt het me tot informatie inwinnen en tot hier en daar alvast een stap(je) zetten.

Dromen doet bewegen doet leven.
That's what I'm made for.

9 juli 2009

Sana greep mis

Tja.
Ik had er zo'n zin in.
Het was het einde van de dag,
ik voelde me zielig en dacht
laat ik eens lief zijn voor mezelf*.

Beetje rabarbermoes,
beetje gele vla,
snufje kaneel.

Lekker.

Maar dat snufje kaneel
rook verdacht veel naar
een snufje kerrie.

Verkeerde potje.

Dag rabarber.
Hallo chocoladerijstewafel.

8 juli 2009

Sana gaf 'm bijna een duw

Ik had 'm bijna geslagen. Of nee, dat is niet waar. Maar het klinkt stoer. Wel had ik hem bijna een duw gegeven, zo'n duw van en nu is het genoeg, flikker op uit m'n persoonlijke ruimte, jij antisociale en niet invoelende boerenkinkel!!! Ga ff aan de antipsychotica ofzo!

Ik ben niet van het agressieve. Ben meer van freeze of flight dan van fight. Sterker nog, ik kan me niet herinneren dat ik ooit de neiging heb gehad een manspersoon te lijf te gaan. Ik keek wel uit.

Maar als we met vijf mensen een hele danszaal tot onze beschikking hebben en er is één hypermanische Lange Lummel zonder enige dansskills die in het centrum domineert, zijn magere armen en benen ongecontroleerd alle kanten opzwaait, continu naar links gaat als wij naar rechts gaan (en dan ook driemaal zoveel ruimte inneemt) en bovendien elke tien seconden vlak voor of achter me langs schiet, dan ben ik niet echt niet relaxt.

Ik kwam de zaal uit met stoom uit m'n oren, een lijf wat strak stond van de spanning en een heel arsenaal van scheldwoorden op het puntje van m'n tong.

Als 'ie de volgende keer komt heb ik een probleem. En dan maak ik van mijn probleem zijn probleem. De flapdrol.

5 juli 2009

Sana kwam de tuin bijna niet uit

Na veel tips van PapaHarry en braaf elke avond een rondje gieteren was het vandaag dan eindelijk zover - tijd om te oogsten. Snijbonen, sperziebonen en doperwtjes. MamaRita vertelde hoe ze gedopt en gekookt moesten worden. En daarna was het tijd om ervan te smullen.







Tagliatelli met roomsaus.. en ham, champignons, doperwtjes.. op smaak gemaakt met verse tijm (ook uit de tuin) en wat snufjes peper & zout.








Het gaat ook goed met de oogst van MamaKoolmees. Heb geprobeerd sneaky een foto te maken, maar blijft een beetje gokken. Het is zo leuk om ze de hele dag te horen piepen.. Papa- of MamaKoolmees vliegt met een wurmpje het huisje in en het gepiep barst los. Heb getracht er een filmpje van te maken, maar wil ze ook niet teveel storen. Vorig jaar hadden we een merelnest in de klimop en die hebben het uiteindelijk niet overleefd, dus dit jaar een herkansing.


Tot zover onze tuin-perikelen.. Dat krijg je, hè, na zo'n spannende week als Werkende Vrouw. Dan eindig je in je vrije weekend gewoon languit in de tuin. Ik zeg; niks mis mee!

2 juli 2009

Sana ontving een pakje

Bij thuiskomst
van werkdag nummero twee - een pakje.

Jeuj,
ik wist het al,
maar was ook weer vergeten.

(Dat zijn dan de leuke kanten van zo'n geheugenstoornis.)

Anyway.
Een pakje dus.

Zonder m'n wederhelft
een beetje gek,
maar wel Erg Leuk.
(En een kutmodel en
kutkwaliteit
enzo, maar toch.)

Ik heb iets gewonnen.
En een pakje thuisgestuurd gekregen.
Ik zeg sowieso: olé!



Nu zijn WE samen gympies.

(Nu maar hopen dat ik in september gewoon weer gymles kan geven!)

30 juni 2009

Sana gaat maar eens naar bed

Over twee uur en zeventien minuten is 'ie voorbij:
mijn laatste dag als werkloze ex-student.

Morgen wordt mijn eerste dag als Werkende Vrouw.
(En het Meisje in mij is nog steeds verbaasd dat ze mij hebben aangenomen, sukkels. Ze zullen er wel verstand van hebben.)

Vandaag moest ik het er dus nog even flink van nemen, van die vrije tijd. En dus kocht ik nog snel wat shirtjes en een jurkje bij de H&M, at ik een gruwelijk groot en lekker broodje aan de waterkant, lag ik languit in het park te zweten in het zonnetje, had ik Goede Gesprekken met J., speelde ik gitaar en J. piano en zongen we samen van Halleluja en van Tomakeyoufeelmylove. Daarnaast vertelden we elkaar ongeveer zeven keer hoe fijn het was dat het zulk mooi weer was en dat overal halfnaakte mensen mensen in zomerkleding liepen.

Het was een mooi vrij dagje.

En ik weet: er komen er ooit weer meer. Maar eerst even wennen. Wennen aan zoveel uren werken, aan iets doen waarvan ik (en zij) hoop denk dat ik het kan, maar wat nog wel even bewezen moet worden, en aan verplichtingen.

Morgen om 5.15 uur gaat de wekker.
Ik ben nu al trots op mezelf.

25 juni 2009

Sana stroomt

de zon schijnt,
het zand kriebelt overal -
en als ik zeg overal,
dan bedoel ik ook echt heel erg overal-
en we spelen.

hij rent, springt,
kruipt, valt
en staat weer op.
ik ren, huppel,
kruip, rol
en sta onwennig op m'n kop.

in een tussendoormomentje
bedenk ik
dat ik hem nauwelijks aanraak.
hij hanteert een ruime cirkel,
daar waar ik hem juist
graag op schoot trek
of omver zou duwen,
in het mulle zand.
zou willen stoeien.

ik voel
afstand en nabijheid,
mijn favoriete thema.
als ik therapeutje ben.

dan op de trampoline,
samen,
en ik wil contact.
ik wil in zijn cirkel.
dus zak ik in hoogte
en laat hem op me neerkijken
geef hem door het hoogteverschil
schijncontrole & macht.

dan begint het spel
sociale contextmanipulatie.
‘oh nee, niet op mij springen’
en hij springt.
naast mij.
natuurlijk.

een handje
heel voorzichtig op mijn been,
de aanraking zo licht,
ik voel het nauwelijks –
en ondertussen de andere kant op kijken.
want het ging oh zo per ongeluk.
dat met dat handje.
jaja.

dan nog een keer springen.
'oh pas op, spring nou niet bovenop mijhij!'
het handje schuift op.
leunt al wat meer.
heeft ietsie vertrouwen gewonnen.

weer springen en
weer dat handje.
ietsje meer leunen,
voorzichtig kijken,
glimlachje,
nog wel onzeker.
onbekend terrein.

nogmaals springen,
maar nu
even een keer expres geen aanraking.
ook dat hoort erbij.
stapje terug
om een stapje verder te gaan.
het is 'm gegund.

dan springt hij.
ik panikeer als de beste:
'pas nou op! straks lig je boven op me!!'
hij springt en landt.
half op mij,
giechelend.

ik voel
de nieuwsgierigheid
heeft gewonnen van de angst,
het onbekende mag verkend worden,
mag bekend worden.
ik mag ook weer zijn,
en iets willen.
niet langer ondergeschikt.

hij springt,
landt, rolt.
ik lach, kietel,
ik duw en trek
vanbinnen raast adrenaline,
altijd zo spannend,
grenzen opzoeken en overschrijden,
want
mag het écht?
of ben ik te vroeg,
wil ik te graag
en trekt hij zich terug?

ja, het mag.
hij ontspant,
laat zich omrollen,
schatert het uit
geeft zich over aan het spel.

we buitelen over elkaar,
de spanning is weggevloeid
hij is ontspannen,
vloeibaar.

de energie stroomt
net als mijn liefde.

We hebben Beebies!!

Vorig jaar hadden we beebies in de klimop. Het huisje hing er toen al wel, maar toch verkozen de vogels (want vraag mij niet wat voor merk het is ;) ) de klimop.

Gisteren schoot ik een plaatje van een vogeltje die -zo dacht ik- het huisje aan het verkennen was. Net kwam Roomie met een glimlach het fototoestel brengen en liet me de newborns zien. Zoooo leuk, die opengesperde bekkies.



Vandaag lag ik ergens heel bevallig op een kleedje een boek te lezen en mn buik bruin te kleuren, toen ik ineens PlonsPlons hoorde. Eerder had ik al FlapFlapFlap gehoord. FlapFlapFlap hoorde bij een Beest* dat vliegles kreeg van MamaZwaan. PlonsPlons hoorde bij.. eh... martermuskusratotterbeverbeest. (Sorry meneer Ligtenbeld van Bio, ik heb heus wel opgelet. Denk ik.)



*Voor de zekerheid heb ik hier maar heel veilig 'Beest' neergezet. Roomie zei namelijk dat het wat anders was, en ik ben google-moe.

Sana werd loeihard uitgelachen

Ja maar,
er zijn toch wel
heel erg veel meer mensen
die niet heel precies weten
hoe je het woord
s u p e r b i a
moet uitspreken?

24 juni 2009

Sana schrijft een boring logje

Ik was zestien en m'n turntrainster vroeg of ik zin had om op de woensdagavond twee uur extra te komen trainen. Ik vond dat een goed plan, mijn moeder was wat minder happy. Het zou betekenen dat ik maandag-, dinsdag-, woensdag- én donderdagavond in de gymzaal te vinden zou zijn. Ik vond dat Eén Groot Feest. Zij echt heel erg niet.

Na veel zeuren, smeken en puberaal doen ging ze uiteindelijk toch akkoord, maar dan op voorwaarde dat ik zou stoppen met het assisteren in de drie recreatielessen op donderdag. Ik schaatste immers ook één keer per week en liep hard.

Ik ga er bijna weer van huilen als ik er aan denk. En zo erg was het helemaal niet. Ik weet nog hoe ik mijn traktatie ging halen bij de Vomar, en hoe ik met tranen in m'n ogen de spekkies in de grote trommel propte. Ik huilde niet nooit in die tijd, maar toen wel. Zomaar. Het omgaan met de kleine kinderen, het lesgeven, het wereldje waar ik mij zo ontzettend thuis voelde, véilig voelde, dat zou verdwijnen... Ik kon de tranen niet stoppen en -erger nog- het kon me niets meer schelen. Ze moest maar zien en voelen wat ze me aandeed. (Hey, ik was een puber! ;))

Het werd m'n geluk. M'n moeder schrok zo hard van mijn tranen ('want dan vindt ze het dus echt wel Heel Erg Erg') dat ik na de zomervakantie weer gewoon in de gymzaal stond te assisteren en genoot van het lesgeven, het contact met de kinderen en het zijn. Het zijn in de zaal.

Dinsdag hadden we een feestje in de zaal. Mijn assistente Lisa had te horen gekregen dat ze geslaagd was voor haar HAVO, het was de laatste les vóór de zomervakantie, Lisa zou voor het laatst zijn en.. hoogstwaarschijnlijk zou ook ik voor het laatst zijn. Oftewel: genoeg redenen voor een feestje en dat soort momenten buit ik graag uit. Elke dag kan een feest zijn, alleen moet je soms zelf de slingers ophangen. Jeweetwel.

Anyway. Ik knutselde de afgelopen weken met de kinderen stiekem een spandoek voor Juf Lisa, maakte een chocoladesnoepjesketting en Lisa zorgde voor cake, limonade, slagroom en veeeeel troep om te versieren. Oh, en voor het gemak was er ook een grondzeil en twee vaatdoekjes. Want jeumig, want een bende.

Na drie uur cake eten, een slechte spagaat laten zien ("Juf, kun je dat?!"), limonade schenken en schommelende kinderen aanzwengelen ("Juhuf, nu hiehier!!!!") was het allemaal voorbij. Einde schooljaar, einde gymjaar en einde gymles geven?

Ik ben bang van wel. Ik ben dolletjesblij dat ik een baan heb (ja, heus, het is heus, het feest is doorgegaan!!!), maar het idee dat ik volgend jaar geen gymles meer zal geven, doet me toch een beetje zeer. We had so much fun, en bovenal is het gewoon mijn wereld. Hoe ziek, moe, chagrijnig of verdrietig ik ook ben. Eén stap over de drempel en alles verdwijnt naar de achtergrond.

Het zij zo.
Er zijn geen tranen gevallen.
Wel een hoop hagelslag.

En wie weet wat volgend jaar weer brengt.
(Of krijg ik m'n teamleider zo ver dat ik gewoon standaard twee vrije vaste avonden heb.)



(En OMG, wat een saai logje. Maar. Ik heb een uur zitten klooien met die collage en vervolgens met wat ik hoe en waar en op welke manier zou schrijven en er zit al veel te veel tijd in en ik moet dat loggen weer eens oppakken en en en en. Ge doet het er maar mee. G'night!)