Papa

het lukt het werkt
het gaat goed
ik verbaas mijzelf en zegevier
ik zaag ik timmer ik schuur en verf
twee kasten worden er zomaar vier

dan ineens de vraag:
waar is papa?!?

die handige papa van die schroefjes en boutjes
en van ‘haal de waterpomptang’ -
minuten later meestal gevolgd door
‘g*dverdomme jullie weten ook niks’


de zaag valt stil
mijn blik dwarrelt samen met het zaagsel
weemoedig neer op het tapijt

klein meisje wordt
onafhankelijke vrouw

papa
klussen kan ik nu gelukkig zelf
maar bij al die andere dingen
ja
daar mis ik jou

De dag dat...

• ik met trillende knietjes en een hoofd vol enthousiasme weer naar school ging, genoot van de sfeer en alle mooie mensen en vervolgens binnen 3 minuten heel impulsief in het midden van de mij totaal onbekende kring stond om een kennismakingsspel uit te leggen
• ik ontdekte dat een school het in 2 jaar tijd voor elkaar kan krijgen om alles, en dan ook echt álles, waardoor ik geen ene reet sikkepit snap van al wat ik nog moet doen of al wat ik misschien juist wel niet hoef te doen. Chaos... totale chaos om mij heen, maar vooral in mijn hoofd. Gelukkig heb ik een mentor. De arme man. Morgen mag 'ie me redden.
• ik armbanden, een nieuwe broek en een mini-spijkerrokje* (ja, mini, ja) moest kopen om de chaos en de stress van de 1e schooldag te reduceren naar acceptabel level
• ik een paar uur later bij gebrek aan vrienden mét decoupeerzaag heel stoer in datzelfde mini-spijkerrokje door de Gamma marcheerde om een decoupeerzaag te huren
• ik wel op internet had opgezocht dat je een geldig legitimatiebewijs nodig had om dat stomme rotding handige stukje gereedschap te huren, maar ook de dag waarop ik dat binnen 2 seconden weer vergat en met mijn blonde hoofd en minirok (leve de vooroordelen) daar voor janmetdekorteachternaam stond
• ik uiteindelijk en uiteraard nog steeds in mijn mini-spijkerrokje van 1 grote Billy pardoes 2 kleine Billietjes maakte en me verwonderde over hoe makkelijk dat eigenlijk ging..

* Voor diegenen die mij niet in real life kennen: Ik ben een heel degelijk en welopgevoed meisje en heb het hier over zo'n hippe spijkerrok met daaronder een absoluut niet doorzichtige, pikzwarte legging. Dat U niet een beeld krijgt van een 16-jarig Breezersletjemeisje met een te kort rokje en een navelpiercing en netkousen enzo.

Oplossing #3

Vanmiddag in mijn brooddoos:











Kaas dus.
Groene pestokaas.

Au

Soms moet je dingen aan den lijve ervaren voordat je écht snapt wat ermee bedoeld wordt. Ik schreef ooit over een knullige poging om Thom van vijf uit te leggen wat de auteur van het EHBO-boekje bedoelde met 'een gebroken arm voelt als een scherp steek door je arm'.


Nou, hij weet het.

Ik zou hem elke week zwemles gaan geven.
Niet dus.

Hij gaat maandag voor het eerst naar school.
Met zijn arm in het gips.

Raadspelletje #3

Ik at dit vandaag.

Superlekker.
Maarrehm.. wat is het?




(Ennehm, daar in Noordwijk: Ook reageren potdikkie!!!)

Vraagje

Heeft er iemand een decoupeerzaag (of ander aangenaam stukje gereedschap waar ik het bestaan nog niet van ken) te leen? Ik wil Billy in twee stukken zagen.

Over een plan en vergaren enzo

Ik las dat Geert-Jan Bron schreef dat Jochem Myer hem vertelde dat Bram Vermeulen hem ooit uitlegde dat inspiratie wordt voortgebracht door de middenhersenen en dat die slechts een kwartiertje per dag actief zijn. Het lullige zou dan zijn dat je van tevoren niet weet wanneer dat kwartiertje zich aandient.

Vanmorgen op de fiets tussen Zwolle en Kampen had ik zomaar ineens gratis en voor niks mijn kwartiertje. Sjeesde met Amélie Poulain op mijn hoofd* door de polder en ineens vielen er flink wat puzzelstukjes op hun plek, puzzelstukjes die ik afgelopen jaren met veel pijn en moeite heb vergaard en waarvan ik -meestal- zeker wist dat ze zich ooit zouden vormen tot een mooi iets. Daar deed ik het immers voor, dat nare vergaren**.

Amélie op mijn hoofd, een brok in mijn keel, tranen in mijn ogen, benen die als een razende rondjes draaiden en een vreemd soort gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Mèn, wat ben ik blij dat het heel vroeg was en er nog geen kip op de weg het fietspad te bekennen was. Neem een kilo puurheid en een kilo breekbaarheid, breng het aan de kook en op smaak met peper en zout. Zo voelde ik mij. Breekbaar, maar zó puur. Ik durfde vrijuit te brainstormen, ik durfde ongecensureerd te dromen en ineens viel alles op zijn plaats en ontstond mijn plan.


Vertellen schept verwachtingen. Verwachtingen maken dat de perfectionist en de faalangstige in mij een gemeen spelletje met mijn hersenen gaan spelen. Doe ik dus maar niet. Ik heb mijn hersenen hard nodig. Maar ik heb een plan. Een prachtig plan. En hoewel ik enorm goed ben in dingen voor me uitschuiven, uitstellen, opschorsen, retarderen en dromen over hoe mooi het zou kunnen zijn om het vervolgens vooral niét uit te voeren, heb ik een klein vermoeden dat ik hier binnenkort mee ga beginnen.

Dus. Ik heb een plan.
Over een jaar of 2 hoort u meer van mij.



* Nee, het meisje Amelie zat niet letterlijk op mijn hoofd, ik luisterde naar de filmmuziek van de naar haar vernoemde film. En spreekwoordelijk zeg je dan 'op mijn hoofd', maar in werkelijkheid zaten de oordopjes van de iPod natuurlijk gewoon in mijn oren. Ik kan namelijk niet fietsen terwijl er een cd'tje met filmmuziek op mijn hoofd balanceert. (Daar gaat mijn haar van de war.) Dit even voor de autisten & aanverwanten onder ons.


** Gek woord - vergaren. Doet me denken aan aardappels die vergaren. Maar dat kan vast niet. Verjaren, dat wel. En verharen. Maar dat is een ander verhaal.

Trots

OMG trouwens; ik heb een bakje weg-ge-gooid!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
- OH MY GOD! per ongeluk?
Nee, zeer doelbewust.
- Sjeempie, ben flabbergasted.
En terecht, het was me een beste mijlpaal.
- Hahaha.
Pleister op de wonde: Het was geen ikea-bakje. Maar een mama-roomie-bakje. (Denk ik.)
- Ja zeg, zo kan ik 't ook.. een bakje van een ander weggooien. Da's mooi makkelijk.

De volgende keer zal ik het eens proberen met een ikea-bakje.... Maar het weggooien van plastic-bakjes-die-heel-handig-zijn-om-allerhande-etensresten-en-waspoeder-in-te-bewaren vind ik gewoon Heel Moeilijk.

Dees heb ik allemaal. 100% Ikea.
En dat is nog maar een klein deel van de collectie.
Ik hou van bakjes.
En bakjes houden van mij.

Leve mijn bakjesfiep!

(Op het weggegooide bakje was ik zó hoteldebotelverliefd dat ik hem het liefst voor altijd in de koelkast wilde hebben staan, mooi in het zicht. Ik was alleen vergeten dat ik er weken geleden een restje overheerlijke uiensoep in had gedaan.... Oeps. Nu telt bij verliefdheid natuurlijk vooral het uiterlijk, maar in dit geval was het innerlijk van mijn zo teer beminde bakje wel heel naar geworden. Het stonk, het was groen vies uitgeslagen en het had al anderhalf pootje. Mijn verliefdheid was op slag voorbij en daarom eindigde het bakje met een mooie boog in de prullie. Sorry mama-van-Roomie. Nu maar heel hard hopen dat je voor altijd vergeet dat je dat bakje aan ons hebt uitgeleend.)

Wat ik dacht met een sponsje in mijn hand en het zweet op mijn voorhoofd

Okay. Geld is niet belangrijk. Natuurlijk niet.
Je kunt heel gelukkig leven met een beperkt budget. En opruimen is soms(!) helemaal niet vervelend, sterker nog, zo nu en dan als een bezetene met de stofzuiger door het huis razen geeft een heel opgeruimd huis hoofd.

Maar sjit, wat zou het fijn zijn als ik het bij het uitzoeken van Mijn Liefde Voor Het Leven zo uitkien dat hij genoeg centjes verdient om een vrouwtje -of in uiterst noodgeval een mannetje- in te huren die de voegjes van de badkamer weer van vies uitgeslagen gebroken wit naar stralend wit omtovert.

Raadspelletje - #2

Als ik een kaboutertje was, zou ik er de hele nacht stiekem vanaf glijden en van plezier en opwinding hele zachte gilletjes slaken.

Wat is het?

Toch wel sneu...

Waarom ik (zuiver platonisch) van haar hou

Mijn -zoals je dat vroeger zo noemde en hoewel het nu wat kwijlerig klinkt is het wel 'n mooie omschrijving- hartsvriendinnetje aan de telefoon:

"Búúúrp!!* Ik ben zóóó blij je weer te spreken.
Ik wil echt álles weer van je weten.
Al je gal, al je leukigheden, al je gekke dingen.
Zelfs je stinkscheten wil ik weer."

Joepie. Mijn hart maakte een vreugdesprongetje.
Ze heeft zelfs mijn scheetjes gemist. That's what friends are for!

Mijn vriendinnetje is na 5 weken Suriname weer helemaal terug in Nederland en zojuist hingen we anderhalf uur aan de telefoon. Het gesprek was nog niet af, maar we moesten plassen. Doorgaans zie ik haar -en mij- er wel toe in staat om met telefoon en al op de w.c. neer te ploffen, maar nu was ze bij haar ouders, dus dat ging niet. Nou ja, we halen het binnenkort wel in. Ik ga mn theedoos alvast bijvullen. En nieuwe BLOND-mokken kopen ;-) .



(* Ja. Ze boerde door de telefoon. Dat doet ze vaker. Ik boer dan vrolijk terug. Een soort ongeschreven regel die overal geldt. Ook op straat en in pashokjes. Verder zijn wij heel degelijk opgevoed. Meestal dan.)

Goed begin van de dag

Had ik nu toch maar met dat servies gesmeten, zoals ik hier schreef, dan had ik er tenminste nog lol of wat dan ook aan gehad.

Shit hee.
Ik en mijn slaapdronken hoofd.

Ook goedemorgen.

Zo werkt dat

Ik heb honger.

Nog héééél eventjes.

Maar ik heb nú honger.

Straks ook nog, denk ik.

Oh. Oh, ja.

Hoe ik mij vandaag niet verveelde

... en wat we vanavond eten...

Note to Roomie:

Hij ziet er vanavond anders uit i.v.m. dikke laag
paneermeel en geraspte kaas. Da's nou eenmaal lekkerder.
Maar ja, dan zie je mijn kunstwerk niet.
Vandaar nu alvast een voorproefkijkje.

Ow, enne, deze maakte ik ook:

Sjookoolaadebrootje.
Maar die is al op!

En nu ga ik me maar eens bezig houden met écht belangrijke zaken. Op naar een poging om mijzelf om te toveren tot een wonderschone prinses. Ik moet op de pasfoto. Leve mijn nieuwe OV!

Overgave

Hij kan dat. Zonder enige moeite geeft hij zich over aan het feit dat het nu eenmaal geen échte zomer is geworden dit jaar. Het zal 'm een worst wezen. Gewoon blijven ademen en genieten van dat wat er wel is. Hij is er een ster in. Heerlijk onbevangen.

14 augustus 2007. Een datum waarbij ik al snel zon associeer, en zwemmen in een meertje en beachvolleyballen en barbeknoeien en meer van dat. Maar nee. Ik zat in de auto bij Thom van vijf en luisterde naar Kerst in Sesamstraat. Geen zomer, geen zon? Prima. Zappen we gewoon door naar Kerst. Moeiteloos. Ik doe mee.

En dan maar hopen op een mooie voorzomer in 2008! Omdat ik me nu eenmaal niet zo makkelijk overgeef. (Wel aan kerstliedjes in de zomer trouwens, dat is heerlijk. Maar niet aan het feit dat potjandikkie alweer regent!)

Nieuws waar ik vrolijk van word

Vandaag was dag twee van mijn leven waarin er een Heuse Krant op de mat lag. Ik moet toegeven; het voelt wel een beetje sjiek om met een kopje thee en een bammetje aan de keukentafel de krant te kunnen doorbladeren.

(Ik begin trouwens standaard achteraan. Ik blader van achter naar voor. Ik weet ook niet waarom. Hier mis ik wat zelfreflectie. Misschien in het kader van Save the best for last? Met leren deed ik dat ook altijd, omdat ik dan als eerste de moeilijkste dingen tegenkwam en door de tijdnood -die ik altijd had- de minder belangrijke en makkelijkere dingen die voorin stonden zelf wel kon bedenken áls er al naar gevraagd zou worden. Maar in een krant staan de moeilijkste en meest interessante dingen nu niet bepaald achterin.. Hm..... Nou ja, ik dwaal af.)

De krant dus. Roomie's ouders zijn effe voor 3 maanden naar Griekenland en waren zo lief om het postadres tijdelijk te veranderen. Hiephoi! Dubbel geluk trouwens, want dat betekent ook dat hun brievenbus -die wij 2 a 3x per week behoren te legen- nu minder snel vol zit en wij dus minder vaak hin und her hoeven. Ha!

Normaal gesproken ben ik niet zo van het nieuws en het journaal en de krant enzo. Ik heb het nut van al die geschiedenislessen nog niet ontdekt en hou wel van de kinderlijke naïviteit die ik voel als ik al die ellende zie. Het is echt heel verschrikkelijk erg allemaal, maar het blijft ver van mijn bed en zolang dat zo blijft, hou ik vermoedelijk mijn achterstand wat betreft algemene kennis. Met mijn intelligentie is niets mis, maar bij een potje Triviant wil je -als je me goed kent- absoluut niet bij mij in het team. Mijn algemene kennis is het niveau 0 nooit ontstegen.

Toch las ik vanmorgen de krant. Ik moet zeggen, het is wel lekker ontspannen wakker worden. Als ik me gewoon concentreer op de juiste berichten met het hoogste nieuwsgehalte en de voor mij minder belangrijke berichten oversla, dan word ik er nog vrolijk van ook!

(Wel bizar dat dit eigenlijk nieuws uit Limburg is -want daar wonen deze boerderijdiertjes- en dat het dan in een Zwolsche Krant komt....... Wow.)

Gebrek

Ik heb enorme zin om een flinke ruzie te maken. Om iemand uit te maken voor rotte vis en mosselbakkes en oelewapper en meer van dat. Lekker de trap opstampen en dan demonstratief met de deuren slaan. Of gewoon lekker ouderwets smijten met mijn mooiste* servies. Zoiets.

En daarna wil ik het goedmaken.
Met een goedmaakknuffel en een goedmaakzoen enzo.




Ik geloof dat ik écht toe ben aan 'n vriendje.
(Al kan hij voorlopig beter uit mijn buurt blijven in verband met rondvliegende agressoren.)




*Mijn mooiste servies is van Blond. Daar wordt niet mee gesmeten. Zelfs niet in tijden van wereldoorlogen of andere onvredige omstandigheden.

De tijd vliegt voorbij

Gisteren regelde ik mijn eerste rijles. De arme man weet niet waar 'ie aan begint. Gelukkig maar voor mij, over 37 nachtjes is Nederland hoogstwaarschijnlijk 1 rij-instructeur armer. Ik ben niet zo van heel veel dingen tegelijk doen als er heel veel mensen auto's om me heen cirkelen. In periode van rust en ruimte ben ik daar overigens wél heel goed in, in veel dingen tegelijkertijd doen, maar zelfs op zondagochtend is het tegenwoordig al druk op de weg en dus voorzie ik behoorlijke catastrofes in en om Zwolle. Ge zijt gewaarschuwd.

Ik voelde me helemaal hip en stoer en bij de tijd na dat telefoontje, want nu zou ook ik eindelijk dat roze papiertje in handen krijgen en mee kunnen praten met autorijdend Nederland, maar toen kwam ik vanochtend de vliegende schotel tegen.

Oké, hij is ietsje duurder dan een rijbewijs (incl. een mooie en vooral dure auto), maar mij lijkt het wel wat. Beetje rondvliegen door de buurt, het mooiste plekje bij een concert bemachtigen en gluren in de tuin van de buren...

Misschien dat ik dan toch mijn rijbewijs oversla en inzet op een vliegbewijs. Lekker hip. Over een paar jaar is 'ie vast voor ietsje minder te verkrijgen bij de Aldi.

(KLIK voor een filmpje van een vliegend exemplaar)

1 - 0 voor Sana

Ik was vroeger zo'n meisje wat altijd in discussie ging over het nut van een bepaald vak. Alé, liever een potje discussiëren dan een lesje zelfstandig werken of luisteren naar nutteloze informatie. Met name de docenten wiskunde, natuurkunde en geschiedenis hadden het zwaar te verduren. Zeker toen ik duidelijk had dat mijn volgende studie voornamelijk ging over therapie, sport, schizofrenie, depressie en andere interessante geesteziekten vond ik het helemaal klinklare onzin om een vergelijking als X2 * -3Y = Y2 * 3(x-1) op te kunnen lossen. Onzin. Zonde van mijn kostbare hersencellen.

Toch bleek ook de volgende studie vakken te bevatten die ik als niet zo belangrijk achtte. Anatomie, fysiologie... Wat kon mij het nou schelen dat de langste spier in het lichaam de musculus sartorius was en dat de rugspier eigenlijk de lattisimus dorsi heette. Ik vond het zinloos en wist ook zeker dat de depressieveling of de schizofreen die ik later te behandelen kreeg heus niet geïnteresseerd was in de Latijnse benaming van zijn eigen onderdelen.

Vrijdagavond ontdekte ik ein-de-lijk het nut van de voorheen zinloos geachte kennis. Een één of andere stoere patser in de kroeg legde zijn vieze, gore, dikke worstenvingertjes in mijn nek en zei met een grijns "Trapezius". Demonstratief pakte ik zijn handen en gooide ze de ruimte in. Ik vond 'm sowieso al irritant want hij stond constant op hooguit 5 centimeter afstand en probeerde zijn woorden meer in mijn mond dan in mijn oor te schreeuwen. Hij doelde duidelijk op een likpartij. Ik doelde vooral op het ontwijken daarvan.

Nadat hij ook een poging had gewaagd om de lattisimus dorsi en mijn zo geliefde sartorius aan te raken daagde hij me uit door te vragen naar mijn spina iliaca anterior superior. Toen was ik er klaar mee. Althans, klaar met hém. Ik schoot ietwat overdreven in de lach en zei smalend: "Haha, ja, ik weet zeker dat jij die bij jezelf wel weet te zitten. En ik weet die ook prima bij mezelf te vinden, dat hoef jij heus niet aan te wijzen." Oh. Een zichtbare teleurstelling. Jammerdebammer.

En dan heeft ie nog mazzel gehad, denk ik. Als vriendinnetje C. erbij was geweest, had ze hem eventjes fijntjes in zijn fallus geknepen.

Snel droop 'ie af om biertjes te gaan halen.
Prima copingsmechanisme, zet 't maar op een zuipen.
Voorlopig zijn en blijven al mijn spieren van mij. Sukkel.

Oplossing

Wat het was? Dat van dat raadsel?




Dit:




Wij kochten hem in een jolige bui, zo van 'ach, da's leuk voor als het heel warm is, voor op het strand ofzo'. Een paar uur later lag hij bij ons thuis, maar vroegen we ons af hoe je in Rodericksnaam kunt weten wanneer dat ding gaar rijp is. We googelden en kwamen erachter dat een watermeloen hol moet klinken wanneer men erop klopt. Dus vandaar. Een watermeloen. Lijkt wel wat op Sonja Bakker, hoor. En trommelt net zo fijn als een Djembe ;-) .

Heftige conversatie in het Griftpark in Utrecht

Zeg, waar zijn Sana en Whitney eigenlijk?
In de boom.
Oh. Oké.

Naggie Utreg

Zo, volgens mij heb ik alles.

Kilo'tje groente om vanavond wraps te kunnen maken, kilo'tje watermeloen als toetje, mn slaapzak en een spetterende stap-outfit. (Lees: Een simpele doch veel te dure spijkerbroek en een tweetal truitjes, zodat ik kan kiezen.) Ow, en mn slippers. Die heb ik ook. Voor als de zon het in z'n bol krijgt. You never know.

Op naar de trein.
Eens kijken of Utrecht leuk is.
En ervoor zorgen dat Maaike zich een beetje jarig voelt.

Hiephiep? Hoeraa!

Raadseltje

We kochten hem zonder enige kennis van zaken. Nu ligt hij daar maar te liggen in afwachting op... ons? Maar wij wachten op hem. Op zijn doorslaggevend teken. Ingewikkelde zaak.

Vóór zaterdag moeten we weten of 'ie bevalt, zodat we al dan niet een broertje of zusje voor hem -of eigenlijk voor ons- kunnen aanschaffen. Wat denkt u dat het is? Hij klinkt zo: KLIK !!!

Wat ik dacht op weg van Zutphen naar Zwolle

Hey. Koe op koe. En de rest staat er gewoon maar een beetje om heen te grazen alsof er niet heel toevalilig op 3 meter afstand 2 koeien ernstig met elkaar staan te copuleren. Wat zouden die andere koeien dan denken? Zouden zij het doorhebben, en zou de onderste of de bovenste koe zich bewust zijn van het feit dat ze omringd worden door allerlei soortgenoten én een trein vol met menschen? Zouden ze er misschien wel op kicken om bekeken of betrapt te worden, ipv op zoek te gaan naar een rustig en afgelegen plekje in de wei om in alle stilte de liefde met elkaar te bedrijven?

Ow wacht effe. Mannetjeskoe heet stier. Dus…. Ik ben echt zo dom als het achtereind van een varken koe. Maar goed. Stier op koe dus. Maar wat nou als het wel koe op koe was, zou het dan misschien toch zomaar kunnen dat ik getuige was van de eerste lesbische koeienseks? Zou dat bestaan in het dierenrijk? Homoseksuele activiteiten? Waarom niet? Als mensen het doen, waarom dieren dan niet? Of zouden ze daar geen hersencellen voor hebben, zijn ze nog meer dan wij gericht op the survival of the fittest, en dus alleen maar gaan voor de voortplanting en het voortbestaan van de soort? Toch wel benieuwd of er lesbische marmotjes bestaan... en homohamsters....


Toen was ik ineens in Zwolle. Ging vrij rap.

En achteraf natuurlijk dikke onzin allemaal.
Het is véél logischer om er vanuit te gaan dat
het 2 homoseksuele stieren betrof, gezien het
beestachtig hondse standje.

Mooi naakt

Sommige zaken verdienen het bekeken te worden.

En beluisterd, want het bijbehorende muziekje maakt
het wat mij betreft helemaal af.

Links een voorproefje, maar KLIK !! voor meer van dit moois.


Edit:
Het muziekje is afkomstig uit de film American Beauty en heet 'paper bag theme'. Dat wist mn Roomie per ongeluk te vertellen. I'm so thankful. Downloaden die hap!

Zeg....

.... .... .... wie bent u eigenlijk?

Want loggen is leuk hoor, maar gelezen worden vind ik toch stiekem ook wel erg belangrijk. Er zijn immers 2 categorieën loggers; zij die een anoniem dagboek beginnen voor zichzelf en dat liever zo anoniem mogelijk houden & de categorie die juist gelezen wil worden. Ik behoor in dit geval tot de laatste categorie. Ik wil gezien en gelezen worden. Aandachtsgeilbehoeftig tot en met.

Gelezen word ik, dat weet ik. Ik weet alleen niet door wie en misschien is dat op het moment wel de grootste frustratie naast een tekort aan sportsokken -leve het hardloopproject- en druipende haren na een snelle doesj waardoor mn naar Robijntje ruikende pyjamashirtdingetje nu kleddernat wordt. Maar dat terzijde.

De oproep is dus als volgt: Maak u bekend.
Ik heb een hartstikke mooi reageerdingetje welke fulltime wordt doorbetaald en zich momenteel vermaakt met het eten van de zelfgedraaide propjes uit zijn neus, dus u kunt er gerust gebruik van maken.

Laat uw naam of uw hobby (dan maken we er een raadspelletje van) achter, dan ben ik ook weer blij. Blij is fijn. Het leven is soms zó makkelijk. Gewoon rustig blijven ademen, om je heen kijken en af en toe duidelijk ergens om vragen. Halleluja.

Baas boven Baas Zus

Roomie tegen Zusje: "Ooowwww... je bent nog eigenwijzer dan je zus."


Ha!
Haha!

Groene tip

Als je een plantje in een potje doet (shit, wat klinkt dat simpel), is het handig om het potje niet helemaal tot aan de rand te vullen met aarde om vervolgens de aarde nog eens flink aan te stampen zodat je lekker heus wel kunt zeggen tegen je huisgenote die zei dat het misschien toch niet zou gaan passen.

Deze werkwijze levert je namelijk de volgende keuzemogelijkheden:
1. Je geeft je nieuwe plantje in 1x zijn -of haar- portie water en eindigt met een natte vensterbank en een uitgedroogd plantje.
2. Je geeft je nieuwe plantje druppeltje voor druppeltje water. Zestien keer per dag.


Helaas heb ik geen groene vingers en moest ik deze tip zelf bedenken. Leuk klusje dus voor morgen; aangestampte aarde uit mijn nieuwe potten schrapen.

Verloedering - #1

Ik ben geen taalkundige, ik heb geen Nederlands gestudeerd en ik maak dan ook regelmatig een spel- of woordfout. Zo schreef ik laatst enigste waar enige hoorde te staan. Grote oeps. Gelukkig wees Sanne me op dit foutje en kon ik het snel verbeteren. Mijn dank is groot, en ik roep iedereen dan ook vrolijk op om mij te wijzen op spelfouten, verkeerd gebruik van interpunctie of andere grammaticale missers.

Goed. Dat was dat. Heb ik dat mooi effe opgebiecht. En dan nu....

Wie zijn eigen zwakheden onder ogen durft te zien heeft -vind ik- alle recht om de ander daar ook op te wijzen. In deze grote wijde wereld verbaas ik mijzelf namelijk regelmatig over hoe fout het soms gaat op het gebied der Nederlandsche taal. Ik kan mij nog een college Levensbeschouwelijke Vorming herinneren waarin er werd gediscussieerd over het taalniveau van het HBO. Klasgenootje W., M. en ik vonden het niveau veel te laag en stemden vóór verplichte taallessen zoals die ook op de middelbare school worden gegeven. Een fatsoenlijk t-, d- en dt-gebruik zou je toch mogen verwachten in HBO-verslagen? De rest van de klas keek of verveeld de andere kant op, of was faliekant tegen. Dit waren dan ook vaak degenen met de meeste spelfouten. Verrassend.

Vanmiddag liep ik in de Xenos met m'n Roomie. We gingen enkel en alleen even snel voor koffiepadbussen en kochten alioli, pesto rosso, rozemarijndipstokjes, plastic glazen voor de strandpicknick van morgen, kant-en-klare pastasaus omdat dat altijd handig is om in huis te hebben, drinkglazen omdat wij de oude altijd laten vallen, 5 groene waxinelichthoudertjes voor op mn kamer, stampertjes voor de citroen die we vergaten te kopen op de markt en waarschijnlijk nog wat andere zooi die we eigenlijk niet per direct nodig hadden. Ow, en die koffiepadbussen kochten we ook. Bijna vergeten ;-).

Maar goed. Ik stond de alioli, de pesto en de 5 groene waxinelichthoudertjes in anti-breekpapier te rollen toen mijn Roomie me gniffelend wees op dit bord:

Zou de bedrijfSleider van de Xenos dit zelf geschreven hebben?
Of was het de vorige do/za hulp?

Au

Als ik net zoveel spierweefsel in mijn kuiten ontwikkel
als dat ik spierpijn heb, dan vrees ik dat ik binnenkort
pardoes nieuwe broeken moet aanschaffen.

Hardlopen is énig.

Heb geduld

Hè get. Het muziekje deed het niet. Flink balen, want ik ben nooit zo scheutig met het delen van mijn muziekjes. Nu zou het heel makkelijk zijn om een potje te gaan schelden op Tinypic, maar waarschijnlijk heb ik zelf ergens iets fout gedaan. Ik ben immers geen computernerd.

Inmiddels heb ik het ook via JoepTjoep geprobeerd, maar dat lukte niet omdat het bestandje geen mp3'tje maar een WAVje bleek te zijn. Ik ben geen held in het toveren van mp3 naar wav, dus nou ja... het zit ff niet mee. Tot overmaat van ramp drukte ik net op de verkeerde knopjes en nu is het hele bestandje foetsie. Tralala. Ik hou van mij.

Nu is het vrijdagavond. Dat betekent dat mijn lieve Roomie weer in tha house is en dat ik geen muziekjes op ga nemen. Mijn stem functioneert namelijk alleen als ik helemaal alleen ben. Dat is een hele rare ziekte en naar ik hoop niet chronisch.

Kortom; ik wacht op maandag. Wacht U mee?

Dus toch

Ik verraste mijzelf. Ik bedacht 's ochtends dat ik gitaar zou gaan spelen en Ikea-fotolijstjes groen zou verven, en ik deed het nog ook. Rare zaak. Normaliter ben ik niet zo van het uitwerken van goede voornemens.

Nu liggen er dus 6 fotolijstjes in 3 groentinten op de eettafel te drogen en heb ik weer een laagje eelt op mijn vingertopjes van de gitaarsnaren. Heerlijk. Zo herontdek ik mijn hobby's regelmatig.

Het mooiste van alles is dat het witte wolkendek waar ik vanmiddag over schreef nu geheel is verdwenen. Het is half 8 en de lucht is knalblauw. Het treft dat er nog hardgelopen moet worden. Ik wíst dat het nog komen zou.

Voor U even een bewijs van mijn harde werken van vanmiddag. Een foto van de groene lijstjes en een opname van mijn gitaarspel & zang. Vergeet vooral niet naar het laatste zinnetje te luisteren. Die is werkelijk van het allerfijnste.

Edit:
De 3 groentinten zijn er 4 geworden. Ik was nog niet tevreden, vandaar. Zo gaat dat bij mij.
Nu is het perfect(er). Voorlopig.

Zomer

Ik hou van de zomer. Van bellen blazen, van blote voeten in het gras en van zonder jas naar buiten. Ik hou ook wel van warme chocolademelk, dikke wintersokken en dekentjes op de bank enzo hoor, maar de uitkomst van de optelsom van leuke winterdingen verliest het absoluut van de zomerdingen.

Vanmorgen raakte ik helemaal de weg kwijt. Mijn bioritme volledig ontspoord. Ik ontving een mail waarboven de datum 2 augustus 2007 stond. Logisch, an sich. Toch vroeg ik me af of de verzender van de email misschien zijn computerinstellingen moest bijwerken, of dat er iets was misgegaan bij het converteren van de gmail naar de hotmail. Ik wist immers, ondanks duidelijke bewijzen van boven- en buitenaf, dat het ergens begin zomer zou zijn en bij 'augustus' heb ik toch eerder de associatie 'einde zomer'.

Een beetje later zat ik op de weecee en bekeek de tv-gids. (Absoluut te verkiezen boven een krant. Het boek Borderline van Labrèche doet het ook erg goed op de weecee, maar dat terzijde.) Bovenaan de pagina prijkte wederom zeer overtuigend 2 augustus 2007. Vreemd. Van een tv-gids zou je toch mogen verwachten dat ze er verstand van zouden moeten hebben.

Toen drong het door. Het is potjandikkie 2 augustus 2007! Volgens het KNMI duurt de meteorologische zomer van 1 juni tot 1 september. We zitten dus op de helft. Lekker dan.
Ergens in de lente kochten wij een vuurkorf. Ik droomde verlekkerend over lange zomeravonden met een goed boek en een vuurkorf en een glas rosé en over heel veel potjes Catan en Yahtzee winnen. Tot nu toe staat het kreng ongebruikt te verroesten in de tuin en verlies ik nog veel te vaak met spelletjes. Logisch. Ik heb een melatoninetekort, mijn hersenen functioneren een stuk minder door al dat gebrek aan zonlicht.

Goed. Het is dus 2 augustus. De zomer is een maand te laat. Daar valt dus ook geen afspraak mee te maken. Zo onbetrouwbaar als... Frieda? Al is die nog nooit een maand te laat gekomen. Wel standaard 10 minuten, maar het went. (Ondanks dat weiger ik dat publiekelijk toe te geven, verwacht ik nog steeds dat ze op tijd komt en word ik nog steeds sacherijnig, hoor. Dit is geen vrijbriefje!)

De lucht is wit. Dat klinkt raar. Eigenlijk zeg je over luchten alleen maar dat ze blauw zijn. Of donker, of dreigend. Maar vandaag is 'ie wit. Dankzij het dikke wolkendek kan ik rustig naar de zon staren zonder een oogbeschadiging op te lopen. Dat wordt vandaag dus geen bikini en geen relaxsessie in de tuin. Dan maar gitaarspelen en Ikea-fotolijstjes groen verven. Ik leg me neer bij de werkelijkheid. Het is 2 augustus en het lijkt 16 november. Prima. Ik doe wel mee.

Tegen de tijd dat ik mijn gitaar van pure frustratie door het raam gesmeten heb en de groene verf op neus en plafond zit ga ik maar eens op zoek naar een leuke zonbestemming voor de kerstvakantie. Zou je dat kunnen declareren bij je zorgverzekering; zonvakantie wegens winterdepressie?

Lekkere zomerdag