29 januari 2008

Sana vindt dat gewoon mooooooi


Joepie. Spring is on it's way.
En dat betekent dat het weer tijd is
voor van die smsjes naar
de andere kant van het land:

Kijk eens naar buiten,
is het daar ook zo mooi roze?

27 januari 2008

Sana in shock

He, zoek je een neukmaatje?
Je hebt vrienden, vriendinnen en neukmaatjes.
Ik wil je neukmaatje wel zijn?

Ik las -onderwijl op MSN met Hem- hardop de ondertiteling van het MTV-programma Virgin Diaries voor aan mn huisgenootje. Mijn shockeffect verplaatste zich razendsnel naar haar. Ze draaide haar hoofd heel verbaasd naar me toe en keek me met grote ogen aan, zo van 'maar dát had ik niet verwacht!'.

Haar shock leek nog erger dan de mijne.

Toen besefte ik dat zij heel eventjes
dacht dat ik mijn MSN-gesprek voorlas.

25 januari 2008

Sana speelt Party & Co EXTREME - en wint

Het was wel aandoenlijk, zoals 'ie daar zat.
Plastic klapstoeltje, biertje in z'n hand, pruillipje.

Hij had verloren.
Was duidelijk niet goed genoeg in tekenen, neuriën, telepathie, flexispaghettivouwen, uitbeelden en gebaren.



Wij waren beter. Dat sowieso.
Maar wij speelden ook op safe.
Vrouwelijk safe, zeg maar.

Die pinda's zijn kleine dingetjes.
Daar kun je leuk mee toveren.

22 januari 2008

Sana denkt zich vast

wat als en stel dat
zou je dan misschien heel even
of iets langer
misschien..?

maar wat als en stel dat
nee
dan zou je niet

te lang geleden
teveel gedacht
en te lang gewacht

21 januari 2008

Sana lust een glaasje water

Wat maakte je een raar geluidje, wat is er?
Ow niks, ik las gewoon een mooi gedichtje*.


*Klik op Stukjes.

Sana zingt

Het is een takke-herrie. Ramon (4 jr.) zit bij me op schoot en leeft zich uit op het keyboard. Ik moet zingen, maar geloof me, het valt niet mee om Vader Jacob te zingen en toon te houden als hij met twee handen tegelijk zo hard en zoveel mogelijk toetsen probeert te 'bespelen'.

Hoewel het zíjn speeluur is, wil ik het uiteraard ook leuk hebben en muziek maken is toevallig één van mn liefhebberijen. Ik vraag met mijn liefste stemmetje of ik ook even mag

'Nee'.
Het klinkt resoluut en ik schat mijn kansen zeer klein in. Toch waag ik een poging door mijn zieligste gezicht te trekken en een enorm mooi pruillipje te boetseren. Heel even verzacht de blik in zijn ogen, maar dan komt de twinkeling terug: "Jij houdt toch ook van zingen?"

Oftewel: no way, ik vind het keyboard zelf veuls te leuk, ga jij maar mooi een beetje zingen.

Gelukkig had ik nog een troef. Na het laten zien van alle andere muziekinstrumenten in de grote muziekdoos liet hij al snel het keyboard voor wat het was en blies zichzelf een rood hoofd op allerhande fluitjes.

En ik? Ik begeleidde mijzelf in het Vader Jacob en het klonk net als zo'n 14 jaar geleden. Toen kreeg ik mijn eerste eigen keyboardje voor mn verjaardag. Een rode.

Sana weigert te soppen

En toen lanceerde
onze broodrooster
mijn bruingeroosterde
boterhammetje met een mooi boogje
door de lucht -
in de waterbak
van Kater en Poes.

20 januari 2008

Sana verbaast zich wederom

In het BNN-programma Baby te huur zijn 2 meiden aan het koken, iets wat ze duidelijk nog niet vaker gedaan hebben:

Hee, ik zie allemaal belletjes, dan kookt het water toch?
Nee, dat moeten grote bellen zijn.
Oh.

19 januari 2008

Sana ziet een verband

Eerder op de dag, aan de telefoon

Hé San, wat was je aan het doen?
Ha Sis. Niets bijzonders, even een berg afwas wegwerken en aan het meebleren met Room Eleven.
Wat?
Room Eleven, kom op, dat ken je toch wel? Ga me niet vertellen dat JIJ dat niet kent.
Owwww Room Eleven..., ja met dat ene geweldige liedje.

Zij begint en ik val in: "I wanne be your guitar, than you would know exactly how to tune me, when I'm screaming only blue notes....!"

We lachen nog wat en besluiten samen dat het echt een geweldig nummer is.


Later op de avond, bij Hem*

Zo, even een muziekje hoor. Waar hou je van?
Pfff ja jemig, waar hou ik van... van van alles.
Dus... Ja... goed. Ken je Room Eleven?
Wat?!?!?! Ken jij dat ook? Dat heb ik vandaag al de hele dag gedraaid.. dat is de muziek waarmee ik afwas, waarmee ik relax en waarmee ik mezelf oppimp als ik me klote voel.
Haha, ja, Room Eleven is écht goed. Vooral dat ene nummer.

Hij begint en ik val in: "I wanne be your guitar, than you would know exactly how to tune me, when I'm screaming only blue notes....!"



KLIK !!

* Hem = hij die vooral niets wil weten van hoe meisjes dat onderling allemaal doorbellen/smsen/faxen/MSNen/telepathieën, maar hem = ook hij die eigenlijk wel graag hier een stukje wil zien over gisteravond. Dus bij deze. Asjeblief ;-) .

18 januari 2008

Sana hartje Wikipedia

'Achttien is één meer dan zeventien.
Achttien gaat vooraf aan negentien.'


Sana zapt nét niet weg

Ik had het nog niet gezien. Het trok me niet, ofzo. Maar tijdens de middagboterhammetjes zap ik graag even wat rond op Uitzendinggemist.nl en ach... ik klikte erop. 40 dagen zonder seks.

Waarin B. van 18 zonder blikken of blozen vertelt over haar 50 bedgangers, het inzetten van seks om maar geliefd te zijn en om überhaupt contact te maken. Het ging vooral over hoe ontzettend lekker en leuk en normaal ze het allemaal vindt. Achttien... ..
Toen ik achttien was, was ik een heul ander wezen.

Ik wilde eigenlijk halverwege alweer wegzappen, maar toen was er ineens sprake van een persoonlijkheidstest en een confrontatie met zichzelf. B. moest heel hard huilen toen ze inzag dat ze haar seks puur en alleen inzet uit angst dat anderen haar anders niet lief/leuk/aardig vinden en dat zij zichzelf eigenlijk als een soort gebruiksvoorwerp neerzette. Toen vond ik het wel weer interessant worden...

Goed programma.
Zou eigenlijk verplichte kost moeten worden voor alle
16-jarige breezersletjes.
En voor hun fans.

17 januari 2008

Sana behandelt alle email bloedserieus

'Stel he..
stel dat we ondergoed voor
je verjaardag willen kopen,
welke maat wil je dan hebben?'

Sana leest het nieuws

In het kader van het bijspijkeren van mijn algemene kennis probeer ik zo nu en dan het nieuws te volgen. Toch kom ik keer op keer bij dit soort berichten uit. Véél interessanter.

KLIK !!

Hamlapje, iemand?
Karbonade dan?

Speklapje...?

16 januari 2008

Sana's avondje

Het fijne aan een vriendin met een man is dat je weet dat er goed voor haar gezorgd wordt. Dat hij er voor haar is als ik er niet ben -of juist andersom-, dat hij voor haar kookt en haar regelmatig vertelt hoe prachtig ze is en hoeveel 'ie van haar houdt.

Het onhandige aan een vriendin met een man is dat die man soms ook gewoon in zijn eigen huiskamer wil zitten en zijn ding wil doen, terwijl wij daar met kaarsjes en kussentjes en dekentjes op de bank hangen en proberen om -zoals wij vrouwen dat kunnen- onze diepste zieleroerselen op tafel de bank te gooien...

Ik wilde al opstaan en me verontschuldigen, maar zij losten het op zoals ze dat altijd doen. Zij kijkt lief, hij zucht vergoelijkt en doet net alsof hij braaf gehoorzaamt, terwijl hij ondertussen heus wel weet dat hij het niet doet uit gehoorzaamheid, maar gewoon omdat 'ie zo ontzetend veel van haar houdt. (Foei, wat een zoetsappig stukje wordt dit... Sorry. Hun schuld. Het druipt er vanaf tegenwoordig.)

De stereotiepe opmerking 'ach, anders neem je toch lekker een biertje mee naar boven?' was dan ook totaal niet nodig geweest, maar we hebben er wel lekker om gelachen.

15 januari 2008

Sana neuriet 'That what friends are for...'

als zij dat dan zegt
en ik dat dan hoor -
en ik bedoel écht hoor
zodanig dat het doordringt
tot in het diepste van mijn zijn
ja
dan voel ik mij geliefd

14 januari 2008

Sana maakt een foutje

Met natte haren en koude vingers probeer ik Thom uit het kinderzitje van de fiets te tillen, mn sleutels uit de tas te vissen, de schuurdeur te openen en ondertussen Thom's vragen te beantwoorden. Ingewikkelde business, zo na een uurtje autistisch zwemmen.

Het huis was nog pikdonker. Thom vroeg me waar z'n ouders waren en ik antwoordde dat ze even een boodschap waren doen. Natuurlijk wilde hij ook weten of ze lopend waren of met de auto, dus ik zei zonder er verder over na te denken dat ze met de auto weg waren.

Ik stond op dat moment in de schuur en Thom draalde wat in de tuin. Hij had blijkbaar niet echt een serieus antwoord verwacht en had alleen mijn laatste woorden vanuit de schuur gehoord. Ineens schreeuwde hij met overslaande stem: "Neehee, dit is geen autoweg, dit is onze tuin!!! Dat mag je niet zeggen! Nóóóit meer!"

Sana ontdekt een mannelijk trekje

Ik ben een mensenmens. Dat wat er in en met en tussen mensen gebeurt, daar ligt mijn fascinatie. Dat wat Karel de Grote in 300 of 1674 deed, interesseert me niet. Dat de wereldbol uit verschillende continenten bestaat en dat je verschillende aardlagen tegenkomt als je een gat van een kilometer diep in moeder Aarde boort, boeit me niets. 3x - 6y = 3(x-6) ? I just don't care.

Toch zat ik afgelopen dagen verdacht vaak met open mond te kijken naar Discovery Channel. Naast Scrapheap Challenge -waarin twee teams een wedstrijdje doen wie als eerste een zweefvliegtuig, een wasmachine of een bestuurbaar autootje kan maken met troep van de scrapheap, echt geweldig- kwam het programma How it's made langs.

En inderdaad; How it's made laat zien hoe de meest simpele dingen gemaakt worden. Wc-papier, lucifers, gloeilampjes en zojuist zelfs een carrouselpaard. Ik weet niet waarom, maar ik blijf kijken. Ik verbaas me over de machines, over de perfectie en lijk maar niet te begrijpen dat wij (of nou ja, zíj) dat allemaal kunnen.

Dat ik mijzelf nog niet helemaal vanbinnen en vanbuiten kende, dat wist ik al, maar toch weet ik mezelf weer te verbazen. Het kijken van zo'n technisch jongensprogramma ontspant me, intrigeert me en verbaast me..

Maar kijk nou zelf. Het is toch bizar... een machine die een draadje buigt, verft, verbindt en weetikveelwatallemaalnogmeer. Sorry. Ik hou d'r van.

12 januari 2008

Sana's verbazing in het kwadraat

Pompiedom zeg, wat kan een mensch nog veel bijleren. Dat is maar goed ook, het zou toch raar zijn als je ineens een foutmelding op je netvlies geprojecteerd krijgt: 'Wegens onvoldoende opslagcapaciteit... blablabla'. Want wat doe je dan als mens? Een extra harde schijf kopen? Of gewoon wat overbodige troep deleten? Dat zou lekker zijn!
En oh, als je dan een tijdje je administratie en archief niet bijhoudt, dan kun je het shaken. Dat haal je nooit meer in! Zonder pardon richting een verpleeghuis met een vroegtijdig dementiëel beeld.

Leuk onderwerp om nog eens over door te filosoferen, zo'n maakbaar brein. Maar goed, waar ik het nu nog even over moet hebben: Die po.

Die po was enkel en alleen een grapje. We zaten op de bank, ik rammelde wat op Lappie en Roomie zapte zichzelf een spierbal in haar duim. Nu zijn wij van behaaglijk en warm en cozy en zodoende hebben wij allebei een dekentje voor als wij op de bank zitten. Zij een oranje, ik een blauwe. Eigen kleur, geen gezeur.

En als je jezelf dan op die oh zo grote bank lekker in je eigen hoekje onder je dekentje genesteld hebt, met zapdoos en colaatje light binnen handbereik, tja.. dan is het ronduit vervelend als er vanuit je onderbuik een ontladingssignaal komt boven borrelen. Dat is gewoon niet fijn. Want dan moet het dekentje er vanaf, je moet opstaan, naar de wc lopen, je broek naar beneden trekken en afijn, u kent dat wel. Heul veul gedoe. En vanuit die weerstand ontstond het grapje. Niet meer en niet minder.

Dat u niet denkt dat wij elkaar daadwerkelijk op zulkse wijze supporten. Getsie, zeg. Ik bedank vriendelijk. Doordrenkte plasluiers, poepbillen afvegen en ondergespuugd worden accepteer ik alleen van zeer kleine kinderen en gehandicapte mensen. Niet van mijn Roomie. (Interessant thema trouwens: what to do als je roomie, vriendin, man, moeder of zusje ineens zwaar hulpbehoevend is? Dan zullen er grenzen verlegd worden.. oeioeioei.)

Maar goed. Die verbazing in het kwadraat was dus enerzijds verbazing over jullie, mijn lezers. Het was een grapje en ik had het niveau toch zodanig ingeschat dat minstens één iemand zou lachen. Ik wacht nog altijd totdat diegene zich bekend maakt......

De verbazing anderzijds had te maken met mijn avondje theater. Ik ging met W. naar een cabaretvoorstelling met vrije zit. Oftewel; geen plaatsnummers, wie het eerst komt, zit vooraan. Wij dus.

Er was een pauze en zoals elk welgemanierd mens gingen wij weer op dezelfde plaats zitten als waar wij de eerste helft hadden gezeten. Dit bleek echter niet voor iedereen vanzelfsprekend. Mevr. X en Y zaten de 1e helft ver achterin de zaal en hadden blijkbaar besloten om de 2e helft van wat dichterbij te bekijken. Bizar. De voormalig stoelbezitters keken beteuterd.

X en Y:
Ja, nou, we wilden het nog wel vragen hoor, maar ach. Voor deze ene keer. En dan gaan jullie toch gewoon daar zitten, daar is ook nog plek.
Ja maar, daar zaten net andere mensen, wij vinden dat niet zo netjes naar hen.
Ja nou en.. Wij gaan hier niet meer weg hoor. Pech gehad. Volgende keer beter.

Ik keek W. aan. Hè? Gebeurt dit echt?!? Is dit part of the show, ofzo? Er ontstond een dikke discussie, maar X en Y bleven zitten. Twee andere meisjes boden uiteindelijk aan om naar achter te gaan om plaats te maken voor de gedupeerden.

Ik snap het nog steeds niet. Dat je kunt besluiten om gewoon maar ergens anders te gaan zitten ten koste van twee anderen en dan ook nog heel hard 'ja, pech gehad, volgende keer beter' kunt zeggen. Alsof er een volgende keer komt. Alsof we met z'n allen nog een keer in precies deze situatie terecht komen en dat X en Y dan wel weer teruggaan naar hun oorspronkelijke rotplek en iets mompelen als 'ow sorry, dat wisten we niet, dat hier al iemand zat. Het spijt ons, maar 1 geluk: jullie stoelen zijn alvast voorverwarmd.'

Sana daagt je uit:

Wedstrijdje doen? Wie 't snelst typen kan!

KLIK!!!

Ik sta op 122 punten, wie-oh-wie haalt me in?

Even een tip:
Vraag een huisgenote, broertje, moeder, buurman of bakker even om je punten in de gaten te houden, want zodra je af bent, verdwijnt dit uit beeld.

Ik ben benieuwd.....

11 januari 2008

Sana kan heus wel goed liegen

Sana: Mijn huisgenoot vraagt om de po.
Fien: De po?
Sana: Ja, de po. Zo helpen wij elkaar dagelijks, hoor.
Fien: De.... po...?


Sana op de fiets

Met een euforisch gevoel racete ik door de straten. Na afgelopen dagen veel te hebben geknokt met allerhande eindopdrachten en de bijbehorende perfectionistische trekjes en faalangst was het een feestje om ze in te leveren. Hoppa, en weer twee weekjes vrij. Ik hou d'r van.

Maar dan. Verkeerslicht op rood. Piepende remmen. Nou ja, niet echt, want de remmen van mijn fiets piepen niet, maar het klinkt zo mooi. Naast me staat een oud mannetje, type elke-dag-op-een-bankje-in-het-park. Hij begint tegen me aan te kletsen over de pech die wij -ja, hij verenigt ons heel brutaal direct tot een wij- hebben met het rode licht. Ik besluit in alle euforie die door mijn lichaam bruist me niets aan te trekken van mijn gillende anti-mannen-alarm en klets lekker provocerend terug: 'Ja, nou, poeh, dat hebben wij weer. Wat 'n pech. We hebben ook a l t i j d pech. Weet u, het is ook gewoon een rótleven. We zouden er eigenlijk mee moeten stoppen.'

Hij valt stil. Dat had 'ie vast niet verwacht, want hij vervolgd: 'Ach, maar u heb toch niet zoveel pech? U ziet er hartstikke gelukkig uit. U heb vast heel veel geluk. Weet je.. u zou het eigenlijk weg moeten geven.'
Meneer, dát is het. Dát ga ik doen met mijn leven, mn geluk weggeven. En dan begin ik bij u!

Vervolgens begint meneer over dat het wel kerst lijkt met het autoverkeerslicht op groen, het fietsverkeerslicht op rood en het zilveren (= wit, maar ach, oud en dus bijziend) lichtje wat laat zien hoe lang we nog moeten wachten. Ik knik en hm nog wat met 'm mee en heb nog een opmerking als 'gut, en dat lijkt wel een heuse kerseboom' in mijn hoofd, maar dan springt het stopverkeerslicht op groen en ik op mijn fiets.

Tijdens mijn sprint draai ik me om naar de meneer en roep 'fijne dag nog!'

'Jij ook, meissie*... en veel geluk!'



*Met dat 'meissie' verpestte 'ie het voor zichzelf. Zit ik potdikkie al een heule tijd te knokken om mijn meisjes-imago van me af te schudden en mij te profileren als een heusche vrouw, gaat hij me 'meissie' noemen. Tsk! Nou ja. Ik ben toch gelukkiger. Volgens hem.

10 januari 2008

Sana's klasgenoot K. kweekt spierballen

"Ach. Dat cum laude afstuderen dat heb ik in de eerste al opgegeven, toen ik met heel veel geslijm een 5,5 haalde voor mijn borstcrawl..."

"Ha! Ik ben lekker vóór de kerstvakantie begonnen met een opdrukschemaatje. De eerste dagen deed ik 2 series van 5, nu zit ik al op 5 x 10 per dag. Ja, want ik ga indruk maken hoor, op mn meisje. Ze gaat nu voor 'n half jaar naar het buitenland, maar als ze terugkomt en voor me gaat koken, dan kan ik lekker wél het potje appelmoes voor haar openmaken."

Sana's archief

Ik kan het niet nadoen en ik kan er ook geen fragmentje van op het wereldwijde web vinden, maar ik kan u verzekeren dat de tune van het t.v.-programma Tien Voor Taal echt heel mooi is. Het programma wat volgt op die tune is ook geweldig, al vonden Roomie en ik gister dat het algemene niveau wat gezakt is afgelopen jaren. Een andere optie is natuurlijk dat ons intelligentieniveau door de gedwongen omgang met elkander fors is gestegen. Je weet het niet.

Mijn jeugdherinneringen zijn op één twee handen te tellen. Mijn geheugen laat me op dat gebied als een baksteen vallen. Het schijnt dat de mens zo in elkaar zit dat als je heel hard je best doet om de nare dingen te vergeten, dat dan ook de leuke dingen van je harde schijf verdwijnen. Of in ieder geval op een nu nog onbereikbaar stuk worden opgeslagen.

Ik vraag mij dan altijd af of die leuke dingen net zo onverwacht en intens terug kunnen komen als die nare dingen. Dat ik, als ik lekker in de stad loop te banjeren, niet ineens een gevoelsbeleving krijg van een grote man die me achtervolgt, maar gewoon een warme herinnering aan hoe we regelmatig een ijsje gingen halen 's avonds na het eten en elkaar vertelden dat we van elkaar hielden. Dat zou wel zo eerlijk zijn, toch? Lekker yingyang. Tot op heden heb ik daar echter weinig van gemerkt. Mijn ying-yang loopt behoorlijk scheef.*

Ik dwaal af... dit stukje begon over de TienVoorTaalTune.
Ik was gisteren de pc aan het afsluiten ten einde om half 10 op mn bed te liggen. Twee nachten bij Zusje slapen is gezellig, maar wij zijn nog niet helemaal ying-yang aan elkaar's snurkjes, geluidjes en hoestjes gewend. Volgens mij hebben we allebei 's middags op onze eigen bank liggen pitten. Ik wel, in ieder geval.

Ik hoorde de tune en direct was ik klaarwakker. SpaCactus ingeschonken en hoppa... languit op de bank en mooi nog even kijken. TienVoorTaal betekent voor mij op maandagavond thuiskomen na een zware schaatstraining. Een maandagavond waarop Broertje en Zusje al op bed liggen en waarop Vader zijn eigen trainingsuur na dat van mij heeft. Kortom; een avond waarop ik wat quality-time met mijn moeder kon spenderen...

Het hele huis muisstil, gordijnen dicht. Buiten alles donker, op een klein lichtje in de voorkamer na. Warme chocolademelk en een stapeltje crackers met kaas. En wij samen. TienVoorTaal-kijkend...

In die tijd had en deed ik niet zoveel met met Moeder. Doorgaans speelden wij water en vuur en daar waren we beiden ontzettend goed in. Als er wereldkampioenschappen bestonden, zouden we meedoen - op voorwaarde dat we allebei een eigen kleedkamer tot onze beschikking zouden hebben. Toch is dit één van de dingen waarbij ik me herinner dat water en vuur onder bepaalde omstandigheden best goed samengaan. Gelukkig maar. Dat die lijst vanaf nu maar heul veul groter mag worden.


* Ik las laatst Heldere maan van Lulu Wang, vandaar mijn ying-yanggeneuzel. Prachtig boek trouwens, als je van doorzetten houdt.

9 januari 2008

'Uhm, ja, met Sana.

Ik heb een klein foutje gemaakt met een groot probleem,' zo sprak ik met bonzend hart en het schaamrood op mijn wangen.

Ik stapte namelijk in de trein die niet daarheen ging waar ik wezen moest. Niet erg als je gewoon naar school moet of een afspraak hebt met een goede vriendin. Ook niet zo erg als je al halverwege je stage bent en waar ze je inmiddels hebben leren kennen als intelligent structuurbeestje. Dan weten ze wel dat je vanbinnen niet zo blond bent als vanbuiten en daar is ook geen 1e indruk meer te verpesten.

Maar: zelfs intelligente structuurbeestjes stappen in de verkeerde trein als ze voor een kennismakingsgesprek naar een nieuw stageplek gaan. Heel au.

Dames en heren, zo dadelijk station Schiphol. Na een korte tussenstop.. Schiphol. Schiphol?!?! Wat the fuchsia???

Met trillende handjes belde ik op.
Je bent in de verkeerde trein gestapt? He getver, wat naar. Hoe laat denk je er dan te zijn? Nou, ik moet eerst weer terug, dus pas over een uur... Nou, dan zie ik je dan! Huh? Maar, heb je nog wel tijd dan? Ja, joh, ik heb de hele ochtend voor je vrijgehouden, dus ik vermaak me wel. Voor jou is het erger. Jij zit daar in die trein. Joh, ik heb hier een collega die heeft dat ook wel 'ns gehad. Dus.. tot over een uurtje? Uhm, ja. Wat fijn. Tot dan!


Ha. Volgens mij ga ik het daar Heel Erg naar mijn zin hebben!

8 januari 2008

Sana in de grote stad

Op mijn gammele herenfiets race ik over de kleine kinderkopjes. Mijn fiets kostte twee tientjes bij een aardige Marktplaatsmeneer en zo klinkt 'ie ook. Rammeldebammel. Toch fietst 'ie heerlijk en dat gerammel is eigenlijk wel handig - iedereen hoort mij aankomen. Daar mogen ze dankbaar voor zijn.

Zonder de weg te weten pendel ik op gevoel richting het centrum. Mijn shopverslaving smeekt om bevrediging en dat doet wonderen voor mijn richtingsgevoel. Als een volleerd Leienaar rij ik mijn Tour de Leiden.
Dan ineens wat herkenningspunten. Een museum. Nog een bocht verder een prachtige kerk. Mijn geschiedenisleraar van 3VWO duikt op in mijn gedachten. Foei, wat had ik een hekel aan die verplichte tripjes langs de monumentale gebouwen. Nu vind ik het prachtig. Het klopt allemaal zo mooi bij elkaar, zo'n oude stad.

Ik sjees langs grachten, verbaas me over de tientallen eettentjes, richt in gedachten één van de hoge herenhuizen in en snijd her en der wat bochten af. Dat mag. Hier. In de stad.

Na 'n uurtje shoppen in de stad waar ik op mijn 13e mijn 1e kledinggeld uitgaf, kies ik een nieuwe route. Mijn hoofd wil nog meer gerammel door de oude straatjes en wil over zoveel mogelijk prachtige bruggetjes over de grachten. Zigzaggend om bussen en brutale automobilisten heen race ik naar huis.

Huis past helemaal bij alle indrukken van de middag. Zwartwit geblokt zeil in de keuken, verzakte en dus schuin aflopende kamers, overal posters, flyers en andere antieke ophangsels, koken in pannen van een huisgenootje, pasta eten - want makkelijk en goedkoop-, een slecht werkende verwarming..

Hoewel ik nooit écht in dit studentenwereldje zal (en wil) horen, voelde ik mij vandaag op mijn rammelende brik als een vis in het water.

En morgen?
Morgen mag ik weer lekker naar mijn eigen dorpstad met mijn 'eigen' burgerlijke huisje.
Dat tempo hou ik een stuk beter bij :-) .

7 januari 2008

Sana en Raymond en de mamakuiken

'Oké, de volgende! Je mag het gele staafje erin doen. En het gele staafje moet bij..... de kip en de kleine kuikentjes.'

We spelen een spelletje. Ik geef opdrachten - daar ben ik goed in, hij voert ze uit. Goed voor zijn ontwikkeling in van alles en nog wat. Een hoogwaardig peuterverantwoord spel.

Verwoed speuren zijn peuterogen de grote zoekplaat af. Het duurt effe, maar dan ineens een feestje aan de andere kant van de tafel:
'Ik zie ze, ik zie waar 'ie moet. Kijk, daar zijn de kuikens.
En de mamakuiken.'

6 januari 2008

Waarom Sana vindt dat het zomer moet worden

1. Mijn kattekwaadgen is geactiveerd. Ik wil langs een druk terras een twee-euromuntstuk met secondenlijm vastplakken en mij met een witbiertje (of een rosétje, afhankelijk van de partner-in-crime) nestelen op datzelfde terras. En dan stiekem gniffelen en proosten op eenieder die erin trapt.
2. Mijn laarzenverzamelhobby begint gevaarlijke vormen aan te nemen. Die blauwe heb ik nu ook al in het groen en oeh - ik wil nog van die roodwitgestipte regenlaarzen. Of van die stoffen laarsjes die niet tegen regen kunnen maar wel een heel schattig bloemenprintje hebben.
3. Mijn voorraad Egyptische zonne-energie is bijna op. Heel gevaarlijk.
4. Mijn 2e paar pantoffels vertoont de 1e slijtageplekken. Ik wil geen nieuwe, ik wil weer met blote voeten kunnen voelen dat er gestofzuigd moet worden.
5. Ik vind het 's winters maar een hoop gedoe als ik heel nodig moet plassen. Wintertrui omhoog, riem los, shirt lostrekken uit maillot én broek, vervolgens broek, maillot én ondergoedje naar beneden trekken... Zo'n zomerjurkje plast veel makkelijker. Sneller. Efficiënter.
6. Mijn roomie is al een dikke week z i e k en da's heul zielig. En naast sinaasappels mineola's -yammie!- helpt zon. Zeker weten.
7. Mijn fietsen hebben geen licht. Kliklampjes zijn natuurlijk geweldig, ware het niet dat het kliklampjes zijn en je ze dus niet moet vergeten om op je fiets te klikken. Het lukt me meestal wel, maar ik vind het zonde van mijn energie dat ik er telkens over na moet denken of ik ze al dan niet in mijn tas moet steken.
8. Ik wil weer hoofddoekjes dragen. Rood en roze en geel en blauw en oranje en knalgroen... Dat kan nu natuurlijk ook wel, maar ik ben zomers nu eenmaal kleuriger. Bovendien heb ik bijpassende slippers in alle kleuren. (Al begin ik langzamerhand ook bijpassende laarzen in alle kleuren te verzamelen... Oioioi..)
9. Ik wil mijn niet-zo-sexy-trainingsbroek-en-dikke-trui-pyjama ruilen voor leuke hempies en shorts.
10. Ik wil zomerdingen: met blote voeten in het gras, en in het zand. En ik wil bellen blazen, ijsjes eten, fikkie stoken in de vuurkorf en sterren kijken.

Sana´s soms..

Soms
zou ik wel eens
een goudvis willen zijn -
en dat ik dan na 2 seconden
alweer vergeten ben
wat zojuist nog
als een mes
mijn ziel doorkruiste,
mij monddood maakte en
diepe wonden achterliet.

En dan mag jij spreken
over tijd
die wonden heelt.

5 januari 2008

Sana en Sis hebben visite

Mijn Sis woont in een flat. Zo'n flat met heel veel mensen met heel veel problemen zonder oplossingen. Gelukkig hebben ze mijn Sis. Mijn Sis heeft voor veel dingen een oplosisng, een helpende hand of een luisterend oor. Mijn sis heeft ook een deurbel. Ideaal, want zo hoeven ze bijna niks meer zelf te doen. Alleen even aanbellen.

Laatst was ik -oh spannend- ter plaatse op het moment dat mevr. S hulp nodig had. Mevr. S. stond, zo vertelde Sis me later, regelmatig met allerhande verzoekjes voor de deur. Overigens alleen voor háár deur, nooit eens voor die van de andere flatbewoners. En dat terwijl de deur van mijn Sis niet bepaald naast de deur van mevr. S. is, maar zo'n 2 etages lager. Dat deed bij mij al wat alarmbelletjes rinkelen..

Mijn Sis is sociaal. Dat heeft ze van haar mama. Mijn pleegmama. Die gaat met Kerst oliebollen uitdelen aan de vuilnismannen. Ik ben er blij mee, want zonder dat sociale gen had ik nu geen pleegmama en ook geen geweldige pleegsis. Maar ik dwaal af. Terug naar mevr. S..

Mevr. S. stond op de stoep en belde aan. De deur van mn Sis heeft zo'n kijkgat en ik weet wel hoe ik die in dit geval zou gebruiken: even gluren, omdraaien en op mijn tenen weer wegsluipen. Vooral niét opendoen.

Zoals de oplettende lezer inmiddels al verwacht: Sis deed open. Mevr. S. begon een heel zielig verhaal over dat de lift kapot was, dat ze niet met de trap kon en dat ze geen onderdak had. Ze had de gemeente al gebeld, maar die waren met lunchpauze. "Tja", zei mijn Sis nuchter, "die mensen moeten ook eten".
Ik grinnikte stiekem, maar mevr. S. had het niet eens gehoord. Die zat stokvast in haar eigen klaagzang teneinde zo lang mogelijk in het warme huisje van Sis te verblijven. Daar bleek ze een expert in.

Inmiddels stond ze in de gang en bleef praten. Al pratende kwam ze telkens een stapje verder, totdat ze in de huiskamer op een stoel zat. Mevrouw had geen familie of vrienden, kon pas over 10 minuten de gemeente bellen, etc.., etc... Na een flinke poos van veel empatisch gehum en geknik, kregen we mevrouw zover dat ze ná een toiletbezoek toch de deur uitging, op zoek naar een café om daar verder te bellen en te wachten. Wat 'n opluchting...

Wij keuvelden nog wat na over het bizarre verhaal en ik vroeg Sis hoe ze het volgende keer zou doen. Dat wist ze nog niet zo goed. Ze kon dat mensje toch niet buiten laten staan in de kou? Ik vond eigenlijk van wel, gewoon, omdat ik de manier van het mensje niet zo leuk vond. Ik gebruikte het woord manipulatie en ineens werd het stil.

"Wat...?!? Heb ik me gewoon een beetje emotioneel laten chanteren? Ooooooh. Ik dacht dat ik gewoon heel sociaal en vriendelijk was. Maar pfff. Jemig. Zeg dat dan eerder. Ik kan echt heel goed omgaan met manipulerende mensen - dûûhhh, maar ja, sjonge, dan moet ik ze dus nog wel effe leren herkennen."

Sana maakt de balans op

De nadelen
  • Het typt minder fijn. Op de gewone PC wil het nog wel, maar op Lappie glij ik continu uit.
  • Het gitaarspeelt minder fijn. Niet dat ik dat dagelijks doe, maar toch. Nu is de drempel nog hoger.
  • Het pianoot minder fijn. Zie bovenstaand.
  • Nóg een angst erbij: bang dat er één breekt. Lijkt me pijnlijk, en bovendien: En dan?!? Dan zit ik met één korte en negen lange nagels. Dat trek ik écht niet. Ik ben van zwartwitdenken, van alles of niets. Van perfectie en structuur en gelijkmatigheid enzo. Dus dat kan echt niet.
  • Je moet ze in vorm houden - en leren hoe dat moet.
  • Veel meer plaats voor vuiligheid en dus meer schoonmaaktijd. (Al zou dit ook bij de voordelen kunnen passen, want dat gewroet onder die nagels is ergens ook wel ontspannend. Het allerfijnste aan schoonmaken is namelijk daar waar je direct resultaat ziet. Dat wil wel bij nagels. Even prutten en tadaaa...)
  • Het uitknijpen van puistjes is vrijwel onmogelijk en één van mijn heimelijke hobby's....... Juistem.
  • Bij een ieniemienie haaltje in combinatie met een chronisch gebrek aan een vijl ben ik de hele dag de Sjaak.


De voordelen

  • Het staat mooier.
  • Het trommelen op het tafelblad is véél leuker.
  • Naast lezen, puzzelen en luisteren naar onze zingende wc-kikker kan ik nu ook mijn nagels vijlen tijdens het kakken.

Waar Sana's lichtjes eigenlijk ook van gaan stralen

"Rot op, kutkind!"

Ik kijk hem aan en probeer telepathisch door te laten sijpelen dat ik ergens diep in mijn tenen ervan overtuigd ben dat ik hier niet zo van gediend ben en hem heel graag kort en krachtig de les wil leren, maar dat ik liever geen politieagentje speel bekend sta als leuke begeleidster die ook wel van wat kattekwaad houdt. Ik geef toe; dat is een ingewikkelde boodschap om in 1 seconde nonverbaal door te seinen.

Hij had het overigens niet tegen mij, maar tegen zijn 10-jarige vriendje en het was een speelse actie. Terwijl ik intern nog een potje sta te discussiëren met mijzelve over hoe dit op ludieke wijze op te lossen, gaat hij verder tegen mij: "Oh. Dat mag ik zeker niet zeggen? Ik moet het zeker op een nette manier zeggen?"

Zijn pretoogjes schakelen naar een nog hogere versnelling, zo ook mijn hersenen. Ik geef hem uiteindeljk lachend terug dat hij het van mij helemaal niet hoeft te zeggen, ook niet op een nette manier.

De lichtjes in zijn ogen worden weer rustiger, maar als hij vervolgens zijn vriendje bij de mouw grijpt en ik achter mijn rug nog wat flarden van het gesprek en het bijbehorende gegrinnik hoor, weet ik dat de lichtjes weer stralen.

"He Wes, weet je wat ik had willen zeggen: Vagina-kind!"

3 januari 2008

Sana heeft dat niet

"Heb je dat niet!?!? Nooit?!?" Vriendinnetje I. kijkt me aan alsof ik haar zojuist het bewijs van mijn totale krankzinnigheid heb geleverd en ze elk moment 2 mannen in witte jassen verwacht die mij in een dwangbuis haar huisje uit komen slepen om me voor eeuwig te laten wegkwijnen tussen kwijlende jeweetwels.

Vertwijfeld schud ik van nee. Ondertussen graaf ik nog wat in mijn geheugen. Ik probeer het te visualiseren, me voor te stellen dat ik het wél heb en hoe dat dan zou zijn. Hoe het zou voelen, zou ruiken... Maar het lukt me niet. Ook mijn empathish vermogen kent zijn beperkingen

Ze zucht theatraal.
"Hm. Raar hoor. Ik wel.
Soms heb ik er gewoon echt onwijze zin in,
en soms kan ik er echt van kotsen.
Als ik het dan alleen al ruik... Gatver.
Nou ja.
Ik heb gewoon een haat-liefderelatie met bananen.
Altijd al gehad."

Sana's dakkappel



Achter dat schattige groene dakkapelletje* stond tweeënhalf jaar geleden mijn Ikeahoogslaper. Samen met mijn Ikeaboekenkast, mijn door de muizen aangevroten gejatte bank en de door mij zo leuk groen geverfde stoeltjes. Een keuken in alle kleuren van de regenboog, een badkamer als een balzaal met zwartwit geblokt zeil en een kamer met houten balken en hoekjes en andere leuke dingetjes. De kamer was briljant, het café eronder wat minder.

En nu is het weg.
Gek hoor, dat dat zomaar kan.
(Ja, zo nu en dan ben ik gewoon een lief naïef kind dat zich kan verbazen over de kracht van de natuur.)


* Dakkapel wordt door de meeste dakkapelbouwers en verkeerd op hun websites gespeld. Sukkels.

2 januari 2008

Sana regelt het

Hey!
Hey!!
Zeg, ga jij werken of morgen of heb je je 'ziek' gemeld?
Ik heb me netjes 'ziek' gemeld.
Mooi, dan pas je nog steeds in mijn plan. Ik heb namelijk zin om...

1 januari 2008

Sana weigert en duikt in bad

ga weg
man met de hamer
we zitten pas 15 uren
in het nieuwe jaar
dat is te vroeg hoor
ik ben nog niet klaar
voor jou

ik wil
goede voornemens
en bruisen en
ondernemingslust
ik wil dromen
dus flikker op
rot op en laat me
laat me met rust


Sana's begin, vol goede moed

Om kwart voor 12 schrokken we ervan. Van de klok. En van de papa van C., die ons vroeg of we wel even in de huiskamer kwamen zitten voor 'n glas champagne en het aftellen enzo.

Kwart voor 12. Time flies. We hadden elkaar duidelijk iets te lang niet gezien en teveel bij te kletsen, want de tijd was voorbij gevlogen. C. kreeg voortdurend smsjes van mensen die zo slim (of controle-
behoeftig) waren om vóór 12 uur al de smsjes te versturen.. ik had echter nog niet naar mijn foontje omgekeken. Pieperdepiep. Weer C.'s foon.

Kwart voor 12. Ik wilde ook smsjes en besloot mn foontje uit mijn veel te volle logeertas op te duikelen. Behalve heel veel kleren, mn pyjama, mn tandenborstel en mijn oplader(!) kwam ik hem echter niet tegen. Die heel veel kleren (en mn pantoffels, ook héél belangrijk als je gaat logeren) pasten namelijk niet in mijn schoudertas en dus gooide ik op het laatste moment alles over in de grote rugtas. Alles, behalve mijn telefoontje.

Whaaaaaa. Slechte timing om telefoonloos te zijn. Ik heb dat kreng altijd bij me. Ik moet toch mn ouders bellen of op zn minst smsen? En mn Roomie en mn Zusje en vriendinnetje F.. Bovendien wil ik al die andere smsjes van mensen die aan mij denken lezen en genieten van dat al.

Niet dus. Gelukkig had ik op dat moment de beschikking over mijn relativeringsvermogen en troostte ik mijzelf met de gedachte dat ik bij thuiskomst mijn telefoontje aan zou treffen met allemaal gemiste oproepen en gelukkignieuwjaarsmsjes. Dat hielp. Ik doe het goed met beloningen en leuke vooruitzichten.

En dus dronken we champagne, keken we naar het vuurwerk, speelden we tot diep in de nacht Koehandel (leuk spel, ik won namelijk, mwoehaha) en waren we publiek in een relatiecrisis van het zusje van C.. Bizar hoe dat wat alleen in GTST hoort ook gewoon om 5 uur 's ochtends in real life kan gebeuren, terwijl je één deur verder ligt lag te pitten.

Vervolgens tot 11 uur lekker liggen snurken, samen ontbeten en met het autootje van I. weer naar huis getuft... Samen de conclusie getrokken dat dit weer een erg geslaagde Oud&Nieuwviering was geweest.

En dan.
Het moment van thuiskomst.
Het opdiepen van mijn foontje uit de tas

De verwachting....
... en de teleurstelling.

Eén smsje.
Van Zusje.

Maar die telde niet, want ik had via het mobieltje van I. haar en mn Roomie al laten weten dat ik mijn foon vergeten was.



Verder niemand.
Niemand.

Ik ga maar eens googelen en een verklaring zoeken. Ja, ik leg dingen graag buiten mezelf. Er was vast een enorme overbezetting van het netwerk enzo. Ofzo.