Sana begint zingend opnieuw

Don’t even try. Wat denk je wel niet dat je bent? Kind, het is hartstikke vals, hou op, schei uit. Haha, hoor je haar? Zij denkt van zichzelf dat het mooi is, maar het klinkt voor geen meter, hahahahaha. Wat een sukkel.

Ik was veertien. En achtien. Of negentien. Beide keren was de boodschap afkomstig van een vriendin-met-valse-bedoelingen, maar toch hebben woorden zich vastgehaakt in mijn hoofd en ben ik het gaan herhalen.. Talloze keren, net zo vaak totdat ik er zelf in geloofde en mijn best deed om anderen van hetzelfde te overtuigen. Net zolang totdat het eigen werd – ook mijn mening – en ik besloot om te stoppen met zingen. Voorgoed.

Maar toch. Ik bleef een beetje pingelen op de gitaar, ik bleef spelen met het keyboard en zo nu en dan zong ik stiekem toch eens mee met een cd’tje. Maar zachtjes. Want stel je voor… straks hoort iemand het en word ik weer bevestigd in dat wat ik al heel lang en heel hard tegen mezelf riep.

Na jaren van Heel Veel Gedoe besloot ik dat het, na het behalen van mijn HBO-diploma, tijd was om toch eindelijk maar eens de knop om te zetten en de Dingen-Die-Ik-Zo-Graag-Zou-Willen-Maar-Niet-Durf nu eens wél te gaan doen. Binnen een paar weken gaf ik weer gymles, zat ik ineens op klassiek ballet én op hiphop, kocht ik een piano en zocht ik op het internet een zangjuffie op. Gevalletje zo gezegd gedroomd, zo gedaan.

Ik hoef niet uit te leggen dat ik Zenuwachtig was voor die eerste zangles. En voor de tweede, de derde, de vierde, de achtste en de laatste. Echt zingen durfde ik ook helemaal niet, doodsbang voor een herhaling van De Boodschap uit de mond van iemand die er ook nog écht verstand van heeft zou moeten hebben. Doodsbang dat ze toch gelijk hadden, en dat ik voorgoed mijn mond zou moeten sluiten.

Oefenen deed ik ook eigenlijk niet, vanuit de overtuiging dat ik niet kon zingen en dat oefenen dus niet zou helpen. Als het niet klinkt, klinkt het niet, klaar. Na het grote-Ghana-avontuur werd het tarief van zangjuffie ineens met 40% verhoogd en toen was ik er wel een beetje klaar mee. Ik zou het toch nooit leren.

Gisteren stond ik tegenover Inge. Die heeft vroeger heel wat zanglesjes gegeven aan Onzekere Meisjes en ach, die moeten gewoon ff een drempel over en dan goan ze wel. Jaja, dacht ik. Grapjas. Jij kent mij(n onzekerheid) nog niet. Die vermijd ik niet voor niks al jaren door gewoon Die-Dingen-Die-Ik-Zo-Graag-Zou-Willen niet te doen, zodat ik mijlenver verwijderd blijf van die alles overspoelende en verlammende faalangst. Maar ach. Ze had heel wat ervaring met van die Onzekere Meisjes. Haha.

Dus daar stond ik. “Nou, we gaan ff een inzingoefeningetje doen,” begon ze, “dusse… jij zingt ff zomaar een zinnetje –en het maakt écht niet uit welk zinnetje, don’t worry- en dan zing ik jou na. Simpel toch? Ok, daar gaan we, 1, 2, 3... 3….. Huh? Oh...?”

De tranen stroomden over mijn wangen. Ze waren niet tegen te houden en ergens wilde ik dat ook niet. Er doorheen, hoe dan ook. Ik huilde, praatte en zong heel zachtjes. Daarna kwam er een nieuwe oefening en aangezien het toch niet om een klein drempeltje ging, maar om faalangst-bij-elke-nieuwe-oefening, huilde en praatte ik gewoon weer. En zong ik toch weer zachtjes, en soms een beetje harder.

Uiteindelijk lukte het beter en werd er daadwerkelijk gezongen. Het kwam vast niet geloofwaardig over, maar toch meende ik elk woord wat ik zei – terwijl de tranen nog niet eens opgedroogd waren: “Ik vond het wel écht, écht, écht heel erg leuk en fijn.”

Vandaag had ik een proefles samen met een vriendin bij een nieuw (goedkoper!) zangjuffie. Ze begon net als Inge: “Zo, nu zingt W. hem, en daarna mag jij ‘m zingen.” Haha, dacht ik, denkend aan gisteren, haha, ja hoor.. dat zien we dan wel weer, voorlopig zing ik nog helemaal niks.

Toch zong ik. Niet geheel zuiver Met regelmaat heel vals (maar hey! nieuw, onbekend liedje.. damn good excuse!) en met een lijf wat strak stond van de spanning, maar toch, ik zong – en genoot.

Dus.

Het wordt tijd om de oude overtuigingen overboord te gooien.
Tijd om los te laten.
Mijn eigen mening te herzien,
baseren op het hier-en-nu.

Want.
Ik zong.
En genoot.

Wat wil ik nog meer?


(Een baan, om te zorgen dat ik de zanglessen daadwerkelijk kan betalen…)

Sana was hier:

KLIK!!

Omdat ik er zo druk mee was.
En omdat ik hier nóg een nachtje ben.

Sana doet het beter op complimentjes

Twee weken geleden had ik een afspraak bij de tandarts. Het was inmiddels al weer zo'n anderhalf jaar geleden (ofzo?) en aangezien ik aan het begin van dit jaar een heel fijne dure zorgverzekering heb afgesloten, durfde ik het wel weer aan. Anderhalf jaar niet gaan (en niet flossen en spoelen en tandenstokeren en lieve woordjes zeggen, en soms stiekem niet poetsen) zou z'n tol wel eens kunnen gaan eisen in de vorm van dikke lagen tandsteen en een mooi aantal gaatjes, dacht ik.

Sinds ik geweest ben, poets en flos ik weer alsof het een lieve lust is. Heel geconcentreerd ga ik minstens twee keer per dag al mijn tanden en kiezen af, blijf overal zo'n 10 seconden druk poetsen en verhuis dan naar het volgende plekje. Een paar keer per week flos ik daar waar ik bij kan - en dat is niet heel veel, aangezien mijn kaak geblokkeerde is en dus slechts 2 cm opengaat. Maar dat is een ander verhaal.

Anyway. Ik poets en flos en kijk af en toe of er geen bijzondere dingen te zien zijn. Soms heb ik zomaar zin om mijn tanden te poetsen en dan sta ik even later daadwerkelijk heel vrolijk met een tandenborstel in mijn mond in de badkamer. Goed zijn voor mijn gebit, het is een feestje. Het voelt zo ontzettend goed!

Ik doe ein-de-lijk dat wat mijn tandarts me al jaaaaren probeert te laten doen, maar waar ik nooit zoveel zin in had. Had ik dan zoveel gaatjes? Heb ik zoveel pijn geleden dat ik nu mijn lesje eindelijk wel geleerd heb?

Nee.
Sterker nog,
ik had niks.

He-le-maal niks!

Ik kreeg slechts complimentjes en een simpel 'alles gaat goed, tot de volgende keer'.

Ik doe het blijkbaar beter op complimentjes dan op waarschuwingen en straf. Nu maar hopen dat ik volgende keer weer een gevalletje-alles-gaat-goed ben!

Sana kijkt (nog) geen GTST

Ik lig met Elke ergens in een weiland tussen Kampen en Zwolle. Bij gebrek aan opleiding, werk of andere zinvolle dagbesteding besloten we om de skeelers aan te trekken, een picknickrugzak vol te laden en op weg te gaan, de zon in.

'Zeg, volg jij eigenlijk nog GTST?'
'Nee.., bah! Maar misschien moet ik dat maar eens gaan doen. Dan heb ik tenminste nog iéts van structuur in m'n week, zo zonder werk.'

En de zon scheen, en de lucht was blauw, het gras was groen en kriebelde aan mijn blote voeten. De fruitsaladepuree was gruwelijk lekker, net als de cappuccino op het terras.

Ik zeg, er is niks mis met het genieten van een bestaan zonder werk. Toch zou ik nu een gat in de lucht springen als ik eens zou worden uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek hier of daar.

Ik verlang naar werk, naar uitdaging, naar diepgang. Het lijkt me heerlijk om weer in een team te werken, om met z'n allen hetzelfde doel na te streven en creatief te moeten zijn in hoe een cliënt tot verandering en ontwikkeling aan te zetten. Ik verlang naar het puzzelen, naar het sociale aspect, naar structuur.


En tot die tijd..?

Ach, ik vermaak me wel.
Ik ga nu maar eens gezellig ontbijten met mijn werkloze Ghanavriendinnetje en een Wie-is-de-mol-marathon houden.

Ik zeg; geniet ervan zolang het kan!

Punt orrug

Ik had mezelf eigenlijk verboden om te bloggen totdat ik een nieuwe kopfoto in elkaar geknutseld had, maar... toen kwam ik dit weer tegen in onze favorieten:

KLLLLIK !!

En dan vooral even het geluidsbestandje afluisteren..


Dit bestaat dus ook voor het aardappelschilmesje, de braadpan en de soeplepel. Als ik dan bedenk dat er ergens in Nederland een (jonge)man heel serieus .......

Het was zo'n dag...

... waarop ik samen met mijn twee kleine grote helden verstoppertje speelde in het park,
... waarop ik nog even doorging met de enorme huilbui die gister zo knalhard binnenkwam, oneindig leek en me moe(deloos) maakte - en uiteindelijk leeg en vrij,
... waarop we madeliefjes en andere gele bloemetjes plukte, ontsteelde en lieten drijven in een schaal water,
... waarop we in het zonnetje en dus zonder jas naar de Tuinland fietsten en ik dolgelukkig mijn groente-tuintje zaaide,
... waarop ik op de stoep van de McDonalds een yoghurtfruit at en ouderwets bijkletste met E.,
... waarop ik later, na een verrukkuluk diner made by roomie samen met E. nog een uurtje door de avondschemering skeelerde en nog verder kletste..


En last but not least,

Het was zo’n dag waarop ik ineens dacht

'laat ik weer eens een logje schrijven,
want volgens mij ben ik nu helemaal terug.’