Sana vlieg(er)t

Sana hartje Thom

Ik was op vakantie. Vakantie betekent dat je even ergens anders
bent, omdat het daar toevallig leuker/warmer/gezelliger/rustiger/
mooier/fijner is, of omdat het op de plek waar je was gewoon
vreselijk saai/stom/triest/onhoudbaar/depressief/wanhopig/grijs
was en omdat het gras bij de (verre) buren altijd groener is.

Voor Thom betekent mijn vakantie precies één keer niet zwemmen. Voor een zesjarige autist is deze breuk in zijn weekstructuur een ingewikkelde opgave. Halverwege de week heeft hij aan zijn mama gevraagd wanneer ik weer terug zou zijn. De mama had gezegd dat ik op zondag rond een uur of 6 weer in Zwolle zou zijn. Thom sloeg het op in zijn interne agenda, daar waar ook alle leeftijden, treinen, auto's, huisnummers en hoeveelheid muziekinstrumenten staan genoteerd.

Gister vertelde ze me dat Thom op zondag om 6 uur ineens met heel blij in zijn handen ging klappen en gek ging staan doen, terwijl hij ondertussen riep: "Hoera, Sana is weer terug!!!! Jeujjjj...!!!"

Wat 'n scheetje, he...

Sana @ Paradise Beach

'Poeh', verzuchtte ik, liggend aan Paradise Beach in Griekenland, 'ik ben echt zóóó tevreden. Ik bedoel, kijk nou, alles is er: een zacht zonnetje, een fijne zonnebril, het geluid van de kabbelende golven, een heerlijk boek (EBB).. beter kan ik toch niet wensen?'



We moesten er allebei even over na denken,
en toen formuleerden we in koor hetzelfde
een totaal ander antwoord:

'Een vent', was wat mn Roomie dacht dat ik bedoelde.
Maar nee. Dat was niet wat ik miste.

'Kouwu kóóóólaaa', was mijn kreet.

Sana & het ballet

We komen net terug van het zwembad en ik wissel met z'n mama de belangrijkste nieuwtjes uit. Over hoe hij voor het eerst helemaal zelf zijn zwembroek uittrok (want oh - dat is zo moeilijk, het natte en plakkerige ding rolt op en Thom durft er dan niet meer aan te zitten) en hoe hij een stuk beter in z'n vel zit de laatste tijd. Ik geniet zo ontzettend van het mannetje, het is echt geweldig om hem te zien groeien - letterlijk en figuurlijk.

Na de gebruikelijke ditjes en datjes vraag ik Thom of 'ie nog weet waarom ik ook alweer snel naar huis moest ná het zwemmen.

'Weet je nog wat ik vanavond ga doen, Thom?'
'Ja... eh... twollet.'
'Bíjna goed. Ballet.'
'Oh ja.. ballet.'

Terwijl hij het woord 'ballet' uitspreekt, daar in het bijzijn van zijn ouders, krijg ik spontaan zin om per direct door de grond te zakken. Het klopt niet, het klopt niet, ik ben 24, hartstikke lomp en Thom's ouders vinden me vast en zeker een lompe doos die in een zweverige waas een suffe kinderwens achterna huppelt. Ik schaam me. Om wat ik denk dat zij zullen denken, maar nooit zullen zeggen. Stilletjes blaas ik de aftocht.


Na het eten volgde de brandende vraag: wat moet ik aan? Ik hoorde dat vriendin I. vorige week, tijdens mijn vakantie, in strakke -ik herhaal: strakke(!!!!)- legging ten tonele is verschenen en ik reageerde daar toen op met een 'no way, ik ga nevernooitniet in een strakke legging, daar is mijn lijf niet voor gemaakt'. En daarbij komt ook dat ik tijdens mijn vakantie gemiddeld twee keer per dag taart, pudding of een ander zoet goedje naar binnen heb gewerkt, iets wat ongetwijfeld niet bevorderlijk is voor de leggingdraagbaarheidsfactor. Sukkel! Hoe kun je nou ook twee keer per dag taart enzo gaan lopen eten? Grommmmmm.....

Ondertussen raakte ik doodsbenauwd, want stel je voor dat iedereen zo'n strakke legging aan zou hebben en ik daar dan tussendoor fladder in mijn wijde-hier-zie-je-zogenaamd-niets-in-broek. Terwijl ik mijn vijf andere jazzpants en trainingsbroeken paste, zakte de moed me in mijn balletschoenen. Dit is echt dom. Kijk nou in die spiegel, dit kan toch niet? Ballet is voor stokjesmeisjes, niet voor Hollandsche Sana's. Wat doe je jezelf aan?! Sukkel. Wat wil je hier nou mee bereiken?!? Wie denk je wel niet dat je bent?!? Je bent vier-en-twintig hoor, geen zes.

Met één jazzpant, één joggingbroek én toch ook een strakke driekwartlegging (you never know) in m'n tas stapte ik met gemengde gevoelens -en overduidelijke gedachten- op de fiets. Wonderlijk hoe een mens zichzelf kapot kan maken. Ik denk tien keer na voordat ik iets tegen een ander zeg, maar tegen mezelf zeg en schreeuw ik impulsief alles wat in me op komt.

Loeisacherijnig racete ik naar de zaal. Een tikkie laat -want ik moest al die broeken drie keer passen-, dus nóg een reden om mezelf verbaal af te maken. Buiten adem stormde ik naar binnen, opgelucht om vriendin I. te zien en om met wat kletspraat mijn broodnodige afleiding te zoeken. Zonder mezelf nog één negatieve gedachte te gunnen wurmde ik me in mijn legging. Hempie aan, balletschoenen aan en geen gezeur. Kill those little voices. Het maakte allemaal geen zak meer uit. Er zou gedanst worden, en that's it. No need to hide. We zijn allemaal Vrouw, en slechts één van mijn groepsgenootjes is 'perfect'. (En vast alleen haar buitenkant. Hmpf.)

En dan. De zaal in. Een klik in mijn hoofd.
Spiegels, barre, prachtig licht. Overal meiden en vrouwen in het zwart - op vriendin I. na, die gaat gewoon lekker recalcitrant in BLAUW. Ik geniet alleen al van de ruimte en de sfeer die er hangt. Het voelt zo... veelbelovend..? Ik kan er geen woord voor vinden.

(Al sla ik in dit stukje sowieso al een flater, want dit gevoel is zo nieuw en onbekend dat mijn hoofd er nog geen passende vertaling voor kan vinden.)

De pianomuziek, de termen die ik soms wel en soms helemaal niet begrijp, het ritme van de les... het is zo heerlijk allemaal. Ik hou van de spanning die ik continu op mijn lijf mag zetten, van de übergestrekte tenen - en van de kramp daarin, van de fragiele armen, de passen, de draaien......

Met 'n verlicht hoofd kwam ik thuis. Bijzonder om te ervaren hoe het, eenmaal dansend, allemaal niet meer uitmaakt hoe ik -of anderen- er uit zie en wat anderen daarvan zouden kunnen denken. Het draait maar om één ding - het voelen, beleven van ballet. En ik geloof dat ik daar donders goed in ben. Ongeacht mijn lijf, mijn balletkunsten of de mensen om me heen.

Sana was druk

* Stage succesvol afgesloten
* Eindreferaat 'Kijk zelf maar' gehouden
* Afgestudeerd
* Tante geworden van Z.I. en dus druk met vasthouden, knuffelen, boertje laten doen, luiers verschonen, in badje doen, lief zijn voor haar geweldige mama
* Bezig geweest met voorbereidingen Ghana
* Een piano gekocht
* Bezig met sollicitaties
* Veel met en over mezelf gepraat
* Begonnen met hiphopreggaeton
* Begonnen met klassiek ballet
* Begonnen met gymles geven
* Zang/pianoles weer opgepakt

Ik dacht wel telkens 'oh, hier kan ik een mooi logje over schrijven', maar het kwam er niet van. Er was teveel spannend, te veel nieuw. Zoveel prikkels, zoveel ontwikkelingen. Ik rende en danste van hot naar her en genoot van bijna alles zó intens dat het bijna eng werd. Leven. Soms zo moeilijk, soms doodeenvoudig.

Maar: er werd veuls te weinig geschreven. En dus beloof ik beterschap. Ná mijn vakantie. Want eerst gaat er 11 dagen he-le-maal niets gedaan worden aan een fijn strandje in Griekenland. Mijn koffer zit vol boeken en relaxete kleding, en in mijn handbagage zit een mooi schrijfblok.

Dus. I'll be back
Letterlijk en figuurlijk!!!!

Sana zegt er vanaf nu wat van

O jee, dat zou wel eens een lastig hobbeltje kunnen zijn.

Ik dacht het precies op tijd, maar handelde er helaas niet
naar en binnen twee seconden lag ik met fiets en al midden op de markt op de grond.

Au.
Grote au.

De au van schaamte, niet van au zere knie.
Al was het grote gat in m'n nieuwe legging en m'n bloedende knie ook best een au waard.

Er werd gelachen. Er werd keihard gelachen door een gladde snotaap van een jaar of 18. Ge-schater-lacht. Het echode in mn hoofd. Een echo van vroeger. Vanuit een piepklein kamertje in mijn achterhoofd galmde het.

"He man, vin ie dat normaal? He? Ben je nou stoer? Je gaat toch niet keihard lopen lachen, sukkel?!" De vrouw van de bloemenstal begon. Gevolgd door de man van de vis en nog 3 andere voorbijgangers. Ze zeiden er wat van. Allemaal. Dat hielp als een hele grote pleister op mijn au.

Ik stond op. Pijn en uitgelachen worden mag niet samengaan. Kinderen gaan daar kapot van. Letterlijk, maar vooral figuurlijk.
Het deed me denken aan veel te lang geleden en het raakte elk vezeltje in mijn lijf.

Maar. Toen is toen en nu is nu.
(En ik dacht aan K., dat hielp ook.)

Ik liep naar 'm toe en vroeg of hij degene was die zo heel hard moest lachen. Hij knikte met een boer-met-kiespijn-grijns van ja. Ik zocht mijn meest ijzige blik op, keek 'm aan en zei dat 'ie een ontzettend grote en stoere jongen was. Daarna draaide ik me om, keek naar de vrouw van de bloemen en de man van de vissen en liep weg. Met opgeheven hoofd.

(En daarna maakte ik dat ik zo snel mogelijk weg kwam, want de echo bleef echoën in mijn hoofd en zorgde ervoor dat ik niets liever wilde dan met een dekentje op de bank heel hard huilen. Which I did.)

Sana bedankt haar moeder

Vroeger lachte ik haar vierkant uit. Dan kwam ik terug van buitenspelen, of van turnen, of van een vriendinnetje en dan keek ze zo ontzettend opgelucht dat alles goed was.

"Ja, want ik hoorde een paar keer de ambulance gaan en dan gaat m'n hart tekeer, dan zie ik gelijk de ergste dingen voor me, dus ik ben blij dat jullie weer heelhuids binnen zijn."

Ik begreep dat niet. Ik vond haar maar een overbezorgde hyperalerte moeder die maar eens wat meer tijd moest gaan besteden aan een één of andere hobby, in plaats van panikeren en afwachten totdat het noodlot toe zou slaan.

Net zoefde er een ambulance door de straat. Ik kan het niet helpen, maar dan gaan mijn gedachten automatisch naar vriendinnetje F.. Shit, straks is ze met de wandelwagen op pad en ligt Z.I. nu plat op de weg en is er iets ergs en oh ik moet haar bellen!!!!.

Ik doe het niet, hoor, dat bellen, liever natuurlijk wel, maar enigzins weerstand bieden tegen panikerende en hoogstwaarschijnlijk irreëele gedachten kan geen kwaad, maar poeh. Ik begin het te imiteren begrijpen. Hoe zal dat straks gaan als ik zelf kids heb uitgepoept...?