Met een groen kanten randje.
Ik geloof oprecht dat dat het allerinteressantse is dat ik op dit moment te melden heb. 'Allerinteressantse' klinkt in mijn hoofd trouwens mooier dan dat het op
Ik dacht dat mijn werk nieuwe inspiratie zou brengen. Ik zou mooie verhalen schrijven over meisjes die rondedansjes doen en zingen dat ze een vlinder zijn, ik zou grappenmakend vertellen over mensen die overal kaboutertjes zien en met een vleugje humor schrijven over de jongeman die in de waan leeft dat er een ijzeren staaf in zijn hoofd zit waardoor hij niet kan eten en dus in razend tempo afvalt.
Ik zou dingen meemaken daar, en ik zou er boeken vol over kunnen schrijven. Ik zou me rot lachen daar, en vervolgens een poging doen om
De werkelijkheid is anders. Mijn hart breekt elke keer als de éénentwintigjare Suzy bij ons op de deur van het kantoor klopt en vanuit haar psychotische ideeën schreeuwt dat ze een vlinder is, of een kind van de zon, of als ze huilt omdat de radio ineens zachter ging en dat dat dan betekent dat haar favoriete oom op dat moment is overleden. (Als we haar niet in een strak structuurschema duwen, staat ze er overigens elke 5 minuten, dus het went. Maar toch.)
Ik zou de man-met-de-staaf-in-z'n-hoofd door elkaar willen rammelen en een boterham (of zes) naar binnen willen duwen, want er zit niets in je lijf, je bent kerngezond alleen je mind is fucked up!!!!. Ik zou de intelligente Mike van achttien willen uitleggen dat hij van die kutdrugs af moet blijven, want het levert hem keer op keer een psychose op en dan kan hij zijn opleiding wel schudden!! Ik zou de leuke vrouw van de open afdeling duidelijk willen maken dat haar overleden man écht niet in haar lichaam is gekropen en dat ze écht niet naar zijn stem hoeft te luisteren!!! Ik zou de man die zijn been op drie plaatsen gebroken heeft duidelijk willen maken dat dat écht zo is en dat hij die fucking rolstoel moet gebruiken en er niet de hele dag op moet lopen, anders kan hij over een jaar zijn been laten amputeren!!
Ik zou zoveel willen, maar ik heb het niet voor het kiezen.. Net als zij. Gevangen in hun gedachten.
De leuke verhalen komen niet. Ze ploppen niet op, zogezegd. Ik vind het alleen maar schrijnend als ik zie hoe leeg mensen vanbinnen kunnen zijn, hoe stuurloos en futloos. Moedeloos.
Ik voel me met regelmaat betekenisloos, zou zo graag méér willen doen, meer willen betekenen. Helaas draait een groot deel van de behandeling op medicatie.. Zolang die niet goed is ingesteld, valt er weinig te therapieën. En dus doe ik m'n werk, ben er voor de cliënten en probeer ik voornamelijk om zoveel mogelijk mens onder de mensen te zijn. Niet teveel gedoe, geen gekke vaktaal, geen therapeutisch geneuzel.. Gewoon. Sana.
Het schijnt genoeg te zijn.
Vandaag waaiden er ineens een compliment mijn kant op.
"Ja," zei die cliënt, "want die Sana die regelt altijd zo veel voor ons. Dat is zooo fijn."
Een moment waarop ik besef wat ik beteken, daar, op die plaats en in die setting. En ondanks de confrontatie met het leed word ik blij van mijn werk. Ben ik blij dat ik mens kan zijn. Medemens mag zijn.
