30 juni 2008

Sana kijkt voetbal

Grote pleegbroer tegen jarige pleegpapa: "Hé pa, er belde net een vriend van me, die zit nu in het buitenland en die waren ook voetbal aan het kijken. Maar daar is het twee uur later, enne.. nou, de spanning is er nu dus wel af, maar het wordt 3-1. Voor Duitsland."

Sana weet ook niet wat ze hiermee moet

Ergens op aarde is er nu
iemand aan het poepen.
Plons.

Ergens op aarde wordt er nu
iemand geboren.
Floep.

Ergens op aarde is er nu
iemand aan het badmintonnen.

Twee iemanden.
Hoogstwaarschijnlijk.

28 juni 2008

Sana hartje appel

Oké, toegegeven:
ze lagen niet op straat, maar
ik kwam ze wél
zomaar tegen.

Love is everywhere.

KLIK.

26 juni 2008

Sana zag een trucje

Ik zocht op internet naar leuke activiteiten met als thema samenwerking en vertrouwen. Maar dit. Dit vind ik nogal wat. Wat zouden mn cliënten hiervan vinden...?



Gelukkig bestaat de wij-gaan-regelmatig-dagjes-en-weekendjes-weg-meidengroep uit 5 meiden en is dit dus wat te hoog gegrepen. Dat met die schommel wil ik echter nog steeds proberen hoor!!

24 juni 2008

Sana begint het te voelen

bijzonder
hoe iets
wat er nog niet is
toch al zoveel ruimte inneemt
in hoofd en hart

hoe het me
me nu al
kan laten huilen en lachen
door enkel
even te denken
aan

hoe het stiekem
allang
is
en zal blijven

nog 47 nachtjes
nieuw mensje*
op aarde




*Nee, not me. Dat duurt nog minstens 5 jaar.
Maar wel: mijn liefste vriendinnetje.

23 juni 2008

Sana WOWt over vechten

WOW
Schrijf a.d.h.v. een thema een stukje van 250 woorden.

Vechten
1 met lichaam geweld of met wapens tegen iem. tekeergaan
2 zich weren, zich inzetten
3 wedijveren




De liefde vecht
'Thom, zullen we nu de verjaardag gaan vieren?', vraagt de mama en ze steekt haar hand uit. 'Ja, dat is wel een beetje goed', spreekt hij aarzelend.

Hij staat op, wappert met zijn handen en grijpt dan de uitgestoken hand. Houvast. Zijn zekerheid. Het is nog even wachten op de taart, die met enige vertraging in de keuken wordt voorzien van kaarsjes. In de luttele seconden die niet passen binnen de structuur van het verjaardag vieren wordt het gevecht zichtbaar. Onrustig flitsen zijn ogen heen en weer van de mama naar alle mensen naar het plafond. Wat moet ik nu, wat gaat er gebeuren, wat is de bedoeling, hoe moet dit?!? Gevecht met zichzelf.

Na wat loze seconden volgt toch eindelijk de taart. Thom op de stoel en samen met alle opa's en oma's, tantes en ooms, vrienden en kenissen, het broertje en natuurlijk de papa en de mama zing ik uit volle borst het Langzaljeleven. Zijn ogen komen wat tot rust. Het ene moment is er wat plezier zichtbaar, het andere moment lijkt hij niet te snappen waarom mensen dit toch op deze manier met elkaar geregeld hebben. Wat 'n gedoe.

Dan het belangrijkste deel van het vieren van een verjaardag: cadeautjes uitpakken. Voorheen vooral een automatisme zonder enige beleving. Cadeautje uitpakken, dankjewel zeggen, volgende. Snel het rijtje afwerken en terug naar de computer. Koptelefoon op en een computerspelletje spelen. Zijn manier om de spanning wat te ontladen. Of Thom blij was met zijn cadeautje kon je weken later bij de mama informeren.

Maar. Vandaag. Ik ging er bijna van huilen slikte mijn brok weg en lachte. Breeduit. Hij scheurde het papier los, ontdekte dat opa & oma hem een fototoestel gegeven hadden en vroeg zo duidelijk verrast en met stralende ogen: 'Is die echt he-le-maal van mij? Mag ik dan he-le-maal zelf klikken?'

Ook mijn cadeau viel in hele goede aarde. Hij is zes jaar en één dag, maar kon op het cd-hoesje prima lezen dat het een cd van de smurfen was. En weer straalde hij. Het toegevoegde poppetje van Gargamel zorgde voor een prachtige imitatie. Grrrrrrrrrrromm... Gargamellllll...

Na alle taart, cadeautjes en felicitaties vloog hij terug naar de computer. Want. Ook al gaat het veel beter, het blijft ingewikkeld, autisme & jarig zijn. De visite ging roken of plassen of spelen met de andere kinderen. Ik bleef zitten.

Ik bleef zitten en keek. Naar hem. Naar zijn broertje - ook autistisch. Naar de papa en de mama. Naar de opa en de oma. Naar alle andere mensen die de afgelopen zes jaar zo intens hard samen met hem hebben gevochten om het mannetje te krijgen waar 'ie nu is. Ik zag en voelde zoveel liefde.

Het gevecht is nog láng niet voorbij, het zal hoogstwaarschijnlijk zijn hele leven duren, maar ze doen het met liefde. En zo lang de liefde de drijvende kracht is, heb ik er alle vertrouwen in dat dit gevecht gewonnen gaat worden. Dag in, dag uit. Telkens weer.

19 juni 2008

Sana kleurde toch een beetje rood

Ik zat in de trein. Heerlijk onderuit gezakt. Muziekje in mijn oren, oogjes dicht, zonnetje op mijn bol. Gewoon, beetje nasoezen na een dag hard werken.

Maar toen.
Ik was er, zomaar ineens.

Dus floepfloep, snelsnel mijn oortjes losgekoppeld van mijn telefoon. Maar. Even vergeten dat mijn telefoon niet zomaar stopt met muziek afspelen als je het stekkertje eruit trekt en dat de hele trein dan dus gewoon mee kan genieten. Op zich niet zo erg, een mooi muziekje doet een mens -meestal- goed.

Meestal.
Want. Sommige teksten behoeven uitleg.
Of een kader. Of een verklaring. Ofzo.

Een vrouw wil in haar leven zoveel meer,
mein Herr.
Dus meer dan elke keer weer op en neer,
mein Herr.
Bij U draait alles om uw jongeheer,
mein Herr.


18 juni 2008

Zusje pakt het slim aan

"Ja, dus weet je,
nou, kijk, ik dacht
'ik moet gewoon
een vriend'.

Dus ik zat laatst
bij de aanbiedingen
te kijken...."

9 juni 2008

Sana speelt buiten

Ik ben als een dolle aan het voetballen met Thom (5) en Ray (4), als er ineens een manneke van een jaar of 10 voorbij komt slenteren. Hij had al een kwartier heel braaf met z'n rug naar ons toe op de schommel gezeten, dus had hoogstwaarschijnlijk veel van ons fantasiespel meegekregen.

Ray had me in een heftig duel tegen de grond geschopt, Thom riep dat ik een blezzoerre had en dat ik de dokter moest roepen. Vervolgens kwam Ray luid TèTúTèTú-joelend richting mij. Samen begeleidde ze me richting de grote steen, waar ik rustig mocht zitten en na uitgebreid onderzoek en twee maal een kus op de knie mocht ik weer mee voetballen. Met de Cars-bal. Want Cars is kei-gaaf. En tekeningen op je arm (die eigenlijk taatoewaazju heten) zijn ook kei-stoer, maar die heb je wel voor aaaaaaltijd, ook als je meneer wordt en als je papa wordt en als je opa wordt en dan is het niet meer kei-stoer. En dat is beetje kei-stom van die taatoewaazju, want die gaan nooit meer weg. Aldus Ray.

Wij voetbalden verder, gaven elkaar beurtelins gele kaarten en tackelden elkaar vol overgave. Het manneke liep langs, keek mij aan, liep verder, keek mij nog steeds aan en zei ineens:
"U bent gek. Maar ook wel heel erg slim."

Sana daagt u uit

Tijd voor een uitdaging:

K L I K


Mijn beste tijd tot nu toe: 17,719

Sana WOWt over de dood

WOW

Schrijf a.d.h.v. een thema een stukje van 250 woorden.

Dood
1. Toestand die intreedt bij het eindigen van leven
2. De overgang van leven naar dood

3. Het einde, de afloop van iets



Ontkennen is soms het beste

We staan op het kruispunt bij het park. Zij moet links, ik rechts. Over 8 nachtjes zien we elkaar weer. De hele ochtend zijn we bezig geweest om haar ziel en zaligheid veilig te stellen. Alles is in kannen en kruikenvissenkom, maar er moet natuurlijk nog wel iets heel belangrijks over worden gezegd. Want.

"Als er nou ééntje doodgaat, dan leg je 'm maar in het vriesvak. Mijn ogen beginnen te glinsteren. Ik zie al helemaal voor me hoe ik volgende week een klein plastic diepvriesbakje aan haar overhandig.. Nee, niet écht doen hoor! Mafkees. Maar ehm.. ja.. nou. Dan eh... begraaf je ze maar in de tuin. Oh nee, dat is ook niet handig, dan kom je ze tegen als je met je groentetuintje bezig bent. Ik slik een lachje weg. Maar ze mogen ook niet door de w.c.!! Ik wil nog wel afscheid kunnen nemen. Dus... nou... ehm..."

Ik stel haar gerust door te zeggen dat ik ze netjes in het park zal begraven en er een houten kruisje of een mooie steen bij zag plaatsen. Haar ogen dwalen langs de vijver en komen enigzins tot rust.

"Ja maar," zo eindigde ze met enige wiebel in haar stem, "ze gaan gewoon niet dood. Daaaahaaaag!!! Tot volgende week!"







5 juni 2008

Sana's oren klapperden

Jemig zeg,
uit welk lemen hutje
op de hei
kwam toch de vrouw
die stomverbaasd
bij het NS-loket vroeg
of de bussen vandaag
nog zouden rijden?

Sana vindt dat ook héél speciaal

Zij:
Lief, morgenavond heb jij dinges en ben je er niet, en vrijdag gaan we op kamp, dus... vanavond is de laatste keer dat we lekker samen thuis eten. Zullen we iets speciaals doen?

Hij:
Oh ja!
Gaan we dan cordon bleus halen?!

4 juni 2008

Sana voelt zich thuis

Het is een lachertje, dit huis. Het doet me denken aan mijn allereerste tweede derde studentenkamertje. Ook daar hadden we zwart wit geblokt zeil in de keuken, ook daar was alles in alle kleuren geverfd en hing het vol oerlelijkeposters (die op die plekken dan wel weer kloppen, ofzo).

Als ik de trap af dender om ff snel wat in de keuken te pakken, dan bots ik gegarandeerd minstens 1x tegen muur of deurpost. Niet omdat ik halfdronken ben of al dagen niets gegeten heb en op het punt van flauwvallen sta, maar gewoon omdat dit huis scheef is en de vloer zorgt voor een perfect dronkemansloopje.

De gootsteen maakt muziek. Bubbel. Bubbelieblub. Blubblub. Nét niet ritmisch, dus echt lekker in slaap vallen is er niet bij. De TL-buis boven het wasbakje moet je slaan - dan doet ie het beter. Door het rode douchegordijn lijkt mijn lichaam bijna doorzichtig, de blauwe aderen knallen bijna mn huid uit en het huisgenootje laat altijd een vieze ******-bende achter in de keuken.

De wasmachine veroorzaakte laatst een overstroming, de televisie piept zo hard als dat 'ie piepen kan en de deur moet je met schouder en heup zo hard mogelijk dichtknallen.

En toch, hè...
Toch ben ik blij dat ik hier 2 nachtjes in de week mag eten, douchen, internetten en -niet onbelangrijk- slaaaaapen. Het scheelt me zo'n 3 uur treinreizen op een dag én ik zie mn Zusje wat vaker dan 4x per jaar. Ook leuk.

(En soms minder leuk.
Maar wat geeft het.
We blijven toch wel zusjes.
Da's lekker veilig knokken.)

Dus.
Een kusje
voor mijn Zusje.

Dankjewel.

2 juni 2008

Sana gaat het klein en simpel houden

Uhm jahaa... uhm... nou, dan stuur ik je die onderzoeksvraag voor dat artikel vrijdag wel even via de mail.

Heb je vandaag geen tijd meer?

Uhm. Ja. Op zich wel. Uhm.. nou.. getsie. (Wel tijd, maar geen zin en druk met andere dingen.) Ja nou ja. Het kan wel. Da's goed. Weet je wat, ik doe het vanavond wel, dan is het ook maar klaar.

Ja precies. Ik wil je ook niet pushen ofzo, maar je hebt net zo mooi verteld hoe dit soort dingen werken voor je, en dan is het handig om daar je manier van werken ook maar eens op aan te passen. Dus niet uitstellen, op 'n grote hoop gooien en dan heel bang worden voor die hoop, maar gewoon doorpakken en ermee bezig blijven.
En nu zit je met je koppie nog helemaal in alle theoretische kaders en bruis je van de ideeën en mogelijkheden, dus kun je het beter vandaag nog doen.

Ja. Hey. Wat goed. Daar heb je he-le-maal gelijk in. En in principe is het formuleren van zo'n vraagstelling ook maar een half uurtje werk. Ik doe het vanavond wel effe.

Nou.. reserveer er maar een uurtje voor. Je weet hoe het werkt; dan ga je er weer van alles bijhalen, wil je het zo uitgebreid en perfect mogelijk... En dat hoeft niet. Sterker nog, dat kán niet. Hou het klein, hou het simpel. Ga niet voor die tien, maar voor het zesje. Dan wordt het vanzelf een 8.

Ja maar, ja maar, ja maar...

Nee meid. Vanavond ga je er een uurtje voor zitten en dan mail je mij wat je hebt. Niet langer, en als het niet af na dat uur, dan is het niet af. Maar je mailt het maar gewoon en dan geef ik wat feedback.

En vergeet die mantra niet: Hou het klein, hou het simpel...

Hou het klein, hou het simpel...
Hou het klein, hou het simpel...
Hou het klein, hou het simpel...

Sana verkent de wereld

Heb weinig te melden.
Ik werk en eet en slaap,
en werk en eet en slaap.

Druk. Te druk.
Althans, zo heb ik het in mijn hoofd gemaakt.

In de werkelijkheid
valt het alles mee.

Maar ja.

Heb ook geen idee waar over te schrijven.
Ja, die musjes van laatst.
Die waren wel grappig.

Nooit zo over nagedacht,
over hoe musjes het
met elkaar regelen.

Eigenlijk zoals almost
alle levende wezens.

Toch was ik een beetje verbaasd.
Verwachtte het niet, ofzo.

Net als deze.
Ook zo apart.

1 juni 2008

Sana doet het zelf

Het werd tijd
voor iets nieuws
aan de muur.

En dus.

Tadaaaaa.