28 augustus 2008

Sana en E. hebben een ander maatje

E. ging voor het eerst mee naar dansles hiphopreggaeton. Ik was wat sneller met omkleden dus liep alvast de zaal in. Na een minuut of twee kwam ze de kleedkamer uit en stak haar vinger in haar keel. Het zag er niet uit alsof ze een feestje had gehad in de kleedkamer.

"Ja nou, dan staat er dus zo'n mini-meisje zichzelf midden in de kleedkamer in een size-zero skinny jeans te wurmen. Dus zo'n ander meisje vraagt 'goh, kom je erin?' en dan antwoordt dat mini-meisje heel stoer dat ze normaal maatje 34 heeft, maar nu dus 32, zodat ie extra strak om haar kuiten zat. Vervolgens begon er weer zo'n ander wijf te blaten dat zij maat 38 had, waarop het mini-meisje heel oprecht verklaarde dat je dat écht niet zag. Daarna ging het ook nog over maat 40, en toen brulde er één: 'maat 40?! Dat heeft mn MOEDER!'. Nou, en toen ben ik dus maar naar buiten gerend. Sjeessssss. Wat een wijven."

27 augustus 2008

Sana kijkt zelf maar

Over een uur sta ik m'n eindreferaat te houden, zodat ik vrijdag *trots* mn diploma in ontvangst kan nemen. Inge stuurde -hiephoi- nog een boze bijdrage voor mijn openingsfilmpje, en als dank show ik u:

26 augustus 2008

Thom & de lange-termijn-planning

'He Thom, je mag ook helemaal zelf naar boven klimmen, dan ga je alleen van de glijbaan en vang ik je beneden in het water op'.

Hij mompelt iets als 'okdbrrrr', staart naar de grond,
slentert richting trap en kijkt mij verwachtingsvol aan.

'Ga je alleen?', vraag ik 'm hoopvol.

'Neeeeheeee', zegt 'ie geïrriteerd, 'ik zei toch,
dat ga ik in oktober doen'.

25 augustus 2008

Oproep aan iedereen die 'Kijk zelf maar' kan zeggen

Hij deed het hier en dat bracht mij zojuist op een idee, dus ik pik zijn strategie schaamteloos over.

Voor mijn referaat van a.s. woensdag heb ik zoveel mogelijk spraak- en beeldopnamen nodig van de woorden 'Kijk zelf maar'. Probeer vooral niet om zo neutraal mogelijk te doen, er mag moet juist een lading aan zitten. Bijv. een peuter die zijn speelgoed vol trots laat zien of een mama die geen zin heeft om de afstandsbediening alweer te zoeken en zuchtend de woorden uitspreekt. Er mag ook best een woordje bij of nét iets anders zijn. Dat is geen probleem.

Met zowel filmpjes als spraakopnamen maakt u me érg gelukkig! (Oh, en: het liefst ook gewoon gelijk nu. Ik ben er zo één van op het laatste moment een goed idee hebben en dan krijg je dat.)

Gelukt?
Stuur het dan naar: sanaschrijft@hotmail.com

23 augustus 2008

Sana danst

Loslaten. Niet zo moeilijk doen. Uit je hoofd. Volg je hart. Niet straks, maar nú. Hier gebeurt het. Pluk de dag. Lééf.

Maar.
Ik ben denker. Dromer. Een beetje angsthaas.
Verliefd op controle, beheersing, overzicht, structuur.
Een hechte -en soms ongezonde- relatie met perfectie, hoge eisen
en strakke normen & waarden.

Ook ben ik impulsief, spontaan, beetje maf.
Ik hou van bellenblazen en van kriebelend gras tussen mijn tenen.
Ik kick op details. Op de kleine dingen die het doen.
(Ja, F., klik daar maar eens......)


Vroeger heb ik veel geturnd. De laatste tijd zie ik steeds meer de link met mijn persoontje. Alles staat en valt daar met lichaamsbeheersing, altijd alles onder controle. Spieren strak en gespannen. Aanspannen die tenen en kin omhoog!!!!!
Op de balk zocht ik naarstig naar het evenwicht wat ik in het dagelijks leven zo miste. Op sprong en vloer verlegde ik telkens weer mijn grenzen en kon ik te? streng zijn voor mezelf, op de brug stief ik duizend doden en stond ik duizend-en-één keer weer op. Het heeft wel wat weg met leven van toen. Alleen was ik daar wél de baas.

Nog steeds leef ik vanuit de controle en de spanning. Loslaten is lastig. Want wat als. You never know. I never know. Droom is loslaten, en vertrouwen op meebewegen. Doet me denken aan een gedichtje wat ik op stage tegenkwam:



beweeg mooi met me mee
zo meebewogen
leer ik misschien
mijzelf vorm te geven
in jouw wereld



Donderdagochtend sprak ik met iemand over loslaten. Over hoe ik hierin gegroeid ben het afgelopen jaar. Maar ook over hoe gevaarlijk de hoge eisen nog steeds zijn, en hoe mijn valkuil kan zijn dat ik mijn eisen & normen ook automatisch op de ander plak. Wat ik moet kunnen, moet de ander ook kunnen. Dát is de norm, daar ligt het gemiddelde. Niet dus. De ander in z'n waarde laten. Trucje.

Daarna sprak ik met nog iemand. We zaten ondertussen op een grote skippybal en probeerden in evenwicht te komen met de voetjes van de vloer. Ik spande mijn beenspieren, zette alles strak, want hey, that's what I'm used to. Zij bleef heel ontspannen en toch keurig in balans, ik stuiterde constant richting aarde. Frustrerend. Ook hier weer: loslaten. De bal voelen. Contact maken met materiaal, met de grond onder me. Uit het hoofd, in het lijf.

Loslaten. Loslaten van beheersing over lichaam en zijn. Loslaten van de ander, vertrouwen op wederzijds respect. De ander dichterbij laten komen, zonder bang te zijn mijzelf te moeten verliezen.

Dat was donderdagochtend.
Donderdagavond volgde een experiment.

Er zou worden gedanst. Vriendinnetje W. had me uitgenodigd voor een proefles. Geen klassiek ballet, wat uiteraard véél beter in mijn straatje past, maar hiphop-reggaeton. Over loslaten gesproken - daar wordt een hoop geschud met billen en borsten. Precies datgene wat ik liever strak hou.

Het is echter ook precies de dansstijl die ik ge-wel-dig vind. Al jaren staat in mijn film top 3 de film Save The Last Dance. De combinatie van hiphop & modern ballet.. I love it. Ik durfde echter nooit. Keek elk jaar trouw naar wat er te koop was in het Zwolse Dansland, maar no way dat ik daar zou gaan staan. Nu dan toch.

Ik heb losgelaten, en ben niet verzopen.
Sterker nog, we gaan vanaf nu elke week.
Het is veel te leuk om niét te doen en dat ik nog niet zo van het schudden ben, dat maakte eigenlijk -en voor het eerst- heulemaal niet uit. Wat 'n feestje.


En eene, tweeje, schudde, schudde,
vijf, zes, zeven en acht!
En mambo, rechts, stapstap,
schudden, schudden en... sluit!


Oh en trouwens:
Voor het evenwicht hoop ik maandag toch een proefles klassiek ballet te gaan volgen hoor.
Moet dit natuurlijk wel een beetje compenseren.

Sana koopt gewoon een ferrari

"Poeh", verzucht Ramon (4 jr.), nadat we voor het eerst samen op de tandemfiets naar het zwembad zijn gefietst, "ik hoop dat we na het zwemmen nog energie hebben om terug te fietsen."

"Ja, jongen, dat zal wel moeten, anders komen we niet thuis. Dan moeten we slapen in het zwembad."

Ramon wist echter een andere oplossing:
"Neehee, dan gaan we toch gewoon naar de auto-dealer en dan leg jij wat centjes neer en dan gaan we met de ferrari naar huis. Njiiiinnnnngggggg. Da's supersnel!"

20 augustus 2008

Tip van E.

Als je ooit van plan bent om te testen op welke manier je fruitvliegjes het beste kunt vangen en je twijfelt tussen de volgende mogelijkheden:
- Bakje azijn met daaroverheen folie met gaatjes
- Bakje banaan met daaroverheen folie met gaatjes
- Bakje honing met daaroverheen folie met gaatjes
- Vliegtape

Ga het dan níet uitproberen.
Vriendinnetje E. heeft dit al voor u gedaan en mmste mij haar conclusie:




Dus nou ja.
Dan weet u dat.
Los daarvan denk ik dat de manier van
vriendinnetje F. nog steeds het aller-, allerbeste werkt:

Klap 'ns in je handjes, blij blij blij.
Alle vliegjes dood, ja, bye, bye, bye.


18 augustus 2008

Sana showt Zara Isa

Het overkomt me niet vaak
dat gevoel en beleving
niet in woorden te vangen zijn.
Het lukt me niet om
onderstaande beelden
te voorzien van taal.
Het is zo gek, wat zo'n kleintje
met je me doet.

Ik kan alleen maar
ademloos toekijken,
en voelen.
Diep vanbinnen voelen.

Zo bijzonder, zo intens,
zo puur....
Klein mens.


(En aangezien Inge nu écht niet langer kan wachten stop ik met m'n poging en zal ik er gewoon maar wat foto's op mikken.)

Deelt nú al haar bed met een prins..




... en met de door tante Sana uitgezochte knuffeltjes.

Ja, twee, ja. Ik kon niet kiezen.
Gaat vast te vaak gebeuren.

En de mama kreeg Hagelslag XXL Wit.
Omdat ze dat zo lekker vind.

Kijk nou toch......

*zucht*


Misschien toch die kikker maar eens kussen..

17 augustus 2008

Sana geeft Inge de schuld

Ik twitterde laatst met Inge,
mama van Peuter, over Dr. Pepper:

Had ik dat nou maar niet gedaan................



16 augustus 2008

Sana vindt het gewoon heul triest

Ik kijk televisie. Ik zap. Er staat een chinees meisje op haar kop handen. Haar lichaam is tot in de puntjes gestrekt. Een vormspanning waar ik jaloers op zou zijn.

Haar trainster staat ernaast. Schreeuwt. Het meiske moet stoppen met huilen, en áls ze dan zo nodig moet huilen, dat ze het dan in ieder geval zachtjes moet doen. Tot die tijd moet ze maar blijven staan. Vervolgens mag ze voor straf aan het wandrek gaan hangen en dertig keer haar benen tot aan haar neus optrekken. De bitch telt. Nummer 21 telt niet, want ze raakte net niet haar neus aan. En niet janken!! Baby!!

Het kind is geen kind meer. Al heel lang geleden is het speelse, onbezorgde kind een veel te vroege dood gestorven. Als ze überhaupt ooit kind heeft mogen zijn.



Vannacht om kwart over vijf nestelde ik mij in m’n slaapzakje voor de televisie om het damesturnen te kijken. Een paar weken eerder keek ik al filmpjes als hierboven, waardoor er toch een bittere bijsmaak bleef hangen. Ik weet wel dat dit zo ongeveer het allerzwartste is en dat er een groot grijs gebied is waarin het allemaal een stuk beter vertoeven is, maar toch. Het is en blijft een aanslag op je hele zijn.

Vroeger droomde ik van een carriere als topsporter. Nu ben ik blij dat ik gewoon gewoon ben en nooit verder ben gekomen dan wat regionaal geploeter. Over twee weekjes start ik weer met het geven van gymlessen aan kids van 6 t/m 12 jaar. Reken maar dat ik heel veel spelletjes met ze ga doen en niet de hele tijd tenen strekken! en aanspannen! zal roepen. Want oei, stiekem zit dat wel een beetje in me, dat perfectionisme.

15 augustus 2008

Sana lapt die vlieg niet op

Als je,
net als ik,
in een heerlijk ochtendzonnetje
om half 9 de ramen staat te zemen,
omdat je toch al vanaf kwart over 5 op was
-want turnen op t.v.-,
en als je dan alle
(ja, écht alle, dus: voor & achter,
boven & beneden)
streeploos schoon hebt
en er vliegt
-zoemzoem-
een dikke bromvlieg
op topsnelheid
frontaal door tegen de ruit
dan heb je eer van je werk.

En een dode bromvlieg.

12 augustus 2008

Sana dagdroomt

"Ja, maar, dat zou ik ook nooit doen als ik met jou was hoor, dat komt ook gewoon door de sfeer met de andere meiden, dan ga je mee."

Met glunderende ogen vertelt Zusje me hoe ze heel sexy z'n vreemde(!) lichaam met zonnebloemolie insmeerde, in de hoop samen met haar vriendinnetje een gratis cocktail te verdienen daar in het Turkse land. Ze heeft het hele jaar hard gewerkt en gaat op zo'n vakantie in Turkije even helemaal los. Heerlijk om te voelen hoe goed het haar doet. Loslaten.

Mijn vriendinnetje poept er vannacht of morgen of misschien wel volgende week een kind uit. Ze wordt met de dag burgerlijker en houdt samen met haar man een betoog naar haar schoonouders over het nut van een goede, degelijke kinderwagen. Heerlijk om te voelen hoe goed het haar doet. Verbinden.

Meer dan ooit zoek ik mijzelf. Zoek ik naar wie ik ben en waar ik hoor. Hoe ik hoor. Te zijn. Spiegelen aan leeftijdsgenoten is niet langer eenduidig. Verlangens naar burgerlijkheid gieren door m'n lijf, maar de puberale fase van vriendjes en aanklooien zou zich eerst toch nog eens moeten aandienen.

Zusje's verhalen brengen me de neiging om per direct met haar op het vliegtuig te stappen naar Turkije en me mee te laten slepen in het hormonale geweld. Om los te laten. Tegelijkertijd heb ik zin om op straat een kerel ten huwelijk te vragen, drie kinderen te baren en te gaan discussiëren over het wel en wee van een degelijke kinderwagen. Om te verbinden.

Illusies, allemaal illusies. Ik smeer geen vreemde lijven in, kom er niet eens bij de buurt. En ik ben nog lang niet getrouwd, ook daarbij kom ik niet eens in de buurt. Ik laat te weinig los om te kunnen verbinden, en ben aan bepaalde dingen te zeer gebonden om los te laten. Een cirkel. Vies-iejeus.

Op de momenten dat ik het zat ben, wanhoop droom ik. Dagdroom ik. Over straks. Over hoe het zal zijn. Als ik beurtelings heb losgelaten en verbonden. Als loslaten van angst en drempelvrees een feit is, en als daardoor de oh zo felbegeerde verbinding is ontstaan. Het is eerst het één, dan het ander - en toch ook weer niet. Want door de veiligheid van een aantal verbindingen durf ik los te laten. Stapje voor stapje. Soms. En soms ook niet.


En zo hobbel ik door.
Ik sta erbij, en kijk ernaar.
Vraag me af wat het beste is.
Loslaten, of verbinden.
Maar.
Er is geen beste.
Er is alleen maar ik.

Ik en hier en nu.
En daar moet ik het mee doen.
Daarmee moet ik dealen.

6 augustus 2008

Sana zoekt en zoekt en zoekt

We weten het, we zijn eruit. Het kind komt heus niet met z'n koppie naar buiten voordat er een speeldoos op zijn/haar kamertje staat. En niet zomaar een speeldoos, maar met dat ene muziekje waar we al maanden naar op zoek zijn. De herkomst van het muziekje (Love Story) is inmiddels getraceerd, nu de speeldoos nog!



Dus. Zoek mee.

(En om het ingewikkeld te maken: het moet een leuk speeldoosje zijn. Dus geen oudbollige paardjes of een dutsige ballerina'tje. Het allergeweldigst zou een muziekknuffel of een mobiel zijn, dus.....)

5 augustus 2008

Sana mijmert een welkom

Ik schreef er al eerder even over :
KLIK.


Wat niet is,
kan zal nu snel komen.
Sterker nog:
over 5 nachtjes hoort het er te zijn.

Maar ach, zijn/haar* moeder
is ook bijna altijd te laat,
dus het zal mij benieuwen.

Morgen ben ik de hele dag daar,
onder het mom van studeren,
-want dat gaat beter in een andere omgeving-,

maar ha!,
u en ik weten natuurlijk wel,
dat ik gewoon heel hard hoop
dat die vliezen breken

*PLONS*

en dat ik dan heel hard roep:
En nu?!?



*later doorhalen wat niet van toepassing is

3 augustus 2008

Sana hartje Hartjes

Het is eigenlijk van haar , maar gelukkig mag iedereen meedoen.

Dit hartje ontdekte ik toen ik aan het wachten was op F.. Mooi toch, dat je als man vrolijk -of niet- staat te klateren en uitzicht hebt op zo'n blij hart?





En dees, dees moest ik maken van F.. Gewoon, omdat ik dan wéér een hartje had. Grappig om te merken hoeveel mensen mee gaan zoeken naar hartjes.







Dit hart... dit hart is de mooiste. Representatief voor heel veel andere warme harten (gek, die meervoudsvorm van hart). Deed me denken aan mijn niet officiële maar wel hele lieve pleegpapa en -mama. Die hebben ook een heel groot hart. Allebei.




Voor nog veel meer hartjes, klik hier:

Hart Op Straat

Sana hartje Tajine - #2

Ik schreef al eerder iets in de categorie Sana hartje Tajine.

Vandaag is het weer zover, want
ai, ai, ai, wat hebben wij er weer lekker uit gegeten. Wederom geen kant-en-klare kruidenmengseltjes of pakketjes uit de supermarkt, maar een helemaal zelfbedachte mix.

Kip, veel groenten, kokosmelk, veel kerrie-, cajun en paprikakruiden, peper en zout, bouillonblokje en husselen maar. Paar uur pruttelen, rijst koken, nog snel een bijgerechtje met komkommer, kwark, knoflook en peper & zout in elkaar flanzen, naanbroodje afbakken en smullen maar.


Ik (her)ontdek: er is meer in het leven dan stage. Hoezee!

Gister zelfs een heel uur -ik herhaal: een HEEL uur- met piano & gitaar bezig geweest. Ik zeg: hallo, hobby's. Want jaja, ik heb hobby's. (Hobby's. Blijft een vies woord. Doet me denken aan postzegels verzamelen. Nog nooit gedaan trouwens. Zou dat écht leuk zijn? Nou ja, voorlopig hobby's* genoeg.)

*Haha, als je het maar vaak genoeg herhaalt, verandert het van een vies woord in een gek woord. Hobby's, hobby's, hobby's...