29 december 2008

Sana's 2008

Was het lekkerste dat ik at in 2007 zelfgemaakte tomatenkaasmuffins.
.. en in 2008 .. chocoladepepernoten, chips, toastjes, koekjes,snoepjes en taart. Geen culinaire hoogstandjes, maar wel dingen die ik jaaaaren niet mocht van mezelf en nu, sinds september, toch maar wel. Omdat je het leven zelf leuk moet maken. Of, zoals een ouddocent zei: "Elke les kan een feestje zijn, maar dan moet je zelf de slingers ophangen."

Bewoog ik in 2007 meer figuurlijk dan letterlijk. In mijn hoofd, dus.
In 2008 graag andersom. Mét mayo. En pindasaus.
.. en in 2008 .. startte ik met klassiek ballet, met hiphopreggaeton, met hardlopen (en daar stopte ik ook weer mee, want tja. hárd lopen, koud. u begrijpt. Maar na Ghana ga ik met de meiden een leuke hardloopwedstrijd doen, somehwere. Dus dan gaat er weer getraind worden.) Het figuurlijke bewegen werd overigens nog niet minder in 2008, maar er komt steeds meer evenwicht. Olé!

Knuffelde ik in 2007 voor 't eerst heel bewust met zo één van het andere geslacht en ontdekte dat dat eigenlijk best fijn was.
.. en in 2008 .. stopte dat weer. Zocht ik nog wel naarstig naar nieuwe knuffelobjecten, maar. Nou ja. Wie weet, in 2009. Verder knuffelde ik met het liefste kleine babymeisje van de wereld. ZI heeft voorgoed een kamertje in mijn hart veroverd en ze is er altijd welkom. Net als haar mama.

Kreeg ik in 2007 (meer) waardering voor mn beide Zusjes, omdat ze zoveel meer op eigen benen staan. Voor mn Roomie, omdat ik nu eenmaal geen kippenei ben. Voor vriendinnetje F., omdat het leven soms stom is en soms leuk en ik dankbaar en blij ben dat we alle momenten kunnen delen. Meestal ;-) .
.. en in 2008 .. kreeg ik meer waardering voor zwervers, lastige kinderen, haptotherapie en voor de kracht van het doen.

Gaf ik in 2007zwemles aan kleine Thom., waarbij we meer van elkaar leerden dan van dat hele zwemgebeuren, maar dat gaf gelukkig niet. Autisme is nu eenmaal ingewikkeld.
.. en in 2008 .. gaf ik kleine cadeautjes aan wie me lief is, gaf ik -een soort van- gitaarles aan vriendinnetje W. en gaf ik mezelf kansen. Vele kansen.
En ik gaf gymles. Niet onbelangrijk, want oh, wat is dat fijn. De gymzaal is the place to be voor Sana, ik ben daar. En als er dan ook nog zulke geweldige kinderen rondlopen, prijs ik mij gelukkig.

Luisterde ik in 2007 veel naar de liedjes van Man & Moes vanwege de eenvoud en de poëtische teksten. Opkikkermuziek van 2007 werd verzorgd Room Elven, lovely jazzy sound.
.. en in 2008 .. luisterde ik naar Thom, naar alles wat hij niet zei. En ik luisterde naar muziekjes van Sarah, Dar, Lisa Mitchell en een paar ouwe rotten in het vak. Verder luisterde ik veel naar mijzelf, en dan niet naar mijn alles overschreeuwende hoofd, maar naar het hart. Naar mijn diepvanbinnenzelf.

Leerde ik in 2007 dat nare gevoelens heus niet weggaan als je heel hard de andere kant op rent en dat gewoon een potje janken dan eigenlijk veel fijner en zinvoller is. En makkelijker. Dat scheelt ook weer in dat hoofd waarin het toch al zoveel beweegt. Mooi toch, hoe alles met elkaar in verbinding staat?
.. en in 2008 .. leerde ik dat het leven Leuk kan zijn. Ik geef toe, er gingen wat jaren overheen, maar ergens in 2008 gebeurde het dan toch. Ik leerde mijn nieuwe reismaatje Elke veel beter kennen en ontdekte dat er in Zandvoort een schattig klein huisje staat met hele lieve mensen - die ik langzaam mag leren kennen.
Ik leerde beter gitaar en piano spelen, leerde dat de wereld (meestal) niet vergaat als ik harder zing dan met mijn heilige engelenstemmetje, leerde dat het verwezenlijken van dromen echt echt echt heel belangrijk voor mensen mij is en leerde zoveel rondom mijn opleiding dat ik kon afstuderen.
(En ik leerde autorijden. Ook niet onbelangrijk. Gut, wat leerde ik veel..)

Ontplooide ik in 2007 mijzelf en mijn eigen willetje. Althans, die was er wel, maar ergens ver weggestopt in mijn kleine linkerteen. Ik deed meer dan ooit wat ik wilde... máár; nog niet alles is afgevinkt. Er moet ook nog het één en ander. Omdat ik dat wil.
.. en in 2008 .. deed ik veel van die dingen. Muziek maken, starten met ballet en hiphop, afspreken met mensen waarvan ik dacht dat ze mij toch maar stom zouden vinden, initiatief nemen, genieten van contact met anderen. Ik ontplooide mij tot meer van mijzelf. Meer wens ik ook niet voor 2009. Ik ben meer dan genoeg.

Geloofde ik in 2007 zomaar bovenop de berg in Spanje in mijzelf en in dat ik helemaal niet zo slecht en beroerd in elkaar zit als dat ik al 23 jaar dacht. En ik moet zeggen dat dat wel het aller-, allerbelangrijkste is geweest in 2007.
.. en in 2008 .. geloofde ik soms wel en soms niet en soms wel en soms echt helemaal niet in dat wat ik in 2007 heb ontdekt. Het blijft worstelen en soms is het lastig om te blijven geloven in een goede afloop. Maar zolang ik blijf ademen, zijn er mogelijkheden en wie weet welke ik daarvan ga benutten in 2009.

Ik zeg: het was een goed jaar.
En 2009 kan alleen nog maar beter worden.

Ik. Wens. Je. Een. Geweldig. 2009.

Sana hartje Thom - aflevering 2

(Voor aflevering 1 : KLIK)
Twee weken geleden besloot ik dat het tijd was om Thom (zes jaar, autistisch) uit te leggen dat ik tien weekjes niet met hem zou gaan zwemmen, niet met hem naar de treinen zou gaan kijken of spelletjes met 'm zou komen spelen.

Al bijna twee jaar spenderen we de maandagmiddag samen, op wat vakanties en andere uitzonderingen na.. en nu ga ik dus zomaar 70 nachtjes weg. Thom was één van de eersten aan wie ik dacht bij het denken aan mensen te moeten gaan missen.. Hij hoort zo in mijn leven(sritme) en nu ga ik zomaar 10 weken pleitos. Hoe leg je ik dat uit, hoe maak je ik dat voor hem behapbaar?

Ik begon vlak na een fantasiespel. We zaten samen op een groot kussen en speelden dat we op de woeste zee waren, omringd door haaien en piraten. Of nee, wij waren de piraten en gingen een ander schip overvallen. Zó was het. Soms gaat het wisselen van de rollen zo snel, dat je heel goed moet opletten of je een piraat of een haai bent. Hij vraagt, jij draait, zeg maar.

Het spel was zo ongeveer klaar en dus zei ik dat ik nog iets moest vertellen. Hij ging half tegen me aan hangen en ik vroeg hem welke maand het was, welke maand daarna kwam en complimenteerde hem met zijn kennis. Eigenlijk unfair, da's gewoon een simpel voordeeltje van z'n autisme, maar vooruit. Ik legde uit dat ik in januari voor 10 weken naar Ghana ga, een land in Afrika, en dat ik daar ga werken en spelen met andere kindertjes.

"Zooo, en nu ben jij weer piraat en gaan we verder spelen!!!!", aldus Thom. Oftewel, dit is teveel info en moet ik even verwerken, bekijk jij het maar. En dus speelden we piraatje.. na 15 minuten haalde ik het nogmaals aan, gaf nog wat extra info en toen kapte hij het weer op originele wijze af: "Stop daarover, ik wil niet praten." Lekker duidelijk communiceren. Daar zou menigeen wat van kunnen leren.

Aan het eind van onze 'sessie' haalde ik het nog eens aan via een andere weg en vroeg hem hoe lang hij ook alweer bij oma ging logeren in de kerstvakantie. "Twee nachtjes," vertelde hij met een klein trillinkje in zijn stem. Toen vertaalde ik het Ghana-plan: "En Sana gaat 70 nachtjes logeren in Ghana... láng is dat he? Poeh zeg, 70 nachtjes in een ander bed, dat is lang. En dan kan ik dus 70 nachtjes niet met Thom zwemmen en spelen, jammer he?"


En sinds dat moment, het moment op dat piratenschipkussen, waarop ik Thom zo zorgvuldig mogelijk probeerde duidelijk te maken wat hem -en mij- te wachten staat, voel ik het ook. Voel ik wat ik hem probeerde duidelijk te maken: ik ga weg, een behoorlijk tijdje en dat is, naast leuk en spannend, soms ook moeilijk en dat mag je voelen. Dat mag je uiten. Daarvóór was het nog een vaag avontuur, iets wat gewoon ff gedaan ging worden. Maar sinds dat moment.. Alsof ik zo bezorgd was over zijn mogelijke reactie en zoveel gevoel en empathie in ons gesprek probeerde te stoppen, dat mijn eigen gevoel ook accuut wakker werd. Lang? Spannend? Eng? Mensen missen? Oh ja... aaaaaaaaaaargh.


Nog 19 nachtjes....

27 december 2008

Sana's twee kerstige kwesties

Stel. Je woont met man en kind in een flat en na een gezellige kerstavond kom je om half één 's nachts moe maar voldaan het portiek binnen wandelen. De herinnering aan die avond zijn nog vers: de hele familie bijeen, de lieflijke kerstliedjes, de sfeervolle kerstboom en dat heerlijke kerstdiner.

Grabbelend naar je sleutelbos zie je ineens iets. De lege hoek van het portiek is gevuld met een grote hoop, en als je beter kijkt ontdek je het silhouet van een man - een zwerver.

En dan? Wat doe je?

Politie bellen, mag niet.
Het is kerstavond. Hij is moederziel alleen.
Het hoort niet. Hij is gevaarlijk.
Wij hebben een bed over. In principe.
Die man stinkt. Zo smerig.
Wat zou Jezus gedaan hebben?
Hij komt ons huis niet in.
Kunnen we dan niet iets?
Hij moet gewoon weg, dit hóórt niet.
Ja maar.. het is Kerst en.............


Vriendinnetje F. en manlief besloten uiteindelijk om een voedselpakket naast de diep slapende zwerver te zetten, zodat de man toch nog een soort van kerstontbijt zou hebben en iets van medemenselijkheid zou mogen ervaren. Want. Ook hij is mens. Mens met een verhaal, een achtergrond. Niet alleen maar een vieze, stinkende zwerver. En zij, zij hebben het talent om daar doorheen te prikken en vanuit medemenselijkheid te handelen.

Ik vind dat geweldig. Niet zomaar doen wat hoort, omdat het hoort, maar voelen, heel diep vanbinnen voelen en vervolgens ontdekken dat je meer wilt doen dan enkel machteloos toekijken of juist heel bewust de ogen afwenden. Iets doén voor de Ander, zonder dat de ander dat vraagt, maar gewoon, omdat je hart het je influistert.

Ik houd daarvan. Ik houd van mensen die zomaar een kaartje sturen of dat ene kleine cadeautje kopen, omdat ze zo aan je moesten denken toen ze het zagen in de winkel. Niet per se die tien euro moeten uitgeven omdat je jarig bent, of omdat het Kerst is, maar gewoon, omdat hun hart hen stuurt.

Ik weet hoe lastig dat is, maar het kan geen kwaad om toe te voegen aan het lijstje met goede voornemens. Doe eens iets vaker voor een Ander, zonder daar direct iets voor terug te verwachten. It'll make this world a better place..




(En die andere kerstige kwestie:
What to do als je vlammen in je oven ziet? Ik gooide er reflexmatig een glas water in, aangezien Zusje even besloot haar Zijn op pauze te zetten in afwachting van - eh, iéts, maar dat water schijnt dus niet zo ontzettend handig te zijn. Wel effectief, overigens. Voor iedereen die vlammen ziet; eerst de stekker eruit (als het een combimagnetron betreft) of de hoofdschakelaar omzetten en dan pas het brandje blussen. Dat voorkomt ongewild elektrocuteren.)

Sana baalt

Ik had HIER heel veel geschreven,
een prachtig lang stuk vol met zinderende eindejaarslijstjes, de lekkerste roddels, het allerverste nieuws, goede voornemens, zeer persoonlijke reflecties en mijn diepste geheimen, maar toen klikte ik op het verkeerde knopje.

Weg.
Foetsie.
Ik nu ook.
Grom.
Weltrusten.

25 december 2008

Sana doet het toch maar wel

Wat ik later wilde worden, wist ik nog niet. Wat ik wél wist, is dat ik LATER, als ik volwassen zou zijn, een keer naar Afrika wilde om een schooltje te bouwen. Toen ik begin februari begon aan mijn afstuderen en me afvroeg wat ik na mijn studie wilde doen, besefte ik dat LATER nú is. Ik ben volwassen en dus is het tijd om die dromen te verwezenlijken. Een mooier moment bestaat niet: een voltooide opleiding, geen baan, geen huis, geen partner en geen kinderen. Oftewel: tijd om op reis te gaan.

Er resten ons nog 22 nachtjes en dan is het zover. Het ene moment loop ik over van enthousiasme, het andere moment slik ik een brokkie weg. Het is toch wat hoor, 70 nachtjes logeren in een weeshuis in Ghana. 70 dagjes en nachtjes zonder m'n eigen huisje, m'n muziekjes, m'n eigen dagelijkse ritueeltjes.. Maar vooral 70 dagjes en nachtjes zonder roomy, zonder beste vriendinnetje, zonder zusje, zonder vriendinnen, zonder (pleeg)familie... Zonder telefoon om ze zomaar even te bellen of 'n smsje te sturen, zonder internet binnen handbereik. Ai, ai, ai...

Maar. Er komen ook een heleboel nieuwe dingen voor in de plaats, we springen niet zomaar in het diepe. Er zal genoeg te doen zijn. Er zijn 27 kinderen die aangekleed en gevoed moeten worden, verzorgd en geknuffeld. We willen zwemles gaan geven, we willen activiteiten gaan doen op het gebied van dans & theater, en -als het effe kan- willen we themagerichte PMT-activteiten aanbieden t.b.v. hun achtergrond en ontwikkeling. (Denk aan: assertiviteit, zelfvertrouwen, samenwerking, ik-sterkte, identiteitsontwikkeling.)

Daarnaast gaan we genieten van het nieuwe land, kennis maken met de mensen en hun gewoontes en mooie natuurtochten maken. En natuurlijk volgen er stukjes voor op de weblog, foto's en filmpjes. Dit alles te vinden op ONZE WEBSITE.

Ik ben niet zo van het smeken om geld. Misschien leer ik dat daar wel. Tegelijkertijd is er wel een hele hoop nodig. Er is al een klein hoopje, maar we hopen daar toch nog een grote berg van te kunnen gaan maken. Daarom toch alsnog: heeft u, ondanks de dure decembermaanden, nog een eurootje over? Of 67 cent? Of misschien wel tien euro? Stort het. Wij worden er blij van, en zoals Inge van Keklog ook al schreef: "Net als Adwua, Roos, Julia, Ama, Lucas, Jeniffer en alle andere weeskinderen."

Sana De kids wonnen 5 medailles

Ik had het er niet bij vermeld, gewoon, omdat ik vind dat het eigenlijk niet het belangrijkste mag zijn. Stiekem is dat het natuurlijk wel, that's what it all about. Jezelf bewijzen, laten zien wat je kunt en hoe goed je bent. En natuurlijk vindt Juf Sana het ook een enorme eer en bevestiging als 'haar' kindjes winnen. Want Juf Sana is best streng en veeleisend soms.

Er deden 18 meiden mee uit mijn gymgroepen en ik mocht 5 medailles uitdelen. Zo heerlijk om al die glunderende bekkies te zien... Ik ben zo trots op mijn meiden, want ik heb ze behoorlijk hoog ingeschreven. Ik hou er niet van om ze supersimpele oefeningen te laten doen, ik ga vaak voor het hoogst haalbare - zo ben ik.

Bij mijn oude vereniging werden de medailles uitgereikt door de Grote Baas en ik wist niet dat de leiding het hier deed. Dus ik stond vrolijk te glunderen en enthousiast te klappen toen het eerste kind naar voren werd geroepen. Vervolgens kreeg ik een duwtje en werd me even ingefluisterd dat ik de medaille mocht omhangen. Echt heel leuk.

Oh, en speciaal voor Keklog een filmpje van de demo een foto van een vliegende Sana. Ook leuk, toch?

21 december 2008

Gymjuffie Sana

Als ik heel,
maar dan ook echt héél(!)
hard probeer terug te denken
aan hoe leuk het was
gister
in dat uur van
'Help wat moeten we nu?!?
Er is zoveel publiek en we hebben
tijd teveel,
hoe vermaken we die lui?!?'

Als ik terugdenk aan
de vering van de tumbling,
de saltos,
het meejuichen van mijn kids en
het bewonderend geklap van het publiek,
dan is die enorme spierpijn
in elk vezeltje van mijn lijf
ineens niet meer zo erg,
maar bijna lekker.

12 december 2008

Dat zou Sana ook 'niet leuk' vinden

Ik zat met B. in de auto en verwonderde me over haar nuchterheid en humoristische kijk op de dingen. Dus vroeg ik aan haar van welk soort momenten zijn nou echt totaal in de stress zou schieten. Serieus, ik heb nog nooit zó'n nuchter mens gezien.

"Tja.. nou.. ik las laatst dat er een baby'tje was ontvoerd.. ik geloof dat ik dat toch niet leuk zou vinden. Maar verder..."

11 december 2008

Sana past op

Vroeger paste ik met regelmaat op op de kinderen uit de buurt. Het buurmeisje, de dochter van mijn baas, het zoontje van de overbuurman. Op die oppasavondjes zat ik vroeger altijd muisstil en kaarsrecht op de bank. De televisie op z'n allerzachtst (want stel je voor dat ik hun noodkreten niet zou horen) en ik keurig rechtop op de bank (want stel je voor dat ze thuiskomen en ze treffen mij languit liggend aan).

Nu heb ik enkel nog Thom op mijn oppaslijst, en sinds 4 maandjes hoort Z.I. er ook helemaal bij. Z.I. is echter (nog) geen meiske wat zomaar uit haar bedje zal klimmen en de trap af zal proberen te lopen. Ze is immers pas -oké, bijna- 4 maandjes. Toch ben ik zo gewend aan het oppassen op 'grote kinderen', dat ik bij het gestommel van de buren direct overeind schiet om te kijken of er niet toevallig een lief klein meisje met blonde haartjes boven op de gang aan het slaapwandelen is...

10 december 2008

Sana begreep het niet

Lieve Liesbert,

De Sinterklaas is alweer een tijdje uit het land,
en vraagt zich af of jij nog steeds tevreden bent.
Je hebt de oude Sint ook echt verbaasd,
toen Piet met jouw lijstje kwam aangerend.

In zijn fantasie zag Sint jou lopen
tussen koelkast en provisiekast,
Je had eigenlijk ook brood en melk nodig,
maar diep vanbinnen droeg jij een nog zwaardere last.

Al jaren maak jij namelijk jouw gezichtje schoon
met rommel, goedkope en kwaliteitloze troep.
Geen wonder, lieve Liesbert,
dat jij Sint niet vroeg om kilo’s snoep.

Nee, jij verlangde naar een verse verpakking
van die geweldige DeMak’Up reinigingsdoekjes.
Dat is natuurlijk veel leuker om te krijgen van Sint,
dan een chocoladeletter of leuke boekjes.

Lieve Liesbert, Sint geeft je groot gelijk,
dat jij je dagelijkse boodschap op je lijstje hebt gezet.
Sint en Piet hopen dan ook van harte
dat je het met één zo'n pakje tot volgend jaar redt.

Groetjes,
Sint en Piet

Sana voelt het contrast

Toch bijzonder,
hoe het blijven verlangen naar iets,
de pijn van het gemis
vrijwel geheel
en al die tijd
heeft kunnen verdoven,
heeft lamgeslagen.

En dan, nu,
bij het eindelijk bemachtigen,
als het verlangen niet langer nodig is,
dát moment,
het moment waarop het besef doordringt,
waardoor je voelt,
doorvoelt,
hoe zeer dat niet hebben
van toen
eigenlijk had moeten doen –
en hoe zeer dat nu pas doet.

8 december 2008

Sana had dat aan Klaas moeten vragen

S: Ik wil een vriehiendje.
I: Wat dan, moet ie voor je stofzuigen?

S: Nee. Lief voor me zijn. Stofzuigen kan ik zelf wel, maar bij dat lief zijn kan ik best nog wel wat hulp gebruiken.

2 december 2008

Sana @ de lenzenboer

hm. eens kijken.
ai. ai, ai. ai, ai, ai.
hm. ja. toch wel ernstig verwaarloosd.
veeeeel te weinig zuurstof gehad.
tja. what to do.

oh meisje. als je nog een jaar zo door was gegaan,
was het einde verhaal hoor, met die ogen van je.
ik denk dat de schade nu al erger is dan
we hopen of denken.

weet je, ga deze maar proberen,
*pakt een setje hyperduregoede lenzen*
en als het werkt, dan kom je over 3 weken terug
voor controle. dan checken we ff,
en als het goed is, dan is het goed.

oh. je gaat naar Ghana.
naar het binnenland, zeg je?
en daar wil je lenzen dragen? haha.
ik denk het niet. droge stofzooi.

weet je. ik geef je wel 15 setjes daglenzen,
kun je die in december testen, en op is op.
daarna heb je pech, en mag je je bril weer op.

en in Ghana?
tja. dan heb je dus geen lenzen.
kunnen je ogen mooi uitrusten.

en luisteren hoor, vanaf nu,
naar die ogen van je.
rode ogen zijn niet goed,
nee, ook niet een beetje rood.
en ook niet een beetje droog,
of een beetje branderig,
of een beetje au.

en al die adertjes, die horen daar niet.
dus. luisteren naar die signaaltjes.
en dan zie ik je na Ghana weer terug om te kijken hoe verder.
veel succes ermee.


Hij was lief hoor, die lenzenboer van de Purrrrl. Maar hij had ook dondersgoed door hoe mijn vork in de steel zit, en dat 'ie me nu niet zomaar goede, dure lenzen kan geven, want ik prop ze er gewoon in, rood of niet. I'm (too) used to it. Dus. Nu moet ik heul zuinig aan doen, en heel goed bedenken of ik die dag lenzen in wil, want op = op en ik krijg écht geen nieuwe van de beste man. Ik denk dat ik 'm dankbaar moet zijn....