29 december 2008

Sana's 2008

Was het lekkerste dat ik at in 2007 zelfgemaakte tomatenkaasmuffins.
.. en in 2008 .. chocoladepepernoten, chips, toastjes, koekjes,snoepjes en taart. Geen culinaire hoogstandjes, maar wel dingen die ik jaaaaren niet mocht van mezelf en nu, sinds september, toch maar wel. Omdat je het leven zelf leuk moet maken. Of, zoals een ouddocent zei: "Elke les kan een feestje zijn, maar dan moet je zelf de slingers ophangen."

Bewoog ik in 2007 meer figuurlijk dan letterlijk. In mijn hoofd, dus.
In 2008 graag andersom. Mét mayo. En pindasaus.
.. en in 2008 .. startte ik met klassiek ballet, met hiphopreggaeton, met hardlopen (en daar stopte ik ook weer mee, want tja. hárd lopen, koud. u begrijpt. Maar na Ghana ga ik met de meiden een leuke hardloopwedstrijd doen, somehwere. Dus dan gaat er weer getraind worden.) Het figuurlijke bewegen werd overigens nog niet minder in 2008, maar er komt steeds meer evenwicht. Olé!

Knuffelde ik in 2007 voor 't eerst heel bewust met zo één van het andere geslacht en ontdekte dat dat eigenlijk best fijn was.
.. en in 2008 .. stopte dat weer. Zocht ik nog wel naarstig naar nieuwe knuffelobjecten, maar. Nou ja. Wie weet, in 2009. Verder knuffelde ik met het liefste kleine babymeisje van de wereld. ZI heeft voorgoed een kamertje in mijn hart veroverd en ze is er altijd welkom. Net als haar mama.

Kreeg ik in 2007 (meer) waardering voor mn beide Zusjes, omdat ze zoveel meer op eigen benen staan. Voor mn Roomie, omdat ik nu eenmaal geen kippenei ben. Voor vriendinnetje F., omdat het leven soms stom is en soms leuk en ik dankbaar en blij ben dat we alle momenten kunnen delen. Meestal ;-) .
.. en in 2008 .. kreeg ik meer waardering voor zwervers, lastige kinderen, haptotherapie en voor de kracht van het doen.

Gaf ik in 2007zwemles aan kleine Thom., waarbij we meer van elkaar leerden dan van dat hele zwemgebeuren, maar dat gaf gelukkig niet. Autisme is nu eenmaal ingewikkeld.
.. en in 2008 .. gaf ik kleine cadeautjes aan wie me lief is, gaf ik -een soort van- gitaarles aan vriendinnetje W. en gaf ik mezelf kansen. Vele kansen.
En ik gaf gymles. Niet onbelangrijk, want oh, wat is dat fijn. De gymzaal is the place to be voor Sana, ik ben daar. En als er dan ook nog zulke geweldige kinderen rondlopen, prijs ik mij gelukkig.

Luisterde ik in 2007 veel naar de liedjes van Man & Moes vanwege de eenvoud en de poëtische teksten. Opkikkermuziek van 2007 werd verzorgd Room Elven, lovely jazzy sound.
.. en in 2008 .. luisterde ik naar Thom, naar alles wat hij niet zei. En ik luisterde naar muziekjes van Sarah, Dar, Lisa Mitchell en een paar ouwe rotten in het vak. Verder luisterde ik veel naar mijzelf, en dan niet naar mijn alles overschreeuwende hoofd, maar naar het hart. Naar mijn diepvanbinnenzelf.

Leerde ik in 2007 dat nare gevoelens heus niet weggaan als je heel hard de andere kant op rent en dat gewoon een potje janken dan eigenlijk veel fijner en zinvoller is. En makkelijker. Dat scheelt ook weer in dat hoofd waarin het toch al zoveel beweegt. Mooi toch, hoe alles met elkaar in verbinding staat?
.. en in 2008 .. leerde ik dat het leven Leuk kan zijn. Ik geef toe, er gingen wat jaren overheen, maar ergens in 2008 gebeurde het dan toch. Ik leerde mijn nieuwe reismaatje Elke veel beter kennen en ontdekte dat er in Zandvoort een schattig klein huisje staat met hele lieve mensen - die ik langzaam mag leren kennen.
Ik leerde beter gitaar en piano spelen, leerde dat de wereld (meestal) niet vergaat als ik harder zing dan met mijn heilige engelenstemmetje, leerde dat het verwezenlijken van dromen echt echt echt heel belangrijk voor mensen mij is en leerde zoveel rondom mijn opleiding dat ik kon afstuderen.
(En ik leerde autorijden. Ook niet onbelangrijk. Gut, wat leerde ik veel..)

Ontplooide ik in 2007 mijzelf en mijn eigen willetje. Althans, die was er wel, maar ergens ver weggestopt in mijn kleine linkerteen. Ik deed meer dan ooit wat ik wilde... máár; nog niet alles is afgevinkt. Er moet ook nog het één en ander. Omdat ik dat wil.
.. en in 2008 .. deed ik veel van die dingen. Muziek maken, starten met ballet en hiphop, afspreken met mensen waarvan ik dacht dat ze mij toch maar stom zouden vinden, initiatief nemen, genieten van contact met anderen. Ik ontplooide mij tot meer van mijzelf. Meer wens ik ook niet voor 2009. Ik ben meer dan genoeg.

Geloofde ik in 2007 zomaar bovenop de berg in Spanje in mijzelf en in dat ik helemaal niet zo slecht en beroerd in elkaar zit als dat ik al 23 jaar dacht. En ik moet zeggen dat dat wel het aller-, allerbelangrijkste is geweest in 2007.
.. en in 2008 .. geloofde ik soms wel en soms niet en soms wel en soms echt helemaal niet in dat wat ik in 2007 heb ontdekt. Het blijft worstelen en soms is het lastig om te blijven geloven in een goede afloop. Maar zolang ik blijf ademen, zijn er mogelijkheden en wie weet welke ik daarvan ga benutten in 2009.

Ik zeg: het was een goed jaar.
En 2009 kan alleen nog maar beter worden.

Ik. Wens. Je. Een. Geweldig. 2009.

Sana hartje Thom - aflevering 2

(Voor aflevering 1 : KLIK)
Twee weken geleden besloot ik dat het tijd was om Thom (zes jaar, autistisch) uit te leggen dat ik tien weekjes niet met hem zou gaan zwemmen, niet met hem naar de treinen zou gaan kijken of spelletjes met 'm zou komen spelen.

Al bijna twee jaar spenderen we de maandagmiddag samen, op wat vakanties en andere uitzonderingen na.. en nu ga ik dus zomaar 70 nachtjes weg. Thom was één van de eersten aan wie ik dacht bij het denken aan mensen te moeten gaan missen.. Hij hoort zo in mijn leven(sritme) en nu ga ik zomaar 10 weken pleitos. Hoe leg je ik dat uit, hoe maak je ik dat voor hem behapbaar?

Ik begon vlak na een fantasiespel. We zaten samen op een groot kussen en speelden dat we op de woeste zee waren, omringd door haaien en piraten. Of nee, wij waren de piraten en gingen een ander schip overvallen. Zó was het. Soms gaat het wisselen van de rollen zo snel, dat je heel goed moet opletten of je een piraat of een haai bent. Hij vraagt, jij draait, zeg maar.

Het spel was zo ongeveer klaar en dus zei ik dat ik nog iets moest vertellen. Hij ging half tegen me aan hangen en ik vroeg hem welke maand het was, welke maand daarna kwam en complimenteerde hem met zijn kennis. Eigenlijk unfair, da's gewoon een simpel voordeeltje van z'n autisme, maar vooruit. Ik legde uit dat ik in januari voor 10 weken naar Ghana ga, een land in Afrika, en dat ik daar ga werken en spelen met andere kindertjes.

"Zooo, en nu ben jij weer piraat en gaan we verder spelen!!!!", aldus Thom. Oftewel, dit is teveel info en moet ik even verwerken, bekijk jij het maar. En dus speelden we piraatje.. na 15 minuten haalde ik het nogmaals aan, gaf nog wat extra info en toen kapte hij het weer op originele wijze af: "Stop daarover, ik wil niet praten." Lekker duidelijk communiceren. Daar zou menigeen wat van kunnen leren.

Aan het eind van onze 'sessie' haalde ik het nog eens aan via een andere weg en vroeg hem hoe lang hij ook alweer bij oma ging logeren in de kerstvakantie. "Twee nachtjes," vertelde hij met een klein trillinkje in zijn stem. Toen vertaalde ik het Ghana-plan: "En Sana gaat 70 nachtjes logeren in Ghana... láng is dat he? Poeh zeg, 70 nachtjes in een ander bed, dat is lang. En dan kan ik dus 70 nachtjes niet met Thom zwemmen en spelen, jammer he?"


En sinds dat moment, het moment op dat piratenschipkussen, waarop ik Thom zo zorgvuldig mogelijk probeerde duidelijk te maken wat hem -en mij- te wachten staat, voel ik het ook. Voel ik wat ik hem probeerde duidelijk te maken: ik ga weg, een behoorlijk tijdje en dat is, naast leuk en spannend, soms ook moeilijk en dat mag je voelen. Dat mag je uiten. Daarvóór was het nog een vaag avontuur, iets wat gewoon ff gedaan ging worden. Maar sinds dat moment.. Alsof ik zo bezorgd was over zijn mogelijke reactie en zoveel gevoel en empathie in ons gesprek probeerde te stoppen, dat mijn eigen gevoel ook accuut wakker werd. Lang? Spannend? Eng? Mensen missen? Oh ja... aaaaaaaaaaargh.


Nog 19 nachtjes....

27 december 2008

Sana's twee kerstige kwesties

Stel. Je woont met man en kind in een flat en na een gezellige kerstavond kom je om half één 's nachts moe maar voldaan het portiek binnen wandelen. De herinnering aan die avond zijn nog vers: de hele familie bijeen, de lieflijke kerstliedjes, de sfeervolle kerstboom en dat heerlijke kerstdiner.

Grabbelend naar je sleutelbos zie je ineens iets. De lege hoek van het portiek is gevuld met een grote hoop, en als je beter kijkt ontdek je het silhouet van een man - een zwerver.

En dan? Wat doe je?

Politie bellen, mag niet.
Het is kerstavond. Hij is moederziel alleen.
Het hoort niet. Hij is gevaarlijk.
Wij hebben een bed over. In principe.
Die man stinkt. Zo smerig.
Wat zou Jezus gedaan hebben?
Hij komt ons huis niet in.
Kunnen we dan niet iets?
Hij moet gewoon weg, dit hóórt niet.
Ja maar.. het is Kerst en.............


Vriendinnetje F. en manlief besloten uiteindelijk om een voedselpakket naast de diep slapende zwerver te zetten, zodat de man toch nog een soort van kerstontbijt zou hebben en iets van medemenselijkheid zou mogen ervaren. Want. Ook hij is mens. Mens met een verhaal, een achtergrond. Niet alleen maar een vieze, stinkende zwerver. En zij, zij hebben het talent om daar doorheen te prikken en vanuit medemenselijkheid te handelen.

Ik vind dat geweldig. Niet zomaar doen wat hoort, omdat het hoort, maar voelen, heel diep vanbinnen voelen en vervolgens ontdekken dat je meer wilt doen dan enkel machteloos toekijken of juist heel bewust de ogen afwenden. Iets doén voor de Ander, zonder dat de ander dat vraagt, maar gewoon, omdat je hart het je influistert.

Ik houd daarvan. Ik houd van mensen die zomaar een kaartje sturen of dat ene kleine cadeautje kopen, omdat ze zo aan je moesten denken toen ze het zagen in de winkel. Niet per se die tien euro moeten uitgeven omdat je jarig bent, of omdat het Kerst is, maar gewoon, omdat hun hart hen stuurt.

Ik weet hoe lastig dat is, maar het kan geen kwaad om toe te voegen aan het lijstje met goede voornemens. Doe eens iets vaker voor een Ander, zonder daar direct iets voor terug te verwachten. It'll make this world a better place..




(En die andere kerstige kwestie:
What to do als je vlammen in je oven ziet? Ik gooide er reflexmatig een glas water in, aangezien Zusje even besloot haar Zijn op pauze te zetten in afwachting van - eh, iéts, maar dat water schijnt dus niet zo ontzettend handig te zijn. Wel effectief, overigens. Voor iedereen die vlammen ziet; eerst de stekker eruit (als het een combimagnetron betreft) of de hoofdschakelaar omzetten en dan pas het brandje blussen. Dat voorkomt ongewild elektrocuteren.)

Sana baalt

Ik had HIER heel veel geschreven,
een prachtig lang stuk vol met zinderende eindejaarslijstjes, de lekkerste roddels, het allerverste nieuws, goede voornemens, zeer persoonlijke reflecties en mijn diepste geheimen, maar toen klikte ik op het verkeerde knopje.

Weg.
Foetsie.
Ik nu ook.
Grom.
Weltrusten.

25 december 2008

Sana doet het toch maar wel

Wat ik later wilde worden, wist ik nog niet. Wat ik wél wist, is dat ik LATER, als ik volwassen zou zijn, een keer naar Afrika wilde om een schooltje te bouwen. Toen ik begin februari begon aan mijn afstuderen en me afvroeg wat ik na mijn studie wilde doen, besefte ik dat LATER nú is. Ik ben volwassen en dus is het tijd om die dromen te verwezenlijken. Een mooier moment bestaat niet: een voltooide opleiding, geen baan, geen huis, geen partner en geen kinderen. Oftewel: tijd om op reis te gaan.

Er resten ons nog 22 nachtjes en dan is het zover. Het ene moment loop ik over van enthousiasme, het andere moment slik ik een brokkie weg. Het is toch wat hoor, 70 nachtjes logeren in een weeshuis in Ghana. 70 dagjes en nachtjes zonder m'n eigen huisje, m'n muziekjes, m'n eigen dagelijkse ritueeltjes.. Maar vooral 70 dagjes en nachtjes zonder roomy, zonder beste vriendinnetje, zonder zusje, zonder vriendinnen, zonder (pleeg)familie... Zonder telefoon om ze zomaar even te bellen of 'n smsje te sturen, zonder internet binnen handbereik. Ai, ai, ai...

Maar. Er komen ook een heleboel nieuwe dingen voor in de plaats, we springen niet zomaar in het diepe. Er zal genoeg te doen zijn. Er zijn 27 kinderen die aangekleed en gevoed moeten worden, verzorgd en geknuffeld. We willen zwemles gaan geven, we willen activiteiten gaan doen op het gebied van dans & theater, en -als het effe kan- willen we themagerichte PMT-activteiten aanbieden t.b.v. hun achtergrond en ontwikkeling. (Denk aan: assertiviteit, zelfvertrouwen, samenwerking, ik-sterkte, identiteitsontwikkeling.)

Daarnaast gaan we genieten van het nieuwe land, kennis maken met de mensen en hun gewoontes en mooie natuurtochten maken. En natuurlijk volgen er stukjes voor op de weblog, foto's en filmpjes. Dit alles te vinden op ONZE WEBSITE.

Ik ben niet zo van het smeken om geld. Misschien leer ik dat daar wel. Tegelijkertijd is er wel een hele hoop nodig. Er is al een klein hoopje, maar we hopen daar toch nog een grote berg van te kunnen gaan maken. Daarom toch alsnog: heeft u, ondanks de dure decembermaanden, nog een eurootje over? Of 67 cent? Of misschien wel tien euro? Stort het. Wij worden er blij van, en zoals Inge van Keklog ook al schreef: "Net als Adwua, Roos, Julia, Ama, Lucas, Jeniffer en alle andere weeskinderen."

Sana De kids wonnen 5 medailles

Ik had het er niet bij vermeld, gewoon, omdat ik vind dat het eigenlijk niet het belangrijkste mag zijn. Stiekem is dat het natuurlijk wel, that's what it all about. Jezelf bewijzen, laten zien wat je kunt en hoe goed je bent. En natuurlijk vindt Juf Sana het ook een enorme eer en bevestiging als 'haar' kindjes winnen. Want Juf Sana is best streng en veeleisend soms.

Er deden 18 meiden mee uit mijn gymgroepen en ik mocht 5 medailles uitdelen. Zo heerlijk om al die glunderende bekkies te zien... Ik ben zo trots op mijn meiden, want ik heb ze behoorlijk hoog ingeschreven. Ik hou er niet van om ze supersimpele oefeningen te laten doen, ik ga vaak voor het hoogst haalbare - zo ben ik.

Bij mijn oude vereniging werden de medailles uitgereikt door de Grote Baas en ik wist niet dat de leiding het hier deed. Dus ik stond vrolijk te glunderen en enthousiast te klappen toen het eerste kind naar voren werd geroepen. Vervolgens kreeg ik een duwtje en werd me even ingefluisterd dat ik de medaille mocht omhangen. Echt heel leuk.

Oh, en speciaal voor Keklog een filmpje van de demo een foto van een vliegende Sana. Ook leuk, toch?

21 december 2008

Gymjuffie Sana

Als ik heel,
maar dan ook echt héél(!)
hard probeer terug te denken
aan hoe leuk het was
gister
in dat uur van
'Help wat moeten we nu?!?
Er is zoveel publiek en we hebben
tijd teveel,
hoe vermaken we die lui?!?'

Als ik terugdenk aan
de vering van de tumbling,
de saltos,
het meejuichen van mijn kids en
het bewonderend geklap van het publiek,
dan is die enorme spierpijn
in elk vezeltje van mijn lijf
ineens niet meer zo erg,
maar bijna lekker.

12 december 2008

Dat zou Sana ook 'niet leuk' vinden

Ik zat met B. in de auto en verwonderde me over haar nuchterheid en humoristische kijk op de dingen. Dus vroeg ik aan haar van welk soort momenten zijn nou echt totaal in de stress zou schieten. Serieus, ik heb nog nooit zó'n nuchter mens gezien.

"Tja.. nou.. ik las laatst dat er een baby'tje was ontvoerd.. ik geloof dat ik dat toch niet leuk zou vinden. Maar verder..."

11 december 2008

Sana past op

Vroeger paste ik met regelmaat op op de kinderen uit de buurt. Het buurmeisje, de dochter van mijn baas, het zoontje van de overbuurman. Op die oppasavondjes zat ik vroeger altijd muisstil en kaarsrecht op de bank. De televisie op z'n allerzachtst (want stel je voor dat ik hun noodkreten niet zou horen) en ik keurig rechtop op de bank (want stel je voor dat ze thuiskomen en ze treffen mij languit liggend aan).

Nu heb ik enkel nog Thom op mijn oppaslijst, en sinds 4 maandjes hoort Z.I. er ook helemaal bij. Z.I. is echter (nog) geen meiske wat zomaar uit haar bedje zal klimmen en de trap af zal proberen te lopen. Ze is immers pas -oké, bijna- 4 maandjes. Toch ben ik zo gewend aan het oppassen op 'grote kinderen', dat ik bij het gestommel van de buren direct overeind schiet om te kijken of er niet toevallig een lief klein meisje met blonde haartjes boven op de gang aan het slaapwandelen is...

10 december 2008

Sana begreep het niet

Lieve Liesbert,

De Sinterklaas is alweer een tijdje uit het land,
en vraagt zich af of jij nog steeds tevreden bent.
Je hebt de oude Sint ook echt verbaasd,
toen Piet met jouw lijstje kwam aangerend.

In zijn fantasie zag Sint jou lopen
tussen koelkast en provisiekast,
Je had eigenlijk ook brood en melk nodig,
maar diep vanbinnen droeg jij een nog zwaardere last.

Al jaren maak jij namelijk jouw gezichtje schoon
met rommel, goedkope en kwaliteitloze troep.
Geen wonder, lieve Liesbert,
dat jij Sint niet vroeg om kilo’s snoep.

Nee, jij verlangde naar een verse verpakking
van die geweldige DeMak’Up reinigingsdoekjes.
Dat is natuurlijk veel leuker om te krijgen van Sint,
dan een chocoladeletter of leuke boekjes.

Lieve Liesbert, Sint geeft je groot gelijk,
dat jij je dagelijkse boodschap op je lijstje hebt gezet.
Sint en Piet hopen dan ook van harte
dat je het met één zo'n pakje tot volgend jaar redt.

Groetjes,
Sint en Piet

Sana voelt het contrast

Toch bijzonder,
hoe het blijven verlangen naar iets,
de pijn van het gemis
vrijwel geheel
en al die tijd
heeft kunnen verdoven,
heeft lamgeslagen.

En dan, nu,
bij het eindelijk bemachtigen,
als het verlangen niet langer nodig is,
dát moment,
het moment waarop het besef doordringt,
waardoor je voelt,
doorvoelt,
hoe zeer dat niet hebben
van toen
eigenlijk had moeten doen –
en hoe zeer dat nu pas doet.

8 december 2008

Sana had dat aan Klaas moeten vragen

S: Ik wil een vriehiendje.
I: Wat dan, moet ie voor je stofzuigen?

S: Nee. Lief voor me zijn. Stofzuigen kan ik zelf wel, maar bij dat lief zijn kan ik best nog wel wat hulp gebruiken.

2 december 2008

Sana @ de lenzenboer

hm. eens kijken.
ai. ai, ai. ai, ai, ai.
hm. ja. toch wel ernstig verwaarloosd.
veeeeel te weinig zuurstof gehad.
tja. what to do.

oh meisje. als je nog een jaar zo door was gegaan,
was het einde verhaal hoor, met die ogen van je.
ik denk dat de schade nu al erger is dan
we hopen of denken.

weet je, ga deze maar proberen,
*pakt een setje hyperduregoede lenzen*
en als het werkt, dan kom je over 3 weken terug
voor controle. dan checken we ff,
en als het goed is, dan is het goed.

oh. je gaat naar Ghana.
naar het binnenland, zeg je?
en daar wil je lenzen dragen? haha.
ik denk het niet. droge stofzooi.

weet je. ik geef je wel 15 setjes daglenzen,
kun je die in december testen, en op is op.
daarna heb je pech, en mag je je bril weer op.

en in Ghana?
tja. dan heb je dus geen lenzen.
kunnen je ogen mooi uitrusten.

en luisteren hoor, vanaf nu,
naar die ogen van je.
rode ogen zijn niet goed,
nee, ook niet een beetje rood.
en ook niet een beetje droog,
of een beetje branderig,
of een beetje au.

en al die adertjes, die horen daar niet.
dus. luisteren naar die signaaltjes.
en dan zie ik je na Ghana weer terug om te kijken hoe verder.
veel succes ermee.


Hij was lief hoor, die lenzenboer van de Purrrrl. Maar hij had ook dondersgoed door hoe mijn vork in de steel zit, en dat 'ie me nu niet zomaar goede, dure lenzen kan geven, want ik prop ze er gewoon in, rood of niet. I'm (too) used to it. Dus. Nu moet ik heul zuinig aan doen, en heel goed bedenken of ik die dag lenzen in wil, want op = op en ik krijg écht geen nieuwe van de beste man. Ik denk dat ik 'm dankbaar moet zijn....

28 november 2008

Sana bedacht dit te laat

Ik stelde het al weken maanden uit. Niet omdat het eng of niet leuk of stom of spannend is, maar gewoon omdat het een perfect klusje is om uit te stellen. Geen prioriteit.

Maar. Vriendin E. wil dat ik pasfoto's laat maken voor onze visa voor Ghana en zonder lenzen met bril ga ik niet op de pasfoto, dus sleepte ze me aan mijn haren naar de Purrrl om een afspraak te maken.

Ik stapte over de drempel en zag minstens 20 mensen in de Purrrrrrl. En nee, het was niet zaterdagmiddag half 3, het was maandagmiddag half 2. Zo'n moment waarvan je denkt lekker rustig. Niet dus. (Dit jaar is het laatste jaar dat je brillen/lenzen van de belasting kan aftrekken, en dus staat heel gretig Nederland zo in de laatste maanden van het jaar nog even een brilletje uit te zoeken.)

Er waren drie tafeltjes en alle drie de tafeltjes waren voorzien van drie personen. Een lenzenboer(in), een klant en zijn of haar aanhang. Wat is dat toch, dat je daar niet in je uppie naar binnen gaat? Er stonden kriskras verspreid nog zes mensen brillen te passen en als klap op de vuurpijl: Er stond een rij(!) voor de balie. Een rij van wel 4 mensen (zonder aanhang, misschien waren dat die mensen die voor the fun brillen aan het passen waren).

Het was bloedheet, ik zag Al Die Mensen en het enige wat ik nog kon bedenken was uitstellen, uitstellen, uitstellen. Ik had echter een donkerbruin vermoeden dat E. me niet zonder afspraak die winkel uit zou laten gaan, maar ik wilde echt heel erg níet in die rij. En dus greep ik mijn mobieltje, zocht het nummer van Purrrrrl op en belde.

Bij de balie ging de telefoon. Een lenzenboer sprong op van één van de drie tafeltjes (of nou ja, van het stoeltje dat erbij hoorde), riep 'momentje, hoor!' en sprintte naar mij de telefoon. Best grappig om dat van 'n afstandje te bekijken. Ik stond liefjes bij de brillen te staren en maakte een afspraak. Kom nou. Ik ga niet in de rij staan.

Sana googelt voor Inge Iedereen

"Poolshoogte is een samenstelling van pool en hoogte en betekent 'hoogte van de hemelpool boven de horizon'. De hemelpool is een denkbeeldig punt aan de hemel waar alle sterren omheen lijken te draaien. Op het noordelijk halfrond wordt de Poolster, die altijd in het noorden staat, als hemelpool gebruikt.

Poolshoogte nemen is van oorsprong een zeevaartterm; het betekent 'met behulp van de Poolster berekenen waar het schip zich op zee bevindt'.

De minder juiste variant polshoogte (Van Dale 2005) neemt deze op met een verwijzing naar poolshoogte) is wellicht ontstaan door de gedachte aan iemand de pols voelen ('zijn hartslag voelen', ook figuurlijk gebruikt in de betekenis 'iemand uithoren omtrent zijn plannen'). Ook kan de associatie met het werkwoord polsen een rol hebben gespeeld: iemand polsen kan immers eveneens zowel 'zijn pols voelen' betekenen als 'zijn mening, gevoelen, plannen te weten trachten te komen door voorzichtige vragen'." KLIK


Dus.
In 2005 mocht het lekker wel :P .

27 november 2008

Sana ontdekt polsho(o)gte

Met grote ogen
en m'n kin op m'n knieën,
maar het is toch écht zo.

Poolshoogte.


Ik denk, schrijf en lees al m'n hele leven over het nemen van polshoogte (met één o'tje) en nu leer ik zojuist, van de
meest intelligente spelshow
van dit moment, dat het met twee o'tjes is.

Polshoooooooooogte.

Wist jij dat?

26 november 2008

Sana WOWt weer mee

WOW
Schrijf a.d.h.v. een thema een stukje van 250 woorden.


Overloop de; m
1 het over iets heen lopen, stromen
2 -lopen plaats op een bovenverdieping waar de trap uitkomt

Overlopen liep -, h, i -gelopen
1 over iets heen lopen:
2 over de rand heen vloeien
3 van de een naar de ander overgaan, bv. van soldaten; deserteren




Over( )lo(o)p(en)
Het is weer zover. Ik loop over van emotie. De tranen lopen over mijn wangen, welke vervolgens met lieve, zachte plofjes op de brandschone overloop neerkomen.

Hoe dit zo is gelopen…?

Ondanks ons grote huis is het met enige regelmaat een takkezooi fikse bende. De troep loopt me letterlijk over de schoenen. Mijn overloop loopt dan ook over van een grote stapel spullen die van de ene plek naar de andere plek overlopen en doorgaans ook niet bepaald op de overloop thuis horen. Deze spullen lopen uiteraard niet vanzelf naar boven, maar worden meestal door ondergetekende al lopend van rechts naar links en van beneden boven verplaatst, totdat ze het vaste plekje op de overloop hebben bereikt.

Ik neem meestal ’n loopje met het opruimen van mijn troepjes. Als de traptreden vol liggen, loop ik rustig over naar de overloop en gooi ik het aan de lopende band daar neer. Vervolgens geraak ik Oost-Indisch blind en heb ik nergens last meer van. Ik loop er gewoon overheen.

Zo ook mijn huisgenootje. Omdat wij zo goed over die spullen op onze overloop heen kunnen lopen, ondanks het langzaam oplopende irritatieniveau van huisgenootje jegens mij(n troep), liggen de spullen er een tijdje, totdat er ook voor mij een druppel komt die mijn emmer doet overlopen en ik ertoe besluit om niet langer over de troep heen te lopen.

Sana in de Ikea

Gehoord tijdens een plasje:
'Ohh... mama, wat heb jij grote billen.
Dan kun je vast hele grote drollen maken.'

25 november 2008

Sana geeft seksuele voorlichting

De kids waren druk vandaag. Ontzettend druk. Tel daar vijf nieuwe gezichten en de komende wedstrijden bij op, en de chaos is compleet in mijn gymzaaltje. De meiden smoezen en giebelen er vrolijk op los, terwijl ik ze met een gestresst gevoel probeer duidelijk te maken dat er echt-echt-echt geoefend moet worden voor de wedstrijden.

Dan zie ik dat één van de meiden (11 jr.) d'r sokken als bolletjes onder haar turnpakje heeft gefrommeld - ze wil borsten.
'Jemig Linda', verzucht ik tussen een handstand een koprol door, 'heb je last van je hormonen, ofzo?'
'Hihihi,' giebelt ze terug, 'dat zei m'n moeder ook al'.

We gaan door, maar vijf minuten later staat ze weer bij me.

'Juhuf.. wat zijn hormonen eigenlijk?'

Ja. En dan. Wat doe je dan? Want eigenlijk moest er echt-echt-echt geoefend worden, maar zo'n gesprek als dit is natuurlijk goud waard. Dus. Ik deed een poging.

'Nou', en ondertussen ging ik gewoon door met handstanden en koprollen begeleiden, 'dat zijn stofjes in je hersenen en als je tien of elf of twaalf bent dan gaan die door je hele lichaam en dan gaat je lichaam langzaam veranderen - je wordt een beetje meer vrouw en dan krijg je dus borsten en haar enzo.'

'Jaaaa, dat heeft Emmie ook al, en die scheert het dan af, hihihihihihihihihihi.'
'Tja, dat hoort er dan ook bij. De juf heeft ook hormonen,' probeerde ik Emmie nog te redden, 'dus ik heb ook borsten én de haartjes in m'n oksels scheer ik ook weg.'

De meiden vonden het maar wat interessant allemaal, en omdat ik het tussen neus en lippen door vertelde was het blijkbaar veilig genoeg om het over dit soort onderwerpen te hebben.

Tien minuten later stond ze weer bij me. 'Juhuf.... vagina is een net woord voor *hier*, he?'
'Ja, meid, dat klopt.'
'En het nette woord voor piemel, dat is eh... scrok.. schrot. Nou, zoiets..'


Hm. Dit was het moment dat ik dacht. Hm. Wil ik nu nog verder. Dat je nu niet denkt dat ik overal zonder blikken of blozen over praat. Maar ja. Wie A zegt, moet B zeggen, en ze vroegen erom. Deed me trouwens denken aan dat college over seksuele stoornissen - in hoeverre durf je dé woorden te gebruiken? Vraag je als hulpverlener aan een 14-jarige LVG'er of 'ie wel eens geëjaculeerd heeft? Of heb je het bij dan gewoon platweg over neuken? Oftewel: durf je de taal van de Ander te gebruiken om dichter tot elkaar te kunnen komen? Dat valt namelijk helemaal niet mee. Maar goed. Terug naar Lin's scrot.


Ik haalde adem.
'Lin, jij bedoelt het woordje scrotum. Maar dat is niet de piemel. Dat is -eh, stotter- dat zijn de ballen. Het nette woord voor piemel is penis.'
'Oh ja!', brult Lin en ze huppelt weer vrolijk weg.

De laatste vijf minuten hangt ze nog even aan m'n arm en zegt zuchtend: 'Juf? Ik vind hormonen helemaal niet leuk. Ik vind mijn hormonen stom.' Ik kijk haar lachend aan. 'Ik ook meid, hormonen zijn ook stom. Maar geloof me, je went eraan. Tot volgende week!!'

23 november 2008

Uit Sana's Sarah's oude doos

“En we praten en we zingen en we lachen allemaal,
Want daar achter het einde van de weg ligt het laaaaaand……."

....... van liedjes waar we never goodbye tegen mogen sayen.

Van die liedjes die ik dus niet ken. Omdat ik 21 24 ben en pas sinds een jaar of zes begrijp dat er naast sport méér te koop is in de wereld. Muziek*, enzo.

Uit mijn vroege jeugd ken ik alleen maar op een onbewoond eeeiillaaannddd dit en pieppieppieppiep, piepp, piep dit en samen met zusje op de piano dit. Mijn muzikale ontwikkeling kent geen Lionel Richie, Ella Fitzgerald, Bonnie Rait, Janis Ian en Marvin Gaye.

(Oh trouwens, deze van Abba kende ik natuurlijk wel. Maar stiekem ietsie meer vanuit de musical Mama Mia, dan van de dames en heren zelf. Ach ja.)

Maar goed, van al die oude lui zong Sarah dus allemaal nummertjes. Ze wist waarschijnlijk dat wij allebei te lui waren geweest om haar nieuwste liedjes uit onze kopkes te leren. En ze dacht ‘Hey, die van Keklog, die houdt toch zo van die ouwe meuk, en ze is voor het eerst sinds Heul Lang weer eens op pad, dus. Laten we die eens een plezierke doen.’

En dus zat ik daar, terwijl iemand naast mij beurtelings headbangend meedeinend (want: geen 21 meer) dan wel meeschreeuwend neuriënd (want: de rest zat en was ook muisstil) een beetje te zitten en me af te vragen of een tuniekachtig gevalletje** mooi zou staan bij Sarah. She's so boyish.


Maar.
Ondanks dat ik weinig van de muziek kende, was het wel mooi. Logisch, laat haar Vader Jacob zingen en het klinkt vast erg mooi. Nu is dat natuurlijk muziektechnisch ook een ontzettend goed nummer. Maar ik geef toe: ook vroeger kon men best mooie liedjes maken. Voorlopig heb ik weer heel wat te youtuben. en te oefenen, want.


En dees is voor mijn vader.
Brings back good old memories.




* en musical en theater en koken en sieraden maken en schilderen en foto's en filmpjes maken en reizen en ontwikkelingswerk doen en nieuwe projectjes bedenken en bellen blazen, etc., etc..

** ‘jurk’ klinkt zo truttig

22 november 2008

Sana's wegenkaart breidt zich uit

Tot mijn 16e had ik geen idee. Iets met hulpverlening, maar dan weer niet in een kantoor of kamer. Doe me dan maar iets met sport, ofzo. Maar geen gewone ALO, niet alleen maar lesgeven. Ik wil verdieping, helpen, redden. Er leek weinig te zijn in het grijze gebied tussen sport & hulpverlening, en dus wachtte ik rustig af. Met succes.

Op een dag vertelde een vriendinnetje over een unieke opleiding aan de andere kant des lands.. Vanaf dat moment was het duidelijk: die opleiding en dat beroep. C'est ca. Daar waar klasgenootjes maar niet konden kiezen, daar leunde ik rustig achterover. Ik had mijn passie gevonden en mijn leven was uitgestippeld als een Helder Pad. Het feest zou beginnen op mijn 18e.

Het begon en het werd een feest. Elke minuut die ik op school doorbracht, genoot ik van de passievolle docenten, de geweldige colleges en de boeiende praktijkmomenten. Ondanks dat het met regelmaat ontzettend zwaar was -want het kwam oh zo dichtbij soms-, bleef het een feestje. En nog steeds als ik iets zie of lees wat met mijn vak te maken heeft, dan gaat het kriebelen. Het is zó mooi.

Een aantal jaar later studeerde ik af. Fijne cijfers, lieve mensen, mooie woorden en een hoop trots vergezelden me op mijn diploma-uitreiking. Ook dat was een feestje. En diep vanbinnen was het feest nog veel groter. Als men toch 'ns wist...

En nu. Nu ben ik afgestudeerd. Ben ik wat ik wilde worden.
Mission accomplished. Met succes.

Vanmorgen stond ik onder de douche. Vroeg ik me af wat ik nog meer zou kunnen worden en ineens besefte ik dat alle mogelijkheden open staan. Natuurlijk, ik heb dat papiertje en als er morgen een job binnen handbereik is, dan zal ik er vol vuur voor gaan.

Maar. Er zijn meerdere lichtjes gaan branden.., er is meer dan één weg. Ik weet niet wat de juiste is, maar dat hoeft ook niet. De mogelijkheden zijn eindeloos. Als er na de Grote Ghanareis geen geschikte vacature is, dan zal ik niet verdwalen. Er zijn wegen genoeg. Heerlijk.

21 november 2008

Sana zingt en speelt volgens de deal

Het kwam door Inge,
dat ik gisteravond
- of nou ja, gisternacht-
zomaar zat te zingen.


En toen kwam er een dealtjûh en beloofde ik aan haar dat ik minder perfectionistisch en krampachtig enzo zou doen en beloofde zij aan mij dat zij juist wat meer haar best zou gaan doen en dat het dan uiteindelijk allemaal zou gaan ontaarden in een prachtig* samenliedje.

Tot die tijd speel en zing ik dus volgens de deal.. gewoon lekker aanklooien, niet élk nootje perfect willen doen en genieten - vooral dat. Dus. Dit.

KLIK


I just can't wait........
Op dat samenliedje.
Dus.
To be contintued.
That's for sure!



*Niet 'prachtig', want dat is dan weer te perfectionistisch.
Ik snappum!

17 november 2008

Sana WOWt mee

WOW
Schrijf a.d.h.v. een thema een stukje van 250 woorden.


me·lan·cho·lie de; v zwaarmoedigheid, droefgeestigheid



De magie verdwijnt

Ik hapte in een saucijzenbroodje en ineens was ik even niet bij vriendin F. op de bank aan het lunchen, maar flitste ik naar vroeger. In die flits was het buiten donker en brandden binnen de lichtjes in de kerstboom. Ook alle kaarsjes op de tafel en de kast verspreidden een sfeervol licht. De geur van het warme broodje, de opwindende spanning van oudejaarsavond. Het vuurwerk wat direct na het eten op tafel uitgespreid zal worden. De trillingen vanbinnen, wéten dat je die avond tot 12 uur op mag blijven, dat je oliebollen mag eten en vuurwerk af zal mogen steken. De opwinding, het verlangende gevoel naar straks… De rituelen van de feestdagen, de bijzonderheid.

Maar nu. Als ik een oliebol wil eten, stap ik op de fiets en race ik langs de oliebollenkraam. Als ik tot heel laat wil opblijven, dan doe ik dat. Als ik zin heb in pepernoten, dan pak ik ze. Ik hoef niet te wachten totdat iemand die in mijn schoen stopt en me toestemming geeft om ze ook daadwerkelijk op te eten. En dat ene wat ik écht heel graag wil hebben? Dat koop ik lekker zelf! Nú.

De magie verdwijnt.. Ik kijk met een half oog naar de Sinterklaasintocht op televisie en vraag me af waar de magie is. Waarom zat ik hier ooit stuiterend van de opwinding naar te kijken?!

Heel even zap ik naar de toekomst. Het zal nog even duren, maar op zulke momenten verlang ik naar het mogen scheppen van zulke magische momenten voor mijn eigen kinderen… Zodat ik via hen weer terug kan naar hoe het ook alweer was.

Sana & Thom zijn nieuw

"Kijk Thom, alle oude mensen gaan uit het zwembad!
Nu is het weer lekker rustig."

"Ja.. nu zijn er alleen nog nieuwe mensen, he?"

15 november 2008

Sana vindt het achteraf niet zo jammer

De telefoon ging en één seconde later riep ik oh shit! Ik keek naar het nummer en realiseerde me dat ik dat moment niet thuis in mijn pyjama achter de laptop kerstliedjes had moeten zingen, maar ergens in een achterbuurt van Zwolle had moeten zijn om kennis te maken met de Turkse moeder van drie schatten van hyperactieve kindertjes, waarvan één autistisch. Deze Turkse moeder zou mijn bankrekening gaan spekken in ruil voor wat activering en begeleiding van haar kroost. Aangezien dat mijn vak is, leek dat me een goede deal.

Ik nam op en begon direct met mijn verontschuldigingen. Want oei. Ik loop al huilend door de straten als ik mijn werk-adres niet kan vinden en te laat dreig te komen. En dus. Alle varianten van sorry en het spijt me gooide ik er soepeltjes uit. Dat leek me een goed begin. De mevrouw vond dat ook en ze riep termen als menseljk en kan toch gebeuren en isj foutje, geeft niet enzo. Prima, dacht ik nog, deze vrouw is de moeilijkste niet. Lekker. Ik houd van zulke werkgevers.

Totdat ze begon met ik vin wel jammer en iek zit wel heel aafond wachten op jou. Ik zette mijn liefste stem op en zei dat ik het begreep en hoe ontzettend spijtig en dom van mijzelf ik het vond. Zij riep weer zo van dat foutjes menselijk zijn, maar vervolgde weer met iek vin wel jammer.

Tja. En dan. Mijn gedachten vlogen naar de 20-urige slaapdienst die ik er net op had zitten, en naar de geweldige (betaalde) uren die ik met Thom doorbreng. Ik dacht shit vrouwtje, nog één keer en je kunt het shaken... Bekijk jij het ff, wie heeft wie hier nu nodig?!?

Ze zei heel tactvol dat zij nog aan het wachten was en of ik misschien nu nog kon komen. Maar hey, ik zat in mijn pyjama, mijn buik krampte van de ongesteldheid en ik had 6 bonbons in mijn buik (door diezelfde ongesteldheid...). Ik vond het dus wel bueno met dat mevrouwtje. Ik zei vriendelijk doch daadkrachtig (want ik had al snel door wat voor typje het was, voordat je het door hebt sta je d'r vloertje te schrobben) dat ik op 't punt stond om naar bed te gaan.

Ze zette weer lekker in. Iek vin dat wel jammer. Iek heb hele aafond rekening gehouden daarmee. Ik vin dat wel beetje jammer. Iek moet nu weer opnieuw regelen. En ik dacht alleen maar van wie haar zoontje dat autisme toch geërfd zou kúnnen hebben.

Ik gaf aan dat ik écht niet meer zou komen en of we een andere afspraak moesten maken. Uhmm... iek vin wel echt jammer. Iek spreek jou later wel.


Haha.
Ik denk het niet.

6 november 2008

Sana hartje KVK

Het snot loopt m'n neus uit. Of nou ja, het stroomt eruit, want snot kan niet lopen. Alhoewel... al die piepkleine bacteriebeestjes die hebben vast pootjes. Zouden die dan surfen op mijn snot? Of pakken ze het snot op hun rug en doen ze een wedstrijdje wie het eerst buiten is? Dan zijn het wel professionals, want ai, ai, ai, wat gaan ze hard.

Mijn huisgenootje komt net thuis, ziet mij zitten, luistert naar de muziek en roept met een betuttelend stemmetje:

Ahhhh... is het zó erg? Kinderen Voor Kinderen?
Ben je zó ziekjes? Agossie........


Jaja. Een goede huisgenoot kan aan de muziek horen hoe laat het is. Gelukkig kan ze -naast mijn KinderenVoorKinderenafwijking belachelijk maken- wel heel fijn een beker warme melk-met-een-zoetje maken en mij op tijd naar mijn bedje sturen.


(En daarbij: het is niet helemaal mijn schuld. E. was hier geweest en die had allemaal YouTube-vensters open laten staan met KVK-liedjes. Dus.)

Sana & E. in de keuken

Wij bakten vandaag een lactosevrije taart en waren van plan om Heel Veel sojaslagroom te maken. Nadat we ongeveer tien keer hadden geproefd of 'ie écht écht écht zo vies was als dat onze smaakpapillen ons vertelden, besloten we het recept drastisch te veranderen en bleef er een grote hoeveelheid sojaslagroom over.

Hé, zegt E. grijnzend, zullen we dit op Marktplaats zetten? Gratis af te halen? Of nee, niet gratis, voor een eurrrrrrrroooo? Voor 't goede doel?

Sana Leeft

En als ik ze dan zie zitten, samen verdiept in de online catalogus van de H&M, dan krijg ik ineens een helicoptermomentje. Ik stijg even boven ons drieën uit en kijk neer op het tafereeltje:
Het is donker buiten, uit de televisie knalt 'So You Think You Can Dance' en de kachel gloeit. Ik zit met mijn zieke snotterkop te prutsen aan de naaimachine en mijn twee vriendinnetjes van het beterschapscomité hangen in de grote hangbank en surfen langs allerlei kerstige jurkjes van de H&M.
Een warm gevoel borrelt op vanuit mijn tenen. Een gloeiende mix van trots, dankbaarheid en blijdschap stroomt door me heen. Ik ben zo blij dat het nu is zoals het is, dankbaar dat zij al die tijd bleven en trots op dat ik gekomen ben waar ik nu ben.

Dolblij, apetrots en ontzettend dankbaar dat ik me eindelijk kan openstellen voor mezelf, voor hen en voor het leven.

Want.
Wat 'n feestje eigenlijk, het leven.

5 november 2008

Sana smelt

Een kwartier voor het einde van mijn laatste les gaat de gymzaaldeur open. Mandy (6 jr.), een blond engeltje met grote blauwe ogen, komt met een betraand gezichtje aan de grote hand van papa de zaal ingeschuifeld. Ik had haar al gemist het eerste uur en vertel dat aan de papa.

Ja, zei de papa, we waren de tijd helemaal vergeten. Ze was zo lekker aan het spelen.. nu komen de gymwedstrijden er natuurlijk aan en dus kwamen we toch nog even vragen of ze iets gemist heeft en om dit te vertellen.
Ik begreep de wens van de papa, zijn kleine meisje moest gerustgesteld worden en ik -haar gymjuf- was de enige die op dat op dit moment kon. En dus zakte ik door mijn knieën, pakte de hand van het meisje en vertelde haar wat we geoefend hadden voor de wedstrijden - en dat ze juist dié dingen toevallig allang Heel Goed kan, want dat ik die keer daarvoor al gezien.

Ze ging van opluchting bijna weer huilen, en dus vroeg ik haar, om haar gedachten een andere kant op te sturen, wat er dan zo ontzettend leuk was net, dat ze de gym helemaal vergeten was.
Nou, ik was een elfje en toen ging ik een boot bouwen... dus ik ging in de boot, maar toen zag ik ineens mn gympakje hangen en vroeg ik hoe laat ik naar de gym moest en toen was de gym al afgelopen..
Mijn hart smolt. Niet alleen om het blonde meiske wat in een elvenpakje op mijn netvlies verscheen, maar ook om de papa. Omdat hij niet iets brulde als 'stel je niet aan' of 'volgende week zien we wel weer', maar omdat hij de behoefte van zijn kleine meisje zag, voelde en volgde. Omdat hij de moeite nam om haar hand in zijn hand te nemen en haar hierin te begeleiden.

Ik vind dat zo ontzettend knap en mooi.
Zo mooi.

3 november 2008

Sana vindt dat geheel onbelangrijk

Guttegut,
ik hoop dat de meneer
- of de mevrouw -
mij niet afkeurt op het gegeven
dat ik mijn eigen naam
heel erg fout niet helemaal goed
heb geschreven bij de aanmeldgegevens
van mijn sollicitatiebrief.

30 oktober 2008

Sana snapt dat

Niets bleef over van het oude
buiten, van tuinen, van gras
waar ooit iets gebeurd moet zijn.

Wil het ooit weer iets worden
dan zal ik het zo moeten opschrijven
dat ik niet meer hoef
te zoeken, maar kan huilen

Rutger Kopland

Sana heeft een vraagje

Als zelfgemaakte pepernoten
niet naar pepernoten smaken
-maar wel heel lekker zijn-
mag je ze dan wel pepernoten noemen?

Sana moét dat dan gewoon doen

Ik ben elke maandag met Thom in het zwembad op hem op zijn eigen manier les te geven. Dat komt neer op heel veel spelletjes, op lekker samen zijn en hem volgen in zijn interesses en durf. De zwemslagen komen later wel, eerst moet duidelijk zijn dat water Leuk kan zijn. Vanuit zijn natuurlijke ontwikkeling volgt de rest vanzelf.

Er was zo'n moeder in het zwembad die had besloten haar kind op haar eigen manier zwemles te geven. Het kind (4 jr.?) had twee zwemvleugeltjes om zijn armen en werd letterlijk in het diepe gemikt. Buigen die benen, buigen! En als de jongen zijn natuur volgde en weer ging spelen en spetteren, greep z'n moeder hem en zei met veel teveel volume iets als Hé! Ga eens luisteren. Jij wilt toch zwemmen leren?! Dan moet je ook je best doen. Anders gaan we naar huis, hoorrrrr. Dat herhaalde zich om de vijf minuten. Het arme kind.

Op zulke momenten voelt het alsof de vingers van een ijzeren hand mijn hart tot een murw balletje knijpt. Een kind dat niet gehoord of gezien wordt, dat niet mag zíjn, is het ergste wat ik ken.

Ik doe dan wat ik meestal doe. Ik zoek stiekem -als de moeder niet kijkt- oogcontact met het kind en probeer hem heel eventjes het gevoel te geven dat ik hem zíe. In die ene oogopslag probeer ik hem even te laten weten dat ik zijn eigenheid zie, dat ik het stiekem leuk vind dat 'ie zo ondeugend spettert en speelt.

Hij beantwoordde mijn blik. Thom was op de kant aan het klimmen om er vervolgens weer af te springen en het jongetje keek continu verlangend naar het speelse gespetter. Uiteindelijk mocht ook hij één keer springen. Ik dreef met Thom inmiddels aan de andere kant van het zwembad, maar toch zocht hij mijn blik. En ik de zijne.

Hij sprong, ging koppie onder, kwam proestend boven en keek. Ik keek terug en stak heel even mijn duim op. Hij glunderde. Big smile.

27 oktober 2008

Sana & Broertje

Ik was tien. Of elf. Een grote jongen zat me achterna op het klimrek en dus sprong ik. Twee meter naar beneden. Ik viel en er krakte iets. Knak. Ik was toen al niet zo het huilen en het drama, laat staan dat ik zou toegeven dat er iets zeer deed en dus zei ik tegen m'n vriendinnetje:
"Het is bijna 17.00 uur, ik ben moe en ga naar huis."
Ik kwam thuis, zei tussen neus en lippen door tegen m'n vader dat ik was gevallen, dat het wel een beetje zeer deed en pakte wat drinken. Volgens mijn vader zou het wel weer over gaan. Dat deed het ook. Een aantal weken later.
Ik ging naar bed, sliep er een nachtje over en eindigde de dag erna toch in het ziekenhuis. Werd naar huis gestuurd met een pols van gips en een "kom over 3 weken maar terug voor een fotootje".


Gister belde m'n moeder. Broertje was op (de heen!)weg naar Tante gevallen met de fiets. Knak, knak. Over de kop gevlogen enzo. Hij had er daar maar niets van gezegd, want wilde niet dat Tante zich bezorgd zou maken of 'm naar huis zou willen brengen. Achteraf vond Tante 'm wel wat bleek, maar ach. Vast wat moe.

Zelf terug naar huis gefietst(!), daar toch maar verteld dat 'ie had gevlogen en dat de landing toch wel wat zeer deed. Naar bed gegaan, misschien zou het daarna wel beter zijn. Helaas kon 'ie toen zijn beide armen niet meer optillen, dus jawel, op naar het ziekenhuis. Met gips en een "kom over 1 week maar terug voor één twee fotootjes" weer naar huis. Twee gebroken ellebogen. Knap hoor!

Sterkte, brother!
Enne: meld het voortaan wat eerder ;-) .

F. moest het even kwijt

"Ze gaven elkaar een kus.!"
Vriendin F. belde om daar even haar afschuw over uit te spreken.

"Want dat is toch getsiedikkie, als Freek & John elkaar uit pure blijheid frontaal zoenen? Die horen elkaar toch grote schouderkloppen te geven en te beuken als échte mannen?!?"
En toen hing ze weer op. Soms is het alleen even zeggen voldoende.

25 oktober 2008

Sana hartje muziek

Het is zo stil hier, zo stil. Ik begrijp dat wel. Ik weet immers wat ik doe in alle andere uurtjes en minuutjes van de dag. En ergens weet ik wel dat ik geen verklaring schuldig ben, maar ergens knaagt toch een schuldgevoel. Misschien wel dat naar mijzelf. Want schrijven is mijn lust en mijn leven, toch? Nou dan!

En toch gebeurt het niet. Sinds een tijdje staat er op mijn zolderkamertje namelijk een heuse piano, en -ik hou daarvan- het was liefde op het eerste gezicht.

Ik was altijd al van het muziekmaken. Op de gitaar. Alleen. Nou ja. Ik ben niet zo'n doorzetter en na een coupletje (en in hele goede gevallen een refreintje) vond ik het tijd voor het volgende liedje. En dus. Kon ik van alles, maar eigenlijk niets. Daarbij fluisterde er al die tijd hele stoute stemmetjes in mijn oor dat ik het toch niet kon en wat denk je nou, dat dit mooi is?!?!, dat je ooit een fatsoenlijk liedje zult schrijven. Dat hielp ook niet echt. Echt niet, eigenlijk.

Maar nu. Ik kan nog steeds niet veel. Maar: ik ken veel akkoorden en dat helpt. De stemmetjes zijn stil en ik vertrouw op mezelf. Dat helpt enorm. En dus speel ik en zing ik en luister ik en speel en zing ik weer. Ik schrijf zelfs. Al is dat laatste echt in een babyfase, dus verwacht maar niets.

En toen was er ook nog Inge. Die stuurt me de mooiste liedjes met de meest prachtige teksten, waardoor er op slag weer wat begint te borrelen. Ik moet gewoon nu spelen, proberen, doen!

Het maakt me zo blij, zo diep tevreden. Als ik me shitty voel, kan ik me erop verheugen om het even lekker allemaal van me af te spelen, en als ik blij ben is er niets fijner dan het spelen van een vrolijk liedje. Het maakt alles goed.

Ik was er van overtuigd dat mijn gitaar niet mee naar Ghana zou gaan, want hey, ik kan toch niks en wat hebben zij daar nou aan?! Misschien is dat niet zo belangrijk, net als wat anderen mensen denken en vinden. Ik heb er veel aan, en ik ben ieder die mij stiekem zo ontzettend inspireert en motiveert echt heel, heel dankbaar. Deze ontdekkingsreis is een mooie, en ik hoop dat ik voor altijd mag blijven reizen.


[/kwijlmodus]

23 oktober 2008

Sana raakte op slag verlied

De laatste dagen ben ik veel te vinden tussen stapels schrijfsels: mijn archief. Zojuist kwam ik het volgende briefje tegen, en in gedachten ging ik terug naar die ontzettend gave vakantieweek waarin ik 8 verstandelijk gehandicapten begeleidde.

Sanena, ben jij verlied op Jan Manne, hij lof joe dan gaan we trouw en kinderen krijgen, groetjes van Jan Manne, dikke kus.


Keer op keer waren we deze 25-jarige jongeman met Downsyndroom kwijt als we met de hele groep door het dorpje liepen. Meestal vonden we hem terug bij een groepje blonde(!) meisjes, want die vond hij het allermooist.

20 oktober 2008

Sana hartje Eten, Bidden, Beminnen

"Oh, is dat zo'n boek
waar je zo'n fucking
selfish bitch van wordt?'

Ik las dit boek in Griekenland en besloot toen dat ik vanaf dat moment élk nieuw logje zou ophangen aan één van de vele prachtige citaten die ik in mijn kladblok overschreef*. Nou, ha! Daar is lekker veul van terecht gekomen. Toch leeft het boek nog ergens in mij voort en merk ik bijna elke dag hoe anders het leven ruikt, voelt en leeft sinds die vakantieperiode.



En nee, niet alle eer gaat naar het boek. Een groot deel gaat lekker naar Mij. Dat is precies wat het boek doek. Het brengt je terug naar wie je bent en wat je wilt, naar ruimte en stilte voor jezelf: om te kunnen luisteren én handelen naar wat er diep vanbinnen leeft. Om dromen waar te maken en dicht, héél dicht bij jezelf te komen. Omdat daar toch -uiteindelijk- de vrede en het geluk te vinden zijn.


*En daar ging ik al de mist in: mezelf verplichtingen aandoen door allerlei regeltjes en structuurtjes uit te zetten, daar waar het trucje juist LOSLATEN is. En dus begin ik lekker met 'n prachtig citaat van m'n huisgenootje. Die houdt me mooi met m'n voetjes op de grond als ik te ver dreig weg te zweven.

19 oktober 2008

Sana moest diep nadenken

'Sana, het is vandaag 1 oktober he?'. Ik frons mijn wenkbrauwen en luister naar de alarmbel in mijn hoofd. Dit klopt niet, dit klopt niet, dit lieve vijfjarige jongetje is zo autistisch als een deur en weet van iedereen alle verjaardagen, alle huisnummers en is verliefd op de kalender met zijn data. Hij weet altijd en overal de juiste datum te benoemen. Toch lukt het me niet om verband te slaan tussen zijn opmerking en de werkelijke dag van vandaag - maandag 13 oktober, en dus antwoord ik hem zo nuchter mogelijk: 'Nee Thom, het is vandaag 13 oktober.'

Dan gaat het gesprek weer door over wat hij op school gedaan heeft, over de dode muis in de schuur en over het gekke kindje uit zijn klasje.

Net als elke maandagmiddag gaan we zwemmen. Zwemmen is leuk, doen alsof we achtervolgd worden door haaien en MegaMindy is leuk, tegen de stroming in worstelen is leuk, maar het aller-, allerleukste is zo hard mogelijk met je zwempak/broek tussen je billen van de glijbaan gaan. Samen. Heel erg samen. Want alleen is heel erg alleen en dus heel erg eng.

Hij zei het in augustus en in juni en in juli ook al, dat 'ie in oktober alleen van de glijbaan zou gaan. 6 oktober zou de eerste maandag zijn, dus toen we twee keer samen waren geweest, vroeg ik aan hem hoe het met het alleen-van-de-glijbaan-plan ging. 'Dát', zei hij gedecideerd, 'ga ik 13 oktober doen'. Ik liet het rusten, op de één of andere manier voelde het beter om hem zijn eigen plan te laten trekken, ondanks de afspraken.

In principe houdt hij zich strak aan dit soort afspraken, het geeft hem de duidelijkheid en structuur die hij zo nodig heeft. Als hij op eigen houtje een afspraak verplaatst, is het blijkbaar nog te eng. En dus gingen we nog zes keer heel erg samen van de glijbaan en bewaarden we het plan voor 13 oktober.

Afgelopen maandag was het 13 oktober. We zwommen, we werden achtervolgd door haaien en MegaMindy, we worstelden tegen de stroming in en we sprongen in het bubbelbad. Met geen woord werd er gerept over de glijbaan, we kwamen zelfs niet in de buurt van het ding, terwijl Thom normaal na 10 minuten in het zwembad te zijn al zegt dat 'ie van de glijbaan wil.

Een kwartier voor tijd realiseerde ik me dat we nog altijd niet van de glijbaan geweest waren en ineens viel het kwartje. Thom had niet voor niets gezegd dat het pas 1 oktober was, op die manier gaf hij aan dat hij nog niet wilde dat het 13 oktober was, omdat hij dan alleen van de glijbaan zou moeten.

Ik zette ons spel neer en trok 'm naar me toe. 'Thom...., weet je nog dat we die afspraak hadden gemaakt?' Direct begint hij een fantasiespel over hoe MegaMindy op ons afkomt, dat is zijn manier om te vluchten uit de werkelijkheid, maar ik ga er even niet in mee.

'Hee vriend, weet je dat nog? Maar weet je.. soms maak je afspraken voor iets spannends, en dan kun je je er niet aan houden, omdat het toch nog te eng of te spannend is. Maar dat mag je dan gewoon zeggen, en dan zeg je: Sana, ik wil wel van de glijbaan, maar niet alleen, ik wil samen. En dan gaan we samen. Zo gaat dat soms met afspraken, dat ze even niet door kunnen gaan.'

Hij staart in de verte en denkt. Denkt diep. Dan kijkt hij me aan met glunderende ogen en zegt: 'Ik wil wel samen van de glijbaan. Nu.'

13 oktober 2008

Sana zoekt pianist(e)

Een jaar geleden stond ik met mijn zusje in een levende kerststal. Waarom ze dat zó noemden, snapte ik toen al niet, maar afijn. We stonden tussen een aantal wassen beelden leuk verkleed in prachtige jurken heel stil te staan, totdat iemand uit het publiek doorkreeg dat wij échte mensen waren en dat er een grote pot stond waar men een muntje in mocht werpen.

Op het moment dat het muntje zijn vriendjes onder in de pot raakte, startte één van ons de muziek en hopla; wij kwamen swingend tot leven en zongen übervrolijk een kerstliedje. Vervolgens bevroren wij weer, totdat het volgende muntje -of briefje, daar deden we heus niet moeilijk over- in de pot landde. Een top-performance.

Na de Ghana-rommelmarkt sprak mijn moeder de legendarische woorden: 'Waarom doe je niet net zoiets als wat je met je zusje deed vorig jaar? En dan ergens op een kerstmarkt ofzo?'

Meer was er niet nodig. Mijn hersenen draaiden op volle toeren en ik liep over van enthousiasme. Stuiterend op de bank direct even Jan gemaild, Jan van mijn oude musicalcluppie, Jan-die-het-regelen-kan. Vervolgens samen met m'n Roomie zitten brainstormen over wie er allemaal mee kan bleren en tadaaa... er is een Nieuw Project!

Jan mailde de dag erna terug dat hij het zou proberen te regelen en Zusje heeft toegezegd het hele weekend te komen zingen! Roomie regelt nog wat andere mensen, en ook ik speur mijn kennissenkring af. 19 en 20 december staan we hoogstwaarschijnlijk op Kerst In Oud Kampen, een enorm drukbezocht en sfeervol kerstevenement.

Met Zusje gebruikten we een kerstmedley van 6 minuten en die zongen we dan zo'n 3 uur lang. Dat was te doen, maar stiekem werden we loei-sacherijnig van 30x JingleBells. Dat kan anders, dat kan beter en dus ben ik op zoek naar iemand die voor ons een aantal kerstliedjes (korte versies) wil inspelen op de piano zodat we iets meer variatie aan onszelf én het publiek kunnen bieden.

Dus......... om een lang verhaal samen te vatten: Ben of ken je iemand die ontzettend goed met de piano overweg kan en voor wie dit een peulenschil(letje) is? Ben of ken je iemand die dit leuk vind om te doen en ons op die manier wil helpen met ons Ghana-project? Laat het weten, en we zijn u eeuwig dankbaar!

10 oktober 2008

Sana hield ooit van blauw

We richten de rommelmarktkraam in (t.b.v. Ghana, u-weet-wel). Kinder- en babykleding rechts, schoentjes en schoenen eronder, fotolijstjes en kaarsjes links, andere prut in 't midden. Ik zoek nog een plekje voor een blauw kussentje.

'Oh geef maar', zegt Elke, 'die kan dan mooi bij die blauwe kaarsjes en die blauwe fotolijstjes. Da's dan voor die persoon die zo graag blauwe accessoires koopt. Oh, ik hoop écht dat diegene komt morgen.'

8 oktober 2008

Sana -of nou ja, Dappere Vrouw- redt een egeltje

Ik fiets op m'n dooie gemakkie richting huis en zie ineens een egeltje heel dapper een sprintje naar de overkant van de Grote Weg trekken. Zachtjes fluister ik: 'Goed gedaan, egeltje, je hebt het gehaald!'

Het egeltje blijft echter in de goot zitten, alsof de stoeprand echt een onmogelijke opgaaf is. Ik ben allang blj dat 'ie de overkant heeft gehaald en fiets rustig langs hem (of haar, wie zal het zeggen?) heen.

Dan krijg ik visoenen over rechtsomkeert makende egeltjes, verblindende autolichten en platgereden egeltjes. Ik voel me acuut schuldig, maar blijf rustig doortrappen. What can I do?

Na 7 seconden van intens schuldgevoel komt er een mevrouw naast me fietsen: 'Zullen we hem in het gras zetten?' Mijn hart maakt een huppelsprongetje en zonder er verder woorden aan vuil te maken, draaien we om en fietsen een stukje terug. Laten we 'm redden!

'Durf jij 'm op te pakken?', vraagt de Dappere Vrouw aan mij. 'Uhm, is het erg als ik gelijk NEE zeg?', antwoord ik schaapachtig. Gelukkig is het niet erg en de mevrouw zoekt iets om hem vast te pakken. Ik bied mijn mutsje aan en met behulp van mutsje en een zakdoek pakt Dappere Vrouw het Dapper Egeltje op en laat mij -iets Minder Dappere Vrouw- even voelen: 'Voel maar, het prikt wel, maar niet heel erg.' Ik voel en knik.

Dan lopen we samen naar het de struiken en Dapper Egeltje wordt met liefde in het gras gezet. 'Toe maar, egeltje, ga maar.'

Wij stappen weer op de fiets en rijden nog een klein stukje samen verder. 'Mooi he?', zegt de vrouw. 'Ja, mooi..........'

7 oktober 2008

Sana & Thom beleven een avontuur

Thom (6 jr.) en ik staan ons na het zwemmen aan te kleden.

'Ik vind dit wel een heel moeilijke trui.'
'Ik zie het, ja. Kijk, ik leg 'm voor je klaar, dan kun je er zó in.'

Thom trekt 'm over z'n hoofd en begint te roepen dat het niet lukt, staakt zijn poging en legt de trui demonstratief op de bank.

'Het is ook zó donker daarbinnen.'

Ik slik een lachje in en leg de trui nogmaals klaar.

'Kom maar joh, dan zal ik een lichtje voor je maken aan de andere kant, bij je capuchon, dáár moet je heen.'

Thom duikt de trui in en worstelt zichzelf naar het licht. Ook zijn armen vinden de uitgang en dan is het gelukt. De trui is helemaal aan.

Poeh he, zegt 'ie, worstelend met het volgende struikelblok: de rits, poeh he, wat een avontuur.

6 oktober 2008

Sana gaat naar Ghana

Het is af. Hiep, hiep, hoera, want bah(!), wat een rotwerkje (als je alles graag Heel Goed en Netjes en Mooi wilt hebben). Dat is dus ook niet gelukt. Maar het functioneert en het is af en voor Ghanese begrippen is dat méér dan genoeg.

Want: ik ga naar Ghana. Ik had het al eerder her en der voorzichtig laten vallen, maar nu is het tijd om zoveel mogelijk publiciteit te regelen.

Ik zit alleen al de hele avond te klooien met HTML-codes en ben m'n laptop nu meer dan zat, dus ik ga stoppen met het zoeken naar mooie woorden. Ik stuur jullie gewoon linea recta naar Onze Website om daar verder te kijken, te lezen en te ontdekken.

Dan ga ik nu gewoon lekker slapen en dromen over stoffige zandwegen, knuffelbare kindertjes van weeshuis Hanukkah en meer van dat.

5 oktober 2008

Sana hartje huiselijkheid

Terwijl de regen op de ramen tikt, de aardappeltjes doperretjes pruttelen en ik van een gloeiend kopje thee geniet, geeft m'n pleegmama ineens m'n pleegpapa een knuffel.

Morgen zijn ze alweer achtendertig(!) jaar getrouwd.
Ik vraag ze of ze nog wat bijzonders gaan doen.

'Ja', zegt m'n pleegpapa glunderend, 'we gaan koekhappen en zaklopen, kom je ook?'

3 oktober 2008

Sana's shitshopsessie

Mam? Ik ben moe.
Ja kindje, nog heel eventjes.
Maar ik ben echt heel erg moe.
Ik weet het schat, maar mama moet echt nog eventjes naar die winkel, en volgens mij hebben ze bij de Hema nog van die leuke hebbedingetjes, dus...
Maahaammm.... ik wil niet meer!
Ja meisje, nu ophouden met zeuren, dit moet gewoon nog even.
Maar ik ben zo moe.. en mijn hoofd doet ook een beetje zeer.
Hm... jaja.
Ik moet ook plassen, mam, hééééél nodig.
Hou het maar eventjes op, want dat wat mama moest kopen, hebben ze hier niet. Dus we gaan toch nog naar die andere winkel aan de andere kant van het centrum.
Ik vind het niet meer leuk...
*begint te huilen*

Hou 's op!! Je moet gewoon even braaf zijn.
*huilt nog wat harder en stampvoet*
Je luistert gewoon niet naar mij... stommerd!

Ja, mama vindt jou ook lief. Zo, nu gaan we nog even naar de Zeeman, want mama moét echt die ene legging nog even scoren.
Mama..... ik kan niet meer... ik ga weer huilen hoor!
Je doet maar... mama wil dit gewoon, morgen is er geen tijd.
Maar je hebt nu toch genoeg gekocht?
Maar mama wil Perfecte Cadeautjes, dus het is nog niet goed genoeg.
*gromt* Ik wil naar huihuis....
Strakjes meisje... we rennen nu nog ff snel door de V&D, dan kijken we bij de H&M of ze die groene hempies nog hebben en dan gaan we naar huis. Beloofd.
Mam, ik wil niet meer......



Wat 'n shit-shop-sessie had ik vanmiddag.. Er moest van alles - en het moest perfect-, maar vanbinnen was ik moe. Doodmoe. En dan moet ik toch nog eens leren dat Moe ook gewoon echt Moe betekent en dat ik dan naar huis mag. Dat ik dan niet heel hard tegen mezelf moet schreeuwen dat het echt heel belangrijk is om dat ene cadeautje óók nog te halen en om nog even te kijken of er niet een nóg mooier cadeautje is bij die andere winkel. Dan moet ik luis-te-ren. Soms is het gewoon genoeg en dan mag ik luisteren, luisteren naar wat mijn binnenkant me laat voelen. Soms moet het kind-in-mij de moeder-in-mij nog wat opvoeden.

Oops, Sana did it again!

Ik las bij K. over de zachtheid van het schapenvachtje in haar Uggs en bedacht me dat ik dit jaar geen 6 paar goedkope semi-kartonnen niet tegen de regen kunnende en vooral koude laarzen zou gaan kopen.

Nee, dit keer zou ik het heel anders aanpakken. Ik zou op zoek gaan naar stoere, warme -dus mét vachtje van het één of ander-, stevige en waterdichte laarzen.

Ik zag mezelf al door het bos huppelen sjokken op mijn stoere & verantwoorde laarzen die tegen een modderplasje en een fikse regenbui zouden kunnen. Ik zou met pijn in m'n hart minstens 80 euro betalen, maar er de hele winter mee doen -en misschien volgende winter ook- en dan maakt dat niet uit.

Dus.
Dat was het plan.

Vervolgens kocht ik gisteren bij de Scapino Bristol Schoenereus Axischoen Van Haren toch weer een paar stoffen flutlaarsjes voor twintig euro. Precies dié laarzen die al vanaf maart in de winkel staan, die ik al vijf keer heb gepast en toch telkens weer terugzette. Het was er nog niet Het Moment voor. Ik durfde gewoon niet. Sttttt.

Maar nu.
Ik ben blijer dan blij, en hey!, een mens moet ook schoenen hebben voor de mooie & droge dagen, toch?

1 oktober 2008

Sana en E.

'He, weet je,' zegt ze vragend, 'ik ga straks iets heel spannends doen.'

Ondertussen check ik mijn mail, kriebel ik aan mijn neus en vraag ik me af of die rommelmarkt van 11 oktober goed genoeg is voor onze rommel.

'Nou, weet je het al?'

'Hè? Wat?'

'Nou, ik ga straks voor het eerst sinds dat ik hier kom bij jou naar de w.c..'



En toen wist ik dus niet zo goed hoe ik moest reageren.......




Ze lust geen tomaat (en wel frambozenstrüdel), doet alles negen keer (óók als dat betekent dat haar fietsband dan te hard opgepompt wordt en hij vervolgens klapt), maakt stiekem foto's van knuffelbeestenverjaardagskalenders in het huis van de mensen waar ze werkt en kijkt raar op als ik een gek geluidje maak met mijn neus.

Gelukkig is ze ook lief en grappig en mijn allerleukste lange-reis-maatje tot nu. Met haar ga ik naar Ghana. Ik ben blij dat ze weet hoe mijn toilet er vanbinnen uitziet - en voelt.

26 september 2008

Sana vlieg(er)t



Sana hartje Thom

Ik was op vakantie. Vakantie betekent dat je even ergens anders
bent, omdat het daar toevallig leuker/warmer/gezelliger/rustiger/
mooier/fijner is, of omdat het op de plek waar je was gewoon
vreselijk saai/stom/triest/onhoudbaar/depressief/wanhopig/grijs
was en omdat het gras bij de (verre) buren altijd groener is.

Voor Thom betekent mijn vakantie precies één keer niet zwemmen. Voor een zesjarige autist is deze breuk in zijn weekstructuur een ingewikkelde opgave. Halverwege de week heeft hij aan zijn mama gevraagd wanneer ik weer terug zou zijn. De mama had gezegd dat ik op zondag rond een uur of 6 weer in Zwolle zou zijn. Thom sloeg het op in zijn interne agenda, daar waar ook alle leeftijden, treinen, auto's, huisnummers en hoeveelheid muziekinstrumenten staan genoteerd.

Gister vertelde ze me dat Thom op zondag om 6 uur ineens met heel blij in zijn handen ging klappen en gek ging staan doen, terwijl hij ondertussen riep: "Hoera, Sana is weer terug!!!! Jeujjjj...!!!"

Wat 'n scheetje, he...

24 september 2008

Sana @ Paradise Beach

'Poeh', verzuchtte ik, liggend aan Paradise Beach in Griekenland, 'ik ben echt zóóó tevreden. Ik bedoel, kijk nou, alles is er: een zacht zonnetje, een fijne zonnebril, het geluid van de kabbelende golven, een heerlijk boek (EBB).. beter kan ik toch niet wensen?'



We moesten er allebei even over na denken,
en toen formuleerden we in koor hetzelfde
een totaal ander antwoord:

'Een vent', was wat mn Roomie dacht dat ik bedoelde.
Maar nee. Dat was niet wat ik miste.

'Kouwu kóóóólaaa', was mijn kreet.

23 september 2008

Sana & het ballet

We komen net terug van het zwembad en ik wissel met z'n mama de belangrijkste nieuwtjes uit. Over hoe hij voor het eerst helemaal zelf zijn zwembroek uittrok (want oh - dat is zo moeilijk, het natte en plakkerige ding rolt op en Thom durft er dan niet meer aan te zitten) en hoe hij een stuk beter in z'n vel zit de laatste tijd. Ik geniet zo ontzettend van het mannetje, het is echt geweldig om hem te zien groeien - letterlijk en figuurlijk.

Na de gebruikelijke ditjes en datjes vraag ik Thom of 'ie nog weet waarom ik ook alweer snel naar huis moest ná het zwemmen.

'Weet je nog wat ik vanavond ga doen, Thom?'
'Ja... eh... twollet.'
'Bíjna goed. Ballet.'
'Oh ja.. ballet.'

Terwijl hij het woord 'ballet' uitspreekt, daar in het bijzijn van zijn ouders, krijg ik spontaan zin om per direct door de grond te zakken. Het klopt niet, het klopt niet, ik ben 24, hartstikke lomp en Thom's ouders vinden me vast en zeker een lompe doos die in een zweverige waas een suffe kinderwens achterna huppelt. Ik schaam me. Om wat ik denk dat zij zullen denken, maar nooit zullen zeggen. Stilletjes blaas ik de aftocht.


Na het eten volgde de brandende vraag: wat moet ik aan? Ik hoorde dat vriendin I. vorige week, tijdens mijn vakantie, in strakke -ik herhaal: strakke(!!!!)- legging ten tonele is verschenen en ik reageerde daar toen op met een 'no way, ik ga nevernooitniet in een strakke legging, daar is mijn lijf niet voor gemaakt'. En daarbij komt ook dat ik tijdens mijn vakantie gemiddeld twee keer per dag taart, pudding of een ander zoet goedje naar binnen heb gewerkt, iets wat ongetwijfeld niet bevorderlijk is voor de leggingdraagbaarheidsfactor. Sukkel! Hoe kun je nou ook twee keer per dag taart enzo gaan lopen eten? Grommmmmm.....

Ondertussen raakte ik doodsbenauwd, want stel je voor dat iedereen zo'n strakke legging aan zou hebben en ik daar dan tussendoor fladder in mijn wijde-hier-zie-je-zogenaamd-niets-in-broek. Terwijl ik mijn vijf andere jazzpants en trainingsbroeken paste, zakte de moed me in mijn balletschoenen. Dit is echt dom. Kijk nou in die spiegel, dit kan toch niet? Ballet is voor stokjesmeisjes, niet voor Hollandsche Sana's. Wat doe je jezelf aan?! Sukkel. Wat wil je hier nou mee bereiken?!? Wie denk je wel niet dat je bent?!? Je bent vier-en-twintig hoor, geen zes.

Met één jazzpant, één joggingbroek én toch ook een strakke driekwartlegging (you never know) in m'n tas stapte ik met gemengde gevoelens -en overduidelijke gedachten- op de fiets. Wonderlijk hoe een mens zichzelf kapot kan maken. Ik denk tien keer na voordat ik iets tegen een ander zeg, maar tegen mezelf zeg en schreeuw ik impulsief alles wat in me op komt.

Loeisacherijnig racete ik naar de zaal. Een tikkie laat -want ik moest al die broeken drie keer passen-, dus nóg een reden om mezelf verbaal af te maken. Buiten adem stormde ik naar binnen, opgelucht om vriendin I. te zien en om met wat kletspraat mijn broodnodige afleiding te zoeken. Zonder mezelf nog één negatieve gedachte te gunnen wurmde ik me in mijn legging. Hempie aan, balletschoenen aan en geen gezeur. Kill those little voices. Het maakte allemaal geen zak meer uit. Er zou gedanst worden, en that's it. No need to hide. We zijn allemaal Vrouw, en slechts één van mijn groepsgenootjes is 'perfect'. (En vast alleen haar buitenkant. Hmpf.)

En dan. De zaal in. Een klik in mijn hoofd.
Spiegels, barre, prachtig licht. Overal meiden en vrouwen in het zwart - op vriendin I. na, die gaat gewoon lekker recalcitrant in BLAUW. Ik geniet alleen al van de ruimte en de sfeer die er hangt. Het voelt zo... veelbelovend..? Ik kan er geen woord voor vinden.

(Al sla ik in dit stukje sowieso al een flater, want dit gevoel is zo nieuw en onbekend dat mijn hoofd er nog geen passende vertaling voor kan vinden.)

De pianomuziek, de termen die ik soms wel en soms helemaal niet begrijp, het ritme van de les... het is zo heerlijk allemaal. Ik hou van de spanning die ik continu op mijn lijf mag zetten, van de übergestrekte tenen - en van de kramp daarin, van de fragiele armen, de passen, de draaien......

Met 'n verlicht hoofd kwam ik thuis. Bijzonder om te ervaren hoe het, eenmaal dansend, allemaal niet meer uitmaakt hoe ik -of anderen- er uit zie en wat anderen daarvan zouden kunnen denken. Het draait maar om één ding - het voelen, beleven van ballet. En ik geloof dat ik daar donders goed in ben. Ongeacht mijn lijf, mijn balletkunsten of de mensen om me heen.

11 september 2008

Sana was druk

* Stage succesvol afgesloten
* Eindreferaat 'Kijk zelf maar' gehouden
* Afgestudeerd
* Tante geworden van Z.I. en dus druk met vasthouden, knuffelen, boertje laten doen, luiers verschonen, in badje doen, lief zijn voor haar geweldige mama
* Bezig geweest met voorbereidingen Ghana
* Een piano gekocht
* Bezig met sollicitaties
* Veel met en over mezelf gepraat
* Begonnen met hiphopreggaeton
* Begonnen met klassiek ballet
* Begonnen met gymles geven
* Zang/pianoles weer opgepakt


Ik dacht wel telkens 'oh, hier kan ik een mooi logje over schrijven', maar het kwam er niet van. Er was teveel spannend, te veel nieuw. Zoveel prikkels, zoveel ontwikkelingen. Ik rende en danste van hot naar her en genoot van bijna alles zó intens dat het bijna eng werd. Leven. Soms zo moeilijk, soms doodeenvoudig.

Maar: er werd veuls te weinig geschreven. En dus beloof ik beterschap. Ná mijn vakantie. Want eerst gaat er 11 dagen he-le-maal niets gedaan worden aan een fijn strandje in Griekenland. Mijn koffer zit vol boeken en relaxete kleding, en in mijn handbagage zit een mooi schrijfblok.

Dus. I'll be back
Letterlijk en figuurlijk!!!!

7 september 2008

Sana zegt er vanaf nu wat van

O jee, dat zou wel eens een lastig hobbeltje kunnen zijn.

Ik dacht het precies op tijd, maar handelde er helaas niet
naar en binnen twee seconden lag ik met fiets en al midden op de markt op de grond.

Au.
Grote au.

De au van schaamte, niet van au zere knie.
Al was het grote gat in m'n nieuwe legging en m'n bloedende knie ook best een au waard.


Er werd gelachen. Er werd keihard gelachen door een gladde snotaap van een jaar of 18. Ge-schater-lacht. Het echode in mn hoofd. Een echo van vroeger. Vanuit een piepklein kamertje in mijn achterhoofd galmde het.

"He man, vin ie dat normaal? He? Ben je nou stoer? Je gaat toch niet keihard lopen lachen, sukkel?!" De vrouw van de bloemenstal begon. Gevolgd door de man van de vis en nog 3 andere voorbijgangers. Ze zeiden er wat van. Allemaal. Dat hielp als een hele grote pleister op mijn au.

Ik stond op. Pijn en uitgelachen worden mag niet samengaan. Kinderen gaan daar kapot van. Letterlijk, maar vooral figuurlijk.
Het deed me denken aan veel te lang geleden en het raakte elk vezeltje in mijn lijf.

Maar. Toen is toen en nu is nu.
(En ik dacht aan K., dat hielp ook.)

Ik liep naar 'm toe en vroeg of hij degene was die zo heel hard moest lachen. Hij knikte met een boer-met-kiespijn-grijns van ja. Ik zocht mijn meest ijzige blik op, keek 'm aan en zei dat 'ie een ontzettend grote en stoere jongen was. Daarna draaide ik me om, keek naar de vrouw van de bloemen en de man van de vissen en liep weg. Met opgeheven hoofd.

(En daarna maakte ik dat ik zo snel mogelijk weg kwam, want de echo bleef echoën in mijn hoofd en zorgde ervoor dat ik niets liever wilde dan met een dekentje op de bank heel hard huilen. Which I did.)

1 september 2008

Sana bedankt haar moeder

Vroeger lachte ik haar vierkant uit. Dan kwam ik terug van buitenspelen, of van turnen, of van een vriendinnetje en dan keek ze zo ontzettend opgelucht dat alles goed was.

"Ja, want ik hoorde een paar keer de ambulance gaan en dan gaat m'n hart tekeer, dan zie ik gelijk de ergste dingen voor me, dus ik ben blij dat jullie weer heelhuids binnen zijn."

Ik begreep dat niet. Ik vond haar maar een overbezorgde hyperalerte moeder die maar eens wat meer tijd moest gaan besteden aan een één of andere hobby, in plaats van panikeren en afwachten totdat het noodlot toe zou slaan.

Net zoefde er een ambulance door de straat. Ik kan het niet helpen, maar dan gaan mijn gedachten automatisch naar vriendinnetje F.. Shit, straks is ze met de wandelwagen op pad en ligt Z.I. nu plat op de weg en is er iets ergs en oh ik moet haar bellen!!!!.

Ik doe het niet, hoor, dat bellen, liever natuurlijk wel, maar enigzins weerstand bieden tegen panikerende en hoogstwaarschijnlijk irreëele gedachten kan geen kwaad, maar poeh. Ik begin het te imiteren begrijpen. Hoe zal dat straks gaan als ik zelf kids heb uitgepoept...?

28 augustus 2008

Sana en E. hebben een ander maatje

E. ging voor het eerst mee naar dansles hiphopreggaeton. Ik was wat sneller met omkleden dus liep alvast de zaal in. Na een minuut of twee kwam ze de kleedkamer uit en stak haar vinger in haar keel. Het zag er niet uit alsof ze een feestje had gehad in de kleedkamer.

"Ja nou, dan staat er dus zo'n mini-meisje zichzelf midden in de kleedkamer in een size-zero skinny jeans te wurmen. Dus zo'n ander meisje vraagt 'goh, kom je erin?' en dan antwoordt dat mini-meisje heel stoer dat ze normaal maatje 34 heeft, maar nu dus 32, zodat ie extra strak om haar kuiten zat. Vervolgens begon er weer zo'n ander wijf te blaten dat zij maat 38 had, waarop het mini-meisje heel oprecht verklaarde dat je dat écht niet zag. Daarna ging het ook nog over maat 40, en toen brulde er één: 'maat 40?! Dat heeft mn MOEDER!'. Nou, en toen ben ik dus maar naar buiten gerend. Sjeessssss. Wat een wijven."

27 augustus 2008

Sana kijkt zelf maar

Over een uur sta ik m'n eindreferaat te houden, zodat ik vrijdag *trots* mn diploma in ontvangst kan nemen. Inge stuurde -hiephoi- nog een boze bijdrage voor mijn openingsfilmpje, en als dank show ik u:

26 augustus 2008

Thom & de lange-termijn-planning

'He Thom, je mag ook helemaal zelf naar boven klimmen, dan ga je alleen van de glijbaan en vang ik je beneden in het water op'.

Hij mompelt iets als 'okdbrrrr', staart naar de grond,
slentert richting trap en kijkt mij verwachtingsvol aan.

'Ga je alleen?', vraag ik 'm hoopvol.

'Neeeeheeee', zegt 'ie geïrriteerd, 'ik zei toch,
dat ga ik in oktober doen'.

25 augustus 2008

Oproep aan iedereen die 'Kijk zelf maar' kan zeggen

Hij deed het hier en dat bracht mij zojuist op een idee, dus ik pik zijn strategie schaamteloos over.

Voor mijn referaat van a.s. woensdag heb ik zoveel mogelijk spraak- en beeldopnamen nodig van de woorden 'Kijk zelf maar'. Probeer vooral niet om zo neutraal mogelijk te doen, er mag moet juist een lading aan zitten. Bijv. een peuter die zijn speelgoed vol trots laat zien of een mama die geen zin heeft om de afstandsbediening alweer te zoeken en zuchtend de woorden uitspreekt. Er mag ook best een woordje bij of nét iets anders zijn. Dat is geen probleem.

Met zowel filmpjes als spraakopnamen maakt u me érg gelukkig! (Oh, en: het liefst ook gewoon gelijk nu. Ik ben er zo één van op het laatste moment een goed idee hebben en dan krijg je dat.)

Gelukt?
Stuur het dan naar: sanaschrijft@hotmail.com

23 augustus 2008

Sana danst

Loslaten. Niet zo moeilijk doen. Uit je hoofd. Volg je hart. Niet straks, maar nú. Hier gebeurt het. Pluk de dag. Lééf.

Maar.
Ik ben denker. Dromer. Een beetje angsthaas.
Verliefd op controle, beheersing, overzicht, structuur.
Een hechte -en soms ongezonde- relatie met perfectie, hoge eisen
en strakke normen & waarden.

Ook ben ik impulsief, spontaan, beetje maf.
Ik hou van bellenblazen en van kriebelend gras tussen mijn tenen.
Ik kick op details. Op de kleine dingen die het doen.
(Ja, F., klik daar maar eens......)


Vroeger heb ik veel geturnd. De laatste tijd zie ik steeds meer de link met mijn persoontje. Alles staat en valt daar met lichaamsbeheersing, altijd alles onder controle. Spieren strak en gespannen. Aanspannen die tenen en kin omhoog!!!!!
Op de balk zocht ik naarstig naar het evenwicht wat ik in het dagelijks leven zo miste. Op sprong en vloer verlegde ik telkens weer mijn grenzen en kon ik te? streng zijn voor mezelf, op de brug stief ik duizend doden en stond ik duizend-en-één keer weer op. Het heeft wel wat weg met leven van toen. Alleen was ik daar wél de baas.

Nog steeds leef ik vanuit de controle en de spanning. Loslaten is lastig. Want wat als. You never know. I never know. Droom is loslaten, en vertrouwen op meebewegen. Doet me denken aan een gedichtje wat ik op stage tegenkwam:



beweeg mooi met me mee
zo meebewogen
leer ik misschien
mijzelf vorm te geven
in jouw wereld



Donderdagochtend sprak ik met iemand over loslaten. Over hoe ik hierin gegroeid ben het afgelopen jaar. Maar ook over hoe gevaarlijk de hoge eisen nog steeds zijn, en hoe mijn valkuil kan zijn dat ik mijn eisen & normen ook automatisch op de ander plak. Wat ik moet kunnen, moet de ander ook kunnen. Dát is de norm, daar ligt het gemiddelde. Niet dus. De ander in z'n waarde laten. Trucje.

Daarna sprak ik met nog iemand. We zaten ondertussen op een grote skippybal en probeerden in evenwicht te komen met de voetjes van de vloer. Ik spande mijn beenspieren, zette alles strak, want hey, that's what I'm used to. Zij bleef heel ontspannen en toch keurig in balans, ik stuiterde constant richting aarde. Frustrerend. Ook hier weer: loslaten. De bal voelen. Contact maken met materiaal, met de grond onder me. Uit het hoofd, in het lijf.

Loslaten. Loslaten van beheersing over lichaam en zijn. Loslaten van de ander, vertrouwen op wederzijds respect. De ander dichterbij laten komen, zonder bang te zijn mijzelf te moeten verliezen.

Dat was donderdagochtend.
Donderdagavond volgde een experiment.

Er zou worden gedanst. Vriendinnetje W. had me uitgenodigd voor een proefles. Geen klassiek ballet, wat uiteraard véél beter in mijn straatje past, maar hiphop-reggaeton. Over loslaten gesproken - daar wordt een hoop geschud met billen en borsten. Precies datgene wat ik liever strak hou.

Het is echter ook precies de dansstijl die ik ge-wel-dig vind. Al jaren staat in mijn film top 3 de film Save The Last Dance. De combinatie van hiphop & modern ballet.. I love it. Ik durfde echter nooit. Keek elk jaar trouw naar wat er te koop was in het Zwolse Dansland, maar no way dat ik daar zou gaan staan. Nu dan toch.

Ik heb losgelaten, en ben niet verzopen.
Sterker nog, we gaan vanaf nu elke week.
Het is veel te leuk om niét te doen en dat ik nog niet zo van het schudden ben, dat maakte eigenlijk -en voor het eerst- heulemaal niet uit. Wat 'n feestje.


En eene, tweeje, schudde, schudde,
vijf, zes, zeven en acht!
En mambo, rechts, stapstap,
schudden, schudden en... sluit!


Oh en trouwens:
Voor het evenwicht hoop ik maandag toch een proefles klassiek ballet te gaan volgen hoor.
Moet dit natuurlijk wel een beetje compenseren.

Sana koopt gewoon een ferrari

"Poeh", verzucht Ramon (4 jr.), nadat we voor het eerst samen op de tandemfiets naar het zwembad zijn gefietst, "ik hoop dat we na het zwemmen nog energie hebben om terug te fietsen."

"Ja, jongen, dat zal wel moeten, anders komen we niet thuis. Dan moeten we slapen in het zwembad."

Ramon wist echter een andere oplossing:
"Neehee, dan gaan we toch gewoon naar de auto-dealer en dan leg jij wat centjes neer en dan gaan we met de ferrari naar huis. Njiiiinnnnngggggg. Da's supersnel!"

20 augustus 2008

Tip van E.

Als je ooit van plan bent om te testen op welke manier je fruitvliegjes het beste kunt vangen en je twijfelt tussen de volgende mogelijkheden:
- Bakje azijn met daaroverheen folie met gaatjes
- Bakje banaan met daaroverheen folie met gaatjes
- Bakje honing met daaroverheen folie met gaatjes
- Vliegtape

Ga het dan níet uitproberen.
Vriendinnetje E. heeft dit al voor u gedaan en mmste mij haar conclusie:




Dus nou ja.
Dan weet u dat.
Los daarvan denk ik dat de manier van
vriendinnetje F. nog steeds het aller-, allerbeste werkt:

Klap 'ns in je handjes, blij blij blij.
Alle vliegjes dood, ja, bye, bye, bye.