Sana houdt ook hier mond voortaan

Ik zit met Thom & Ramon in de auto op weg naar het strand en we luisteren naar de smurfen. De cd is een kopietje van mijn oude smurfen-c.d. van heul, heul vroeger en dus herkende ik de liedjes. Eén brok jeugdsentiment. Ik zong vrolijk mee. Dat vond Thom niet zo'n goed plan.

"Sana?
Je hoeft niet mee te zingen hoor.
Dat doen de smurfen al."

Sana werd lekgeprikt

Vandaag zaten we, E. & ik, een uurtje bij de GGD-mevrouw om allerhande prikken in onze armen te laten zetten. Buiktyfus, pokken, difterie, tetanus, hepatitis A & B, gele koorts, malaria, hersenvliesontsteking, niéts kan ons nog tackelen daar in het verre Ghana.

E. vroeg vóór het zetten van de vier(!!) vaccinaties nog quasi grappend of veel mensen flauwvielen bij al dat geprik. We lachten en we smaalden erom, want hey, wij zijn stoer en kunnen wel tegen een prikkie. Dachten we.

Of nou ja, de prikkies an sich waren geen probleem. De inhoud ervan echter wel. Een half uurtje later zat E. met een natte lap en een beker sterke aanmaaklimo op een krukje in de Hunkemöller. Tien minuutjes later zat ik ernaast. Hoofd tussen de knieën en puffen maar.

Zodra we weer op onze benen konden staan, hebben we ons schuifelend verplaatst naar een bankje op het plek. Ach ja. Zo hebben we in ieder geval al wat kunnen wennen aan wat te doen als de ander ter aarde dreigt te storten.

Sana houdt voortaan haar mond

We lagen op het strand en hadden het goed. Héél goed. 's Nachts zwaar en bangmakend onweer, overdag een prachtig zonnetje en een lekker strand. Na een hyperactieve avond op het terras lagen we lekker uit te slapen op het strand. Ik was inmiddels wakker en keek wat om me heen.

'Hé, kijk daar, een potentiële huwelijkskandidaat!', zei ik, terwijl ik wees naar een voorbijlopende stoere broek met een gespierde bovenlijf erboven.

Toen hij omdraaide om wat tegen zijn de hond te brullen, zag ik dat zijn voorkant niet helemaal paste bij mijn droomprins, maar voordat ik die zin had kunnen afmaken, brulde vriendin M. gierend van het lachen: 'Hé, da's mn Broertje. Jellllleeeeee!!!!!!!!'

En ja hoor, StoereBroekEnGoedBovenlijf kwam onze kant op. Vier meiden gierend van de lach op hun handdoekjes, ik vuurrood van schaamte weggedoken.

Ik checkte C..
(C. is de boef van het stel, die moet je in de gaten houden, want voor je het weet tackelt ze je of haalt ze een andere streek met je uit.)

C. keek braaf en ik wist, die houdt haar mond. En terecht. Ik had d'r persoonlijk met kop en al ingegraven in een heule diepe kuil. Van de rest van de meiden verwachtte ik eigenlijk automatisch een geheimhouding, want 'die doen dat niet'.

Maar. Jawel.

M. vond het blijkbaar zó grappig, dat Jelte snel even op de hoogte werd gebracht van wat Sana zojuist had gezegd. Die vond het ook grappig. Ja duuhh. Zo grappig dat 'ie er ook nog even gezellig bij kwam zitten en honderduit babbelde.

En ik lag daar maar.
Heel druk te doen alsof ik het tijdschrift wat onder mn neus lag enorm interessant vond en echt geen seconde over had om me te mengen in het gesprek. Want oh. Wat was ik rood.

Sana's gestippelde voorkomen

"Stel hè", zei ik tegen Zusje,
na het bestuderen van nieuwe moedervlek nummer 683,
"stel nou dat ik het eeuwig leven zou hebben,
dan zou ik over weetikveelhoeveel jaar
een negervrouwtje zijn."



(En oh,
ik zou ook nog wel eens
-gewoon for fun-
lijntjes willen trekken
tussen al die vlekjes,
en dan zoeken
naar wat het ik voorstel.)

Sana doet een voorzetje

Heee pssstt....
Zeer binnenkort:

Sana goes Ghana.

Sana, broertje en zusje op het strand

'Ah... toe nou, het is pas half negen... je durft zeker niet? Watje! Het is hartstikke warm. Ah... kom op. Laten we het gewoon doen.'
'Ja maar... het is half negen 's avonds.. ik moet straks nog een half uur met de bus en brood smeren en kleren klaar leggen en mn opblaasbedje opblazen en en en en nou.... Ik moet morgen stagelopen hoor en dan moet ik fit zijn!!'
'Joh, dat komt allemaal wel goed. Kom. Zullen we het doen? Of durf je niet.......? Is dat het? Bang voor een beetje water?



Een kwartier later stond ik in mn ondergoedjes in de zee, vastberaden om dan ook daadwerkelijk te zwemmen. Want Broertje had gelijk: Dit soort dingen moet je gewoon doén en zo koud was het niet. Bovendien hou ik wel van impuslieve in-zee-duik-acties. Dus. Wij gingen zwemmen. Totdat. Hij. Ineens. Zei. : "Brrrrr, ik ga terug hoor.. ik heb het ijs- en ijskoud."

Wat?!?!?!
Mijn ogen rolden bijna uit mn nog net niet natte hoofd. Terug?!?!!? Wie daagde wie nou zojuist uit? Tsssss!

Het mocht niet baten. Zonder enige vorm van contact en met zijn armen beschermend over zijn borst gekruist liep hij met grote stappen de zee uit, regelrecht in de handdoek die door Zusje werd opgehouden.

(En ineens besefte ik dat Broertje later ook zo'n Man wordt die altijd en overal de held uithangt, totdat hij 'ziek' wordt en klagend op de bank ligt met een dekentje en een sapje. Zo'n Held. Op sokken.)

Watje.
Maar ach. Who cares.
Wel een lief watje.




Zusje riep gewoon vanaf het begin af aan al dat het te koud was en niet handig was. Die stond als een brave mama klaar met handdoeken en warme kleren. Reuze verstandig meiske, dat zusje van mij. En wat springen we weer leuk he?

Oh meisje

Esther Groenenberg (ja, I know, doet het niet - gaat het wel doen - ooit, dus voor dan - alvast) gaf ooit les aan een vocalgroup waar ik me dolenthousiast voor inschreef. Achteraf bleek de rest van de deelnemers gemiddeld twee maal zo oud en was ik daar niet helemaal op m'n plekkie, maar de jazzy sound van Esther ben ik nog niet vergeten.

Ze schreef een liedje en vroeg om het te delen met alle meisjes en vrouwen die ik ken. Dus. Bij deze.

K L I K !!!

Omhels je dikke kuiten
Omhels de sinaasappelhuid
Omhels je pukkels en gele tanden
Je bent je eigen therapeut

Oh meisje vergeet niet te leven
Meisje vergeet niet te genieten
Je bent jong en je bent mooi
al zou je dunner willen zijn
dus vergeet niet te leven
Want het leven is fijn

Sana bouwt

Ooit trainde ik zo'n 5 uur per week en assisteerde gaf ik zo'n drie uur per week les aan de recreatiegroepen. Met bibberknieën nam ik afscheid toen ik na 5 jaar, met een map vol afscheidsbrieven en -tekeningen, voor mijn opleiding naar de andere kant van het land vertrok om te worden wat ik over zes weken officieel ben.



Het verenigingsleven en de gymzaal boodt me toen zoveel structuur en veiligheid, plus een plek om alle agressie en frustratie op een legale manier af te reageren, dat loslaten iets was wat met veel stiekeme tranen gepaard ging. Want oh, wat was dat wereldje eigenlijk gewoon mijn leven. De rest was eigenljk slechts bijzaak.



Eenmaal in Zwolle turnde ik nog 2 tot 4 uur per week via de opleiding, maar dat is toch anders. Samen met een vriend nog eens geprobeerd om bij een vereniging les te geven en dat was leuk, maar aangezien ik op losse schroeven stond, kwam er van genieten en bewust bezig zijn weinig terecht. Ook de vereniging was niet zoals gehoopt; iets
teveel grijs en 55+.




De laatste weken vond ik mijzelf regelmatig terug op youtube. Urenlang zat ik filmpjes te kijken van video-opnamen in gymzalen en sporthallen. Diep vanbinnen miste ik het zo, maar ik maakte niet de verbinding met de concrete actie. Stom, want hey, als je 24 bent kun je de je wereld naar je hand zetten.


Ineens besefte ik dat ik natuurlijk gewoon weer les kan gaan geven. Waarom eigenlijk niet? Nou, omdat er één d'r been kan breken en dan? En wat nou als de kinderen me niet moeten? Of als de ouders me stom vinden? En wat nou als ik te streng blijk? Of te perfectionistisch? Wat nou als ik sacherijnig ben?

Oh ja. Daarom dus. Niet de meest handige denkstrategie. Maar. Wel in volle glorie aanwezig. Toch maar besloten het op die 24 jaar te gooien. Oud en wijs genoeg om dit soort dingen wél aan te pakken en mijn hart te volgen.

Ik mailde, ik werd gebeld, er volgde een gesprek en hoppa. Over 6 weken sta ik in de gymzaal samen met 25 kleuters. Het kan zo makkelijk zijn.

Dus. Ik ga het weer doen. Hiephoi!

Het meest bijzondere is dat ik nu pas voel hoe erg ik het gemist heb, en hoe blij ik ben dat ik weer een steentje heb bijgedragen aan mijn wereld.






Foto van foto; Zusje (14) & Sana (16).
Lief hè?

Hoe wij wassen

De wereld zag er ineens een stukje anders uit na die avondmaaltijd in Zusje's tuin. We zaten ons voedsel op te peuzelen onder de wapperende waslijn van Zusje en keuvelden wat over koetjes en konijntjes.

Alle kleuren en soorten wasgoed hingen dwars door elkaar en dus bespraken wij, vrouwen onder elkaar, hoe je dat doet als je allerlei verschillende soorten wasjes hebt, maar in je upsie bent. Want tja, je gaat geen witte was draaien voor één shirtje en één broek, of een bonte was voor één rood hempie. Het erfgoed van onze milieugeldbewuste mama's is toch binnnengekomen.

Ik beweerde doodleuk dat ik vrijwel alles door elkaar in de wasmachine mik en ongeveer twee wasjes in drie weken draaide. Vriendin N.'s ogen vielen bijna uit haar hoofd van verbazing: "Huh?! Maar hoe doe je dat dan? Want ik heb een witte was, een rode was, een handdoekenwas, een blauwe was.. Ik ben de hele week aan het wassen, man!" (Ze weet wel dat ik een vrouw ben, hoor. Denk ik.)

In mijn hele zelfstandige bestaan, dat inmiddels toch zo'n zes lange jaren telt, heb ik welgeteld 1x een truitje naar de Zak van Max geholpen. Hij ging roodwitgestreept de trommel in en kwam er samen met een ander truitje bleekroze uit. Jammerdebammer. Maar let wel: één mislukte was in 6 jaar tijd. Dus. Ik weet wel hoe ik wassen moet. Gewoon alle kleuren en soorten bij elkaar (behalve wit!) op 40 graden en hoppa. Geen gezeur. (En ja, ook de shirtjes die op de handwas moeten, of op 30 graden enzo. Als het shirtje de wasmachine niet overleeft, dan maar niet. Ik weiger te handwassen, dat is zó 1907.)

"Maar", vroeg vriendin D. voorzichtig, "hoe vaak was jij je kleding dan? Want ik draai echt wel 2 of 3 wasjes per week. Als ik iets aangehad heb, gaat het in de was."

"Nou, gewoon", zei ik, want ik dacht écht dat dat gewoon was, "ondergoed en sokken vliegt na 1 dag de wasmand in, langemouwenshirts gaan een dag of 2 a 3 mee, hempjes draag ik totdat ze stinken -en da's vaak lang-, en broeken... tja... broeken... die gaan heul lang mee."

Ze keek me vragend aan en instinctief voelde ik dat dat geen goed teken was.

(Even wat zijdelingse info: Ik heb veel kleren. Veel te veel, eigenlijk. Dus als ik zeg dat iets maanden meegaat, betekent dat ook dat ik in die maanden ook veel andere kleding draag.)

"Hoe lang?", vroeg ze aarzelend..
"Nou uhm... tja... ik denk dat mijn favoriete spijkerbroek echt weken meegaat. En broeken die ik hooguit 1x per week aantrek, tja, die halen de maand met gemak. Ik vrees zelfs dat ik broeken in de kast heb liggen die de binnenkant van de wasmachine nog nooit hebben gezien."

"Getsie!!", riep ze met ingehouden walging uit, "maar dat gaat toch stinken, dat is toch vies?! Je zweet toch, en.. oh bah.... en daarbij; broeken gaan dan hartstikke loszitten, dat is toch ook irritant? Ik vind het echt héérlijk als mijn broek net uit de was is en ik mezelf er echt in moet propen, dat 'ie zo heerlijk strak zit."

En daar ontdekte ik het verschil. Ik háát broeken die net uit de was komen, ik haat het als die krengen zorgen voor hobbels en bobbels die ik liever ontken. Ik ben gek op uitgelopen, baggy jeans...
Met shirtjes is het een ander verhaal. Ik vind het gewoon doodzonde om iets in de was te gooien wat niet zichtbaar vies is én niet stinkt, ook al besef ik dat ik dat jurkje of die rok al 20x aan heb gehad. Als ik geen vlekken zie en geen zweetlucht ruik, is het voor mij schoon. En ja, dat geldt voor rokken, jurkjes, bh's, vestjes en broeken.

Gelukkig viel Zusje me bij. En in mijn hoofd hoorde ik vriendinnetje F.: "Weet je wel hoe slecht wassen voor je kleren is? Ik hang alles zoveel mogeljk uit hoor, pas als het écht stinkt gaat het in de was."

Toch twijfelden we aan onszelf. Vroegen we ons af hoe onze mama ons dat wassen heeft geleerd. Ik kan me echter weinig wijze lessen herinneren, behalve dan dat een halflegevolle trommel slecht is voor het milieu. Vandaar mijn vraag aan jullie.

De antwoorden baren me zorgen. Wij zijn duidelijk anders. De vraag is wat beter is. Maar ach. Ik heb nog nooit gehoord dat ik stink (krijg ook nooit heel tactvol deodorant of douchecrème op mijn verjaardag) en men jubelt altijd dat ik er zo leuk uit zie, dus ach... No need for a change.

That's the way I like it, uh-uh!

Als je stagebegeleider je na een heftige ochtend opwacht met 2 gebakjes en de opmerking: "Kom, we moeten nu gewoon gebak eten, om te vieren dat je je eerste individuele sessie alleen hebt gedaan en omdat vanmorg zo lastig was", dan ben ik een intens gelukkig mens.

Sana hoorde echt iets anders

De ene meneer tegen de andere meneer:
"Ik zat laatst op de wc
en had zo weinig schijtruimte."

Ik schrok, maar na 2 seconden
realiseerde ik me wat 'ie écht zei:

"Ik zat laatst op de pc
en had zo weinig schijfruimte."

Oeps.

Sana's Zusje is de Sjaak

Als je een tijdlang heel veel moet en je daar dan ook heel druk over maakt, omdat je nu eenmaal een controlefreak en een perfectiekonijn bent, dan houdt het vanzelf een keer op. Je kunt daar zelf toe besluiten, maar je kunt ook gewoon wachten totdat je lichaam het voor je regelt. Met migraine, ofzo. Om vervolgens eigenlijk helemaal niets meer te willen en te kunnen en alleen nog maar te huilen en/of te fantaseren over hoe geweldig die vakantie in Griekenland gaat zijn.

Zo is 't leven nu. Niet zo leuk. Over tweeënhalve week is 't voorbij, want dan loop ik de laatste STAGEdag van mijn hele leven. Hiephoi! Over vierenhalveweek is het afstudeerartikel opgestuurd en over zesenhalve week zijn ook alle afsluitende gesprekken, referaten en andere formele ellende achter de rug. En dan.... dan ga ik alleen nog maar knuffelen met de (dus niet míjn) baby-in-spé en lekker met mijn Roomie op vakantie naar de Griekse zon.

Maar goed. Terug naar wat ik eigenlijk wilde vertellen, want het is stiekem best grappig. In die klote nare modus vergeet ik namelijk veel, lukt de helft niet en doe ik dingen op de automatische piloot die ik eigenlijk met mijn volle bewustzijn moet doen.

Zusje ging douchen en ik ging naar stage. Tot dusver pas de probleme. Zusje riep heel hard Doeiii!! en verdween met handdoekje richting de douche. Ik pakte mijn spullen, deed de kamerdeur op slot en riep ook heel hard Daaaahaag, tot vanaaf!!

Maar ja. Die deur.
Die hoeft eigenlijk niet op slot,
als Zusje thuis is.

En al helemaal niet als ze onder de douche staat met enkel een handdoekje. Hihi.

Ik had me net lekker in de trein geïnstalleerd met een boekje en een broodje met verse aardbeitjes. Trrrrrinngggg. Zusje aan de telefoon: 'Je moet nu gelijk terugkomen!!! Je hebt me buitengesloten. Ik sta hier met mijn handdoekje en kan mijn eigen kamer niet in.'

Oeps. En hihi.
Maar ook oeps. Toch kon ik niet eens meer balen, het past gewoon helemaal in deze tijd van het jaar. Daarbij zorgde het ervoor dat er zo weinig tijd over bleef, dat stagebegeleider en ik besloten om er een thuiswerkdag van te maken. Vond ik stiekem helemaal niet erg.

Sana & Zusje hollen niet door de regen

Zusje en ik liepen vanuit het zonnetje de speelgoedwinkel in. Na talloze speelgoeddoosjes en knuffels getest te hebben, liepen we naar buiten en werden we overvallen door de stromende regen. Gelukkig kende de speelgoedwinkel een groot portiek en dus wachtten we. En wachtten we. En wachtten we nóg langer.

Helaas ben ik erg slecht in geduld hebben, maar is zusje slecht in het vooruitzicht om een end door de regen te moeten hollen. (Leuk woord, hollen.) En dus bleven we staan.

Gelukkig had ik mijn nieuwe fototoestel bij me. Geef me een fototoestel en ik ben wel een tijdje zoet. Hoog tijd namelijk om de spattend-water-modus uit te testen!

Sana doet een vergelijkend onderzoekje

Zeg, hoe vaak was jij een langemouwenshirt?
En een hemd-zodat-je-nooit-verkouden-wordt-en-die-je-goed-in-je-broek-moest-stoppen-van-je-moeder?

En een bh?
En een lange broek?
En rokken?
En jurkjes met straplessbandjes?
En je pyjama?

Hoe vaak draag je iets,
voordat je het in de wasmand deponeert?


Want, nou ja.
Zusje en ik.
Wij schijnen nogal afwijkend te zijn.
(En rete-smerig. Hihi.)