Oei, mijn 1e koffietijd van dit schooljaar

Ik houd van mijn vak. Ik houd er wat minder van als mijn eigen uren uitvallen waardoor stagemaatje en ik elders ondergebracht werden. Zit je daar apies te kijken in het activiteitencentrum alwaar 4 patiënten heel geconcentreerd en in zichzelf gekeerd een kussenhoesje zitten te borduren... Ik gaapte me rot.

"Ach, doe mij ook maar een bakkie koffie", zei ik quasi nonchalant, alsof ik dagelijks driedagelijks heel routineus een bakkie pleur naar binnen gooi. In werkelijkheid was de laatste keer dat ik op deze manier koffie dronk in de examenperiode van de middelbare... Toen wist ik ook niet zo goed waar ik de energie nog vandaan moest halen om opgewekt en enthousiast mijn ding te doen.

Vandaag leukte ik de koffie op met 3 zoetjes en een overdosis koffiemelk. Best te doen, eigenlijk. Het maakte mijn anderhalf uur meekletsen met 4 psychiatrische patiënten en hun borduurwerkje in ieder geval draagbaar. Leve de bezigheidstherapie! (En de koffie. Vooral die koffie. Ineens begrijp ik ook waarom al mijn stagebegeleiders koffie drinken als ware het hun levensadem. Koffie houdt de psychiatrie draaiende. Absoluut. )

Helaas volgde daarna nog een uur bezigheidstherapie in de boekbinderij. Sjit hee. Mijn stagemaatje en ik snappen nu wel waarom ze daar zo depressief blijven; wat een enorm eentonig kut rotwerk en die stilte... ijzingwekkend. Bah.

Toen we, eenmaal buiten, opgelucht naar adem hapten vroeg ik haar of zij dat programma van Gordon en Joling kende. "Ja," zei ze, "met gierende banden naar huis. Nú!"