Klaagzang

"Ik heb echt respect voor alle mensen met chronische pijn of RSI in hun klauwen", snifte ik gisteren huilend op haar schouder, "want ik geloof dat ik daar heel slecht in zou zijn..."

Het Ding wat niet in mijn RECHTER(!!) pols hoort, maar daar wel al ruim 7 jaar gezellig ingekapseld zit, is bezig met territoriumuitbreiding met als gevolg dat ik met links typ, met links mijn vork hanteer, na het plassen met links mijn broek dicht knoop (en ja, mijn billen dus ook met links afveeg) en met links in mijn neus peuter mijn tanden stralend schoon poets.

Mijn rechterarm bungelt er als een overbodige zoutzak bij. Ik stel dan ook voor dat we ons langzaam gaan evolueren tot een mensch met losse onderdelen welke je met een klittenbandje naar believen bij elkaar kunt sprokkelen en op zijn tijd kunt vernieuwen of bij ontevredenheid gewoon kunt ruilen. (Behalve als je in het theater werkt, dan krijg je drukknoopjes. Anders hoor je constant 'Krggkkgkkk' bij het lostrekken van je klittenbandjes. Dat is niet leuk voor het publiek.)

En natuurlijk is er ook een voordeel. Mijn fijne motoriek behoeft aan die zijde wel wat oefening, maar de constante pijn en het vrijwel niets kunnen maakt me loeisacherijnig en licht wanhopig. Hoe moet dat nou met al die tingz toe doe? Typwerk voor school, badmintonnen en volleyballen op stage, gekke dansjes in onze musicalvoorstelling, oppassen en dus heel veel stoeien met 2 hyperactieve kleuters?
Bah. Ik houd niet van beperkingen en doorgaans beschouw ik beperkingen vooral als overschrijdbare en verlegbare grenzen. Uitdagingen. (Hier ligt overigens ook de oorzaak van Het Ding. Ik denk dat ik dit als een levensles moet beschouwen, ofzo. Klotezooi. Mag het ook gewoon een keer makkelijk en als vanzelf gaan?)

Pijn. Ik heb pijn. Alsof er constant een piepklein kaboutertje met een nog kleiner beiteltje één van mijn middenhandsbeentjes probeert te transformeren tot een minivrijheidsbeeld. De hele dag door, bij elke hand die ik schud en elk ding wat ik tracht op te pakken. En nee, ik slik geen pijnstillers want het kreng Het Ding moet krimpen door rust. Pijnstiller is geen pijn is geen rust is dóóóórgaan is een nog groter Ding en uiteindelijk nog meer ellende. En nee, het liefst wil ik het er ook niet over hebben of het laten merken. Maar na 10 minuten badmintonnen op stage heb ik mijn racket ingeleverd en kwam ik aan het eind van de dag jankend thuis. Kortom; niet zo handig. Tot zondagavond 19.00 uur doe ik niks meer. Daarna is het over namelijk.

Zo.
Einde klaagzang.