21 februari 2010

Sana is trots

Jaren geleden begon het om de kilo's. Of nou ja, om de kilo's die ik niet wilde. En dus liep ik hard. Met een vastberaden kop vol cijfertjes en berekeningen ging ik rennen. Zoveel minuten, zoveel meters, bladiebla.

Dat lukte niet. Na 200 meter deed er al ergens iets zeer, na 500 meter was ik buiten adem en in m'n kop was ik full time bezig met 'wanneer mag ik stoppen!?' en 'zijn die fokking 10 minuten al om?!?'.

Twee jaar geleden jaar was ik dat zat. Volgens velen zou hardlopen Echt Heel Lekker zijn en ik wilde dat ook Voelen. En dus moest er iets veranderd worden aan mijn aanpak. Ik ging zonder horloge op pad, liep elke keer een ander rondje zodat ik niét wist welke afstand ik liep en ging gewoon op pad. Als ik moe was, mocht ik wandelen -al wandelde ik een half uur- en als ik weer zin had, rende ik een stukje.

Dat lukte wel. Sterker nog, na 'n tijdje was ik een uurtje buiten, waarvan ik een half uur rende en, belangrijker nog, ik had het naar mijn zin. Ik genoot van het buiten zijn, van het zoeken naar leuke routes, naar mooie stukken natuur. Het ging niet meer om tijd of afstand, maar om het buiten zijn. Ik voelde eindelijk wat die hardlopers bedoelen.

Vorig jaar zat ik in Ghana. Daar is lopen an sich al een inspanning, dus hardlopen hebben we niet gedaan. Bij terugkomst ben ik een paar keer geweest, daarna kwam De Blessure. Heupen, rug, nek, alles deed gruwelijk zeer (iets met durale pijn bladiebla) en dat duurde. Een week, een maand, drie maanden, een half jaar, 8 maanden... ergens in december is het minder geworden, maar nog steeds is het niet over.

1 januari liep ik voor het eerst sinds Heel Lang weer hard met vriendinnetje. En dat ging goed. Een paar dagen later weer. En weer. En weer.

Afgelopen woensdag liep ik per ongeluk 4 kilometer en hoewel vaderlief het niet geloofde, vertelde Afstandmeten.nl dat ik gelijk had. Het voelde als 4 kilometer, en het waren er 4. Ape-trots was ik.

Vanmorgen besloot ik weer te gaan en te kijken of ik die 4 kilometer nog eens kon, of dat het gewoon te maken had met de manische bui van afgelopen week.

Maar.
Vanmorgen.
Liep.
Ik.
Er.
(met het zonnetje op,
en in mijn bol)
VIJF!!!!

Vijf hele kilometers.

Hallelujaaaaaaaaaaaaaaaa!

6 opmerkingen:

inge zei

ja stoer (alhoewel #hardlopersdoodlopers ; ) maar gaat het nu wel of niet om hoe ver? ik snap 't nie meer?

janny en leen zei

Geweldig ,en nu op naar de volgende kilometer! Als papa geopereerd is wil hij wel met je mee een keer lopen. Kijken of hij je kan bijhouden!

Maarten zei

Heerlijk is dat.
Ook meedoen met de Jaarbeursmarathon, zou ik roepen, maar zo'n 10 is wel een erg grote sprong als je terugkomt van een blessure.
En waar haalde jij dat zonnetje vandaan, trouwens? Hier is het de hele dag straf mistig.

@inge: je moet wel een beetje substantiële afstand lopen om die stofjes in je lijf te voelen. Afstand is dus wel een beetje belangrijk.

Sana zei

@Inge: Het gaat erom dat de 'klik' is gekomen toen het geen 'moeten' meer was vanuit m'n hoofd, maar een 'voelen' vanuit m'n lijf.

Onderzoek heeft uigewezen (klinkt lekker BlaBla dit) dat dat blije stofje na ongeveer 20 minuten vrijkomt, dus... je moet wel een beetje doorrennen. Maar de succeservaring bij 'n beginnersschema zorgt ook voor 't blije stofje.

@Maarten: het zonnetje was hier van negen tot kwart over tien.. m'n laatste kwartiertje rende ik door de mist, dat was koud.

@Leen en Janny: deal. Ben erg benieuwd, maar komt vast goed. Tot nu toe was het jog-tempo.. nu deze 5 km gaan oefenen met tempo-verandering. Ben benieuwd :) .

Jennifer zei

Hihi, nouja je kent mijn verhaal.
Maar 1 x heb ik echt zo'n runners high gehad, dat was zooooooooooooooooo lekker! Haha heel bizar. Het was de 1e keer dat we de 10 km in één keer deden. Het regende.. het sneeuwde aan een stuk door.. Ik vond er niks aan en wilde lopen, maarja zoals altijd zei ik dat niet en rende ik stug door. En toen ik bij mijn oom wat peilde bleek dat ie het in één keer wilde doen. Ik vloeken en was boos op hem (juist, op mezelf ja) maar op een gegeven momente ging d knop op, dat was heel raar.. ik dacht 'hij stopt niet. Maar ik stop ook niet uit mezelf. En als ik niet stop en hij niet stopt.. dan rennen we die 10 km in die fucking sneeuw en regen ook nog eens, dus in 1 keer...
En toen.. serieus, ging ik er als en speer van door. Mijn oom en de hond (ja aangelijnd) waren uiteindelijk ver achter mij en ik heb die 10 km in één keer en super snel uitgelopen tot aan de auto. En het was zooooooooo lekker! Echt een heerlijk gevoel! En het gekke was, toen ik bij de auto kwam had ik gewoon zin aan door, aan nóg een rondje van 10 doen. Ik had het nog gekund ook volgens mij. Het was écht bizar! Het was zó lekker en het ging zó goed. Heel raar!

Hihi, het bleef alleen bij die ene keer ;-)
Nee, het ging wel vaker goed natuurlijk (8.5 in één keer was ons vaste rondje en de 10 hebben we ook nog wel vaker gedaan) (stelt nog weinig voor natuurlijk maar ik vond het al best wat) en soms was het ook wel lekker hoor, maar het was nooit meer zoals die ene keer. Echt heel apart!

Maar fijn dat jij het moeten en de tijd hebt kunnen los laten! Enjoy it! En hoop dat Sara leuk was gister!

Elske zei

Hihi, herkenbaar...
Ik begin ook telkens met het goede voornemen om te gaan hardlopen, beginnend met het beginnersschema. Maar houdt het niet erg lang vol elke keer.
Dus misschien is gewoon lekker gaan lopen, wel een goed idee! ;)
Super dat je nu al 5km kunt!!
Xx